“Κύριοι αναγνώσται, εκ της πρώτης στιγμής κατά την οποία κατέστην κοινωνός περί της απεχθούς απόπειρας δολοφονίας του νομίμως εκλεγέντα απο του ελληνικού λαού, αξιοτίμου Πρωθυπουργού Κου Ελευθερίου Βενιζέλου, συμβάν το οποίο επέστη είς την αλλοδαπήν και την ώραν όπου εκείνος ευρίσκετο είς Γαλλίαν αναλαβών την υποστήριξιν των εθνικών συμφερόντων ως τις είς πρωθυπουργός καθίσταται υποχρεωμένος απο του θεσμικού του ρόλου, η κατάστασις είς την οποίαν έχω περιέλθει ού δύναται να περιγρ… “

Κάπως έτσι αγαπητοί μου ίσως να ξεκινούσε το άρθρο του ο εμπνευστής του μακεδονικού αγώνα, ο πατέρας του ελληνικού εθνικισμού, ο δημοτικιστής και όχι λαικιστής ως συνηθίζουν να είναι οι περισσότεροι των πολιτικών σήμερα, Ίωνας δραγούμης εάν δεν τον συνελαμβάναν εκείνο το απογεύμα της 31ης Ιουλίου του 1920 μάλιστα κατά την στιγμή στην οποία κατευθύνονταν προς τα γραφεία του περιοδικού όπου είχε εκείνη την περίοδο την διεύθυνση του, προκειμένου να συγγράψει άρθρο υποστηρικτικό για τον Βενιζέλο συγκλονισμένος απο την πνευματική ένδοια, την σκοπιμότητα ή ακόμη καλύτερα τον δόλο όσων επιθυμούσαν την διάσπαση για ακόμα μία φορά του ελληνικού λαού προκειμένου να μην μπορέσει ποτέ να συνέλθει από το πλήθος των δυσάρετων καταστάσεων, των απορέοντων από τα προβλήματα, τα έξωθεν και υποβολιμιαίως δημιουργηθέντα.

“Είναι πικρόν να αισθάνεται κανείς εαυτόν λησμονημένον, προτιμότερο δέ τούτον παρά να μην υπακούσει είς την εσωτερικήν του ιδέαν” έλεγε ο λησμονημένος τεχνιέντως όπως και παρεξηγημένος, Ιωάννης Μεταξάς και τούτο ο άλλος μεγάλος με πάστα εθνάρχη και εν δυνάμει πρωθυπουργός Ίων δραγούμης, ακολούθουσε κατά γράμμα, όπως και όλοι οι μεγάλοι πρωτοπόροι και εθνεγέρτες ανά την ιστορία, ο Δραγούμης απλώς με την εκτέλεση του σφράγισε με το αίμα του τα όσα πίστευε και τούτο δίνει αφάνταστα μεγαλύτερη αξία στα πιστεύω και τα λεγόμενα του, διότι όλοι λένε όμως μόνον οι μεγάλοι άντρες πράττουν πραγματικά όσα λένε, διότι δεν τα αναφέρουν μόνο στον λαό ως τσιτάτα και συνθήματα με κενό γράμμα, αλλα τα τονίζουν πρώτα από όλα στον ίδιο τους τον εαυτό και ορκίζουν την ίδια τους την ύπαρξη στο να τα ακολουθούν μέχρι τέλους, όποιο και αν είναι αυτό το τέλος.

Πόσο επίκαιρος δείχνει ετούτος ο άνθρωπος ο οποίος στάθηκε “μόνος” απέναντι στο εκτελεστικό απόσπασμα των παρακρατικών του καθεστώτος όταν έθιξε το θεμελιώδες θέμα της προσωπικής ευθύνης του καθενός εξ υμών και πως ο καθένας θα πρέπει να νοιάζεται για το τί έχει να προσφέρει ο ίδιος στην πατρίδα του μην περιμένοντας καμία ανταμοιβή για τις όποιες υπηρεσίες του προς αυτήν, πως θα πρέπει να γίνει το παράδειγμα και όχι μία ακόμη μαιμού η οποία θα πιθηκίζει σε ότι του λένε οι άλλοι και θα αντιγράφει επακριβώς την πολλές φορές λάθος συμπεριφορά των πολλών καταλήγοντας στο βάραθρο της καταστροφής τόσο ως άτομο όσο και ως κοινωνία κατ’ επέκταση.

Η ιστορία τούτου του τόπου, βρίθει λαμπρών και προς μίμησιν παραδειγμάτων, ανθρώπων οι οποίοι δεν εδίστασαν να προτάξουν τα στήθη της πεπερασμένης όπως όλων, τους φυσικής ύπαρξης ενάντια στην όποια αδικία και ατιμία διέβλεπαν, άνθρωποι με νοιάξιμο για το σύνολο σε σημείο εγκληματικό ως προς τον ίδιο τους τον εαύτο και όλοι εμείς ας γνωρίζουμε καλώς πως το παράδειγμα τους είναι μεν καλό να το ενθυμούμαστε υπό την μορφή εορτασμών, όμως το καλύτερο μνημόσυνο για ετούτους δεν είναι μία ακόμη “γιορτή” της θυσίας τους, αλλά ο παραδειγματισμός στις δικές μας ζωές απο το τί εκείνοι έπραξαν ενάντια στο ψεύδος και την αδικία, καταστάσεις οι οποίες και μονοπωλούν το σήμερα ίσως περισσότερο από κάθε άλλη φορά και τούτο κάνει την θυσία των πλέον επίκαιρη παρά ποτέ.

Οχι κυρίες και κύριοι ο Ίων Δραγούμης δεν στάθηκε μόνος απέναντι στο εκτελεστικό απόσπασμα του Γύπαρη, είχε μαζί του και το πλήθος των ίδεών του περί του δικαίου και της αλήθειας οι οποίες είναι όχι μόνον διαχρονικές αλλά και πανανθρώπινες, ο Δραγούμης ως αρμόζει σε έναν αληθινό ιδεολόγο, δεν φοβήθηκε ποτέ όσο ζούσε την μοναξιά των ανθρώπων διότι έστεκε πέρα από τον τόπο και τον χρόνο των συγχρόνων του και τούτο μαζί με την ανιδιοτελή θυσία του, τον καθιστούν λαμπρό παράδειγμα ανθρώπου ο οποίος κοιτάζει ψηλά και όχι από ψηλά, παίρνοντας μαζί στον τάφο την αλήθεια, την εντιμότητα απέναντι στον εαυτό του πρώτα από όλα, την πίστη στην ιστορική συνέχεια του έθνους, την πίστη πως εκείνος ήταν για όσο ήταν, ο ζωντανός κρίκος μιάς ατελείωτης αλυσίδας προπατόρων, σύγχρονων και απογόνων, όχι ο Δραγούμης δεν απέθανε μόνος δεν απέθανε κάν, διότι έδρασε ως φορέας ιδεών και οι ιδέες δεν πεθαίνουν, άλλοι θα πρέπει να φοβούνται πως είναι μόνοι και αν δεν με πιστεύετε ρίξτε μία ματιά στον καθρέφτη…

“Οραματιζόμεθα το μέλλον, πράττωντες είς το παρόν, αφουγκραζόμενοι το παρελθον”
Νικηφορος Βυζαντινος

Μετά τιμής
Πάνος Χατζηγεωργιάδης
(Υπογράφων ως Νικηφόρος Βυζαντίνος)
Μουσικοσυνθέτης, Λογοτέχνης και δημοσιογράφος

* Το παρόν άρθρο δημοσιευθέν στην εφημερίδα “ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ” στο φύλλο της κυριακής 24/7/2011.

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ