Συναισθήματα χαράς και συγκίνησης πλημμύρισαν τις καρδιές των Ορθοδόξων του Μιλάνου και της Βορείου Ιταλίας την Τετάρτη 15 Μαῒου, όταν, στις 11.00 το πρωί, ο Προκαθήμενος της Ορθοδοξίας αφίχθη στην Ελληνορθόδοξη εκκλησία του Ακαθίστου Ύμνου (SantaMariaPodone), στο κέντρο της πόλης του Μιλάνου, η οποία πρόσφατα παραχωρήθηκε στην Ορθόδοξη Μητρόπολη Ιταλίας και Μελίτης από τη Ρωμαιοκαθολική Αρχιεπισκοπή Μεδιολάνων. Την Α.Θ.Π. τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. κ. Βαρθολομαίο, συνοδευόμενο από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Γέροντα Δέρκων κ. Απόστολο και τον Αρχιεπίσκοπο Μιλάνου, Καρδινάλιο AngeloScola, υποδέχθηκε, υπό τις επευφημίες εκατοντάδων Ορθοδόξων πιστών και δεκάδων κληρικών, στα προπύλαια της εκκλησίας, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ιταλίας και Μελίτης κ. Γεννάδιος, για να τον συνοδεύσει, κατόπιν, στο εσωτερικό της, όπου ο Πατριάρχης του Γένους προσκύνησε τις ιερές εικόνες, άναψε το κερί Του στην εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου, και κατευθύνθηκε, υπό τους ύμνους της χορωδίας του κ. Δημητρίου Καλομοίρη, εξ Αχαρνών, στο Ιερό Βήμα, στη συνέχεια δε στην Αρχιερατική Καθέδρα, προκειμένου να τελεσθεί η προς τιμή Αυτού Δοξολογία και να δώσει σε Κλήρο και Λαό του Θεού την ευλογία Του.
Ο Ποιμενάρχης κ. Γεννάδιος, βαθύτατα συγκινημένος, προσεφώνησε τον Οικουμενικό Πατριάρχη και ομογάλακτό του στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης, ο Οποίος αντιφώνησε με τα ανάλογα συναισθήματα (βλέπε αμφότερα τα κείμενα στη συνέχεια).
Παρόντες στην Ιερά Δοξολογία ήταν οι πολιτικές, στρατιωτικές και διπλωματικές αρχές της ευρωπαϊκής μεγαλούπολης, με επικεφαλής τον Γενικό Πρόξενο της Ελλάδος κ. Γεώργιο Παπαδόπουλο, καθώς και οι ομογενειακές αρχές της Βορείου Ιταλίας, με επικεφαλής τον Πρόεδρο της Ομοσπονδίας των Ελληνικών Κοινοτήτων και Αδελφοτήτων Ιταλίας και Πρόεδρο της ιστορικής Κοινότητας των Ορθοδόξων Ελλήνων Βενετίας, Άρχοντα Ακτουάριο της Μ.Χ.Ε. κ. Νικόλαο Μπάρκα.
Χαρακτηριστική ήταν και η μαρτυρία της Πανορθόδοξης Ενότητας που δόθηκε κατά την παρουσία της Κεφαλής της Ορθοδόξου Εκκλησίας στην Τελετή και η οποία οφείλεται στον αδιάκοπο αγώνα, επί 52 έτη, του Μητροπολίτη Ιταλίας κ. Γενναδίου και στον συγκεκριμένο ευαίσθητο τομέα: Ιερείς και πολλοί λαϊκοί από όλες σχεδόν τις Ορθόδοξες ενορίες της Βορείου Ιταλίας, Έλληνες, Ρώσοι, Ρουμάνοι, Μολδαβοί, Ιταλοί κ.λ.π. ήρθαν στην ελληνορθόδοξη εκκλησία του Ακαθίστου Ύμνου, εκδήλωσαν την αγάπη και τον σεβασμό τους προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο, την Μητέρα Εκκλησία, και τον Προκαθήμενο της Ορθοδοξίας, και έλαβαν την Πατριαρχική Ευχή και Ευλογία!
ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΙΣ
ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΥΤΟΥ ΘΕΙΟΤΑΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΟΤΗΤΑ
ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΝ κ. κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΝ
ΤΗΣ ΑΥΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΟΤΗΤΟΣ
ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΙΤΑΛΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΛΙΤΗΣ
κ. ΓΕΝΝΑΔΙΟΥ
ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΙΕΡΟΝ ΝΑΟΝ ΤΟΥ ΑΚΑΘΙΣΤΟΥ ΥΜΝΟΥ
(ΜΙΛΑΝΟ ΙΤΑΛΙΑΣ, 29 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2012)
* * *
Παναγιώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,
Υἱϊκὰ καὶ ἀνυπόκριτα συναισθήματα εὐγνωμοσύνης καὶ ἐγκάρδια τοιαύτα εὐχαριστίας διακατέχουν τὴν καρδίαν καὶ τὴν ψυχὴν τοῦ εὐσεβοῦς καὶ ἀφωσιωμένου πρὸς τὴν Ἁγίαν τοῦ Χριστοῦ Μεγάλην Ἐκκλησίαν πληρώματος τῆς Ὀρθοδόξου Μητροπόλεως Ἰταλίας καὶ Μελίτης, τὸ ὁποῖον, περισσότερον παντὸς ἄλλου, ἔχει πλουσίαν τὴν εὐλογίαν, νὰ ἔχῃ πλησίον αὐτοῦ, ἐν τῷ μέσῳ αὐτοῦ, τὴν Κορυφὴν τῆς Ὀρθοδοξίας, τὸν Πατριάρχην τοῦ Γένους, ὁ Ὁποῖος ἐνδυναμώνει, στηρίζει, παραδειγματίζει καὶ ἁγιάζει μὲ τὴν μεγαλοπρεπῆ καὶ εὐκλεεστάτην παρουσίαν καὶ παρρησίαν Του.
Τὸν Θεοπρόβλητον καὶ Θεοτίμητον Αὐθέντην καὶ Δεσπότην ἡμῶν, τὸν στοργικὸν Πατέρα καὶ ὑπέρμαχον τῆς Πίστεως τοῦ Ἀναστάντος Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, τόν Σεπτὸν ἡμῶν Ποιμένα τῆς ἀγάπης, τῆς εἰρήνης καὶ τῆς ἐλπίδος, τὸν προστάτην τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων καὶ τῆς κτίσεως τοῦ Θεοῦ, τὸν Οἰκουμενικὸν ἡμῶν Πατριάρχην κύριον κύριον Βαρθολομαῖον, χαιρετίζομεν μὲ εὐλάβειαν πολλήν καὶ σεβασμὸν βαθύτατον εἰς τὴν ἱστορικὴν καὶ μεγαλώνυμον ἐκκλησίαν τῆς Ss. Maria Podone, τοῦ «Ἀκαθίστου», πρὸς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον ἀφιερωθεῖσαν, ἀδελφικῶς δέ παραχωρηθεῖσαν ὑπὸ τοῦ Σεβασμιωτάτου Καρδιναλίου Angelo Scola, Ἀρχιεπισκόπου Μιλάνου, τῇ Ἱερᾷ Μητροπόλει Ἰταλίας καὶ Μελίτης.
Κλῆρος καὶ Λαός, Τιμιώτατε καί Σεπτέ Πάτερ καί Δέσποτα, κλείνει πρὸς τὴν Ὑμετέραν Θειοτάτην Παναγιότητα γόνυ σεβασμοῦ βαθυτάτου καί ἀφοσιώσεως υἱϊκῆς καὶ ἐξαιτεῖται τήν Πατριαρχικήν εὐλογίαν καὶ τάς διαπύρους Αὐτῆς εὐχάς.
Εὐλόγησον, Πάτερ καί Δέσποτα, τὸν Κλῆρον καί τόν Λαόν τῆς Μητροπόλεως ταύτης, ὁ ὁποῖος, εἰς τὴν οὐσίαν, ἀνήκει τῇ Ὑμετέρᾳ Θειοτάτῃ Παναγιότητι καὶ ἑπομένως εἶναι πολυτιμώτατος Αὐτῆς θυσαυρός, ἡ δὲ ταπεινότης μου εἶναι πιστὸς καὶ τίμιος διακονος Αὐτῆς, ἐργαζόμενος ὑπὲρ τοῦ θησαυροῦ αὐτοῦ, ὥστε νὰ εἶναι φῶς, ἀλήθεια, ζωή, ἀγάπη καὶ εἰρήνη. Ἐπιδαψιλεύσατε εἰς πάντας ἡμᾶς τὴν Χάριν τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἱησοῦ Χριστοῦ καὶ προσεύχεσθε ὑπὲρ τοῦ ἐπιμόχθου ἱεραποστολικοῦ καὶ πολιτιστικοῦ ἔργου τῆς Μητροπόλεως, μέσα εἰς τὴν πολιτισμένην καὶ δημοκρατικὴν αὐτὴν χώραν, μὲ τὴν ὁποίαν τὸ Γένος ἡμῶν ἔχει στενὰς σχέσεις Ἱστορίας καὶ Πολιτισμοῦ.
Παρὰ τὸ πλούσιον καὶ ἐποικοδομητικὸν ἔργον, ὅπερ ἐπιτελεῖ ἡ ἐν Ἰταλίᾳ Πατριαρχικὴ Μητρόπολις, ἀπὸ πλευρᾶς ἐνοριακῆς, λατρευτικῆς καὶ πνευματικῆς ζωῆς, καθ’ ἑκάστην ὥραν καὶ ἡμέραν, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ πλευρᾶς διεκκλησιαστικῆς καί διαθρησκειακῆς συνεργασίας, καθὼς καὶ μὲ κάθε ἂνθρωπον καλῆς θελήσεως, δὲν περιωρίσθη μόνον εἰς τά ἀνωτέρω, ἀλλὰ προὐνόησε καὶ διὰ τὸ μέλλον τῆς διακονίας αὐτῆς εἰς τὸ σπουδαιότατον αὐτὸν Εὐρωπαϊκὸν χῶρον, τῆς Cultura καὶ τῆς Arte, πρὸς ὠφέλειαν πνευματικὴν, καὶ κοινωνικήν, τῶν Ὀρθοδόξων ἀδελφῶν ἡμῶν, τοὐτέστιν, τὴν πραγματοποίησιν τῆς ἱστορικῆς INTESA (Συμφωνία) μεταξὺ τοῦ Ἰταλικοῦ Κράτους καὶ τῆς Ὀρθοδόξου Μητροπόλεως Ἰταλίας καὶ Μελίτης, ἡ ὁποία, μάλιστα, ἀποτελεῖ καὶ τὸ μεγαλύτερο αὐτῆς ἐπίτευγμα, ἐπετεύχθη δέ, κατόπιν κόπων καὶ θυσιῶν, μὲ τακτικὰς συναντήσεις καὶ πολιτιστικὰ συμπόσια, χρησιμοποιήσαντες καθ’ ὅλον τὸ χρονικὸν αὐτὸ διάστημα τῆς προετοιμασίας, τὸ ἰσχυρὸν μέσον τοῦ διαλόγου καὶ συνεργασίας διὰ τὴν ἐπίσπευσιν καὶ πραγματοποίησιν αὐτῆς.
Ἐπιτρέψατέ μοι, Θειώτατε Δέσποτα καὶ Αὐθέντα ἡμῶν, ὅπως ἐπὶ τῇ ἐπισημοτάτῃ ταύτῃ καὶ ἱερωτάτῃ στιγμῇ ἐκφράσω πρὸς τὸν Σεβασμιώτατον Καρδινάλιον Angelo Scola, Ἀρχιεπίσκοπον Μιλάνου, τὰς εὐχαριστίας τῆς Μητροπόλεως διὰ τὴν ἀδελφικὴν κατανόησιν καὶ τὴν δικαίαν ὑπ’ Αὐτοῦ ἐκτίμησιν καὶ ἀξιολόγησιν τῆς αἰτήσεώς μου πρός αὐτόν περί παραχωρήσεως ἐκκλησίας τῇ Μητροπόλει Ἰταλίας καί Μελίτης, πρὸς χαράν καί ἀγαλλίασιν τοῦ εὐσεβοῦς ἡμῶν Γένους εἰς τὴν ἀριστοκρατικὴν καὶ παγκόσμιον αὐτὴν βιομηχανικὴν πόλιν τῆς Εὐρώπης. Μεγάλης σημασίας εἶναι διὰ τὸ Γένος μας ἡ ἀπάντησις τοῦ Καρδιναλίου Angelo Scola πρὸς τὴν ταπεινότητά μου, μὲ ἡμερομηνίαν 9 Φεβρουαρίου τοῦ ἔτους 2011, γράφων μεταξὺ τῶν ἄλλων τὰ ἐξῆς: “perché ilpatrimoniodispiritualità, difede, editestimonianzaevangelicadeifedeliOrtodossi è ungrandedonoancheperlanostraChiesa”.
Τὴν εἰλικρινῆ εὐγνωμοσύνην τῆς Μητροπόλεως Ἰταλίας καὶ Μελίτης ἐκφράζω πρὸς τὴν Ἀμβροσιανὴν Ἐκκλησίαν καὶ χαιρετίζω ὁλόκληρον τὴν ρωμαιοκαθολικὴν Ἀρχιεπισκοπήν, τὸν Κλῆρον καὶ τὸν Λαὸν αὐτῆς, καὶ εὐχαριστῶ διὰ τὴν ἐκδήλωσιν ἀγάπης καὶ συμπαραστάσεως αὐτῆς.
Εἰς τὴν ὅλην ἀγωνιστιστικήν, ἀλλὰ καὶ εὐγενῆ προσπάθειάν μου, στενότατοι συνεργοὶ ἦσαν ὁ Γενικὸς Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος κ. Γεώργιος Παπαδόπουλος, ἡ Κοινότης, καὶ ὁ Ἀρχιερατικὸς μου Ἐπίτροπος Ἀρχιμανδρίτης Θεοφύλακτος, ὁ ὁποῖος ἄριστα μετέφερε τὰ μηνύματά μου πρὸς τὴν Ἀμβροσιανὴν Ἐκκλησίαν καὶ ἄριστα συνῃργάσθη μετὰ τοῦ Βικαρίου αὐτῆς.
Ἐπιτρέψατέ μοι ὅπως χαιρετίσω μὲ τὸν Πασχάλιον Χαιρετισμὸν «Χριστὸς Ἀνέστη» τὴν τιμίαν Αὐτῆς Συνοδείαν, μὲ ἐπικεφαλῆς τὸν Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Γέροντα Δέρκων κ. Ἀπόστολον.
Ἀσπάζομαι, Παναγιώτατε Πάτερ, τὴν λαμπροτάτην καὶ ἐνδοξοτάτην Δεξιὰν τῆς Ὑμετέρας Θειοτάτης Παναγιότητος καὶ παρακαλῶ ταπεινῶς καὶ θερμῶς Αὐτὴν ὅπως ἔχῃ εἰς τὴν προσευχὴν Της καὶ τὴν ἐλαχιστότητά μου, διά νά ὑμνολογῶ καὶ δοξάζω τὸ Πανάγιον Ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος καὶ μεταφέρω εἰς τὸν κόσμον τὰ αἰώνια μηνύματα τῆς Μητρὸς ἡμῶν Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως.
Χριστὸς Ἀνέστη! Εἰς πολλὰ ἔτη Δέσποτα!
ΟΜΙΛΙΑ
ΤΗΣ ΑΥΤΟΥ ΘΕΙΟΤΑΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΟΤΗΤΟΣ
ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ
κ. κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ
ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΥΠΟΔΟΧΗΝ
ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΙΣΗΜΟΝ ΔΟΞΟΛΟΓΙΑΝ
ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΙΕΡΟΝ ΝΑΟΝ ΤΟΥ ΑΚΑΘΙΣΤΟΥ ΥΜΝΟΥ
(ΜΙΛΑΝΟ ΙΤΑΛΙΑΣ, 29 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2012)
* * *
Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Ἰταλίας καὶ Μελίτης κύριε Γεννάδιε,
Σεβασμιώτατε Καρδινάλιε κύριε AngeloScola, Ἀρχιεπίσκοπε Mιλάνου,
Ἐντιμότατε κύριε Γεώργιε Παπαδόπουλε, Γενικὲ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος ἐνταῦθα καὶ λοιποὶἌρχοντες τοῦ τόπου,
Εὐλαβέστατοι κληρικοί,
Τέκνα ἡμῶν ἐν Κυρίῳἀγαπητὰ καὶ πεφιλημένα,
Χριστὸς ἀνέστη!
Τί εἴπωμεν καὶ τί λαλήσωμεν, εὑρισκόμενοι σωματικῶς καὶ προσευχόμενοι εἰς τὸν ἱστορικὸν τοῦτον ἱερὸν ναόν, τὸν τιμώμενον ἐπ᾿ὀνόματι τῆς Κυρίας Θεοτόκου Podone, καὶ εἰδικώτερον συνδεδεμένον μὲ τὴν ἕδραν τοῦ καθ’ ἡμᾶς Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τὴν Νέαν Ρώμην, τὴν Κωνσταντινούπολιν, λόγῳ τῆς ἀφιερώσεώς του εἰς τὸ θαῦμα τῆς διασώσεως αὐτῆς ὑπὸ τῶν ἀθέων ἐπιδρομέων, μετὰ τὸὁποῖον ἠκολούθησεν ἡ γνωστὴ καὶ λίαν ἀγαπητὴ εἰς τοὺς πιστοὺς ὁλονύκτιος εὐχαριστία πρὸς τὴν Θεοτόκον, καθιερωθεῖσα πλέον εἰς τὴν συνείδησιν τῆς Ἐκκλησίας ὡς “Ἀκάθιστος Ὕμνος”; Ἀγαλλόμενοι, δεόμεθα πρὸς τὴν Θεοτόκον νὰἀξιώσῃ πάντας ἡμᾶς, τοὺς σήμερον συναχθέντας εἰς τὸν ναόν της, τῶν ἀφθάρτων καὶἀνεκλαλήτων ἀγαθῶν τῆς Βασιλείας τοῦ Υἱοῦ της, ὅπου καὶὁἼδιος εὑρίσκεται μετὰ τοῦἀναστημένου καὶ θεωθέντος σώματος, τὸὁποῖον ἐξ αὐτῆς ἀσπόρως προσέλαβε, κατὰ τὴν συγκαταβατικὴν καὶ φιλάνθρωπον Θείαν Οἰκονομίαν.
Διανύοντες δὲ τὴν χαρμόσυνον ταύτην περίοδον τοῦ εὐφροσύνου Πεντηκοσταρίου καὶ πληρούμενοι τῆς ἀναστασίμου χαρᾶς, ἡὁποία πηγάζει ἐκ τοῦ Θεοδέγμονος καὶ Ζωοποιοῦ Τάφου τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, εὐχόμεθα, ἀδελφοὶ καὶ τέκνα, νὰἑορτάζητε πάντοτε αὐτήν «μὴἐν ζύμῃ κακίας καὶ πονηρίας, ἀλλὰἐν ἀζύμοις εἰλικρινείας καὶἀληθείας, πιστεύοντες εἰς Πατέρα, Υἱὸν καὶ Πνεῦμα τὸἍγιον, εἰς Τριάδα ὁμοούσιον καὶἄκτιστον, πιστεύοντες τῇἀναστάσει, προσδοκῶντες τὸν Κύριον πάλιν ἐρχόμενον, οὐκέτι μὲν ταπεινῶς, ἀλλ’ ἐνδόξως μετὰ λαμπρότητος οὐρανίου, μετὰ φωτεινῶν ἀγγέλων, μετὰ σαλπίγγων καὶ φόβου καὶ χαρᾶς» (ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, Λόγος εἰς τὴν Ἁγίαν Κυριακὴν τοῦ Πάσχα, ΕΠΕ 18, 64).
Τὴν ἀναστάσιμον ταύτην εὐφροσύνην αὐξάνει δι’ ἡμᾶς τὸ γεγονὸς ὅτι εὑρισκόμεθα σήμερον ἐνταῦθα εἰς τὴν ἐκκλησίαν τῆς Θεοτόκου Podone, ἡὁποία ὡραΐζει καὶ κοσμεῖ τὸἱστορικὸν κέντρον τῆς ἐξ ἴσου ἱστορικωτάτης πόλεως τῶν Μεδιολάνων. Ἡἐκκλησία αὕτη προφρόνως ἐδωρήθη εἰς τὴν Ἱερὰν Μητρόπολιν Ἰταλίας ὑπὸ τοῦἀγαπητοῦἡμῖν Σεβασμιωτάτου Καρδιναλίου καὶἈρχιεπισκόπου τοῦ Μιλάνου κ. AngeloScola, ὁὁποῖος, διὰ τῆς εὐγενοῦς χειρονομίας του ταύτης, ἤνοιξε νέαν σελίδα εἰς τὰς σχέσεις μετὰ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, οἰκοδομήσας ταύτας εἰς τὸν ἀμοιβαῖον σεβασμόν, τὴν τιμήν, τὴν φιλίαν καὶ τὴν ἐν Χριστῷἀγάπην.
Μεγάλη ὡσαύτως εἶναι ἡ χαρὰἡμῶν διότι ἀξιούμεθα νὰ προσκυνήσωμεν τὰἐσωτερικὰ παρεκκλήσια τοῦἱεροῦ ναοῦ, τὰὁποῖα λίαν προσφυῶς ἀφιερώθησαν εἰς τοὺς ἁγίους οἱὁποῖοι εἶναι συνδεδεμένοι μὲ τὸν τόπον τοῦτον, τοὺς ἐνθάδε μαρτυρήσαντας ὑπὲρ τῆς χριστιανικῆς πίστεως ἁγίους Σεβαστιανόν, Ναζάριον, Γερβάσιον, Προτάσιον καὶ Κέλσον, τὸν κλεινὸν καὶ θεόσοφον ἱεράρχην Ἀμβρόσιον, ἐπίσκοπον Μεδιολάνων, καὶ πρὸ πάντων εἰς τοὺς ἰδιαιτέρως ἐφέτος τιμωμένους Ἰσαποστόλους Κωνσταντῖνον τὸν Μέγαν καὶἉγίαν Ἑλένην, ἀναλογιζόμενοι ὅτι εἰς τὴν πόλιν ὅπου εὑρίσκεται ἡἐκκλησία αὕτη πρὸ 1700 ἐτῶν ὁ φιλόχριστος καὶ εὐσεβέστατος Βασιλεὺς ὑπέγραψε τὸ περίφημον «Διάταγμα τῶν Μεδιολάνων».
Ἀληθῶς, διὰ νὰ δανεισθῶμεν τοὺς λόγους τοῦ λίαν προσφιλοῦς ἀδελφοῦ καὶ συλλειτουργοῦἡμῶν Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ἰταλίας καὶ Μελίτης κ. Γενναδίου κατὰ τὴν τελετὴν τῶν Θυρανοιξίων τοῦ ναοῦ τούτου, “ἡἀπόκτησις μέσα εἰς τὴν καρδίαν τοῦ Μιλάνου δευτέρας ἐκκλησίας” ἦτο ἕν “γεγονὸς ἱστορικόν” διὰ τὴν Ἱερὰν Μητρόπολιν Ἰταλίας καὶ Μελίτης, τὸὁποῖον ἐνεθάρρυνε καὶ πολὺἐνίσχυσε τοὺς διακόνους καὶἐργάτας αὐτῆς, καὶἀληθῶς ἐχαρίσατο εἰς “τὴν Μητέρα μας Ἐκκλησίαν Κωνσταντινουπόλεως, ἔπαλξιν ζωτικὴν καὶἐλπιδοφόρον, ἡὁποία θὰ διακηρύττῃἐλευθέρως, ἀδιαλείπτως καὶὈρθοδόξως τὰ αἰώνια Αὐτῆς μηνύματα”.
Εἰς τὸ σημεῖον τοῦτο, στρέφομεν τὸν λόγον πρὸς τὸν ἱερώτατον Ποιμενάρχην σας καὶ λίαν ἠγαπημένον ἐκ τῶν ἑδράνων τῆς κατὰ Χάλκην Ἱερᾶς Θεολογικῆς Σχολῆς ὁμογάλακτον ἀδελφόν μας κύριον Γεννάδιον, πρὸς τὸν ὁποῖον ἀπευθύνομεν ἀναστάσιμον ἀδελφικὸν χαιρετισμὸν καὶ συγχαίρομεν αὐτὸν διὰ τὸἔργον τὸὁποῖον ἐπιτελεῖἐπὶ μακρὰν σειρὰν ἐτῶν εἰς τὴν Ἰταλικὴν χερσόνησον καὶ τὴν Μάλταν. Ἡἀπόκτησις τοῦ ναοῦ τούτου καὶἄλλων ἱερῶν ναῶν καὶἡ σύστασις ὀρθοδόξων ἐνοριῶν ἀποτελοῦν προσωπικὸν αὐτοῦἐπίτευγμα, ἀποτέλεσμα τῶν προσπαθειῶν του, ἰδίᾳ δὲ τῶν ἀγαθῶν σχέσεων τὰς ὁποίας διατηρεῖ καὶ καλλιεργεῖ μετὰ τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας, ἀναπτύσσων τοιουτοτρόπως πνεῦμα συνεργασίας καὶ διαλόγου μετ’ αὐτῆς, τὸὁποῖον ἀμφότεροι ἐδιδάχθημεν ὑπὸ τοῦ παραδείγματος τοῦ Πατριάρχου τῶν φοιτητικῶν μας χρόνων, ἀοιδίμου ἐκ τῶν προκατόχων ἡμῶν Ἀθηναγόρου, τοῦ προβάντος εἰς τὸἱστορικὸν βῆμα τῆς ἐνάρξεως ἐπικοινωνιῶν καὶ διαλόγου μεταξὺ τῶν Ἐκκλησιῶν Ὀρθοδόξου καὶ Ρωμαιοκαθολικῆς.
Ὡσαύτως, εἶναι μεγάλη ἡ χαρὰ καὶἡ τιμὴ νὰ εὑρισκώμεθα σήμερον μεταξὺ τῶν μελῶν τῆς Ἑλληνικῆς Κοινότητος τοῦ Μιλάνου, ἡὁποία μετὰ σπουδῆς καὶ ζήλου ἐνεργεῖ διὰ τὴν καλλιτέραν καὶ βαθυτέραν γνωριμίαν τοῦἰταλικοῦ λαοῦ μετὰ τῆς γλωσσικῆς, πολιτιστικῆς καὶ πνευματικῆς κληρονομίας τοῦ εὐσεβοῦς Γένους μας καὶ διὰ τὴν καλλιέργειαν ἀμοιβαίων σχέσεων συνεργασίας καὶἐπικοινωνίας μεταξὺ τῶν δύο λαῶν, εὐχόμεθα δὲ πλουσίαν τὴν παρὰ τοῦἈναστάντος Σωτῆρος εὐόδωσιν τῆς καλῆς αὐτῆς προσπαθείας.
Ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳἀγαπητά,
Ἐπιστρέφοντες εἰς τὸἐπὶ τεσσαρακονθήμερον ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν ἑορταζόμενον γεγονὸς τῆς Ἀναστάσεως, παρατηροῦμεν ὅτι δὲν εἶναι παράδοξον εἰς τὴν ἀνθρωπίνην λογικήν, τὴν τοσοῦτον φοβουμένην καὶ παντὶ τρόπῳἀποφεύγουσαν καὶ αὐτὴν εἰσέτι τὴν λέξιν τοῦὡστόσον ἀναποφεύκτου θανάτου, ὅτι ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία πανηγυρίζει τὸ γεγονὸς τοῦτο τοῦ θανάτου, ὄχι μόνον τοῦ παθόντος, ταφέντος καὶ τριημέρου ἀναστάντος Σωτῆρος ἡμῶν, ἀλλὰ καὶ τῆς Ὑπεραγίας Μητρός Του, τὸὁποῖον ὀνομάζει “ἀθάνατον κοίμησιν”, καὶ παντὸς ἑτέρου Ἁγίου, ὡς τῶν θεοστέπτων Βασιλέων Κωνσταντίνου καὶἙλένης, ἑορτάζουσα ὡς “γενέθλιον ἡμέραν” τὴν ἡμέραν τῆς βιολογικῆς θανῆς αὐτῶν.
Ἡ τοιαύτη δογματικὴ θέσις τῆς Ἐκκλησίας, ὅσον ἀφορᾷ εἰς τὸν θάνατον ἑκάστου ἀνθρώπου, ἐπιτείνει καὶ τὸ χρέος ἡμῶν ὡς μελῶν τοῦ μυστικοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, νὰ συνθαπτώμεθα καθημερινῶς διὰ τῆς ζωοποιοῦ νεκρώσεως καὶ νὰ σταυρώμεθα, ὥστε νὰἀναστηθῶμεν καὶ νὰ ζήσωμεν σὺν Χριστῷ, εἰς τοὺς αἰῶνας.
Ὡς λέγει ὁἐκ τῶν ἐν Ἁγίοις προκατόχων ἡμῶν εἰς τὸν Πατριαρχικὸν Θρόνον Κωνσταντινουπόλεως Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, “καλὴ μὲν ἡ παροῦσα ζωή, πολὺ δὲ βελτίων ἡ μέλλουσα. […] Ἀφ᾽ οὗἡ θεότης τῇἡμετέρᾳ φύσει συνεκράθη οἷόν τι ζωοποιὸν καὶ σωτήριον φάρμακον, καὶ πρὸς ἀφθαρσίαν μετεστοιχειώθη. Διὸ καὶὁ τῶν ἁγίων θάνατος ἑορτάζεται καὶ ναοὶ αὐτοῖς ἐγείρονται καὶ εἰκόνες ἀναγράφονται”.
Ὅμως, ἀγαπητοὶἀδελφοὶἡμῶν καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ, ἐὰν δὲν λάβωμεν ἐντεῦθεν πεῖραν τῆς αἰωνίου ζωῆς, τὴν ὁποίαν μόνον ἡ ζῶσα σχέσις μετὰ τοῦἐκ τάφου ἀνατείλαντος Κυρίου ἡμῶν παρέχει ἀληθῶς, οὐδέποτε θὰἀπαλλαγῶμεν ἀπὸ τοῦ φόβου τοῦ θανάτου, ὁ βίος ἡμῶν θὰ διέλθῃἐν συνεχεῖἀγωνίᾳ καί, ἀκόμη καὶἂν εἴμεθα κοσμικῶς ἐπιτυχημένοι καὶ διαπρεπεῖς, ἡἐπιτάφιος πλὰξ θὰ καλύψῃ τὸ φθαρτὸν σαρκίον μας, ἡ λήθη τοῦ χρόνου τὰ κοσμικὰἐπιτεύγματά μας, ἐνῷἡ ψυχὴ θὰὑποφέρῃ τὸν αἰώνιον χωρισμὸν ἀπὸ τοῦ φωτὸς τοῦ Κυρίου, ἐστερημένη ὅ,τι ἐνταῦθα ἑκουσίως καὶ πεισματικῶς ἠρνήθη νὰ προσοικειωθῇ.
Διὰ τοῦτο, ἔχοντες πρὸὀφθαλμῶν τὸὑπόδειγμα τῶν ἐν Μεδιολάνοις ἁγίων, τοῦἁγίου Ἀμβροσίου, ὅστις δὲν ὑπελόγιζεν ἐνώπιον τῆς ἐκπληρώσεως τῶν θείων ἐντολῶν καὶ αὐτὸν εἰσέτι τὸν αὐτοκράτορα τὸν ὁποῖον πάντες ἔτρεμον, τῶν ἁγίων μαρτύρων οἱὁποῖοι κατεπάτησαν τὸν θάνατον τῷ θανάτῳ αὐτῶν καὶἔγιναν ἄξιοι μιμηταὶ τοῦ Κυρίου, τοῦὑπὲρ ἡμῶν παθόντος καὶἡμῖν ὑπολιπόντος ὑπογραμμόν (Πέτρου α΄, 21), καὶ τὸ παράδειγμα τῶν εὐσεβῶν βασιλέων Κωνσταντίνου καὶἙλένης, ἂς ἀγωνισθῶμεν διὰ νὰ κληρονομήσωμεν τὴν αἰώνιον ζωὴν καὶ βασιλείαν, ἥτις «οὐ γάρ ἐστιν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ βρῶσις καὶ πόσις, ἀλλὰ δικαιοσύνη καὶ εἰρήνη καὶ χαρὰἐν Πνεύματι Ἁγίῳ» (Ρωμ. ιδ΄, 17-18).
Πανήγυρις ὀνομάζεται ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν! Πανήγυρις ὁ θάνατος διὰ τὸν πιστὸν χριστιανόν! Καὶ εἶναι ὄντως. Ὅταν ἡ συνείδησις ἡμῶν δὲν μᾶς καταμαρτυρῇ, ὁ θάνατος δὲν μᾶς φοβίζει. Διότι ἡ τοῦ Σωτῆρος Ἀνάστασις κατήργησεν αὐτόν, ἤνοιξεν ἡμῖν τὸν παράδεισον καί “πᾶσιν αὐτὸν εἰσικτὸν ἀπειργάσατο” (Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, ἔ.ἀ., 50). Ὅταν ὅμως καταλαμβάνῃἡμᾶς παράλογος καὶἀφύσικος φόβος τοῦ θανάτου, τοῦτο ὀφείλεται κατὰ τοὺς πατέρας τῆς Ἐκκλησίας μας εἰς τὴν ὕπαρξιν ἀνεξομολογήτων ἁμαρτιῶν καὶὀφείλομεν νὰ προστρέξωμεν εἰς τὸ μυστήριον τῆς μετανοίας καὶἐξομολογήσεως διὰ νὰἀπαλλαγῶμεν.
ΠανήγυριςδὲμεγάληεἶναιδιὰτὴνἘκκλησίανκαὶἡκοίμησιςτῆςἘφόρουτοῦπανσέπτουτούτουἱεροῦναοῦσαςμὲτὴνὑπερχιλιετῆἱστορίανΚυρίαςκαὶΔεσποίνηςἡμῶνΘεοτόκου, ἡὉποίασυνηγάγετοπρὸςεὐφροσύνηνπάνταςἡμᾶς. ὩςγνήσιατέκνατῆςΜητρὸςἘκκλησίαςκαὶτῆςΔεσποίνηςΘεοτόκουἂςἀνοίξωμεντὰςψυχάςμαςδιὰνὰκατοικήσῃἡχάριςτοῦΠαναγίουΠνεύματοςκαὶνὰμᾶςμεταποιήσῃεἰςμυστικὰςκιβωτοὺςτοῦΚυρίου, ὡςἐγένετοκαὶμὲτὴνπανύμνητονΚόρηνΜαριάμ, τὸνἀστέρατὸνἐμφαίνοντατὸνἭλιοντῆςδικαιοσύνηςΧριστόν.
ΔανειζόμενοιδὲτοὺςλόγουςτοῦμεγάλουἉγιορείτουἁγίουΝικοδήμουπατρικῶςπροτρέπομενπάνταςνὰστολίζετετὰςψυχὰςσας, καθὼςἡΠαρθένος, μὲκάθεἀρετήν, «ἵναἐπιθυμήσῃτοῦκάλλουςτῶνψυχῶνμαςκαὶἔλθῃνοερῶςεἰςἡμᾶς, φέρουσαμαζίτηςκάθεσειρὰνπνευματικῶνχαρίτων[…]. Καὶοὐμόνοναὐτὴθέλειἔλθειεἰςἡμᾶςδιὰνὰμᾶςπλουτίσῃμὲκάθεοὐράνιονκαλόν, ἀλλὰδιὰπρεσβειῶντηςθέλεικαταπείσεικαὶτὸνΜονογενῆτηςΥἱὸννὰγένῃἔνοικοςεἰςτὰςκαρδίαςμαςσὺντῷΠατρὶκαὶτῷἉγίῳΠνεύματι, ἵναἔνοικονφέροντεςἐντῇψυχῇμαςκατὰχάριντὴνἉγίανΤριάδαδοξάζωμεναὐτὴνἐντῇπαρούσῃζωῇκαὶἐντῇμελλούσῃεἰςαἰῶναςαἰώνων. Ἀμήν.” (Ἑορτοδρόμιον, τόμ. γ΄, σελ. 373).
Εὐχαριστοῦντεςδιὰτὴντιμητικὴνὑποδοχήνσαςπάντας, εὐχόμεθακάθεεὐλογίανἐκτῆςὙπεραγίαςΘεοτόκου, ἀδελφοὶἀγαπητοὶκαὶτέκναεὐλογημέναἐνΚυρίῳ!
Χριστὸς ἀνέστη!