Η λαϊκή αγορά είναι ένας τρόπος για την Φάτιμα να γνωρίσει όχι μόνο την ελληνική κουζίνα, αλλά κυρίως να έρθει σε επαφή με τους ανθρώπους. Όταν δεν βρίσκει τις λέξεις στα αγγλικά προσπαθεί να τις πει στα ελληνικά διότι έχει αρχίσει και να μαθαίνει τη γλώσσα. Τα τρία παιδιά της οικογένειας πηγαίνουν στο σχολείο και για τους ίδιους είναι σημαντικό να κάνουν πράγματα. Να φροντίζουν την καθημερινότητά τους και να μην περιμένουν κάποιος απλά να τους δώσει ένα πιάτο φαΐ.
Οι μεγάλοι είναι το πρόβλημα, όχι τα παιδιά
Ο Γιάννης Σπύρου έχει ένα μαγαζί με μπαχαρικά και πολλούς πρόσφυγες πελάτες. Όπως λέει, «προτιμάνε πικάντικη κουζίνα. Πολλά μπαχαρικά όπως κόλιανδρος, μπαχάρι, κύμινο. Μας έχει κάνει εντύπωση ότι όλη η νεολαία αλλά και οι μεγάλοι ξέρουν άπταιστα αγγλικά και μαθαίνουν και ελληνικά. Μπορεί να μείνουν και κάποιοι στην Ελλάδα. Δεν μπορώ να το δω ως κακό. Η Ελλάδα χωράει κόσμο».
Υπάρχουν ωστόσο ορισμένοι που δεν συμμερίζονται την άποψη του Γιάννη Σπύρου. Τους τελευταίους έξι μήνες οι μισοί καταυλισμοί στη βόρεια Ελλάδα έχουν κλείσει και οι άνθρωποι έχουν μεταφερθεί σε δωμάτια, ξενοδοχεία ή διαμερίσματα. Η συμβίωση με τους ντόπιους είναι ως επί το πλείστον καλή, αλλά υπάρχουν και εξαιρέσεις, όπως για παράδειγμα τα γνωστά επεισόδια στο Ωραιόκαστρο, όταν γονείς αντέδρασαν γιατί θα πήγαιναν στο σχολείο των παιδιών τους προσφυγόπουλα. Ακροδεξιοί απειλούσαν το σχολείο. Ωστόσο η κατάσταση έχει εν τω μεταξύ εξομαλυνθεί. Τα παιδιά παίζουν μεταξύ τους χωρίς κανένα πρόβλημα. Και όπως λέει η Αγγελική, μητέρα ενός μαθητή στο Ωραιόκαστρο, οι γονείς μπορούν να μάθουν πολλά από τα παιδιά τους για τη φιλία.
«Είδα ότι τα παιδάκια δεν έχουν πρόβλημα. Οι γονείς δημιουργούν τα μεγαλύτερα προβλήματα. Σε μια περίπτωση που ένα προσφυγόπουλο δεν ήξερε τη γλώσσα, είπαν τα ίδια τα παιδιά, έκαναν νόημα με τα χέρια τους, να παίξουν μαζί για να μην το αφήσουν μόνο του. Όποτε αυτό λέει πολλά για το πως αντιμετωπίζουν τα πράγματα τα παιδιά και πως οι μεγάλοι», λέει η Αγγελική.
Αλεξία Καλαϊτζή / Μαρία Ρηγούτσου
