Portrait

PortraitΓράφει ο Κώστας Ιατρίδης

Μερικοί φίλοι, Έλληνες και Γερμανοί, έχουμε ιδρύσει έναν Ελληνογερμανικό Πολιτιστικό Σύλλογο  με το όνομα ΕΛΛΑΣ. Στα πλαίσια αυτού του συλλόγου μού προξενεί ευχαρίστηση να εξακολουθώ να διδάσκω μερικές ώρες την ελληνική γλώσσα μέσα σε γερμανικά σχολεία αυτής της πόλης σε Γερμανούς μαθητές και σε ενήλικους. Χαίρομαι που αυτό μπορώ να το προσφέρω απλά εθελοντικά και εντελώς δωρεάν. Συγχρόνως εξακολουθώ να μαθαίνω συνεργαζόμενος και έχοντας ενεργητική επικοινωνία με τους συνανθρώπους μου.

Εξακολουθεί να μου αρέσει η μελέτη. “Γηράσκω αεί διδασκόμενος”. Σκέφτομαι πόσο μερικές φορές όλους μας μάς εντυπωσίασαν και μας εντυπωσιάζουν μερικά πρωτότυπα και πρωτοπόρα κείμενα.

Συχνά διαβάζουμε και μελετάμε ξανά πολλά και διάφορα, ενδιαφέροντα και λιγότερο ενδιαφέροντα κείμενα τα οποία θεωρούμε σημαντικά, αποφασιστικά, ριζοσπαστικά, μοναδικά στη σύλληψη, στην πλοκή και στην εμφάνιση! Κείμενα που έφεραν και φέρνουν ανατροπή και υπερβάσεις στην κοινωνία και στις σχέσεις των ανθρώπων!

Κείμενα τα οποία έκαναν θραύση με υψηλές πρωτόγνωρες ιδέες που περιείχαν, κείμενα τα οποία με βαθυστόχαστα νοήματα και υπέροχες ιδέες, παρακίνησαν, ενέπνευσαν, ξεσήκωσαν νέους και ώριμους ανθρώπους, αδικημένους, κατατρεγμένους να αγωνιστούν για μια καλύτερη ζωή, γεμάτη πρόοδο, υλικές απολαβές και πνευματικές απολαύσεις! Κείμενα που έμειναν ιστορικά και αναφέρονται συχνά ως κάτι το πρωτότυπο, το αξεπέραστο!

Κείμενα με ιδέες και κίνητρα δυναμικά τα οποία θεωρούνται ότι αποτελούν τη βάση στην οποία στηρίζεται ένας δυναμικά ενεργών πολίτης!

Ψάχνοντας στο διαδίκτυο ανακάλυψα ένα παρόμοιο ωραίο κείμενο.

Πρόκειται για ένα κείμενο-ποίημα το οποίο είχε γράψει ένας άγνωστος σε μένα βραζιλιανός ποιητής και δοκιμιογράφος, ο Mario de Andrade (1893-1945).

Σ’ αυτό το ποίημα με εντυπωσίασε η παρουσίαση σημείων της καθημερινότητας τα οποία χαρακτηρίζονται από αφοπλιστική απλότητα αλλά και περιεκτικότητα σκέψεων και ιδεών.

Αυτές οι ιδέες – απόψεις είναι γνωστές στους περισσότερος από εμάς, αλλά θεωρείται από πολλούς επουσιώδες να ασχολείται ιδιαίτερα ένας σοβαρός άνθρωπος.

Με εντυπωσίασε ο ιδιαίτερα απλός τρόπος με τον οποίο περιγράφει ουσιώδη θέματα τα οποία αφορούν κάθε άνθρωπο της όποιας ηλικίας.

Πρόκειται για θέματα για τα οποία ενδιαφέρεται κανείς όταν έχει πετύχει να σκέφτεται ήρεμα και να μην εντυπωσιάζεται από υστερικούς κομπασμούς και μεγαλαυχίες.

Ιδιαίτερα σήμερα που κυριαρχεί η τάση της απέραντης καταχρηστικής αδηφαγίας, της αδίστακτης διαφθοράς σε όλα τα επίπεδα, της αχόρταγης κατανάλωσης, αυτό το βραζιλιάνικο ποίημα μπορεί να φανεί χρήσιμο στον καθένα μας.

Για τον εαυτό μου  θέλω να πω μόνο τούτο: Όσο το μελετώ έρχεται στο νου μου αυτή η μονόπλευρη τάση που κυριαρχεί εδώ και κάποια χρόνια στην πατρίδα μας. Εννοώ, ανάμεσα στα άλλα, την τάση να καλοζούμε συνεχώς με δανεικά. Μου έρχεται στο νου, το έτος 1827. Τότε ο Μαυροκορδάτος ως αντιπρόσωπος του υπό ίδρυση ελεύθερου Ελληνικού κράτους έτρεξε στην Αγγλία. Πέτυχε και έλαβε δάνειο αρκετών χιλιάδων λιρών, για να ενισχυθεί ο αγώνας της απελευθέρωσης. Όμως ένα μέρος από αυτές χρησιμοποιήθηκε για να ορθοποδήσει το νέο-ιδρυθέν Ελληνικό Κράτος!

Εμείς οι Νεοέλληνες διαμαρτυρόμαστε προς κάθε κατεύθυνση δηλώνοντας ότι μονάχα οι ξένοι είναι οι υπαίτιοι όλων των προβλημάτων μας!.. Έχουμε τη συνήθεια και την τάση, μας έμαθαν να σκεφτόμαστε έτσι, ότι εμείς ως άτομα, δεν φέρουμε καμιά ευθύνη για όσα αρνητικά κυρίως μας συμβαίνουν, ατομικά ή ομαδικά. Μονάχα οι άλλοι φταίνε και είναι υπαίτιοι μαζί με κάποιες τυχαίες συγκυρίες, κάποιες κακές στιγμές για ό,τι κακό και ανάποδο μας βρίσκει! Οι δικές μας προσωπικές επιλογές δεν λαμβάνονται καθόλου υπόψη, δεν αναφέρονται, δεν μελετώνται, δεν παίζουν κανένα ρόλο στις ατυχίες μας! Νομίζω, είναι καιρός να σκεφτόμαστε πιο σφαιρικά.

Το ποίημα που ακολουθεί ελπίζω να σας οδηγήσει να περιοριστείτε να σκεφτείτε τα απλά ανθρώπινα.

Ο Πολύτιμος χρόνος των Ώριμων ή το παιδί με τις καραμέλες

Mario de Andrade (1893 – 1945)
Βραζιλιάνος ποιητής, συγγραφέας, δοκιμιογράφος και μουσικολόγος

«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ’ ό,τι έχω ζήσει μέχρι τώρα …
Αισθάνομαι, όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες:
τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία, αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.
Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.
Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους, που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.
Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.
Δεν θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωϊσμοί.
Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.
Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.
Μισώ, να είμαι μάρτυρας τών ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα.
Οι άνθρωποι, μετά βίας, συζητούν για το περιεχόμενο και περισσότερο για την … επικεφαλίδα.
Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους ή τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται … Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα …
Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.
Που να μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.
Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.
Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.
Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.
Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια την ειλικρίνεια και το ουσιώδες γιατί αυτό είναι που αξίζει τον κόπο στη ζωή.
Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά τών ανθρώπων …
Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.
Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.
Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν … Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ’ όσες έχω ήδη φάει.
Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.
Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ …»

Το βρίσκω υπέροχο!

Κώστας Ιατρίδης

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ