Ένας γνωστός Γερμανός δημοσιογράφος φιλοξενεί στο σπίτι του έναν μεγάλο απατεώνα της τέχνης που βγήκε από τη φυλακή. Μια περίεργη συγκατοίκηση και μια ιστορία αποτοξίνωσης από την κυριαρχία του χρήματος.Δυο άνδρες κάθονται στην ταράτσα ενός σπιτιού στο προάστιο της Κολωνίας Έρενφελντ. Το σπίτι ανήκει στον 75χρονο πολύ γνωστό δημοσιογράφο Γκίντερ Βάλραφ. Ασχολείται με την αποκαλυπτική δημοσιογραφία. Έγινε γνωστός και στην Ελλάδα όταν στις 10 Μαΐου του 1974 είχε αλυσοδεθεί στο Σύνταγμα σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη χούντα των συνταγματαρχών.
Ο γνωστός Γερμανός δημοσιογράφος αυτή την περίοδο φιλοξενεί στο σπίτι του ένα διάσημο απατεώνα της τέχνης, τον Χέλγκε Άχενμπαχ. Ο εν λόγω φιλοξενούμενος υπήρξε επί πολλά χρόνια σύμβουλος των διάσημων και πλουσίων σε θέματα σύγχρονης τέχνης. Καταδικάστηκε σε τέσσερα χρόνια φυλάκιση για απάτη και παράνομο πλουτισμό ενώ την περασμένη εβδομάδα δικαστήριο του Ντίσελντορφ τον καταδίκασε και σε καταβολή αποζημίωσης 16 εκατομμυρίων ευρώ σε γνωστό συλλέκτη.
Η προηγούμενη ζωή του φαίνεται όμως πια πολύ μακρινή. «Ποτέ δεν φανταζόμουνα ότι θα με συνελάμβαναν, αλλά όταν είδα τους αστυνομικούς στο αεροδρόμιο κατάλαβα αμέσως πως κάτι πολύ άσχημο θα συνέβαινε» δηλώνει.
Ο Άχενμπαχ είχε εξαπατήσει τον δισεκατομμυριούχο και κληρονόμο της αλυσίδας Άλντι Μπέρντολντ Άλμπρεχτ μεσολαβώντας στην πώληση υπερτιμημένων έργων τέχνης. «Οι πρώτοι μήνες στη φυλακή ήταν κόλαση» λέει και συμπληρώνει πως διαρκώς του τριβέλιζε το μυαλό η σκέψη «πώς ήταν δυνατόν να καταστρέψεις όλα αυτά που έφτιαξες 40 χρόνια. Τώρα δεν είσαι παρά ένας απατεώνας».
Η φυλακή τον έσωσε
Είχε συχνά τάσεις αυτοκτονίας αλλά οι συγκρατούμενοί του τον προέτρεψαν να μην μιλήσει για αυτές διότι θα του γινόταν έλεγχος κάθε ένα τέταρτο. Σιγά-σιγά άρχισε να αποδέχεται την κατάσταση και την πραγματικότητα. Αυτός ήταν ο μοναδικός υπεύθυνος για τη δεινή θέση στην οποία είχε περιέλθει. Τον βοήθησαν πολύ να το συνειδητοποιήσει και να το αποδεχθεί η ψυχολόγος της φυλακής, ο ιερέας και η υπεύθυνη για το αθλητικό πρόγραμμα. Απέκτησε καλές σχέσεις με τους συγκρατουμένους του στη φυλακή και τηρούσε καθημερινά αυστηρό ωράριο. Δυο φορές την εβδομάδα παρακολουθούσε μάθημα ζωγραφικής και τότε πήρε την απόφαση να μάθει να ζωγραφίζει ο ίδιος.
Σήμερα αναπολεί σχεδόν με ευγνωμοσύνη την περίοδο του εγκλεισμού του. «Μου φαίνεται σαν να ήμουν σε μοναστήρι. Εάν δεν ήμουν εκεί, ίσως να είχα πάθει έμφραγμα ή εγκεφαλικό. Πριν από τη φυλακή, μέσα σε ένα μήνα βρισκόμουν συχνά σε 15 διαφορετικές πόλεις με δέκα διαφορετικά ιδιωτικά αεροπλάνα».
Όσο για τον Γκίντερ Βάλραφ, δεν είναι η πρώτη φορά που φιλοξενεί ένα απολωλός πρόβατο. Είχαν προηγηθεί ένας άστεγος, πολιτικά διωκόμενοι καλλιτέχνες από το Ιράν και την Τουρκία, παλιότερα ο συγγραφέας Σάλμαν Ράσντι, όταν ο Αγιατολλάχ Χομεϊνί τον είχε καταδικάσει για βλασφημία σε θάνατο. «Γνώρισα τον Άχενμπαχ", λέει ο Βάλραφ, "όταν ήθελε να απομακρυνθεί από όλο αυτό το πάρε- δώσε με την τέχνη, γιατί στο χώρο αυτό το θέμα ήταν μόνο οι επενδύσεις και το κέρδος», και συμπληρώνει πως πιστεύει ότι ο φιλοξενούμενός του έμαθε από τα λάθη του.
Σήμερα ο Χέλγκε Άχενμπαχ έχει ένα χώρο που του παραχωρήθηκε δωρεάν από έναν επιχειρηματία στην περιοχή Νιντερράιν και καλεί εκεί καλλιτέχνες που βρίσκονται στις χώρες τους υπό διωγμό. Και όπως τονίζει, αυτή είναι η ωραιότερη μέχρι σήμερα ενασχόλησή του με την τέχνη.
Κρίστοφ Ντρίσεν (DPA) / Μαρία Ρηγούτσου
