Γεννημένος πριν από 42 χρόνια στην Καρλσρούη, γιος ελλήνων μεταναστών της δεκαετίας του 1960, ο Αλέξανδρος Στεφανίδης είναι σήμερα ένα διακεκριμένο μέλος της γερμανικής δημοσιογραφικής κοινότητας. Στα 42 του χρόνια έχει συνεργαστεί ήδη με κορυφαία γερμανικά μέσα ενημέρωσης, όπως η εβδομαδιαία εφημερίδα Die Zeit, η ελβετική NZZ, το περιοδικό Focus, το περιοδικό της Süddeutsche Zeitung και το Stern, στο οποίο εργάζεται σήμερα.
Η δουλειά του ξεχώρισε για την ποιότητα και την πρωτοτυπία της. Στη διάρκεια της καριέρας του έχει λάβει ήδη πολύ σημαντικές διακρίσεις. Το 2007 εξελέγη «δημοσιογράφος της χρονιάς» από το περιοδικό Medium Magazin, τo 2008 πήρε το βραβείο του CNN για τους καλύτερους νέους δημοσιογράφους στον γερμανόφωνο χώρο και το 2013 τιμήθηκε με το γερμανικό βραβείο για το καλύτερο ρεπορτάζ.
Η διάκριση προϋποθέτει επαγγελματισμό, ωστόσο ο Αλέξανδρος Στεφανίδης αισθάνεται τη δημοσιογραφία σαν χόμπι. «Όταν αγαπάς κάτι και το κάνεις καθημερινά, δεν σου φαίνεται σαν δουλειά», λέει.
Μεγαλωμένος με τις ιστορίες που άκουγε στο ελληνικό εστιατόριο της οικογένειάς του, τόσο από τον πατέρα του όσο και από τους κατά κύριο λόγο γερμανούς πελάτες, άρχισε να αγαπάει τις διηγήσεις. «Το να ακούω, να λέω και να γράφω ιστορίες είναι κάτι εντελώς νορμάλ για μένα», λέει. Κι έτσι κόλλησε νωρίς το «μικρόβιο» της δημοσιογραφίας -από τους δημοσιογράφους της τοπικής εφημερίδας που πήγαιναν να φάνε στην ταβέρνα. Οι συζητήσεις τους για πολιτική, οικονομία και αθλητικά είχαν μαγέψει τον μικρό τότε Αλέξανδρο.
Ποτέ του δεν ήθελε να περιοριστεί σε έναν μόνο τομέα. Δεν ήθελε να γίνει «expert» σε ένα μόνο θέμα. Αυτό ένιωθε να τον περιορίζει και να του στερεί τις επιλογές. Κι έτσι κατάφερε να γράφει για διάφορα θέματα επιλέγοντας να τα προσεγγίζει πιο ελεύθερα, με τον τρόπο που αυτός έκρινε κάθε φορά.
Αυτό έκανε για παράδειγμα και στην περίπτωση της ελληνικής κρίσης, με την οποία ασχολήθηκε στο πλαίσιο της δουλειάς του. Οι διαρκείς συζητήσεις και τα σχόλια για την Ελλάδα μετά το 2010 τον έκαναν να σκεφθεί και να προτείνει κάτι πρωτότυπο. «Όταν όλοι (σ.σ. στη Γερμανία) μιλούσαν για την Ελλάδα, η δική μου ιδέα ήταν να πάμε στην Αθήνα και να κάνουμε το τραπέζι σε 10-15 Έλληνες, να τους αφήσουμε να μιλήσουν αυτοί για την Ελλάδα κι εμείς μόνο να ακούμε».
Παρά τους ιδιαίτερους δεσμούς του με την Ελλάδα, ήθελε να είναι αντικειμενικός. «Δεν προσπάθησα να γίνω αρεστός σε καμία από τις δύο πλευρές».
Η ερώτηση για την ταυτότητά του, για το πώς αυτοπροσδιορίζεται, τον έβαλε σε σκέψεις. Φάνηκε να τη θεωρεί ίσως λιγάκι παρωχημένη. Αισθάνεται Έλληνας αλλά σίγουρα και Γερμανός, αν και δεν έχει το γερμανικό διαβατήριο, όπως είπε. Είναι παντρεμένος με Ιταλίδα και η κόρη τους έχει τρία διαβατήρια. Όμως «για μένα και για μας πλέον δεν παίζει ρόλο τι διαβατήριο έχουμε. Δεν θα έλεγα ότι νιώθω τελικά Ευρωπαίος, αλλά προς τα εκεί πάει».
Άρης Καλτιριμτζής
