Θεσσαλονίκη : Γράφει ο Γιάννης  Δελόγλου.

Μπορεί να βγήκε ένα ακόμα βιβλίο για την αγωνιστική δεινότητα του δοκιμαζόμενου Ποντιακού Ελληνισμού μέχρι τον ξεριζωμό και την ανταλλαγή των πληθυσμών ,αλλά είναι φοβερά ξεχωριστό ,ειδικευμένο και κατατοπιστικό για πρόσωπα και γεγονότα που διαδραματίστηκαν στον ιστορικό Πόντου. Ένα βιβλίο που ξεδιπλώνει σελίδες ηρωϊσμού και αυτοθυσίας γυναικών που μέτρησαν τον αγωνιστικό τους παλμό με αυτόν των δικών τους ανθρώπων συμπληρώνοντας τους αγώνες της άμυνας και της λευτεριάς. Ο ιστοριοδίφης συγγραφέας Γιώργος Θ. Αντωνιάδης με το νέο του βιβλίο με τίτλο ,  «Γυναίκες καπετάνισσες στο αντάρτικο του Πόντου»,ξεχωρίζει ένα διαλεχτό κομμάτι του Πόντου για να υπενθυμίσει και να διδάξει κάποιες άγνωστες πτυχές σε κάποιους που παρεξήγησαν διάφορα δρώμενα τα τελευταία χρόνια. Μας φέρνει αντιμέτωπους με αλήθειες που ανέσυρε μέσα από το βάθος της ιστορίας με ένα σπουδαίο βιβλίο που μας δείχνει το δρόμο του σεβασμού και της αναγνώρισης της αυτοθυσίας των γυναικών του Πόντου και κυρίως τις καπετάνισσες εκείνες που έδρασαν για να κρατήσουν ελεύθερη τη γή τους ,τη γη του Πόντου . Ο χαλκέντερος συγγραφέας  Γ. Αντωνιάδης που γεννήθηκε το 1926 στην Νέα Μπάφρα Σερρών έγινε γνωστός από το δίτομό του έργο «Οι γενναίοι του Βορρά 1941-1944», το «Αντάρτικο στον Πόντο» με τον αείμνηστο Παναγιώτη Τανιμανίδη ,αλλά και πολλά συγγράμματα έρευνες και μελέτες που αφορούν το δράμα των Ελλήνων του Πόντου. Μέλος της σύνταξης της Εγκυκλοπαίδειας του Ποντιακού Ελληνισμού ,επιστημονικός συνεργάτης της Επιτροπής Ποντιακών Μελετών και του Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών ,μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών και πρώην Γενικός Γραμματέας της Εταιρείας Δραμινών Μελετών ,αναβαθμίζει συνεχώς τις σχέσεις του με ότι αφορά τον Πόντο. Ο ίδιος γράφει στο θαυμάσιο βιβλίο του μεταξύ άλλων και τα εξής: «Τα  χρόνια εκείνα σχολείο και εκκλησία έγιναν έννοιες ταυτόσημες. Ο ιερέας και ο δάσκαλος ήταν τα δυνατά στηρίγματα του χειμαζόμενου Ποντιακού λαού , μέχρι που άρχισαν εναντίον τους οι εξοντωτικές διώξεις . Και έπειτα , ο άγριος και αδυσώπητος ένοπλος αγώνας που ξέσπασε. Η γη καθημερινά μάτωνε , η βία βασίλευε από άκρου σε άκρο ,ο Πόντος ψυχορραγούσε.

Σ’ αυτή την κρίσιμη στιγμή ,οι γυναίκες του Πόντου ,έδειξαν όλο το μεγαλείο της προσφοράς τους και έκαναν τον ψυχισμό τους προπύργιο φιλοπατρίας και κυματοθραύστη στα σχέδια των Τούρκων. Απλές γυναίκες του λαού κάθε ηλικίας μέχρι και σκευρωμένες γερόντισσες στύλωναν με θάρρος και φλόγισαν τις καρδιές των παλικαριών με το δαυλό της δικής τους ψυχής. Γίνονται παρηγορήτριες Παναγιές στον άνισο αγώνα και τις δοκιμασίες και τα εξιλαστήρια θύματα. Πυροδοτούσαν με ενθουσιασμό τις καρδιές των πολεμιστών και τους τροφοδοτούσαν με ψωμί και βόλια .Αγωνίζονταν στο πλευρό τους, δένοντας τα τραύματά τους και σαν αγγελιοφόρες μετέφεραν διάφορες πληροφορίες χρήσιμες για τις κινήσεις των ανταρτών.

Έτσι αναδεικνύονταν και αυτές πρωτεργάτριες της νίκης ,που έδιναν τα πάντα για τον δοκιμαζόμενο Ποντιακό λαό και την Πατρίδα ,χωρίς να ζητήσουν τίποτε. Έτσι σεμνά και αθόρυβα ,σχεδόν ολότελα λησμονημένες ,πέρασαν στο περιθώριο της επίσημης ιστορίας.

Σε όποια γωνιά της Ποντιακής γης και αν στραφείς διακρίνεις θρόμβους αιμάτων και θυσιών των γυναικών της. Σήμερα που ανασαίνουμε τη λευτεριά ,που ζούμε μέρες ειρήνης ,η σκέψη μας ευλαβικά ας γυρίσει πίσω σε κείνες τις σεμνές ,που ήταν το ίδιο μεγάλες ανάμεσα στους χρόνους που διάβηκαν ,το ίδιο ατρόμητες στις συμφορές που τις χτύπησαν , γι’ αυτό και σήμερα εμείς αποτίουμε φόρο τιμής και ευγνωμοσύνης στη σεμνότητα αυτών των γυναικών του Ποντιακού αγώνα» Και όμως υπήρξαν άσχετοι ;καλοθελητές; μικροφιλόδοξοι ;βαλτοί ή φτιαχτοί που αγνόησαν τον αγώνα των γυναικών στο αντάρτικο του Πόντου που τίμησαν την ένδοξη στολή των καπεταναίων τους και έγιναν αγωνίστριες στο πλευρό τους και καπετάνισσες για να συντρίψουν τους αιμοσταγείς Τούρκους διώκτες τους! ! ! Όμως ο Γιώργος Αντωνιάδης μας κατατοπίζει με ακρίβεια για ότι έγινε τότε και μας δίνει μια σειρά ονομάτων από γυναίκες που έδρασαν στο αντάρτικο του Πόντου. Μέσα από τις αναλυτικές βιογραφίες των ηρωϊδων μας κάνει γνωστή την πορεία της κάθε μιας προσωπικά  Με πόνο ψυχής αναφέρει τον τραγικό θάνατο με πυρπόληση 78 νεανίδων στην περιοχή της Μπάφρας το 1917 ηλικίας 17 έως 21 ετών μεταξύ των οποίων ήταν και η αδελφή του Σεβαστή 17 ετών! Επισημαίνει ακόμα ότι η θυσία του Σουλίου και της Αραπίτσας  καταλήγει στην Κουνάκα του Πόντου όπου 26 Πόντιες  ρίχτηκαν στα ορμητικά νερά του ποταμού Άλυ για να μην προδώσουν την τιμή τους στους Τούρκους .

Ένα ακόμα αριστούργημα από τις εκδόσεις  Αδελφών Κυριακίδη 2310 208540,www.kyriakidis.gr,μας πλουτίζει τις  γνώσεις της ιστορίας μας.

 

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ