Από τον Κώστα Σωτ. Ιατρίδη
συνταξιούχος δάσκαλος Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης
iatridis@gmx.de
Φωτογραφίες: ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΝΩΜΗ
Αγιάννης/Άστρος, Αύγουστος 2011. Ο Κώστας Ιατρίδης συχνά νιώθει και είναι ένα παιδί του χωριού, του Αγιάννη, όπου γεννήθηκε. Από το 1980 βρίσκεται σε μια αέναη κινητικότητα ανάμεσα στην Ελλάδα και στη Γερμανία. Το Άστρος, το γενέθλιο τόπο του δεν τον λησμονεί. Αλλά και την πόλη των 50.000 κατοίκων Bad Homburg, 20 χιλιόμετρα από τη Φραγκφούρτη, τη θεωρεί ως δεύτερη πατρίδα του. Έχει και εκεί καλούς φίλους, όπως και στο Άστρος. Φυσικά το Άστρος είναι και παραμένει ο τόπος που τους γέννησε, σ’ αυτόν ανήκει και παραμένει η μόνιμη κατοικία του.
«Θυμάμαι» Κάπως έτσι θα μπορούσε να είναι ένας πιθανός τίτλος με απλά προσωπικά ντοκουμέντα. Να περιλαμβάνει αφηγήσεις από όσα έχει ζήσει ο καθένας μας. Προσωπικές αναμνήσεις, συγκινήσεις, αθώα αμαρτήματα, ανέκδοτα περιστατικά και βιώματα. Καθώς και όσα σημαντικά και ασήμαντα πέρασε ο καθένας μας.
Δεν είναι απαραίτητο να είσαι λογοτέχνης για να διηγηθείς και να γράψεις. Αρκεί να έχεις διάθεση να μαθαίνεις και να αφηγείσαι δίχως αναστολές συμβάντα από αυτά που έζησες, που σε πόνεσαν, που σε ενθάρρυναν, που σε παρακίνησαν, που σε στήριξαν. Χωρίς τις ψευδαισθήσεις και τις φοβίες που κάποτε μας άγγιζαν ασφυκτικά και νιώθαμε δέσμιοι από τα «ταμπού» τα οποία διαμόρφωσαν τον κοινωνικό μας εαυτό.
Πρόκειται για όλα εκείνα που έμειναν χαραγμένα στη μνήμη σου και χαίρεσαι να τα θυμάσαι. Ας μην ξεχνάμε: Τα γραπτά μένουν, κάποτε παρηγορούν, πάντα διδάσκουν …
Προτιμώ πάντα να γράφω σε πρώτο ενικό πρόσωπο. Με εκφράζει καλύτερα. Θεωρώ ευτύχημα που δεν εμποδίζομαι ούτε από οδυνηρά ούτε από απαγορευτικά απωθημένα. Οι σκέψεις, οι ιδέες μάς διατηρούν ενεργούς πολίτες …
Έχει παρατηρηθεί ότι όσο μεγαλώνουμε έχουμε την τάση και ίσως την εσωτερική ανάγκη να εξιδανικεύουμε το παρελθόν μας, όσο δύσκολο κι αν ήταν αυτό. Δίνουμε προσωπικές ερμηνείες σε πολλά. Με τον καιρό ο τρόπος που σκεφτόμαστε και ενεργούμε αλλάζει ριζικά. Όλα μεταβάλλονται. Έτσι συνέβαινε πάντα από τα πανάρχαια χρόνια. Το αναφέρει ο Ηράκλειτος, ο Πλάτωνας, ο Αριστοτέλης.
Γεννήθηκα, λοιπόν, στον Αγιάννη, στη γειτονιά μας, στον Πρόδρομο. Τα καλοκαίρια ζούσα με τη χήρα μάνα μας και τον αδερφό μου το Νίκο εκεί κάτω στα Καμπυλαίικα, στον οικισμό μας εκεί στο Θεολόγο. Η καλύβα μας είχε τρεις πλευρές σκαμμένες στο χώμα σε μια πλαγιά. Βρίσκεται πιο κάτω από το Μπρουσό, πιο πάνω από του Σταυρούλη το Μύλο, απέναντι από το βουνό το Καλογεροβούνι, από τον Αγιοδημήτρη, από την Ορεινή Μελιγού, απέναντι από τον Αγιοθόδωρο, πιο κάτω από τη Λιθαρόστρουγκα, πιο πάνω από τα Χαντάκια και το Στόλο, πιο κάτω και τααπέναντι από τον Αγιάννη. Ήταν ωραία …
Το χειμώνα μέναμε στο σπτάκι μας στα Μπαρλαίικα. Ο οικισμός που βρίσκεται πιο πάνω από τη Λουκού, πιο πέρα από τη Μάνα του Νερού, απέναντι από τα Δολιανά, πριν από τα Καμπυλαίικα, που τα λέγαμε και Σκορπιδινά. Στο σχολείο πήγαινα με τον αδερφό μου και με τα άλλα παιδιά στο Άστρος, συχνά με τα πόδια, ποδαρόδρομο. Περνούσαμε καθημερινά δίπλα από το μοναστήρι της Λουκούς. Κάθε επίσκεψη στο μοναστήρι της Λουκούς συντελούσε στην ενίσχυση του προσωπικού μου ψυχισμού.
Την άνοιξη ανεβαίναμε στον Αγιάννη. Τον περισσότερο καιρό μέναμε στο Θεολόγο και από εκεί ανεβαίναμε με τα πόδια και πηγαίναμε στο σχολείο. Μου ήταν ευχάριστη εκείνη η διαδρομή. Λένε ότι είμαστε αυτό που ζήσαμε και αυτό που είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε, να καταλάβουμε … «Είσαι όμοιος με το πνεύμα που εννοείς»! Λένε οι σοφοί. Σου ζητώ συγγνώμη, αν σε κάνω να θυμώσεις …
Με τον καιρό εγκατέλειψα και τις καλύβες και τις προβατίνες μας. Έφυγα και έζησα μακριά. Μέσα στην Ελλάδα και έξω από αυτήν. Σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες. Τα υλικά αγαθά βοήθησαν να καλυτέρευση η ζωή μου. Αντιστάθηκα συνειδητά να μην καταντήσω άπληστος, αχόρταγος, αδηφάγος! Μέσα μου πάντα διατηρούσα μια βαθιά γνήσια, εμπιστοσύνη στη δύναμη της πίστης στο καλό. Νιώθω ευγνώμων στον εαυτό μου που το πέτυχα.
