Πρὸς
τὸ Xριστεπώνυμο πλήρωμα
τῆς Ἱερᾶς Mητροπόλεως Γερμανίας.
«καὶ ἀναβλέψασαι θεωροῦσιν ὅτι ἀποκεκύλισται ὁ λίθος –
ἦν γὰρ μέγας σφόδρα»
(Μκ 16,4)
Ἀγαπητοί μου Χριστιανοὶ Ὀρθόδοξοι τῆς Γερμανίας!
Λαμπρὴ σήμερα καὶ ἔχουμε φορέσει ὅλοι τὰ καλά μας, γιὰ νὰ ᾽ρθοῦμε στὴν ἐκκλησιά, νὰ γιορτάσουμε τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας. Πλημμυρίζει τὶς καρδιές μας ὁ πόθος τῆς πνευματικῆς ἄνοιξης, ὁ πόθος τῆς χαρᾶς καὶ τοῦ φωτός. Διψάει κυριολεκτικὰ ἡ ψυχή μας καὶ ζητάει νὰ ξεφύγει λιγάκι ἀπὸ τὴν τραγικότητα τῆς καθημερινότητας. Ἀποκαλυπτικὲς εἰκόνες μπαίνουν μέσῳ τῶν μέσων γενικῆς ἐπικοινωνίας στὰ σπίτια μας. Βιβλικὴ καταστροφὴ ἐπέφερε ὁ σεισμὸς τῶν 9 ρίχτερ στὴν Ἰαπωνία· ἄγνωστες ἀκόμη οἱ συνέπειες τοῦ πυρηνικοῦ ἀτυχήματος στὴ Φουκουσίμα· πόλεμος στὴ Λιβύη καὶ σὲ πολλὰ ἄλλα μέρη τοῦ ταλαίπωρου πλανήτη μας. Οἰκονομικὴ κρίση παντοῦ, καὶ ἰδιαίτερα στὴν ἀγαπητή μας πατρίδα, τὴν Ἑλλάδα· ἡ ἀδικία καὶ ἡ πλεονεξία κυριαρχοῦν· τὸ φάσμα τῆς φτώχειας καὶ τοῦ ἀλληλοσπαραγμοῦ φαντάζει καὶ πάλι ἐπίκαιρο.
Ἂς κάνουμε λοιπὸν ἕνα διάλειμμα – γιὰ νὰ γιορτάσουμε… ; Εἶναι αὐτὸ τὸ νόημα τῆς πρόσκλησης ποὺ μᾶς ἀπευθύνει σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας, «δεῦτε λάβετε φῶς»; Καὶ πῶς μποροῦμε νὰ γιορτάσουμε, ὅταν ὅλα αὐτὰ συμβαίνουν γύρω μας, θὰ ἀναρωτηθοῦν οἱ εὐαίσθητες ψυχές;
Ἡ Ἐκκλησία δὲν ἀπευθύνει ἀπροϋπόθετα αὐτὴ τὴν πρόσκληση. Ἡ σημερινὴ ἡμέρα εἶναι τὸ τέλος ἑνὸς πνευματικοῦ ταξιδιοῦ ποὺ προανακρούσθηκε μὲ τὸ ἄνοιγμα τοῦ Τριωδίου καὶ ξεκίνησε μὲ τὸν Ἑσπερινὸ τῆς Συγχωρήσεως στὸ κατώφλι τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Μπήκαμε καὶ ἐμεῖς σ’ αὐτὴ τὴν περιπέτεια ταυτιζόμενοι ἀρχικὰ μὲ τὸν Ἀδὰμ ποὺ καθόταν ἔξω ἀπὸ τὸν Παράδεισο, ποὺ εἶχε χάσει, καὶ ἔκλαιγε. Ἡ πορεία αὐτὴ ἀποκορυφώθηκε μὲ τὴν ἀνάβασή μας στὰ Ἱεροσόλυμα καὶ τὴ συμμετοχή μας στὰ ἄχραντα Πάθη τοῦ Κυρίου, στὸ σκάνδαλο τῆς Σταύρωσής Του, στὸ μυστήριο τῆς Ταφῆς Του καὶ τῆς καθόδου Του στὸν Ἅδη. Ζήσαμε τὴν ἔσχατη ταπείνωση, τὸν ἐξευτελισμό, τὴν ἀπόρριψη, τὴν προδοσία, τὴν ἀδικία ποὺ ὑπέστη ὁ ἀναμάρτητος Ἰησοῦς, ὁ Υἱὸς τῆς Παρθένου.
Στὴ διαδρομή μας αὐτὴ δὲν ἀφήσαμε τὴν καθημερινότητά μας, δὲν ἀπομακρυνθήκαμε ἀπὸ τὸν κόσμο, δὲν κλείσαμε τὰ αὐτιὰ καὶ τὶς καρδιές μας στὴν ἀπόγνωση τῶν ἀνθρώπων, εἴτε τῆς Ἰαπωνίας, εἴτε τῆς Λιβύης, εἴτε τῆς Ἑλλάδας, εἴτε κάποτε-κάποτε καὶ τῶν γειτόνων μας ἐδῶ στὴ Γερμανία. Οἱ κραυγές τους, ἡ θλίψη τους, ὁ θυμός τους ἔγιναν κομμάτι τῆς προσευχῆς μας, τὰ μοιραστήκαμε ὅλα καὶ τὰ ὁδηγήσαμε στὸ Σταυρό. Καὶ μέσα ἀπὸ τὸ Μυστήριο τοῦ Σταυροῦ καταλάβαμε ὅτι κάθε ἄνθρωπος παλεύει μὲ τὸν Θεὸ στὴ δική του Γεθσημανή. Ἀλλὰ τὸ ζητούμενο ποιό εἶναι; Νὰ εἶναι δική του, ἐλεύθερη, λεβέντικη καὶ ἀντρίκια ἡ ἀπόφαση νὰ σηκώσει τὸν σταυρό του. Καὶ ὅταν τὸ κάνει, νὰ μὴν βρίζει, ἀλλὰ νὰ τὸ κάνει μὲ ἀγάπη.
Ἡ ἀγάπη αὐτὴ εἶναι ποὺ ὁδηγεῖ στὴν Ἀνάσταση. Ἡ Εὐαγγελικὴ διήγηση τῆς Ἀναστάσεως ἀπὸ τὸ κατὰ Μάρκον Εὐαγγέλιο, ποὺ ἀκούγεται σήμερα στὰ πέρατα τῆς Οἰκουμένης, ἀναφέρει πὼς οἱ μυροφόρες γυναῖκες, ἐνῶ ἀντιμετώπιζαν ἕνα σοβαρὸ πρόβλημα μὲ τὸν βράχο ποὺ ἔφραζε τὴν εἴσοδο τοῦ μνήματος, τελικὰ βρῆκαν τὸν λίθο ἀποκεκυλισμένον τοῦ μνήματος. «Ὅποιος σπάση τὴν πέτρα μέσα του καὶ βρῆ τὴ ζωὴ τῆς ἀγάπης καὶ τῆς προσφορᾶς, δὲ φοβᾶται θάνατο», θὰ μᾶς πεῖ ἕνας σύγχρονος χριστιανὸς φιλόσοφος.
Ὁ Σταυρὸς καὶ ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ δὲν μᾶς ἀφήνουν ἄλλο νὰ ζοῦμε, μόνο γιὰ νὰ ζοῦμε. Ἀποκαλύπτουν νόημα ἐκεῖ ποὺ δὲν βλέπουμε πιὰ κανένα νόημα καὶ δὲν ἀφήνουν τὴ γήϊνη βαρύτητα νὰ μᾶς καταπιεῖ. Ἡ μετάληψη τοῦ θείου φωτὸς τῆς Ἀναστάσεως μπορεῖ νὰ ἀνάψει μέσα μας μιὰ φωτιὰ δημιουργικότητας, ἀποφασιστικότητας, θυσιαστικότητας. Ἡ πίστη μᾶς ἀναγεννᾶ, μᾶς κρατάει σὲ ἐγρήγορση καὶ μᾶς θέτει διαρκῶς ἐνώπιον τῶν εὐθυνῶν μας. Κι εὐθύνη μας εἶναι νὰ γίνει ὁ κόσμος διάφανος μέσα ἀπὸ τὴν ἐλεύθερη προσφορὰ τοῦ ἑαυτοῦ μας μὲ ἀγάπη, μέσα ἀπὸ τὴν πίστη μας ὅτι τὰ πράγματα ἔχουν καὶ μιὰ ἄλλη ὄψη, ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἔχει καὶ μιὰ φωτεινὴ πλευρά, ὅτι κάθε ἄνθρωπος κρύβει μιὰ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ μέσα του. Χριστὸς Ἀνέστη ἀδέλφια, γι’ αὐτὸ καὶ ἀξίζει τὸν κόπο νὰ ζεῖ κανεὶς καὶ νὰ πιστεύει στὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ, ποὺ μπορεῖ νὰ φωτίσει καὶ τὶς πιὸ σκοτεινὲς γωνιὲς τοῦ πλανήτη μας, ποὺ μπορεῖ νὰ φωτίσει καὶ τὰ πιὸ σκοτεινὰ σπιτάκια τῆς κοινωνίας μας, καὶ τὶς πιὸ σκοτεινὲς γωνιὲς τῆς ψυχῆς μας. «Θέλει ὅμως κουράγιο ἡ Ἀνάσταση», θὰ μᾶς πεῖ καὶ πάλι ὁ φιλόσοφός μας, «ἀλλὰ», θὰ προσθέσει, «στὸ κουράγιο βρίσκεται ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ».
Σᾶς καλῶ λοιπὸν ἀγαπητοί μου, ὅλες καὶ ὅλους, νὰ ἀποδεχθοῦμε μὲ «κουράγιο» τὸ δῶρο αὐτὸ τοῦ Θεοῦ σὲ μᾶς, «τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ σὰν γεγονὸς ποὺ ἔγινε καὶ ἀκόμη γίνεται σὲ μᾶς, τὸ δῶρο αὐτὸ ποὺ ἀλλάζει ριζικὰ τὴ διάθεσή μας ἀπέναντι σὲ κάθε κατάσταση αὐτοῦ τοῦ κόσμου, ἀκόμη καὶ ἀπέναντι στὸ θάνατο».
Βόννη, Ἅγιο Πάσχα 2011
Μὲ πατρικὴ ἀγάπη,
ὁ Μητροπολίτης σας
† ὁ Γερμανίας Αὐγουστῖνος
