Ελληνικός Φιλανθρωπικός Σύλλογος Νυρεμβέργης και περιχώρων.

Αξιότιμες κυρίες και κύριοι !

Είμαστε ένας Σύλλογος εθελοντών-πολιτών που επιλέξαμε τον τομέα της ανθρωπιστικής βοήθειας και ανάπτυξης ως κύριο τομέα της δικής μας κοινωνικής δράσης. Εμπνεόμενοι από τα ιδανικά της φιλίας και της κοινωνικής αλληλεγγύης, έχοντας μελετήσει τη διεθνή εμπειρία-τεχνογνωσία και την ελληνική πραγματικότητα, ιδρύσαμε στις 15. Δεκεμβρίου 2010 (ημέρα εορτή του Αγίου Ελευθερίου) έναν φιλανθρωπικό Σύλλογο, τον οποίο ονομάσαμε BRIDGES & DIAMONDS, τίτλο με συμβολική σημασία.

Εργαζόμαστε εθελοντικά και κτίζουμε Γέφυρες , Γέφυρες Φιλίας και ανθρωπιάς με τη βοήθεια ανθρώπων εθελοντών (Διαμάντια) που συμβάλλουν στην κάλυψη των ουσιαστικών αναγκών των συνανθρώπων μας και των κενών που υπάρχουν στον ανθρωπιστικό χώρο. Θελήσαμε να χτίσουμε γέφυρες που θα τις διαβούν αδαμάντινοι άνθρωποι, γιατί οι σκοποί για τους οποίους χτίστηκαν είναι ιεροί. Μιας που το πρώτο διαμάντι ανακαλύφθηκε στην Μαύρη Ήπειρο το 1866, από εκεί θα ξεκινήσουμε.

Τα διαμάντια είναι γνωστά για τη διεθνή εμπορική τους αξία. Όμως οι φωτεινότητα και η καθαρότητά τους πρέπει να αποτελεί παράδειγμα στη ζωή μας. Όπως ποικίλουν στο χρώμα τους έτσι ποικίλλουν και οι άνθρωποι. Δεν έχει όμως καμία απολύτως σημασία το χρώμα τους. Ανθεκτικά και φωτεινά, γίνονται σύμβολα και βοηθοί στο να δομήσει ο άνθρωπος έναν χαρακτήρα αδαμάντινο, καθαρό, πειθαρχημένο και υπομονετικό, γλυκό και αρμονικό, στοχεύοντας έτσι στην υπέρβαση των ορίων και των δυνατοτήτων του. Το διαμάντι αποτελεί σύμβολο πνευματικής καθαρότητας και πρέπει να μας θυμίζει το δικό μας μονοπάτι προς ένα υψηλότερο στόχο φώτισης και τελειότητας. Πάνω στις γέφυρες που θα χτίσουμε θα διαβούμε μονοπάτια και θα συνδεθούν οι εσωτερικές δημιουργικές δυνάμεις μας που πασχίζουν να ελευθερωθούν. Η πορεία αυτή θα μας βοηθήσει να δυνηθούμε, να ανακαλύψουμε, να γνωρίσουμε, να πιστέψουμε αλλά και να αγαπήσουμε τον πραγματικό μας εαυτό. Και κάθε φορά που θα καταφέρνουμε όλοι μας να τις διαβούμε τότε όλα μαζί τα διαμάντια (οι άνθρωποι που συνετέλεσαν) θα νιώθουμε ότι είμαστε μέρος αυτού του ουράνιου σχεδίου.

Ίσως έχετε ακούσει ή διαβάσει πως πολλοί πατριώτες μας από την Ελλάδα κυρίως και άλλα μέρη του κόσμου συμπαραστέκονται ηθικά και υλικά στο τεράστιο έργο που Έλληνες Ιεραπόστολοι επιτελούν στα βάθη της Αφρικής, σε χώρες και περιοχές που επικρατεί όχι η φτώχεια, αλλά η εξαθλίωση. Εμείς που τα έχουμε όλα δεν μπορούμε να καταλάβουμε το μέγεθος της δυστυχίας; των ανθρώπων της μαύρης ηπείρου, όπως την αποκαλούμε εμείς οι λευκοί, η οποία περιγράφεται κάπως έτσι.

Εμφύλιοι πόλεμοι, γενοκτονίες, χιλιάδες πρόσφυγες μεταξύ ζωής και θανάτου, πείνα αρρώστιες και άθλιες συνθήκες διαβίωσης, φτώχεια γιατί δεν υπάρχει εγχώρια παραγωγή, οι πιο πολλοί πάμφτωχοι που δεν μπορούν να αγοράσουν ούτε τα απαραίτητα, άλλωστε υπάρχει και έλλειψη βασικών αναγκών, έλλειψη ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και συστήματος υγείας, έλλειψη του βασικού αγαθού του νερού, έλλειψη βασικής εκπαίδευσης, λόγω άσχημης οικονομικής κατάστασης, αμάθεια, όλα αυτά και άλλα συνθέτουν το πάζελ του μεγάλου δράματος των παιδιών του Θεού στην κεντρική Αφρική.

Το δράμα αυτό των κατοίκων των χωρών της κεντρικής Αφρικής έρχονται να μαλακώσουν Ιεραποστολικά κλιμάκια από την Πατρίδα μας κυρίως, όπως παραπάνω αναφέραμε. Άνθρωποι, ιερωμένοι, γιατροί, αρχιτέκτονες, μηχανικοί, αφήνουν την καλοπέρασή τους στην Ελλάδα και μεταβαίνουν εκεί, φροντίζοντας, όχι να κάνουν θαύματα, μα να μαλακώσουν λίγο τον πόνο αυτών των ταλαίπωρων υπάρξεων. Έτσι, με υπερηφάνεια μπορούμε να πούμε ότι επιτελείται ευλογημένο έργο που έχει σχέση με τη διδασκαλία – κατήχηση του κηρύγματος του Χριστού, που επιτελούν Ιερείς από την Πατρίδα οι οποίοι εγκαταλείπουν την καλοπέρασή τους και αφοσιώνονται κυριολεκτικά στην υπηρεσία των ανθρώπων εκεί.

Με τη βοήθεια Ιεραποστολικών Συλλόγων της Πατρίδας μας, της Εκκλησίας της Ελλάδας, σχεδόν όλων των Μητροπόλεων, αλλά και Ελλήνων του εξωτερικού, συγκεντρώνονται είδη ενδύσεως και υποδήσεως, τρόφιμα, φάρμακα, εκκλησιαστικά είδη και τα στέλνουν εκεί. Με οικονομική ενίσχυση της φίλων της εξωτερικής Ιεραποστολής χτίζονται ιεροί Ναοί, ανεγείρονται σχολεία, διανέμεται φαγητό σε πρόσφυγες και εντελώς ανήμπορους, συντηρούνται άγαμες μητέρες, που τις έχουν εγκαταλείψει οι σύζυγοί τους ή έχουν πεθάνει, παρέχονται φάρμακα, κυρίως για ασθένειες που πλήττουν τους εκεί πληθυσμούς, διανέμονται τρόφιμα και είδη γραφικής ύλης σε μαθητές, σπουδαστές και φοιτητές. Προσπάθειες υπεράνθρωπες γίνονται από τους Ιεραποστόλους μας, μάλιστα έχουν βάλει στόχο να κτίσουν έστω υποτυπώδη νοσοκομεία, γιατί πολλοί άνθρωποι μη έχοντας άλλη λύση καταφεύγουν στους «Μάγους» για θεραπεία. Σε μια μικρή πόλη του Κογκό, επί παραδείγματι, 150.000 κατοίκων, πεθαίνουν κάθε μέρα πάνω από 25 βρέφη.

Αντιλαμβάνεται ο καθένας το έργο που περιμένει τους Ιεραποστόλους, που είναι όχι μεγάλο, αλλά τεράστιο και είναι πολλοί οι άνθρωποι που το έχουν ανάγκη και περιμένουν. Είναι θαυματουργικές οι προσπάθειες που καταβάλουν οι άνθρωποι που είναι ταγμένοι στη διακονία των ανθρώπων αυτών του πόνου και της δυστυχίας. Αν μπορούσε κανείς να ξεφυλλίσει περιοδικά που εκδίδονται στην Πατρίδα Ιεραποστολικών Συλλόγων θα θαυμάσει το επιτελούμενο στην Αφρική έργο. Κατηχήσεις ανθρώπων που δε γνωρίζουν το Θεό, ομαδικές Βαπτίσεις, ανεγέρσεις ιερών Ναών και ας είναι μερικοί πλινθόκτιστοι, σχολεία με τα πιο απαραίτητα, ιατρεία, όσο είναι δυνατόν να ονομαστούν τέτοια κ. α.

Γιατί τα λέμε όλα αυτά, γιατί τα αναφέρουμε, για να συγκινήσουμε, για να πούμε πως συνάνθρωποί μας ιερωμένοι και λαϊκοί έχουν αφοσιωθεί στο να απαλύνουν το δράμα των ανθρώπων αυτών; Όχι τίποτα από αυτά, αλλά για να πληροφορηθούμε το δράμα που υπάρχει στη μαύρη Ήπειρο και να αναλογισθούμε τις ευθύνες μας. Να σταθούμε μπροστά στην πραγματικότητα και να θυμηθούμε τα λόγια του Χριστού, «αφού δεν κάνατε αυτά (συμπαράσταση στους πάσχοντες συνανθρώπους μας, άσχετα φυλής, γλώσσας, εθνικότητας, χρώματος κλπ.) ούτε σε μένα δεν τα κάνατε. Υποχρέωση μας λοιπόν, είναι η συμπαράστασή μας στους ανθρώπους αυτούς. Η συμπαράστασή μας στους Ιεραποστόλους μας, που με πενιχρά και σχεδόν μηδενικά μέσα προσπαθούν να απαλύνουν τον πόνο των αφρικανών.

Έτσι, ίσως ο Θεός μας φώτισε, μια μέρα μια χούφτα ανθρώπων, εργαζομένων εδώ στη Νυρεμβέργη σκεφτήκαμε ότι δεν είμαστε μόνοι, αλλά έχουμε κι άλλους αδελφούς μας, μακριά πολύ μακριά, που μας περιμένουν. Όχι να πάμε εκεί, θα ήταν ευλογία αν το μπορούσαμε κι αυτό, οπωσδήποτε θα κάναμε θεάρεστο έργο, θα κάναμε κάτι που δεν περιγράφεται.

Σκεφτήκαμε πόσα και πόσα ξοδεύομε καθημερινά άσκοπα, πόσα αποφάγια πετάμε στα σκουπίδια, πόσα χρήματα ξοδεύουμε καπνίζοντας και βλάπτουμε την υγεία μας και πήραμε τη μεγάλη απόφαση. Να ανασκουμπωθούμε και να δημιουργήσουμε μια γέφυρα, μια γέφυρα που να ενώνει τη Νυρεμβέργη με όλο τον κόσμο, μια γέφυρα που να συμβάλλει στο δράμα των ανθρώπων εκεί. Γέφυρες που ακτινοβολούν από αγάπη και όραμα. Θα είναι γέφυρες ευκολοδιάβατες για όλους όσους έχουν ευγενείς σκοπούς και αξίες. Στην αρχή μας φάνηκε δύσκολο, αλλά μετά σκεφτήκαμε πως τίποτε δεν είναι δύσκολο, όσο δύσκολο και αν φαίνεται, αρκεί να υπάρχει θέληση, μια θέληση που να πηγάζει από την αγάπη του Θεού που θυσιάστηκε για χάρη μας. Τι χρειάζεται λοιπόν από εμάς; μα το ίδιο, θυσία, όχι σταυρική, αλλιώτικη. Να θυσιάσουμε λίγο χρόνο και να σκεφτούμε πώς μπορούμε να βοηθήσουμε. Να θυσιάσουμε λίγα χρήματα από το περίσσευμά ή το υστέρημά μας αφού και το ένα λεπτό έχει αξία όταν προσφέρεται απλόχερα. Ναι, πρέπει να κάνουμε κάτι. Είναι ντροπή μας να καλοπερνούμε εμείς και εκεί να υποφέρουν. Αποφασίσαμε, λοιπόν, να ιδρύσουμε κι εμείς εδώ ένα Σύλλογο BRIDGES & DIAMONDS και να προσπαθήσουμε να βάλουμε ένα λιθαράκι ως αρχή σε κάποιο σημείο της κεντρικής Αφρικής και σε άλλα μέρη όπου υπάρχει ανάγκη. Τι να κάνουμε, τι να κάνουμε, σκεφτόμαστε, ο ένας έλεγε το ένα ο άλλος το άλλο. Τελικά καταλήξαμε πως πρέπει να βοηθήσουμε να χτιστεί ένα σχολείο, να έχουν τη δυνατότητα τα παιδάκια αυτά, ας είναι λίγα, να μπορέσουν να μάθουν να γράφουν το όνομά τους, να διαβάζουν, να σπουδάσουν.

Παραλογισμός φαίνεται ίσως η απόφασή μας αυτή, αλλά αν το καλοδεί κανείς δεν είναι παραλογισμός, μα υποχρέωση, υποχρέωση ιερή. Σχολείο, ναι σχολείο. Όσο δύσκολο κι αν φαίνεται πρέπει να το κάνουμε αποφασίσαμε Και ερχόμαστε τώρα να το κάνουμε γνωστό στους συμπατριώτες μας, για να χαρούν κι εκείνοι, γιατί δεν αμφιβάλουμε πως θα βοηθήσουν, με τη συμπαράστασή τους στην προσπάθειά μας, στην απόφασή μας, που κανείς πιστεύουμε, δεν θα αμφιβάλει πως είναι ιερή.

Έτσι, λοιπόν, καλούμε κι εσένα φίλε αναγνώστη, αγαπητέ έλληνα ορθόδοξε, να μην αρνηθείς να βάλεις ένα τούβλο, να αγοράσεις δέκα τετράδια, είκοσι μολύβια για το σκοπό αυτό. Το σχολείο που οραματιζόμαστε να χτίσουμε δεν θα είναι σαν τα εδώ, πολυτελή και ακριβά. Θα είναι απλό αλλά ζεστό, γιατί θα είναι φτιαγμένο από την αγάπη μας. Και θα το καταφέρουμε, γιατί τα υλικά και τα μερο- κάματα εκεί δεν είναι τόσο ακριβά όπως εδώ. Θα πείτε πού θα γίνει το σκολειό αυτό, αφού χρειάζονται εκατοντάδες τέτοια; Και απαντούμε, αφού δεν μπορούμε να κάνουμε εκατοντάδες, ας κάνουμε τουλάχιστον ένα.

Εμπρός, λοιπόν, φίλοι συμπατριώτες, σκεφτείτε το, βάλτε το χέρι στην καρδιά, και κατόπιν το ίδιο χέρι στην τσέπη. Δώστε τον οβολό σας, ό,τι μπορείτε για να γίνει πραγματικότητα αυτό που ονει- ρευτήκαμε, αυτό που ο Θεός μάλλον μας φώτισε να κάνουμε. Ένα ευρώ, δύο, πέντε, είκοσι, εκατό, όσα μπορεί ο καθένας. Φασούλι το φασούλι γεμίζει το σακούλι. Λίγο εσύ, λίγο εγώ, λίγο ο άλλος, νάτο το θαύμα έγινε. Ναι έτσι γίνονται να μεγάλα έργα, τα έργα ανθρωπιάς, τα έργα ανακούφισης του ανθρώπινου πόνου. Και όταν καταφέρουμε να συγκεντρώσουμε όσα χρήματα απαιτούνται, θα σηκωθούμε να πάμε στην Ουγκάντα ή στο Κογκό, που μαστίζεται χρόνια από εμφύλιους πολέμους, να παραδώσουμε τα χρήματα, να τα εξασφαλίσουμε για το σκοπό που οραματιστήκαμε, Και να πάμε μετά μήνες ή χρόνο που θα έχει κτιστεί, να βρεθούμε στα εγκαίνια ή να το εγκαινιάσουμε εμείς, κρατώντας στα αγγελούδια μαυράκια της Αφρικής μολύβια και τετράδια και αν είναι δυνατόν, έστω στοιχειώδη εξοπλισμό του σχολείου. Γιατί διαλέξαμε να φτιάξουμε σχολείο; Γιατί παρακινηθήκαμε από τα λόγια του Εθναπόστολου Πατροκοσμά, που έλεγε: «ανοίγοντας ένα σχολείο, κλείνεις μια φυλακή» Ναι, για να μορφωθούν τα μαυράκια αδελφάκια μας, να ξεφύγουν από την πρωτόγονη κατάσταση στην οποία ζουν. Και επειδή τα πολλά λόγια δεν λένε τίποτα, ας ριχτούμε στη δουλειά. Στην ιερή δουλειά, στη συγκέντρωση δηλαδή των απαραίτητων χρημάτων να οικοδομηθεί ένα εργαστήρι μέσα στο οποίο θα χτίζονται και θα ολοκληρώνονται ανθρώπινοι χαρακτήρες, Άνθρωποι Διαμάντια!

Για το Διοικητικό Συμβούλιο του Ελληνικού Φιλανθρωπικού Συλλόγου Νυρεμβέργης και περιχώρων BRIDGES & DIAMONDS

Διαμαντής Γκίκας (Πρόεδρος)
Κρικέλης Δημήτριος (Γραμματέας)
Βασδέκης Στέλιος (Αντιπρόεδρος)
Κίτσιος Ιωάννης (Ταμίας)
Βακουφτσή Ελένη (Μέλος)

Ταχυδρομική διεύθυνση:
Diamantis Gikas, Warmbrunner Str. 14, 90473 Nürnberg,
info@bridges-diamonds.de
, www.bridges-diamonds.info

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ