Γράφει ο Σωτήρης Οικονόμου εκπαιδευτικός-συγγραφέας.

Στο χρονικό διάστημα που διανύουμε λαμβάνουν χώρα δύο μεγάλες εορτές, η μία θρησκευτική και η άλλη κοινωνική. Αυτές είναι τα γενέθλια του Ιησού (Χριστού) και του έτους.

Τα γενέθλια του Χριστού θεσπίστηκαν ως εορτή 354 έτη μετά την γέννησή του από τους χριστιανούς της Ρώμης και επιλέχτηκαν να εορτάζονται κατά την 25ην του μήνα Δεκέμβρη, επειδή τότε εορταζόταν μια πολύ μεγάλη επέτειος. Τα γενέθλια του «Ανίκητου Ήλιου» (Solus invictus)- «Μίθρα». Έτσι, λοιπόν, ήταν μια πρώτης τάξης ευκαιρία για να καθιερωθούν και αργότερα να επικρατήσουν με την πλήρη υποστήριξη των Ρωμαίων αυτοκρατόρων. Αυτό έγινε το έτος 379 στην Κωνσταντινούπολη, το 388 στην Αντιόχεια και απέκτησαν μεγαλύτερο κύρος μετά από το 431, όταν κατά την Γ΄ οικουμενική χριστιανική σύνοδο, ανακηρύχθηκε η μητέρα του Ιησού, Μαρία, Θεοτόκος.

Ο εορτασμός των γενεθλίων του Ήλιου, ο οποίος συμβάλλει στην ύπαρξη της ζωής, θεσπίστηκε από τους Πέρσες και γινόταν κατά την 25ην του Δεκέμβρη, επειδή εκείνες τις ημέρες συμβαίνει η χειμερινή του τροπή (Χειμερινό Ηλιοστάσιο). Δηλαδή, αφού η νύχτα έχει αποκτήσει τη μέγιστη διάρκειά της, από την επομένη η ημέρα μεγαλώνει εις βάρος της και το φως του ήλιου εις βάρος του σκότους.

Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που οι υμνωδοί του χριστιανισμού έγραψαν: «Ανέτειλας, Χριστέ, εκ Παρθένου, νοητέ Ήλιε Της Δικαιοσύνης». «Η Γέννησίς σου, Χριστέ, ο Θεός, ανέτειλε τω κόσμω το φως το της Γνώσεως…..Σε προσκυνείν, τον Ήλιον της Δικαιοσύνης και Σε γιγνώσκειν εξ ύψους Ανατολήν…..» κ.λ.π.

Σε αντίθεση δε με τις προαναφερθείσες περιοχές της ρωμαϊκής επικράτειας, που καθιέρωσαν την 25ην Δεκεμβρίου ως ημέρα των γενεθλίων του Χριστού, οι χριστιανοί της Αλεξάνδρειας είχαν την 6ην Ιανουαρίου. Ημέρα που εορταζόταν ο Αιώνας.

Το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο παρουσιάζει αρχικά τον Ιησού ως άνθρωπο που κατάγεται από βασιλική γενιά με φυσικό πατέρα τον ηλικιωμένο Ιωσήφ και μητέρα την νεαρή κοπέλα (παρθένα) Μαρία. Όπως δηλαδή τον ήθελαν και οι κοντινοί του άνθρωποι. «Βίβλος γης γενεαλογίας του Ιησού Χριστού, υιού του Δαβίδ, υιού του Αβραάμ. Ο Αβραάμ εγέννησε τον Ισαάκ……..Ιεσσαί δε εγέννησε τον Δαβίδ, τον βασιλέα……..Ιακώβ δε εγέννησε τον Ιωσήφ, τον άνδρα της Μαρίας, εξ ής εγεννήθη Ιησούς, ο λεγόμενος Χριστός.» (Ματθ. α. 1-18) και όχι ο « Εμμανουήλ» του προφήτη Ισαϊα.

Το κατά Μάρκον δεν αναφέρει τίποτα σχετικό με τις συνθήκες γέννησης του Ιησού. Το κατά Λουκάν, τον παρουσιάζει ως θεάνθρωπο, διότι έτσι τον ήθελε και έτσι τον έκανε γνωστό  στις εξαθλιωμένες μάζες της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας ο Παύλος, γεννημένο απ’ τη θνητή Μαρία και τον θεό των Ιουδαίων Γιαχβέ, ο οποίος κατά μαγικό τρόπο έστειλε το «Άγιον Πνεύμα» και αυτή « συνέλαβε τέκνον άρρεν»(Λουκ. Α. 26-38) όχι βέβαια θήλυ. Αφού λοιπόν για τους Εβραίους της διασποράς ο πατέρας ήταν γένους αρσενικού και κυρίαρχος, φυσικό επόμενο ήταν να επιλέξει την γέννηση αγοριού, το οποίο με την ύπαρξή του θα αποτελούσε τη φυσική του συνέχεια, θα τον συμπλήρωνε και θα έκανε τα θελήματά του, όπως ο πρωτότοκος γιος στην πατριαρχική οικογένεια. Η περίπτωση του τρόπου γέννησης του Ιησού μας θυμίζει αυτή του Περσέα από τη Δανάη, αφού ο κραταιός Ζεύς μπήκε μέσα στο σώμα της υπό μορφήν χρυσής ακτίνας.

Το κατά Ιωάννην τέλος, τον παρουσιάζει με πολύ μεταφυσικό τρόπο, δηλαδή σκοτεινό και ακαταλαβίστικο, ως Λόγο του Θεού των Ιουδαίων Γιαχβέ, ο οποίος προϋπήρχε μαζί του ευθύς εξ αρχής. «Εν αρχή ήν (ήταν) ο Λόγος (ο Ιησούς δηλαδή) και ο Λόγος ήν παρά τω Θεώ και Θεός ήν ο Λόγος. Ούτος ήν εν αρχή παρά τω Θεώ. Πάντα δ’ αυτού έγιναν…»(Ιωάν. α. 1-3). « Και ο Λόγος έγινε σάρξ και κατώκησε μεταξύ ημών.» (Ιωάν. α. 14). Δηλαδή με λίγα λόγια  πάντα υπήρχαν δύο διαφορετικοί θεοί.

Ο πατέρας( Γιαχβέ) και ο υιός(Ιησούς). Αν όμως βάλουμε και το ισότιμο « Άγιον Πνεύμα» , το οποίο μπορεί να ταυτιστεί με το θηλυκό στοιχείο, συμπληρώνοντας την οικογενειακή τριπλέτα Πατέρας – Γιος- Μάνα, έχουμε τρεις.

Είναι φανερό λοιπόν, ότι υπάρχει μεγάλη ασυμφωνία στα λεγόμενα των ευαγγελιστών και αυτό, διότι υπήρχαν μέσα στους κόλπους του χριστιανισμού διαφορετικές τάσεις με συνέπεια την αδυναμία προσδιορισμού της προσωπικότητας του Ιησού. Ήταν άνθρωπος προικισμένος με χαρίσματα, θεάνθρωπος, ο οποίος γεννήθηκε κατ’ εντολήν του πατέρα Γιαχβέ ή Θεός, σύνθρονος του Γιαχβέ και αιώνιος, που έγινε με δική του πρωτοβουλία άνθρωπος;

Από τα γενέθλια του Ιησού ας πάμε στα γενέθλια του έτους.

Ο χρόνος είναι ένα μέγεθος σχετικά ορισμένο από τον άνθρωπο με βάση τα διάφορα γεγονότα της ζωής, τα οποία έχουν σχέση μ’ αυτόν, την κοινωνία ή το φυσικό περιβάλλον.

Για τους Χριστιανούς ορόσημο θεωρείται η γέννηση του Ιησού. Τελειώνει σε λίγες ημέρες το 2012 και αρχίζει το 2013.

Για τους Μουσουλμάνους η φυγή του προφήτη τους Μωάμεθ απ’ τη Μέκκα στη Μεδίνα, οπότε έλαβε χώρα η διδασκαλία της νέας θρησκείας. Τελειώνει το 1390 και αρχίζει το 1391.

Για εμάς τους Έλληνες, αν εξακολουθούσαμε να μετράμε από την πρώτη επίσημη Ολυμπιάδα, όπως ακριβώς και οι πρόγονοί μας, θα τελείωνε το 2788 και θα άρχιζε το 2789.

Η Πρωτοχρονιά, δηλαδή η πρώτη ημέρα του επόμενου έτους των 365 ημερών και 6 ωρών, όπως παλιά έτσι και στην σύγχρονη ζωή εορτάζεται με ιδιαίτερη λαμπρότητα.

Καθιερώθηκε να εορτάζεται απ’ τους Ρωμαίους κατά την πρώτη ημέρα του μηνός Ιανουαρίου, ο οποίος είχε πάρει το όνομα απ’ τον θεό της Αρχής και του Τέλους, Ιανό. Τότε δηλαδή που αρχίζει να γεννιέται ο ήλιος και να φαίνεται για περισσότερο χρονικό διάστημα στον ουρανό. Χαρακτηριστικό της περίπτωσης αυτής είναι ότι οι Έλληνες τον Ιανουάριο τον λένε και Γενάρη, επειδή «γεννάει η ημέρα ώρες», δηλαδή μεγαλώνει.

Οι αρχαίοι κάτοικοι της Μεσοποταμίας εδώ και 4500-5000 χρόνια είχαν ως Πρωτοχρονιά την πρώτη ημέρα μετά από την εαρινή ισημερία, οπότε και έκανε ο βασιλιάς με την αρχιέρεια του ναού της θεάς Ιστάρ τον «Ιερό Γάμο» για να αυξηθούν κατά μαγικό τρόπο οι άνθρωποι, τα ζώα, τα φυτά και γενικά τα αγαθά της ζωής..

Οι Αθηναίοι είχαν αρχικά  την πρώτη ημέρα μετά το χειμερινό ηλιοστάσιο, δηλαδή περί τα τέλη Δεκεμβρίου, όταν μεγαλώνει η ημέρα εις βάρος της νύχτας και αργότερα  την πρώτη ημέρα μετά την νέα σελήνη του θερινού ηλιοστασίου.

Οι Σπαρτιάτες την πρώτη ημέρα μετά την νέα σελήνη της φθινοπωρινής ισημερίας.

Οι δε Κερκυραίοι την πρώτη ημέρα μετά την εαρινή ισημερία.

Είναι φανερό λοιπόν ότι οι περίοδοι εορτασμού της Πρωτοχρονιάς έχουν σχέση με τη θέση του ήλιου και της σελήνης στον ουρανό και κατά συνέπεια με τις γεωργικές εργασίες.

Ο ουρανός και η γη, που θεωρούνταν φυσικοί γεννήτορες της ζωής, ταυτιζόμενοι με το αρσενικό και το θηλυκό, αποτελούν το φυσικό ημερολόγιο.

  Φθινοπωρινή Ισημερία– Προετοιμασία της σποράς.

Χειμερινή Τροπή– Ολοκλήρωση της σποράς-Γέννηση του φυτού.

  Εαρινή Ισημερία– Ανάπτυξη των βλαστών-σταχυών.

Θερινή Τροπή– Τέλος του θερισμού-αλωνισμός.

Η χριστιανική εκκλησία ,δράττοντας την ευκαιρία, ενέταξε στις ηλιακές τροπές και τις ισημερίες θέματα ζωής δικών της σημαντικών προσώπων όπως αυτό του Ιησού Χριστού και του Ιωάννη Βαπτιστή.

Χειμερινή Τροπή: (25  Δεκεμβρίου)– Γέννηση του Χριστού.

Θερινή τροπή: (24 Ιουνίου)-Γέννηση του Ιωάννη Βαπτιστή.

  Εαρινή Ισημερία:( 25 Μαρτίου) – Σύλληψη του Χριστού.

Φθινοπωρινή Ισημερία:( 23 Σεπτεμβρίου)– Σύλληψη του Ιωάννη Βαπτιστή.

 

 

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ