Πώς είδε μέσα από τα δικά της μάτια την ημερίδα που παρακολούθησε ενόψει της ημέρας των ατόμων με αναπηρία η 13χρονη  Βικτωρία Ζάρρου.

Στις 2 Δεκεμβρίου 2013 η Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Θεσπρωτίας σε συνεργασία με το ΚΕΣΥΠ Ηγουμενίτσας συνδιοργάνωσαν στο Αρχαιολογικό  Μουσείο Ηγουμενίτσας μια ημερίδα με θέμα: «Δεξιότητες Δια βίου Διαχείρισης Σταδιοδρομίας σε Άτομα με Αναπηρία» ενόψει της Παγκόσμιας Ημέρας Ατόμων με Αναπηρία. Η ημερίδα πραγματοποιήθηκε σε έναν φιλόξενο και ζεστό χώρο όπου οι παρευρισκόμενοι τίμησαν με την παρουσία τους τούς ανθρώπους με αναπηρία.

 

Η έναρξη της ημερίδας έγινε από την υπεύθυνη του ΚΕΣΥΠ Ηγουμενίτσας την κ. Βασιλική Παππά η οποία καλωσόρισε τους παριστάμενους ενώ αμέσως μετά πήρε το λόγο ο Διευθυντής Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Θεσπρωτίας ο κ. Ευάγγελος Τζάνης.

 

Πρώτη εισηγήτρια ήταν η κυρία Νατάσα Μπογιατζόγλου, Msc Ψυχολόγος. Το θέμα που ανέπτυξε «Αναπηρία: Ένταξη ή περιθωριοποίηση;». Αυτό που μου έκανε εντύπωση μέσα από την εισήγησή της, είναι ότι η οικογένεια πολλές φορές «παραφροντίζει» τον ανάπηρο ενώ υπάρχουν και περιπτώσεις που τον παραμελούν ή τον απορρίπτουν. Δυστυχώς, δεν είναι λίγοι εκείνοι οι οποίοι δεν αποδamea2έχονται τη διαφορετικότητα του ατόμου.

 

Μετά την κ. Μπογιατζόγλου, πήρε για άλλη μια φορά το λόγο η κ. Βασιλική Παππά, αυτή τη φορά για να αναπτύξει το θέμα της εισήγησής της «Δεξιότητες Δια βίου Διαχείρισης Σταδιοδρομίας σε Άτομα με Αναπηρία». Τόνισε ιδιαίτερα πως ακόμη και σήμερα υπάρχουν παιδιά τα οποία μένουν έγκλειστα σε κάποια ιδρύματα χωρίς να παρακολουθούν τα μαθήματα της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης. Ακόμη, τόνισε ότι επειδή οι άνθρωποι με αναπηρία πολλές φορές αισθάνονται μειονεκτικά έναντι των άλλων, προέτρεψε τον εκπαιδευτικό κόσμο που παρίστατο στην αίθουσα ότι έχουν χρέος να τονώσουν την αυτοπεποίθησή τους, και να τα βοηθήσουν να γίνουν δημιουργικά. Επιπλέον, να δείχνουν στοργή και κατανόηση και να αναπτερώνουν το ηθικό τους. Βασικό πρόβλημα ακόμη και σήμερα είναι η έλλειψη εκπαίδευσης και πληροφόρησης όσον αφορά τον επαγγελματικό τομέα. Τα άτομα με αναπηρία δυσκολεύονται να πάρουν αποφάσεις μόνα τους επειδή δεν είναι εξασκημένα σε αυτό και επειδή τις περισσότερες φορές αποφασίζουν άλλοι γι’ αυτούς ενώ αισθάνονται άτομα δεύτερης κατηγορίας και παραμελημένα. Έκλεισε την εισήγησή της τονίζοντας ότι το σχολείο φέρει την κύρια ευθύνη για την ανατροπή αυτής της κατάστασης.

 

Η κ. Παππά παρέδωσε τη σκυτάλη στην κ. Άννα Γιαρματζίδου, MscKοινωνιολόγο, η οποία ανέπτυξε το θέμα: «Εργασιακή ένταξη των ατόμων με ειδικές ανάγκες και καταπολέμηση των διακρίσεων στην αγορά εργασίας».

 

Η τέταρτη εισηγήτρια, η κ. Ελπίδα Ανδρέου, Κοινωνική Λειτουργός στο Δήμο Σουλίου, ανέπτυξε το θέμα: «Αποδοχή στη διαφορετικότητα». Η κ. Ανδρέου τόνισε ότι η αναπηρία αντιμετωπίζεται ως ασθένεια ενώ δεν θα έπρεπε. Αυτό φυσικά, έχει να κάνει με τα στερεότυπα και τη λανθασμένη αντιμετώπιση από τους «κοινούς ανθρώπους». Επεσήμανε ιδιαίτερα ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι, ανεξάρτητα από τη σωματική τους κατατομή, από το έθνος και τη θρησκεία που ανήκουν. Οι άνθρωποι είναι ίσοι αλλά όχι ίδιοι. Η διαφορετικότητα μεταξύ των ανθρώπων δίνει ζωντάνια στην καθημερινότητά μας.

 

Η ημερίδα έκλεισε με την εισήγηση της κ. Βασιλικής Παπαδοπούλου, Msc Οικονομολόγο και άτομο η ίδια με αναπηρία. Το θέμα της «Επαγγελματικός Προσανατολισμός ΑΜΕΑ: Πήγαινε όπου η καρδιά σε πάει». Μία από τις πιο δυνατές και αξιοθαύμαστες Ελληνίδες. Δεν επικαλείται την αναπηρία της για να αδρανήσει, αντίθετα πραγματοποίησε πολύ καλές σπουδές χωρίς να σταθεί εμπόδιο στην πορεία της το αμαξίδιο με το οποίο μεταφέρεται. Μια πραγματικά γενναία και αξιοθαύμαστη γυναίκα.

 

Μέσα από όλες αυτές τις εισηγήσεις, μέσα από όλες τις εμπειρίες που μοιράστηκε μαζί μας η κ. Βασιλική Παπαδοπούλου δεν ξέρω τι να πρωτοθυμηθώ και τι να συγκρατήσω. Αυτό που πρέπει να περάσει σε όλους μας είναι ότι η διαφορετικότητα κάθε ανθρώπου επιβάλλεται να είναι αποδεκτή από όλους μας. Η διαφορετικότητα μεταξύ των ανθρώπων δίνει μια ευχάριστη και διαφορετική νότα στη ζωή και την καθημερινότητά μας. Αναρωτηθείτε όλοι σας, πώς θα ήταν ο κόσμος μας αν όλοι οι άνθρωποι ήταν ίδιοι;

 

Η βραδιά στην κατάμεστη από κόσμο αίθουσα του Αρχαιολογικού Μουσείου  έκλεισε με την αποτίμηση της κ. Βασιλικής Παππά, υπεύθυνης του ΚΕΣΥΠ Ηγουμενίτσας η οποία είπε ότι ακούσαμε πολλές ενδιαφέρουσες εισηγήσεις και ότι θα φύγουμε όλοι από την αίθουσα αυτή κερδισμένοι και πλουσιότεροι σε εμπειρίες και γνώσεις, ακούσαμε και παρακολουθήσαμε πολλά, που μας αναγκάζουν να σκεφτούμε και να προβληματιστούμε. Και βέβαια το μήνυμα που θα πρέπει να βγει από την σημερινή ημερίδα είναι:

 

Όχι στον εκπαιδευτικό ρατσισμό των παιδιών με Αναπηρία.

 

– Όχι στον εκπαιδευτικό αποκλεισμό και στις εκπαιδευτικές διακρίσεις των παιδιών με βαριές και πολλαπλές αναπηρίες.

 

– η θέληση νικά την αναπηρία.

 

 

 

– Να αρχίσουμε από σήμερα τουλάχιστον να σεβόμαστε τα δικαιώματα των ατόμων αυτών στις καθημερινές μας δραστηριότητες.

 

– Αν μας γίνει συνείδηση ότι οι άνθρωποι αυτοί, είναι σαν εμάς, αλλά με κάποιες ιδιαιτερότητες, ίσως τότε σαν κοινωνία αναβαθμιστούμε.

 

Ως μια μαθήτρια 13 χρόνων που είμαι δεν έχω τις γνώσεις, την ωριμότητα και την αναλυτική σκέψη των επιστημόνων που μίλησαν στην ημερίδα. Όμως, ακούγοντας όλα αυτά δημιουργήθηκε μέσα μου το ερώτημα: μήπως εγώ είμαι η διαφορετική; μήπως εγώ βρίσκομαι σε μειονεκτική θέση και όχι η αξιοθαύμαστη κυρία Παπαδοπούλου που ήταν καθηλωμένη πάνω στο αμαξίδιο; Νομίζω ότι ήταν μια ημερίδα που πραγματικά άξιζε τον κόπο που την παρακολούθησα.

 

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ