Προσωπικές εμπειρίες, εικόνες και σκέψεις για την αλλαγή της ζωής μας μέσα από ένα διαφορετικό διαδικτυακό ημερολόγιο την εποχή του κορωνοϊού. Καταγραφές από τους δημοσιογράφους της DW. Σήμερα o Σπύρος Μοσκόβου.Ο διαχειριστής του σπιτιού είναι ένας γλυκύτατος ηλικιωμένος κύριος. Αυτές τις μέρες της συλλογικής ψύχωσης μας στέλνει μηνύματα στα κινητά ρωτώντας μας αν όλα πάνε καλά. Δεν στέλνει σε όλους. Νοιάζεται κυρίως για τις ευπαθείς ομάδες, στην οποία μια μέρα με κατέταξε λέγοντάς μου με σαρδόνιο χαμόγελο: «Μεταξύ μας, κύριε Μοσκόβου, δεν θα λέγαμε ότι είστε πια νεαρούλης.» Τον ξέρω δεκαπέντε χρόνια, τα τελευταία πέντε κατατρύχεται από το άγχος ότι θα πέσει να κοιμηθεί και δεν θα ξυπνήσει, και μαζί μ’ αυτόν και οι υπόλοιποι γέροντες του παλιού αρχοντικού μας. Τον τελευταίο καιρό, όποτε συναντιόμαστε στην είσοδο, παριστάνει ότι σκαλίζει το γραμματοκιβώτιό του. Μου δίνει χρόνο να πάρω το ασανσέρ χωρίς αυτόν για να μην μολυνθεί από τον νεήλυδα ιό.

Πηγαίνω στο μαροκινό χασάπικο «Ταγγέρη» για να αγοράσω αρνίσια μπριζολάκια. Μου θυμίζει παλιές μορφές της Ταγγέρης, τον Πωλ Μπόουλς και τον Άλαν Άνσεν που πρόλαβα να γνωρίσω στην Αθήνα πριν πεθάνει. Γίνεται πανζουρλισμός γιατί αρχίζει το ραμαζάνι και οι Άραβες νοικοκυραίοι της Κολωνίας ετοιμάζονται για την αυστηρή νηστεία της ημέρας και την εξίσου αυστηρή διακοπή της τη νύχτα. Όλοι κρατούν ​​τις δέουσες αποστάσεις, οι κυράδες χρονοτριβούν συζητώντας με τον νεαρό χασάπη. Βγαίνοντας βλέπω τον παλιό μου φίλο Ζαμέλ. Του δίνω το χέρι. Από ευγένεια δεν τολμά να μη μου δώσει το δικό του και γουρλώνει τα μάτια, όπως πάντα όταν τον φέρνουν σε δύσκολη θέση. Μετά το αμάρτημα βγάζει από την τσέπη του αντισηπτικό και μου το προτείνει. Αρνούμαι. Καθώς απομακρύνομαι απολυμαίνει μανιωδώς με το μπουκαλάκι τα ροζιασμένα χέρια του.

Κάνω βόλτα στην Πλατεία του Αυτοκράτορος Ροδόλφου. Ένας νεαρός ακολουθούμενος από ένα μαύρο κοντοπόδαρο σκύλο με πλησιάζει και μου ζητά τσιγάρο. Του δίνω και του ανάβω. Με ευχαριστεί και πηγαίνει πιο πέρα να παίξει με τον σκύλο του. Το γνωστό: του πετάει ένα μπαλάκι και ο σκύλος σκίζεται να το φέρει πίσω. Αίφνης ο σκύλος δεν επιστρέφει το μπαλάκι στον κύριό του αλλά με πλησιάζει με χαμηλωμένα μάτια. Καταλαβαίνω ότι θέλει να συμμετάσχω, επειδή υπήρξα ευγενής με τον αφέντη του. Θέλω να του φερθώ με την ίδια λεπτότητα. Δεν κλωτσάω το γλειμμένο μπαλάκι, αλλά το πιάνω με το χέρι και το εκσφενδονίζω. Τρέχει, το αρπάζει και επιστρέφει στον κύριό του. Όταν σε λίγο μπαίνουμε στο τραμ, ο σκύλος δεν μου δίνει πια την παραμικρή σημασία. Δεν επιτρέπει στον εαυτό του να παραγνωριστούμε. Απλώς μου έκανε μια συμβολική φιλοφρόνηση ανταποδίδοντας με τον τρόπο του το τσιγάρο που πρόσφερα στον νεαρό. Θα ήταν ο τέλειος μπάτλερ. Ένας σκύλος ευπατρίδης.

Σπύρος Μοσκόβου

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ