ΣΑΤΙΡΙΖΟΝΤΑΣ.
Γράφει ο Χρήστος Μαλασπίνας.
Ε, άιντε ντε! Καιρός ήτανε να πιάσουμε και ‘μεις μια πρωτιά! Ν’ ανεβούμε «λίγο ψηλότερα», που λεει κι ο ποιητής! Μια ζωή τον πάτο του βαρελιού πιάνουμε και ξύνουμε! Τώρα «ακουμπάμε» τα σύννεφα με 14,2%. Όχι, δεν είναι ρεκόρ αγώνων, είναι ρεκόρ ανεργίας!
Τα πράγματα έγιναν ακόμη χειρότερα το Φεβρουάριο όπου χάθηκαν επιπλέον 10.000 θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα. Γιατί στο Δημόσιο… «σχεδόν, στάσιμος παρέμεινε ο αριθμός των εργαζομένων»! Έμ, βέβαια, ποιος να τους απολύσει από το δημόσιο; Το πολύ-πολύ οι διορισμένοι να εκδιώξουν αυτούς που τους διόρισαν! Αλλά τότε δεν θα ‘έχουμε αύξηση της ανεργίας. Περίσσευμα από φούμο θα έχουμε και καρβουνόσκονη …
Να δείτε τότε κάτι πρόσωπα ολόμαυρα σαν των Ψαρών τη Ράχη. Κάτι μάτια να φαντάζουν ζωντανά μες το σκοτάδι κι ας είναι ψόφια! Και κάτι γλώσσες να βγαίνουν κατακόκκινες, κοροϊδευτικές γι’ αυτούς που βαυκαλίζονται να πιστεύουν ότι «μαζί τα φάγαμε». Μπούρδες.
Μόνοι τους τα καταβρόχθισαν. Για μετρείστε κοντά 1 εκατομμύριο δημόσιοι υπάλληλοι από 2.000 κατά μέσο όρο ο καθένας 14 μήνες το χρόνο (!) επί 35 χρόνια, βάλτε ώρες χαμένες, βάλτε αρρώστιες (ο Θεός να τις κάνει), βάλτε γιορτές, υπολογίστε αργίες και λοιπές κοπάνες, άδειες από τη «σημαία» και προσμετρήστε καφέδες, τηλεφωνήματα, κεντήματα και κάθε είδους εφευρήματα και κάντε σούμα. Δυο και τρεις φορές μόνον το δημόσιο χρέος;
Γενικά ο καθ’ ημάς δημόσιος υπάλληλος «είναι στη δουλειά». Δεν «κάνει δουλειά»! Μας δουλεύει, αλλά δεν δουλεύει!
– Καλημέρα σας κύριε, λες μπαίνοντας στην δημόσια υπηρεσία. Τσιμουδιά ο δικός σου. Πώς να σου μιλήσει; Τρωει το κουλούρι του και πίνει τον καφέ του! Όταν τρώμε δεν μιλάμε το φαγάκι μας κοιτάμε, του έμαθε η μανούλα του όταν ήταν παιδάκι και το εφαρμόζει πλήρως και κατά γράμμα μόλις μεγαλώσει και πάει «στη δουλειά» …
– Καλημέρα σας, μουρμουρίζεις εσύ ξανά και ξεροβήχεις μπας και του κεντρίσεις την περιέργεια και σου αφιερώσει κανένα πλάγιο βλέμμα.
– Ξέρετε, θέλω να … και βιάζομαι, λες και σου ρίχνει μια ματιά όλο δηλητήριο, σαν την 6αρα που άρπαξε η ΑΕΚάρα από την ΟΛΥΜΠΙΑΚάρα.
– Δεν βλέπεις χριστιανέ μου ότι μιλάω στο τηλέφωνο; Σε καρφώνει αμείλικτα. Σου ανεβάζει την ενοχή κατακόρυφα.
– Συγγνώμη, ψελλίζεις, μα νομίζω χαριεντίζεστε από τηλεφώνου …
– Ε, και τι θες; λογαριασμό θα σου δώσουμε; Σε στέλνει αδιάβαστο. Γιατί έτσι και τον ανάψεις περισσότερο, δεν το ‘χει σε τίποτα να σηκωθεί και να πάει σε άλλο γραφείο να συνεχίσει την τηλεφωνική του συνδιάλεξη και δεν θα τον ξαναδείς παρά μοναχά φευγαλέα το μεσημέρι όταν θα κατεβαίνει σαν τον κλέφτη τη σκάλα για το σπίτι του …
Θα πείτε, όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι έτσι είναι; Όχι, βέβαια. Δύο στους τρεις, όμως, έτσι είναι. Τώρα θα μου πείτε, τι κάνει ο τρίτος … Αυτός είναι το … υποζύγιο.
Έχετε δει ποτέ να σκάβουν λακκούβα σε δρόμο για να ξεθάψουν ας πούμε μια σωλήνα της ΕΥΔΑΠ; Ε, λοιπόν, για ένα λάκκο διαμέτρου μισού μέτρου και βάθους άλλο τόσο απασχολούνται πέντε άνθρωποι! Ο ένας (ο άτυχος), σκάβει με την αξίνα. Ο άλλος (λιγότερο τυχερός) φτυαρίζει με ένα φτυάρι. Ο τρίτος (ο προϊστάμενος) στέκεται όρθιος πάνω από τους δύο και τους επιβλέπει. Ο τέταρτος (αναπληρωματικός) κάθεται στο απέναντι σκαλάκι και (συνήθως) καθαρίζει τα κατάμαυρα νύχια του! Και ο πέμπτος κάνει «διάλειμμα» για τσιγάρο στηριγμένος στον αντικρινό τοίχο!
Μετά απορούμε γιατί σε τούτη τη χώρα η παραγωγικότητα και η ανάπτυξη βρίσκονται στον αντίποδα της ανεργίας! Πιάνουν μονίμως πάτο!
