Του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου.

 

 Σε μία περίοδο όπου οργιάζουν οι προσπάθειες να αποδοθούν οι ευθύνες για την ελληνική χρεοκοπία στην Γερμανία, στους κερδοσκόπους, στους βόρειους, στους ξανθούς και δεν συμμαζεύεται, κυκλοφόρησε στην Ελλάδα το πιο επίκαιρο, ίσως, και πολλαπλώς αποκαλυπτικό βιβλίο. Αυτό του κ. Γιάννη Μαρίνου, πρώην διευθυντή του Οικονομικού Ταχυδρόμου, το οποίο φέρει τον τίτλο «Ας Προσέχαμε» (εκδ. Παπαζήση).

Πίσω από τον τίτλο αυτό περιγράφεται μία δραματική πραγματικότητα που έχει την αφετηρία της πενήντα χρόνια πριν, διότι, ούτε λίγο ούτε πολύ, το βιβλίο περιέχει άρθρα και αναλύσεις που κατά κύριο λόγο δημοσιεύθηκαν στον Οικονομικό Ταχυδρόμο από το 1964 έως και το 2007 –όταν ο συγγραφέας αρθρογραφούσε, όπως και σήμερα, στο Βήμα της Κυριακής. Κάθε ένα από τα πενήντα άρθρα που συνθέτουν την ύλη του βιβλίου επισημαίνει και προβλέπει –προφητικά, θα λέγαμε– γιατί η Ελλάδα θα καταλήξει στην πτώχευση και ποιοι κυρίως θα ευθύνονται γι αυτήν.

 

Για παράδειγμα, υπό τον τίτλο «Δανειζόμεθα από το εξωτερικόν για να εξοφλούμε τα χρέη μας προς το εξωτερικόν», στο φύλλο του Οικονομικού Ταχυδρόμου της 8ης Σεπτεμβρίου 1966, ο κ.Γ.Μαρίνος έγραφε ότι «η Ελλάς έφθασε εις αδιέξοδον με τον συνεχή δανεισμό και με την μη παραγωγική αξιοποίησή του». Αυτή δε η διαπίστωση του αρθρογράφου προέκυπτε από την πολιτική ασυγκράτητων παροχών που είχε εγκαινιάσει τότε η υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου κυβέρνηση της Ενώσεως Κέντρου, η οποία εν μία νυκτί διπλασίασε τους μισθούς όλων των δικαστικών –και αυτό, παρά την διαφωνία του τότε υπουργού Συντονισμού κ.Κων. Μητσοτάκη.

 

Αξίζει να αναφερθούμε επίσης σε δύο άρθρα του κ.Γ.Μαρίνου στον Οικονομικό Ταχυδρόμο της 9ης Νοεμβρίου 1994 και της 5ης Δεκεμβρίου 1991. Στο πρώτο, ο συγγραφέας συνοψίζει την ηθική διάσταση μιας κρίσεως που ήταν ήδη ορατή και η οποία τελικά οδήγησε στην ουσιαστική χρεοκοπία της χώρας και την τοποθέτησή της υπό καθεστώς επιτροπείας. Στο δεύτερο άρθρο αναλύονταν οι τρόποι με τους οποίους εμποδιζόταν η απαλλαγή της ελληνικής οικονομίας και των Ελλήνων από την κρατική καταδυνάστευση και την κρατική σπατάλη, δύο πληγές που υπονόμευαν την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας και έπλητταν, βεβαίως, τον παραγωγικό ιστό της χώρας. Στο ίδιο άρθρο επισημαίνονται επίσης τα συμφέροντα που εμάχοντο για να αποτραπούν οι αποκρατικοποιήσεις και να διαιωνίζεται έτσι το διεφθαρμένο πελατειακό κράτος.

 

Επίσης, σε άρθρο του στον Οικονομικό Ταχυδρόμο της 28ης Ιανουαρίου 1999, ο κ. Γ. Μαρίνος υπογραμμίζει και εδραιώνει το δράμα της παιδείας μας και τις συνέπειες που η κατάσταση αυτή έχει σε οικονομικό, κοινωνικό και πολιτιστικό επίπεδο. Γίνεται έτσι λόγος για την παράδοση του εκπαιδευτικού μας συστήματος στην κομματική εκμετάλλευση, ιδιαίτερα της αριστεράς, στην θεσιθηρία και την ατομική ιδιοτέλεια του μεγαλύτερου ίσως αριθμού του εκπαιδευτικού προσωπικού, στον παραμερισμό της αξιοκρατίας και της αριστείας και στο χάϊδεμα της ανώριμης, εύκολα χειραγωγήσιμης και συχνά απερίσκεπτης νεολαίας μας –που χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα για αλλότριους σκοπούς, άσχετους προς τον εμπλουτισμό των γνώσεων και την καλλιέργεια του αναγκαίου ήθους που προάγει επαγγελματικά.

 

Επισημαίνουμε ακόμα ότι, με τίτλο «Πώς φθάσαμε σ’ αυτό το κατάντημα», ο κ. Γ. Μαρίνος έγραφε στις 9 Νοεμβρίου 1995 στον Οικονομικό Ταχυδρόμο, μεταξύ άλλων, τα εξής πολύ σημαντικά και ενδιαφέροντα:

 

«Από την αρχαία μυθολογία ακόμα ο άνθρωπος προειδοποιείται για τις καταστροφικές συνέπειες που έχει η απελευθέρωση των δυνάμεων του κακού. Όμως, η απληστία, η ιδιοτέλεια, το πάθος για εξουσία, ο φθόνος και το μίσος, εξουδετερώνουν συχνά την διδακτική αξία της μη απελευθέρωσης του ασκού του Αιόλου και φυσικά όποιος σπέρνει ανέμους θερίζει θύελλες. Η σημερινή κυβέρνηση και το κόμμα από το οποίο προέρχεται πληρώνουν τις συνέπειες πολιτικών που τόσο απερίσκεπτα εφαρμόσθηκαν πριν από χρόνια και που τώρα ως μπούμερανγκ επιστρέφουν με οργή και τους χτυπούν ανελέητα, χωρίς να μπορούν να αμυνθούν. Και μάταια ζητεί από τους κριτές της επιείκεια ως ο πατροκτόνος επειδή σκοτώνοντας τον πατέρα του έμεινε ορφανός. Η λαϊκή σοφία υποστηρίζει ότι όλα εδώ πληρώνονται. Και μολονότι η ρήση δεν επαληθεύεται πάντα, φαίνεται ότι σήμερα ζούμε μια τέτοια εκδήλωση της θείας δίκης».

 

Το άρθρο έκλεινε με τα εξής επίκαιρα και σήμερα:

 

«Πώς θα βγούμε από το σημερινό αδιέξοδο; Εμείς δεν γνωρίζουμε την απάντηση. Πολύ περισσότερο που για να υπάρξει αναζήτηση της απαντήσεως πρέπει να προηγηθεί η αναγνώριση της αλήθειας των καταγγελιών μας. Θα πρέπει δηλαδή οι κάθε είδους στρουθοκάμηλοι να βγάλουν το κεφάλι τους από την άμμο … Και ας μη λησμονείται ποτέ ότι η συνεχιζόμενη γενναία χρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που αποδεικνύεται ότι δεν είμαστε σε θέση να απορροφήσουμε και αξιοποιήσουμε, είναι η τελευταία –επαναλαμβάνουμε, η τελευταία– ευκαιρία που μας παρέχουν γενναιόδωρα οι Ευρωπαίοι εταίροι μας. Αν προλάβουμε, θα παραμείνουμε στο ευρωπαϊκό τραίνο. Αλλιώς θα ξεμείνουμε μόνοι στο σταθμό καθώς θα απομακρύνεται η αμαξοστοιχία. Και είναι γνωστό από τη λαϊκή σοφία ότι το ξεμοναχιασμένο πρόβατο το κατασπαράσσουν οι λύκοι. Και δεν είναι λίγοι οι λύκοι που μας τριγυρίζουν και που ετοιμάζονται ήδη γι αυτό».

 

Δυστυχώς, αυτές τις σκληρές αλήθειες, τότε, η συντριπτική πλειοψηφία της κοινής γνώμης τις έγραφε στα παλαιότερα των υποδημάτων της. Οι πολιτικές δυνάμεις του ζόφου και της παρακμής, συνεπικουρούμενες από τους πραιτωριανούς τους στα μέσα μαζικής επικοινωνίας, ad nauseam ύβριζαν, ξόρκιζαν και ειρωνεύονταν.

 

Το ίδιο πράττουν σήμερα και πρωτομάστορες του οριστικού καταποντισμού της χώρας. Υβρίζουν, απειλούν, αναζητούν αποδιοπομπαίους τράγους και, κυρίως, παραπληροφορούν και ψεύδονται ασυστόλως. Ακόμα χειρότερα, στις μέρες μας όλα τα πνευματικά και ηθικά κατακάθια μπορούν μέσω του Διαδικτύου να διακινούν ό,τι πιο αρρωστημένο και ρυπαρό διαθέτει το διανοητικό τους οπλοστάσιο. Υπό αυτές τις συνθήκες, οι οποίες είναι πολύ πιθανόν να έχουν και δραματική κατάληξη σε πολλά επίπεδα, ίσως ο τίτλος ενός άρθρου του κ. Γιάννη Μαρίνου θα μπορούσε να ήταν ένα προφητικό «Ας προσέχουμε»…

 

 

 

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ