Ο σπουδαιότερος μετά τον Ιπποκράτη ιατρός στον κόσμο!

Γράφει ο συγγραφέας Γιώργος Λεκάκης,
www.lekakis.com.

Τον Ιπποκράτη τον γνωρίζουν όλοι. Ως τον σπουδαιότερο ιατρό, τον ιδρυτή της Ιατρικής επιστήμης, τον καλύτερο ιατρό της αρχαιότητος. Αλλά στο ερώτημα, ποιος ήταν ο αμέσως καλύτερος ιατρός, μετά τον Ιπποκράτη, δύσκολα θα απαντούσαν σωστά, ακόμα και ιατροί … Λοιπόν, είναι ένας Καππαδόκης, ο Αρεταίος …

Ο Αρεταίος ήταν περίφημος ιατρός και ιατρικός συγγραφέας (εκ Καππαδοκίας φυσικά), που έζησε – μάλλον – σε Συρία, Αίγυπτο (Αλεξάνδρεια) και Ρώμη, κατά τον 1ο αι. μ.Χ. (περί το τέλος της βασιλείας του Νέρωνος) ή κατά το β’ μισό του 2ου αι. μ.Χ. (επί Τραϊανού) – και πάντως προ του Αλεξάνδρου του Αφροδισιέως.

Για την ζωή του γνωρίζουμε ελάχιστα. Όσοι τον αναφέρουν, όμως, μιλάνε για έναν πολυμαθή άνδρα. Στα συγγράμματά του αναφέρει μόνον τον Όμηρο και τον Ιπποκράτη. Ο ίδιος αναφέρεται στους «Ευπορίστους». Ο Αρεταίος ανήκε στην Εκλεκτική Ιατρική Σχολή, η οποία απέδιδε μεγάλη σημασία στην ανατομική, ενώ δεν απέρριπτε τις γνώμες των «πνευματιστών».

Κυριώτερα έργα του είναι το δίτομο «Περί αιτίων και σημείων οξέων και χρονίων παθών», γραμμένο στο ιωνικό ιδίωμα. Και το επίσης δίτομο «Περί θεραπείας οξέων και χρονίων παθών». Αμφότερα όμως σώζοντα ελλειπή.

Ο α’ τόμος του «Περί αιτίων και σημείων οξέων και χρονίων παθών», έχει τίτλο «Περί αιτίων και σημείων οξέων παθών». Απ’ αυτό λείπει η αρχή. Σ’ αυτό περιγράφει την κλινική του άποψη για τις αναφερόμενες στο έργο παθήσεις: Περί επιληπτικών, περί παροξυσμού, περί τεταμένου (τετάνου), περί συνάγχης, περί των κατά την κιονίδα κακών, περί των κατά τα παρίσθμια ελκών και περί πλευρίτιδος.

Στο β’ βιβλίο αυτού πραγματεύεται: Περί πνευμονίας, περί αίματος αναγωγής, περί συγκοπής, περί καύσων, περί χολέρης (χολέρας), περί ειλεού, περί των κατά το ήπαρ οξέων παθών, περί της κατά την κοίλην φλέβα οξείης νόσου, περί των κατά τους νεφρούς οξέων παθών, περί των κατά την κύστιν οξέων παθών, περί υστερικής πνιγός και περί σατυριάσεως.

Ο β’ τόμος του «Περί αιτίων και σημείων οξέων και χρονίων παθών», έχει τίτλο «Περί αιτίων και σημείων χρονίων παθών». Στο α’ μέρος του πραγματεύεται: Περί χρονίων παθών, περί κεφαλαίης, περί σκοτωματικών, περί επιληψίης (επιληψίας), περί μελαγχολίης (μελαγχολίας), περί μανίης (μανίας), περί παραλύσεως, περί φθίσιος (φθίσεως), περί εμπυϊκών, περί των κατά τον πνεύμονα αποστάσεων, περί άσθματος, περί πνευμώδων, περί ήπατος, περί σπληνός, περί ικτέρου και περί καχεξίας.

Στο β’ μέρος αυτού πραγματεύεται περί ύδρωπος, περί διαβήτεω (διαβήτη), περί των κατά τους νεφρούς παθών, περί των εν κύστει, περί γονορροίας, περί στομαχικών, περί κοιλίης διαθέσεως, περί κωλικών, περί δυσεντερίης (δυσεντερίας), περί λειεντερίης, περί υστερικών, περί αρθρίτιδος και ισχιάδος και περί ελεφαντιάσεως.

Το δεύτερο βιβλίο του «Περί θεραπείας οξέων και χρονίων παθών» περιλαμβάνει την θεραπεία αυτών των νοσημάτων, κατά την ίδια κατάταξη (δυο βιβλία για την θεραπεία των οξέων και άλλα δυο για την θεραπεία των χρονίων παθήσεων).

Η συνέχεια ή για περισσότερα: http://www.lekakis.com/Areteos.pdf

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ