Γράφει η Γκέλλυ Ανδρονίκου-Γκάσμαν–Βραδιά κιθάρας από Έλληνες μαθητές.
Ένα κιθαριστικό σύνολο διαφορετικό από τα άλλα, το σύνολο «Αθηνά», εμφανίστηκε για μία και μοναδική βραδιά στο κέντρο της Φρανκφούρτης σε έναν ιδιαίτερο χώρο που ταιριάζει τέλεια στην ηλικία των παικτών που το απαρτίζουν, αφού πρόκειται για νέα παιδιά. Στις 28 Φεβρουαρίου 2014, στην αίθουσα μουσικής του Δημοτικού Σχολείου Χολτσχάουζεν (Holzhausenschule) της Φρανκφούρτης, Έλληνες μαθητές του Μουσικού Γυμνασίου Παλλήνης έπαιξαν για εμάς κλασικές αλλά και παραδοσιακές ελληνικές μελωδίες, ξυπνώντας μέσα μας το νόστο για την πατρίδα.
Δεκατρείς συνολικά μαθητές ταξίδεψαν από την Ελλάδα στη Γερμανία, στο πλαίσιο εκπαιδευτικής ανταλλαγής μαθητών με το κιθαριστικό σύνολο «Cantomano» από το Μουσικό Γυμνάσιο του Μονταμπάουρ, σε ανταπόδοση της επίσκεψης των μαθητών του γερμανικού σχολείου στη χώρα μας τον Οκτώβριο του 2013. Οι Έλληνες μαθητές φιλοξενήθηκαν εδώ από γερμανικές οικογένειες των ξένων μαθητών και πέρασαν μία εβδομάδα κάνοντας εκτός από εκδρομές, για να γνωρίσουν τη φύση και τον γερμανικό πολιτισμό, και πολλά μαθήματα, με αχώριστο σύντροφό τους φυσικά την αγαπημένη τους κιθάρα. Από τη μεριά τους οι δάσκαλοι είχαν την ευκαιρία να ανταλλάξουν σε διδακτικό επίπεδο σκέψεις και νέες ιδέες, για να καταλήξουν τελικά στο συμπέρασμα ότι και τα δύο σχολεία βρίσκονται πολύ κοντά ως προς τον τρόπο διδασκαλίας τους και ότι το συγκεκριμένο εκπαιδευτικό πρόγραμμα ανταλλαγής μαθητών συνεισφέρει τα μάλα στην εμβάθυνση της γνώσης περί μουσικής.
Το Μουσικό Γυμνάσιο Παλλήνης είναι ένα πειραματικό σχολείο με ιστορία 25 χρόνων. Το κιθαριστικό σύνολο «Αθηνά», «Μινέρβα» («Minerva») για το εξωτερικό, ιδρύθηκε το 2005 και αποτελείται από 13 μαθητές κιθάρας του εν λόγω σχολείου, ηλικίας 12-18 ετών. Ιδρυτής του είναι ο Αστρινός Καραγιωργάκης, ο οποίος και διευθύνει το σύνολο – από το 2013 παράλληλα με τον Σταύρο Κατηρτζόγλου. Και οι δύο είναι καθηγητές κιθάρας στο σχολείο. Ως σύνολο έχουν δώσει πολλές συναυλίες σε κεντρικές αίθουσες και αρχαιολογικούς χώρους της Ελλάδας, με έργα διεθνούς ρεπερτορίου κλασικής κιθάρας, αργεντίνικα τάνγκος και μιλόνγκας, αλλά και διασκευές έργων κινηματογραφικής μουσικής και έργων διακεκριμένων Ελλήνων συνθετών, διαφόρων μουσικών στιλ.
Κατέχοντας σε μεγάλο βαθμό τη δύσκολη τεχνική της κιθάρας παρ’ όλο το νεαρό της ηλικίας τους, μας χάρισαν εδώ στη συναυλία της Φρανκφούρτης ένα αισθαντικό ταξίδι από τη μακρινή Κούβα και την Αργεντινή στην Ισπανία, την πλέον αντιπροσωπευτική χώρα της κιθαριστικής τέχνης, κι από εκεί μέχρι την Ελλάδα. Δικές μας γνώριμες μελωδίες από την Ήπειρο, τη Θράκη και την Κύπρο, ταυτισμένες σχεδόν πάντα με παραδοσιακά όργανα όπως το κλαρίνο, αποδώθηκαν κιθαριστικά με φρέσκο και μοντέρνο τρόπο που μας εξέπληξε. Επίσης, εκτός από τις κλασικές μελωδίες του μεγάλου συνθέτη Χατζιδάκη, έπαιξαν σε παγκόσμια πρώτη ένα πρωτότυπο έργο, ένα διπλό κουαρτέτο που απευθύνεται στους μαθητές και που έγραψε ειδικά για τη συγκεκριμένη επίσκεψη ο Έλληνας συνθέτης Γεώργιος Δούσης. Και για πρώτη φορά στα χρονικά, μια που επρόκειτο για εξαιρετική περίσταση, οι δύο δάσκαλοι έπαιξαν κατ’ εξαίρεση ντουέτο μια τσακώνικη μελωδία αποκλειστικά για το ελληνικό κοινό. Την εκδήλωση προλόγισε και στις δύο γλώσσες ο κ. Berthold Böhm, πρόεδρος της Γερμανοελληνικής Εταιρείας Φρανκφούρτης, συνδιοργανώτρια της συναυλίας μαζί με τον «Διάλογο», τον σύλλογο Ελλήνων γονέων του Δημοτικού Σχολείου Χολτσχάουζεν, και το πολιτιστικό πρακτορείο «Polytropon-V. Chatzivassios».
Και ήταν πραγματικά αξιέπαινη η «μετάφραση» τέτοιων κομματιών όχι μόνο από μουσικής πλευράς αλλά κυρίως από ηθικής, για να μας δείξει ότι δεν υπάρχουν ούτε χρονικά ούτε φυλετικά σύνορα στη γλώσσα της μουσικής. Η μουσική συσφίγγει τις ανθρώπινες σχέσεις, όποιες κι αν είναι αυτές, φτιάχνει γέφυρες και η δύναμή της είναι ενοποιητική. Αυτό απέδειξαν τα νέα παιδιά της Αττικής που μας επισκέφτηκαν στο εκπαιδευτικό πλαίσιο ανταλλαγής μαθητών και αδελφοποίησης γερμανικών και ελληνικών σχολείων. Απέδειξαν ότι παρ’ όλη την οικονομική κρίση, το ταλέντο, η θέληση και το άνοιγμα προς τους άλλους, τους οποίους τα τελευταία χρόνια θεωρούμε υπεύθυνους για όσα άσχημα βιώνουμε, υπερσκελίζουν τα όποια εμπόδια και τις στερήσεις αποτελώντας λαμπρό παράδειγμα και φωτεινή ελπίδα για το μέλλον. Και θα ήταν μάλλον προσοδοφόρα για όλους εμάς η μίμηση αυτής της εμπειρίας των παιδιών μας, και κυρίως η διδαχή να μη μένουμε περιχαρακωμένοι σε κόσμους που υποθάλπουν διαφορετικά συναισθήματα και μας οδηγούν στην απομόνωση.
Φωτογραφίες: http://www.polytropon.de