Του Μεγακλή Ρογκάκου.
Εμπνευσμένος από του Κωνσταντίνου Π. Καβάφη την ποίηση, ο Δημοσθένης Γαλλής ονομάζει την παρούσα σειρά φωτογραφιών του «Αλεξάνδρεια». Η πόλη αυτή δεν υπήρξε μόνο γεωγραφικός πόλος στην Καβαφική ποίηση, αλλά στάθηκε και σύμβολο των ονείρων και επιτευγμάτων για τους πρωταγωνιστές της. Πρόκειται για ένα ευαίσθητο αφιέρωμα στην πολυσχιδή πόλη που γέννησε τον ποιητή στις 29 Απριλίου 1863, τον κράτησε στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής του και τον κοίμισε την ημέρα των γενεθλίων του το 1933. Το σύνολο των 29 έργων της έκθεσης υπαινίσσεται το σπάνιο φαινόμενο της σύμπτωσης στην ημερομηνία της γέννησης και του θανάτου του ποιητή. Έτσι, ο αριθμός 29 σηματοδοτεί και οριοθετεί την ύπαρξη αυτού του ανθρώπου. Ευτυχής είναι η συγκυρία ότι το έτος δημιουργίας των εν λόγω έργων, 2013, συμπίπτει με την διπλή επέτειο των 150 ετών από τη γέννησή του και 80 ετών από τον θάνατό του.
Για την δημιουργία των εν λόγω εικαστικών αριστουργημάτων ο όρος ‘φιλοτεχνία’ ταιριάζει σε αυτή την περίπτωση καλύτερα από άλλες. Τα έργα αυτά έχουν τόσο έντονο το στοιχείο της φιλοτεχνίας που πόρω απέχουν από την κλασσική έννοια της φωτογραφικής αποθανάτισης. Με αυτές τις φωτογραφίες ο Γαλλής προσφέρει στην τέχνη ένα παλίμψηστο οραμάτων και οπτασιών και μία συνέργεια ευρηματικότητας και ευρεσιτεχνίας. Οι φωτογραφίες είναι εμπνευσμένες τόσο από τον λεγόμενο Καβαφικό Κανόνα, το σύνολο των έργων που αναγνώρισε ο ίδιος ο ποιητής, όσο και από τα ποιήματα φυλαγμένα στο αρχείο, έργα που επιμελώς έκρυβε. Κάθε φωτογραφία καλύπτει ένα διαφορετικό ποίημα που επέλεξε ο δημιουργός της και τιτλοφορείται από τον στίχο που την συνοψίζει. Η εικόνα αναπαριστά αφενός την κορυφαία στιγμή του ποιήματος. Αφετέρου, αναπαράγει ιριδισμούς, αρώματα, μπαχάρια, γεύσεις και ακούσματα ή σιωπές της Αλεξάνδρειας.
Ο Γαλλής καταφέρνει να συγχρονίσει την «Αλεξάνδρειά» του με την αιώνια στιγμή της ποίησης του Καβάφη. Επίσης, φρόντισε η παρούσα «Αλεξάνδρεια» να συνάδει με βασικές αρχές του πάλαι ποτέ Αισθητισμού. Οι φωτογραφίες απεικονίζουν με μία καλλιτεχνική προσέγγιση, ανάλογη εκείνης των αισθητικών καλλιτεχνών, μοναχικές ανθρώπινες μορφές και των δύο φύλων, ιδανικά όμορφες και γυμνές. Μέσα από τις στάσεις τους, τις εκφράσεις τους, τις ρωγμές τους, το ξεθώριασμά τους από τη πατίνα του καιρού εκφράζεται ο εσωτερικός τους κόσμος, όπως τον αντιλαμβάνεται ο δημιουργός – συναισθήματα, σκέψεις, απώλειες, απουσίες, κενά, συγκρούσεις μακραίωνες με τον εαυτό, τη συνείδηση, το χρόνο, και τη ζωή. Ωστόσο, πέρα από αυτό το λογοτεχνικό και εικαστικό πλαίσιο, ο Γαλλής ενδιαφέρθηκε για την ψυχογραφική διάσταση της Αλεξάνδρειας. Φωτογραφίζοντάς την, ενέπνευσε την ζωή, ανέδειξε το κάλλος, αποκάλυψε τον έρωτα, αγκάλιασε την θύμιση, φώτισε το σκοτάδι, και αποδέχθηκε την απώλεια. Ούτως εάλω η δική του «Αλεξάνδρεια».
[απόσπασμα από άρθρο]
http://dimosthenisgallis.com/alexandria_project
