Ένα οργουελιανό σενάριο για την ελληνική νεολαία
Του Δαμιανού Βασιλειάδη,
εκπαιδευτικού, συγγραφέα
Στην Ελλάδα έχει ενσκήψει μία επιδημία που η θεραπεία της χρειάζεται ριζικές λύσεις, αλλιώς η επιδημία αυτή θα αφανίσει την ελληνική κοινωνία.
Πρόκειται για τη φυγή της μορφωμένης, δυναμικής ελληνικής διανόησης στο εξωτερικό, για το άνθος της ελληνικής νεολαίας, προς αναζήτηση μιας καλύτερης τύχης από την ανεργία την ανέχεια, την ανασφάλεια, την μιζέρια και τα ποικίλα άλλα αδιέξοδα που αποκλείουν κάθε άλλη διέξοδο εκτός από τη φυγή.
Ήδη έχουν αναχωρήσει τα τελευταία, χρόνια λόγω όλων αυτών των πολυποίκιλων αδιεξόδων, πάνω από ένα εκατ. Έλληνες: το πιο ζωντανό και δυναμικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Αυτός ο ρυθμός λόγω της παρατεταμένης κρίσης, όπου δεν φαίνεται φως στο τούνελ, αντίθετα μόνο σκοτάδι και η προοπτική είναι για περισσότερο σκοτάδι, θα αυξηθεί κατακόρυφα στο άμεσο μέλλον.
Μου θυμίζει η περίπτωση αυτή την φυγή όλης της διανόησης από το Ανατολικό Βερολίνο, όπου οι ανατολικοί έφευγαν κατά δεκάδες χιλιάδες από τον “κομμουνιστικό παράδεισο” της Ανατολικής Γερμανίας στην “καπιταλιστική κόλαση”. Γι’ αυτό και οι Ανατολικογερμανοί έχτισαν το τοίχος και τα συρματοπλέγματα, μήπως και καταφέρουν με τη βία να ανακόψουν αυτό το ρεύμα.
Τότε είχαν κατακλύσει την Δυτική Γερμανία χιλιάδες γιατροί, μηχανικοί, επιστήμονες διαφόρων ειδικοτήτων κ.λπ. Φυσικά πρόλαβαν να φύγουν πριν κτιστεί το τοίχος. Όσοι αποπειράθηκαν να φύγουν μετά, διακινδύνεψαν τη ζωή τους. Αρκετοί άφησαν τα κουφάρια τους στα συρματοπλέγματα ή τα υπόγεια τούνελ, προσπαθώντας απελπισμένα να δουν λίγη “καπιταλιστική κόλαση” πριν πεθάνουν.
Στην Ελλάδα τέτοια περίπτωση δεν υπάρχει. Θα συμβεί το ίδιο φαινόμενο, χωρίς να υπάρχει ο κίνδυνος της αφαίρεσης ζωής. Απλώς θα αποδυθούν οι “φυγάδες” σε μια προσφυγιά με ένα αβέβαιο μέλλον, ρίχνοντας μαύρη πέτρα πίσω τους, όπως λέει ο λαός. Για την άσπλαχνη πατρίδα που τους ρίχνει στους πέντε ανέμους, χωρίς καμία προστασία.
Το τραγικό είναι, και εδώ έγκειται το έγκλημα, θα ματώσει αυτός ο τόπος, έως ότου πια εξαντληθεί τελείως. Γιατί υπάρχει επιπλέον και επιδεινώνεται το πρόβλημα, λόγω κρίσης και σε έναν άλλο τομέα που συνήθως μένει εκτός προσοχής: Την υπογεννητικότητα. Πώς θα φτιάξει άλλος οικογένεια σε ένα τέτοιο αδιέξοδο ζόφο; Πώς θα γεννήσει παιδιά και θα τα αναθρέψει; Με τι εχέγγυα;
Πίσω θα μείνουν ασφαλώς οι γέροι, οι λαθρομετανάστες, οι βολεμένοι του δημοσίου κυρίως, που λόγω πελατειακών σχέσεων και της κλεπτοκρατικής, κρατικοδίαιτης κοινωνίας, δεν έχουν ακόμη κανένα πρόβλημα, όσο και να τους κατεβάσουν το μισθό και την σύνταξη. Όταν ένας έπαιρνε λόγω πελατειακών σχέσεων τρεις και τέσσερεις χιλιάδες Ευρώ μισθό και κάτι ανάλογο σε σύνταξη τα 37 χρόνια της μεταπολίτευσης και μπορεί να ήταν και του δημοτικού, και να μην εργάζεται πολλές φορές, αυτός δεν έχει κανένα πρόβλημα προς το παρόν. Δηλαδή για αρκετά χρόνια, έως ότου λιώσει το λίπος, που έχουν συσσωρεύσει τόσα χρόνια.
Τέλος ότι απομείνει θα έρθουν να το αγοράσουν κοψοχρονιάς οι ξένοι.
Τώρα δημιουργείται σταδιακά από την κοινωνία των δύο τρίτων η κοινωνία του ενός τρίτου. Είπαμε: ” Η Ελλάδα είναι το τελευταίο κράτος του υπαρκτού σοσιαλισμού που κατέρρευσε”.
Αυτή είναι η κοινωνία που δημιούργησαν τα κόμματα της μεταπολίτευσης, μηδενός εξαιρουμένου, οι μεν λόγω εσκεμμένης και συνειδητής πολιτικής για τη κατάκτηση και τη νομή της εξουσίας, οι δε λόγω ποικίλης ανικανότητας. Φυσικά με καταμερισμό και ιεράρχηση ευθύνης, ξεκινώντας από εκείνον τον πολιτικό, για τον οποίο τα τρωκτικά από την άκρα αριστερά έως την άκρα δεξιά είπαν ότι “επί Ανδρέα Παπανδρέου φάγαμε ψωμί και είδαμε άσπρη μέρα”.
Μετά βέβαια τους τάισε με δανεικά και ο Μητσοτάκης και ο Σημίτης και ο Καραμανλής και τώρα ο Γιώργος Παπανδρέου με το “λεφτά υπάρχουν”, για να φτάσουμε στο σημείο να έχουν φάει τα λεφτά και το μέλλον των επόμενων γενεών, που δεν ξέρουν που να φύγουν από την απελπισία τους.
(Όποιος έχει αντίθετη γνώμη θα ήθελα να την ακούσω επώνυμα και όχι λόγω δειλίας ανώνυμα. Προκαλώ τον οποιονδήποτε να αποδείξει το αντίθετο).
Για ποιούς όμως μιλάμε; Η απάντηση: Για τους κλέφτες και λωποδύτες. Γιατί τα χρήματα κάποιοι τα φάγανε από τις γενιές που τώρα η μόνη διέξοδο σωτηρίας και επιβίωσης την βλέπουν με τη φυγή στο εξωτερικό.
Τριάντα εφτά χρόνια στυγερό έγκλημα, δυστυχώς χωρίς καμία απολύτως τιμωρία.
Περιθώρια άλλα δεν υπάρχουν: Η θα αντιδράσει η ελληνική κοινωνία, που πονάει αυτόν τον κατά τα άλλα ευλογημένο από την φύση τόπο ή αλλιώς θα είναι πια πολύ αργά!
Αθήνα, 21.09.2011
