Προσωπικές εμπειρίες, εικόνες και σκέψεις για την αλλαγή της ζωής μας μέσα από ένα διαφορετικό διαδικτυακό ημερολόγιο την εποχή του κορωνοϊού. Καταγραφές από τους δημοσιογράφους της DW. Σήμερα ο Σπύρος Μοσκόβου.Δεν είναι αστείο: τώρα που τα αντισηπτικά έγιναν είδος εν ανεπαρκεία το επιτελείο της Deutsche Welle, το οποίο διαχειρίζεται την αποτροπή του κορωνοϊού, αποφάσισε ομόφωνα να τα αντικαταστήσει με βότκα, προκειμένου να απολυμαίνουμε τα αβρά αλλά ενδεχομένως μολυσμένα χέρια μας. Άλλο αν οι περισσότεροι από μας έχουμε σταλεί στα σπίτια μας για home office. Λίγο-πολύ βρέθηκε ότι σχεδόν οι πάντες ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες, εγώ ανήκω στην ομάδα που κινδυνεύει, επειδή πρέπει να μετακινούμαι καθημερινά με το τραίνο από την Κολωνία στη Βόννη και το αντίστροφο.

Βλέπω όμως πάμπολλους ανθρώπους γύρω μου να δουλεύουν κανονικά, σαν αυτοί να είναι εξ υπαρχής και συλλήβδην εκτός κινδύνου. Την ώρα που εμείς κρυφτήκαμε κάτω απ’ τα κρεβάτια μας με το άκουσμα και μόνο της έλευσης του κορωνοϊού, αυτοί συνεχίζουν σιωπηλοί και ακλόνητοι: η Σούλα που καθαρίζει τα πόμολα στο σχεδόν άδειο πια κτήριο του σταθμού μας, ο Σαλβατόρε που ήρθε σήμερα να ελέγξει την εγκατάσταση του υγραερίου, η Πέτρα που αν και σε μετεγχειρητική κατάσταση κρατάει ανοιχτό το ανθοπωλείο της, ο Πάουλ που θα έρθει αύριο να ξεβουλώσει τον νιπτήρα μου.

Να λοιπόν που ο απαίσιος κορωνοϊός επιβάλλει ταξικές διακρίσεις. Οι καθημερινοί μου ήρωες, που μερικούς μόνο ανέφερα πιο πάνω, δεν είναι ατρόμητοι. Φοβούνται μέσα τους κι αυτοί, αλλά δεν έχουν την πολυτέλεια να επιλέξουν. Δεν έχουν το δικό μας εξασφαλισμένο εισόδημα, και άρα δεν έχουν το δικαίωμα και πόσο μάλλον την υποχρέωση να μείνουν σπίτι. Και μια φωνή μέσα μου επαναλαμβάνει όλες αυτές τις μέρες στοργικά τα ονόματά τους και κάθε μέρα το πάνθεόν μου γίνεται πολυπληθέστερο. Χωρίς αυτό φυσικά να αποκλείει και τα πιο συμβατικά μέσα. Λέω για παράδειγμα απόψε να πιω μια βότκα για να δω αν οι αντισηπτικές της ιδιότητες λυγίσουν αυτή την τύψη που με ζώνει.

Σπύρος Μοσκόβου

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ