Γράφει ο πανεπιστημιακός και συγγραφέας Νίκος Κοτζιάς.
Η Γερμανία, η ΕΚΤ και η γραφειοκρατία των Βρυξελλών ετοιμάζουν νέες επιθέσεις λεηλασίας της περιουσίας και των εισοδημάτων σε χώρες του νότου όπως είναι η Ελλάδα και η Κύπρος. Προωθούν μορφές κλοπής που είχε να δει η Ευρώπη από την εποχή της πρωταρχικής συσσώρευσης του καπιταλισμού και των δύο παγκόσμιων πολέμων.
Οι στατιστικές που εμφάνισε η ΕΚΤ έδειχναν τους γερμανούς φτωχότερους των πολιτών χωρών όπως είναι η Κύπρος ή η Ελλάδα. Σκοπός των κυρίαρχων ομάδων στην ΕΕ είναι να αποτελέσουν αυτές οι στατιστικές άλλοθι: α) για επιπλέον μέτρα λιτότητας στον ευρωπαϊκό νότο και β) για πρόσθετες πολιτικές μεταφοράς πλούτου από τον ευρωπαϊκό νότο στον γερμανικό βορρά. Οι στατιστικές αυτές είναι συνειδητά μονόπλευρες και στρεβλωτικές της πραγματικότητας προκειμένου να εξυπηρετηθούν πολιτικές λιτότητας και ανακατανομής πλούτου. Συγκεριμένα:
Α) Η διαφορά ανάμεσα στη Γερμανία και στην Ελλάδα δεν έγκειται στο ότι η Ελλάδα είναι πιο πλούσια από τη Γερμανία, αλλά στο ότι στην Ελλάδα κυριαρχεί η μικρή ιδιοκτησία στις κατοικίες και τη γη, ενώ στη Γερμανία κυριαρχούν μορφές κινητής περιουσίας, όπως χρεόγραφα και καταθέσεις. Κατά συνέπεια η σύγκριση δεν μπορεί να γίνεται, όπως σκόπιμα και απατηλά έκανε η ΕΚΤ ως προς την μικρή ακίνητη περιουσία, αλλά ως προς την περιουσία συνολικά. Σε μια τέτοια προσέγγιση τα αποτελέσματα είναι ακριβώς τα αντίστροφα εκείνων της ΕΚΤ.
Β) Η Γερμανία διαθέτει σχετικά με την Ελλάδα εκτεταμένα δίκτυα κοινωνικής κατοικίας, διασφαλισμένη περίθαλψη και συντάξεις, σχετικά υψηλή κοινωνική πρόνοια. Για αυτό και η ιδιοκατοίκηση δεν έχει το βάρος που έχει στην Ελλάδα. Στην τελευταία, όπως και στην Κύπρο οι εργαζόμενοι κάνουν τρομερές θυσίες προκειμένου να αποκτήσουν στέγη, ενώ λαμβάναν δάνεια με σχετικά μεγάλα επιτόκια προκειμένου να την αγοράσουν ή κτίσουν. Δεν είναι τυχαίο ότι τα νοικοκυριά του νότου είναι υπερχρεωμένα σε αντίθεση με τα γερμανικά νοικοκυριά. Το να μετράται στατιστικά η αξία της στέγης χωρίς να συνυπολογίζονται τα δάνεια είναι στατιστική απάτη.
Γ) Μια θεμελιακή διαφορά ανάμεσα στην Ελλάδα και τη Γερμανία είναι η μεγάλη απόσταση τιμών που χωρίζει τις δύο χώρες. Οι τιμές ακόμα και ελληνικών προϊόντων είναι πολύ πιο χαμηλή στη Γερμανία παρά στη χώρα μας. Αυτό είναι ένα ανταγωνιστικό πλεονέκτημα για τη Γερμανία, αλλά και μια στατιστική πραγματικότητα. Το ότι, επί παραδείγματι, ένα αυτοκίνητο κάνει στην Ελλάδα 20.000 Ευρώ, ενώ στη Γερμανία 8.000, δεν κάνει τον Ελληνα κάτοχό ενός αυτοκινήτου πλουσιότερο από έναν γερμανό που διαθέτει δύο αυτοκίνητα (2χ8.000= 16.000). Απλά κάνει τον έλληνα εργαζόμενο να δουλεύει δύο και τρεις φορές παραπάνω προκειμένου να αποκτήσει καταναλωτικά αγαθά καθώς και είδη μεγάλης διάρκειας ζωής. Η στρέβλωση του συστήματος τιμών στον ευρωπαϊκό νότο δεν είναι απόδειξη του πλούτου του, αλλά μεγάλων ανισοτήτων. Επιπλέον, οφείλει κανείς να συνυπολογίσει τον πληθωρισμό που τυπικά μεγεθύνει τον πλούτο στον νότο ως προς τη Γερμανία, όχι, όμως, και τα πραγματικά μεγέθη.
Δ) Ασφαλώς και πρόκειται για απάτη, όταν επιπλέον προς τα πιο πάνω, η ΕΚΤ χρησιμοποιεί τις τιμές του 2008, δηλαδή, πριν από την Κρίση, ενώ και ένας μαθητής δημοτικού γνωρίζει την απαξίωση/ υποτίμηση που έχουν γνωρίσει οι ελληνικές μικρές ιδιοκτησίες μέσα στον χρόνο.
Η ΕΚΤ είναι ένας πολύ μεγάλος οργανισμός για να μην γνωρίζει τα πιο πάνω και άλλα πολλά. Απλά, ετοιμάζει μαζί με τη Γερμανία να στηρίξει μια νέα επίθεση στη ζωή των Ελλήνων και Κυπρίων με άλλοθι τις στατιστικές της. Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι μετά μερικά χρόνια θα «ανακαλύψει» τον «λάθος πολλαπλασιαστή» της σε τιμές και αξίες.
Τα επιχειρήματα του κυρίου Κοτζιά μπορούν να αντιστραφούν. Ο κ. Κοτζιάς ισχυρίζεται ότι “Οι στατιστικές που εμφάνισε η ΕΚΤ έδειχναν τους γερμανούς φτωχότερους των πολιτών χωρών όπως είναι η Κύπρος ή η Ελλάδα. Σκοπός των κυρίαρχων ομάδων στην ΕΕ είναι να αποτελέσουν αυτές οι στατιστικές άλλοθι: α) για επιπλέον μέτρα λιτότητας στον ευρωπαϊκό νότο και β) για πρόσθετες πολιτικές μεταφοράς πλούτου από τον ευρωπαϊκό νότο στον γερμανικό βορρά. Οι στατιστικές αυτές είναι συνειδητά μονόπλευρες και στρεβλωτικές της πραγματικότητας προκειμένου να εξυπηρετηθούν πολιτικές λιτότητας και ανακατανομής πλούτου”.
Ας αρχίσουμε από τα (α) επιπρόσθετα μέτρα λιτότητας, ποια είναι όμως αυτά και ποιούς αφορούν; Αν ο κ. Κοτζιάς είναι πράγματι οικονομολόγος και μάλιστα πανεπιστημιακός δεν θα έπρεπε να γνωρίζει ότι η οικονομική ανάπτυξη προέρχεται πρωτίστως από επενδύσεις και ότι αυτές πρέπει να χρηματοδοτηθούν; Και δεν θα έπρεπε να γνωρίζει ακόμη ότι η χρηματοδότηση μπορεί να προέλθει από την εσωτερική αποταμίευση ή και από επενδύσεις του εξωτερικού; Αν όμως η εσωτερική αποταμίευση των Ελλήνων διαφεύγει κατά εκατοντάδες δις € στο εξωτερικό και οι εξωτερικές επενδύσεις, λόγω πολιτικής αβεβαιότητας στην Ελλάδα, δεν έρχονται, τότε απομένει ο εξωτερικός δανεισμός ή η εκτύπωση επί πλέον χρήματος. Αν όμως και αυτά λόγω του υπάρχοντος υπερβολικού ελληνικού χρέους και λόγω των κανονισμών της ΕΚΤ (κίνδυνος πληθωρισμού)είναι de facto αδύνατα τότε τι απομένει κύριε Κοντζιά;
Ή να στείλει ο Θεός μάνα εξ ουρανού, κάτι που το θεωρώ απίθανο, ή να μειώσουμε οι Έλληνες την κατανάλωση μας. Και επειδή οι Έλληνες της Ελλάδας και οι Έλληνες της Κύπρου έχουν το μεγαλύτερο ποσοστό κατανάλωσης σε σχέση με το ΑΕΠ, τότε αυτή η λύση είναι η μόνη πρακτικά δυνατή και μάλιστα, αφού οι φίλοι μας λοιποί Ευρωπαίοι δεν επιθυμούν πλέον να μας δώσουν ούτε άλλα δάνεια αλλά και ούτε άλλες παχυλές επιδοτήσεις, οι οποίες και αυτές πλησιάζουν από το 1981 μέχρι σήμερα τα 180 δις €.
Και για ποιες (β) πρόσθετες μεταφορές πλούτου από τον Νότο στο Βορρά μιλάτε κύριε Κοτζιά;
Δεν γνωρίζετε ότι το κατά εργαζόμενο ΑΕΠ της πλούσιας Γερμανίας ήταν το 2011 65.244 €, της δε κατά τη γνώμη σας φτωχής Ιταλίας 68.780 €, της Ισπανίας 58.733 € και της Ελλάδας 50.937 €;
Και για ποια στατιστικά άλλοθι των Χωρών του Βορρά μιλάτε κύριε Κοτζιά, αφού πιστεύω να γνωρίζετε, σαν τέως στενός συνεργάτης του τέως Πρωθυπουργού της Ελλάδας Γιώργου Παπανδρέου, πόσο βαθειά ριζωμένη είναι διαφθορά και η διαπλοκή στο πολιτικό σύστημα της Ελλάδας αλλά και της Ιταλίας, που οδήγησαν στη λιτότητα όχι των πολιτικών και της πελατειακά με αυτούς συνδεδεμένης μικρής μειοψηφίας, αλλά της πλατειάς μάζας των λαών τους.