Πασχαλινὸ Mήνυμα
Mητροπολίτου Γερμανίας καὶ Ἐξάρχου Kεντρῴας Eὐρώπης
κ. Aὐγουστίνου
«Τὸν Σταυρόν σου προσκυνοῦμεν Δέσποτα,
καὶ τὴν ἁγίαν σου Ἀνάστασιν δοξάζομεν»
Ἀγαπητοί μου Χριστιανοὶ Ὀρθόδοξοι τῆς Γερμανίας!
Μέγα Σάββατο βράδυ. Περιμένουμε ὅλοι μὲ ἀγωνία τὸ ἅγιο φῶς. Περιμένουμε τὴ στιγμὴ ποὺ θὰ ἀνάψουμε τὴ λαμπάδα μας καὶ τὴ στιγμὴ ποὺ θ᾽ ἀκουστεῖ τὸ Χριστὸς Ἀνέστη, ποὺ θὰ γεμίσει μὲ φῶς καὶ ἐλπίδα τὸν σκοτεινό μας κόσμο. Γνωρίζουμε μὲ βεβαιότητα ὅτι ἡ στιγμὴ αὐτὴ θὰ ἔρθει. Ἴσως ἔχουμε χάσει κάποιον τὸ χρόνο ποὺ πέρασε, ἀλλὰ οἱ περισσότεροι δικοί μας ἄνθρωποι εἶναι στὴ ζωή, καὶ ὁ Θεὸς μᾶς ἀξιώνει νὰ ζήσουμε γιὰ μία ἀκόμη φορὰ τὸ μυστήριο τῆς Ἀνάστασης τοῦ Υἱοῦ Του. Θὰ ζήσουμε λοιπὸν τὴ χαρὰ ποὺ ἔρχεται ἀπὸ πολὺ βαθιά, τὴ χαρὰ τῆς νίκης ἐπὶ τοῦ θανάτου, τὴ χαρὰ τῆς συγγνώμης ποὺ ἀνατέλλει ἀπὸ τὸν τάφο, τὴ χαρὰ τῆς ἀγάπης ποὺ κατανοεῖ καὶ συγχωρεῖ τοὺς σταυρωτές, τὴ χαρὰ ποὺ ἀκτινοβολοῦν οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖνοι ποὺ ἔχουν μετουσιώσει τὸν πόνο σὲ δημιουργία. Θὰ μᾶς ἀγγίξει ὅλους αὐτὸ τὸ ἀναστάσιμο φῶς. Ἄλλον λίγο κι ἄλλον πολύ. Αὐτὸ εἶναι τὸ μυστήριο, ἡ μεγάλη δωρεὰ τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ, τὸ βράδυ τῆς Λαμπρῆς.
Ἡ ἀγωνία ὅμως θὰ ξεκινήσει μόλις ἀρχίσουμε ν᾽ ἀπομακρυνόμαστε ἀπὸ τὴ γιορτή, ἀπὸ τὸν Χριστό, ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία: θὰ καταφέρουμε νὰ κρατήσουμε τὴ φλόγα τῆς λαμπάδας μας ἀναμμένη, νὰ τὴ μεταφέρουμε στὰ σπίτια μας, νὰ φωτίσουμε κι ὅσους ἐνδεχομένως δὲν πῆραν μέρος στὸ πανηγύρι, ὅσους δὲν ἔζησαν τὸ μυστήριο, τὴ μεγάλη δωρεὰ τοῦ Θεοῦ; Εἶναι μιὰ ἀγωνία ἁπτή, πραγματικὴ ἀλλὰ καὶ συμβολική. Θὰ καταφέρουμε νὰ μεταφέρουμε τὸ φῶς τῆς Ἀνάστασης στὴν καθημερινότητά μας, στὴ ζωή μας ποὺ αἰσθανόμαστε ὅτι εἶναι ἐγκλωβισμένη γιὰ διάφορους λόγους; Πόσο θὰ κρατήσει ἡ χαρά μας; Πόσο θὰ κρατήσει τὸ φῶς; Μήπως ἐπιστρέφοντας στὸ σπίτι ἔρθουμε καὶ πάλι ἀντιμέτωποι μὲ τὸν ἀπότομο καὶ ἀπαιτητικὸ σύζυγό μας, μὲ τὰ παιδιά μας ποὺ ζοῦν στὸν κόσμο τους καὶ δὲν συμβιβάζονται μὲ τὶς δικές μας ἀγωνίες καὶ ἔγνοιες, μὲ τὴν ἄρρωστη γυναίκα μας, μὲ τοὺς γονεῖς μας ποὺ ἔχουν ἄνοια ἢ ποὺ γκρινιάζουν διαρκῶς γιατὶ δὲν ἔχουν μὲ τί ν᾽ ἀσχοληθοῦν τώρα στὰ γεράματα καὶ ἀσχολοῦνται ὅλη τὴ μέρα μὲ τὶς ἀρρώστιες τους; Μήπως ἐπιστρέφοντας στὸ σπίτι ἔρθουμε καὶ πάλι ἀντιμέτωποι μὲ τὸν ἑαυτό μας, ποὺ δὲν ἀντέχει πλέον τὶς καταστάσεις στὴ ζωή του καὶ θέλει νὰ δώσει ἕνα τέλος σ᾽ ὅλα, θέλει νὰ διαγράψει τὸ στρὲς τῆς δουλειᾶς, τῶν ὑποχρεώσεων, τῶν ἀπαιτήσεων, τῶν χρεῶν, τῆς οἰκογένειας, καὶ προσπαθήσουμε νὰ βροῦμε στὴ λήθη καὶ τὴ ζάλη τοῦ πιοτοῦ καὶ τοῦ φαγητοῦ μιὰ προσωρινὴ ξεκούραση ἀπὸ τὰ προβλήματά μας;
Ὅλοι θὰ πιοῦμε βέβαια γιὰ τὸ καλό, ὅπως κι ὅλοι γνωρίζουμε ὅτι ἐκεῖ δὲν βρίσκεται καμμία λύση, κανενὸς θέματος. Ὅλοι θέλουμε νὰ κρατήσει τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ πολύ, καὶ νὰ ζεστάνει πραγματικὰ τὶς καρδιές μας καὶ τὰ σπιτικά μας, νὰ μᾶς ἀλλάξει καὶ νὰ μᾶς ἡρεμήσει ὅλους μας. Νὰ φέρει ἁρμονία καὶ εἰρήνη στὴ ζωή μας. Θέλουμε λύσεις ἄμεσες καὶ ὁριστικές. Ὁ Θεὸς ἔχει φυτέψει βαθιὰ μέσα μας αὐτὴ τὴν ἐπιθυμία. Ἕνα λάθος μόνο κάνουμε, ἀγαπητοί μου χριστιανοί. Ἀποζητοῦμε τὸν παράδεισο, ἀλλὰ ἀρνούμαστε τὸν ἀνηφορικὸ δρόμο τοῦ Γολγοθᾶ, τὸ δρόμο τῆς εὐθύτητας καὶ τῆς εὐθύνης, καὶ κυρίως τὸν κόπο τοῦ νὰ σηκώσουμε τὸ Σταυρό μας ποὺ εἶναι βαρὺς καὶ μαρτυρικός. Ὅμως δὲν ὑπάρχει ἄλλος δρόμος! Ὁ Σταυρὸς μᾶς κάνει ἀνθρώπινους καὶ μᾶς ὁδηγεῖ στὴ χαρὰ τῆς Ἀνάστασης, στὸ ποσοστὸ ποὺ μετατρέπουμε τὸν πόνο τῆς ζωῆς σὲ δημιουργία, στὸ ποσοστὸ ποὺ ἐμπιστευόμαστε τὴν ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ Πατέρα καὶ δὲν τρομάζουμε μὲ τὴ βία ποὺ ὑπάρχει μέσα μας καὶ γύρω μας.
Ἂς εἰρηνεύσουμε. Ἡ Ἐκκλησία ὁλόκληρη τὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα μᾶς ἔδειξε εἰκόνες τοῦ χειρότερού μας ἑαυτοῦ καὶ μᾶς εἶπε: ναί, αὐτὸς εἶσαι ἐσύ. Ἀλλὰ ὁ Χριστὸς μᾶς συγχώρεσε ὅλους ἐπάνω στὸ Σταυρό. Ἤξερε Ἐκεῖνος καὶ γνωρίζει, ὅτι ἐμεῖς δὲν ξέρουμε τί κάνουμε ὅταν Τὸν σταυρώνουμε. Ἤξερε Ἐκεῖνος ὅτι ὁ Πέτρος θὰ Τὸν ἀρνηθεῖ, γνωρίζει ὅτι καὶ μεῖς, ὁ καθένας ἀπὸ μᾶς, Τὸν ἀρνεῖται πολλὲς φορὲς στὴ ζωή του. Ἤξερε Ἐκεῖνος ὅτι ὁ Ἰούδας θὰ Τὸν προδώσει καὶ γνωρίζει ὅτι καὶ μεῖς, ὁ καθένας ἀπὸ μᾶς, Τὸν προδίδει πολλὲς φορὲς στὴ ζωή Του· προδίδουμε τὴν εἰκόνα τοῦ Κυρίου στὰ πρόσωπα τῶν δικῶν μας ἀνθρώπων, στὸ πρόσωπο τῆς γυναίκας μας, τοῦ ἄντρα μας, τοῦ πατέρα μας, τῆς μάνας μας, τοῦ ἀδελφοῦ ἢ τῆς ἀδελφῆς μας, κ.ο.κ. Τὸ ζήτημα εἶναι μετὰ τί γίνεται! Θὰ ταυτιστοῦμε μὲ τὸν Ἰούδα ποὺ ἔδωσε τέλος στὴ ζωή του καὶ ἔμεινε στὴν ἱστορία σὰν μιὰ τραγικὴ φιγούρα ἢ θὰ κλαύσουμε πικρὰ ὅπως ὁ Πέτρος καὶ θὰ μετανοήσουμε μὲ πράξεις, μετουσιώνοντας τὸν πόνο τῆς προδοσίας σὲ εὐθύνη καὶ θὰ ἐπιτρέψουμε στὸ γεγονὸς τῆς Ἀνάστασης νὰ μᾶς ἐκπλήξει καὶ νὰ μᾶς γεμίσει μὲ δύναμη ποὺ θὰ μᾶς μετατρέψει σὲ ἀληθινοὺς ἀποστόλους μέσα στὴ ζωή;
Ἡ εὐθύνη τῆς ἐπιλογῆς εἶναι τὸ δῶρο τῆς ἐλευθερίας ποὺ μᾶς δίνει ὁ Θεός. Ἀλλὰ ὑπάρχει κι ἕνα μυστικό, τὸ ὁποῖο ἡ Ἐκκλησία μας διακηρύττει αὐτὲς τὶς μέρες σ᾽ ὅλα τὰ μήκη καὶ πλάτη αὐτοῦ τοῦ κόσμου: Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν! Γι᾽ αὐτὸ καὶ τὸ φῶς αὐτὸ δὲν μοιάζει μὲ τὰ ἀνθρώπινα φῶτα καὶ δὲν σβήνει ποτέ. Εἶναι στὸ χέρι μας λοιπόν, καὶ σήμερα, ἀλλὰ καὶ ὁποιαδήποτε στιγμὴ στὴ ζωή μας εἴμαστε ἕτοιμοι, νὰ στραφοῦμε σ᾽ αὐτὸ τὸ φῶς, νὰ γίνουμε λαμπαδηφόροι καὶ νὰ φωτίσουμε τὶς ζωές μας καὶ τὶς ζωὲς τῶν δικῶν μας ἀνθρώπων μὲ τὸ ἀνέσπερο φῶς τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου. Αὐτὴ εἶναι ἡ πατρικὴ εὐχή μου σὲ ὅλους μας!
Βόννη, Ἅγιο Πάσχα 2014
Ὁ Μητροπολίτης σας
† ὁ Γερμανίας Αὐγουστῖνος
