Γράφει η  Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου*.

Τριγύρω περήφανα βουνά. Το σπίτι λιθόκτιστο με το τζάκι να καπνίζει. Αλυχτήματα σκύλων, βελάσματα και κουδούνια προβάτων, παράκαιροι λαλήματα πετεινών. Ορεινό χωριό. Κάτοικοι δύο. Ένα ζευγάρι διασωθέντων πρωτοπλάστων. Υπέργηρων. Χωρίς ελπίδα πολλαπλασιασμού, όπως ο Λωτ. Εκτός αν όπως ο Δευκαλίων και η Πύρρα αναδημιουργήσουν τη γη από τις γύρω άφθονες πέτρες.

Δαιμόνια ρεπόρτερ καλύπτει τηλεοπτικά τους βουνίσιους Ροβινσώνες.

«Γιατί μένετε;» ρωτά με την άγνοια της νιότης. Τι σας αρέσει εδώ;»

«Όλα» απαντά ο γέρος αγκαλιάζοντας με μια κίνηση την πλάση.

Εκείνη κοιτώντας δύσπιστα τη βλοσυρή ζωντάνια των ουρανών, με φόβο τα σύννεφα που τρέχουν να συγκεντρωθούν σε τάγματα κάτω απ’ τις προσταγές των μακρινών αστραπόβροντων, με καχυποψία τους ψίθυρους των δέντρων που ανασύρουν μύθους κακών λύκων

«Έχετε μπει ποτέ σε ασανσέρ;» ρωτά πιστεύοντας ότι αυτό είναι το προκλητικότερο δείγμα πολιτισμού της πόλης.

«Α παπα» απαντά με βδελυγμία ο γέρος.

«Ούτε στο μετρό;»

«Ούτε».

«Δε θα θέλατε να πετάξετε με αεροπλάνο;»

Δεν το ήθελε. Ούτε λεωφορείο, ούτε καράβι, ούτε σινεμά, ούτε ταβέρνα, ούτε σουπερμάρκετ, ούτε μπαρ, ούτε οτιδήποτε όλοι εμείς θεωρούμε αυτονόητη καθημερινότητα.

«Δε φοβάστε τους κλέφτες;»

«Κει κάτω είναι πιο πολλοί», επιμένει ο γέρος. «Το βλέπουμε στην τηλεόραση. Ούτε Σικάγο πια. Πού βρέθηκαν τόσα κουμπούρια; Αρκούδες κυνηγάτε στην Αθήνα;»

«Τι θέλετε λοιπόν;» απηύδησε η ρεπόρτερ. «Μήπως καινούριο δρόμο για ν’ αναπτυχθεί το χωριό και νάρχονται οι τουρίστες;»

«Την υγειά μας για συνεχίσουμε να ζούμε εδώ» απάντησε ο γέρος την ώρα που η γριά σέρβιρε τη σπιτική χορτόπιτα.

«Δε θα φεύγατε λοιπόν;»

«Με καμιά κυβέρνηση» της αποκρίνονται με μια φωνή.

«Τι θα κάνατε στην πόλη;» συνεχίζει, ενώ ήδη ανυπομονεί να ξεφύγει απ’ τις λάσπες και τη μυρουδιά των ζώων. -«Θα κάνω ένα αφρόλουτρο!» σκέπτεται ηδονικά,- ενώ με μια φωνή «Θα πέθαινα στην πόλη» της απαντούν οι γέροι.

«Μοναδική τους διασκέδαση η επίσκεψη κάποιων κατοίκων γειτονικών χωριών» κατέληγε το ρεπορτάζ.

«Τίποτε δεν κατάλαβε αυτή» μονολόγησε ο γέρος και βγήκε στην αυλή να μαζέψει τα «πράματα» στο μαντρί. καθώς ο ήλιος πυρπολούσε τον ουρανό.

«Τίποτε δεν καταλαβαίνουν» επαναλαμβάνει ανασαίνοντας βαθιά με απόλαυση τον καθαρό παγωμένο αγέρα.

*Η Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου γεννήθηκε  στον Πειραιά και κατάγεται από το Μεγαλοχώρι της Σαντορίνης. Μεγάλωσε στη Σύρο και τον Πειραιά, όπου τελείωσε τις γυμνασιακές της σπουδές και ζει και εργάζεται έκτοτε.
Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών από το οποίο πήρε πτυχίο Ιατρικής Σχολής το 1974 και ειδικεύτηκε (1977) στη Μικροβιολογία (Βιοπαθολογία).  Το 1983 με υποτροφία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας μετεκπαιδεύτηκε στην Αγγλία, σε θέματα Ηπατίτιδας και AIDS. Εργάστηκε σαν ιδιώτης ιατρός και στα νοσοκομεία “Τζάννειο”, Αντικαρκινικό “Μεταξά” (επιμελήτρια) και τον ΟΙΚΟ ΝΑΥΤΗ (επί πολλά χρόνια υπεύθυνη εργαστηρίων) απ’ όπου συνταξιοδοτήθηκε το 2010.
Στα γράμματα πρωτοπαρουσιάστηκε το 1975 με το πρώτο της βιβλίο “Ιστορία δίχως όνομα” και έκτοτε έχει γράψει συνολικά 14 βιβλία (διηγήματα, μυθιστορήματα, πεζογραφήματα, δοκίμιο, μυθιστορία, παιδικά αφηγήματα):
Ιστορία δίχως όνομα (διηγήματα) 1976
Αλίμονο στον άπατρι (διηγήματα)1981
Θηλυκός άνθρωπος (διηγήματα) 1982
Ιφιγένεια εν Ελλάδι (μυθιστόρημα) 1984, 1986
Το φως του κόσμου (μυθιστόρημα) 1987
Γρηγόρης Λαμπράκης, ο πρωτοπόρος ειρηνιστής γιατρός (μελέτη) 1988
Η ώρα της σιωπής (μυθιστόρημα)  1989
Πάνω από τον 38ο Βόρειο παράλληλο (ταξιδιωτική μυθιστορία) 1991
Στη σοφία της άγνοιας δόξα (ποιητικά πεζογραφήματα) 1993
Οι ιστορίες του μικρού Αλέξανδρου (παιδικό αφήγημα) 1993
Ο παππούς από την Οντέσα (διηγήματα) 1995
Ονείρου απατηλότερα (μυθιστόρημα) 1996
Επί πτερύγων ανέμων (επιφυλλίδες δημοσιευμένες στα «εξ αφορμής» της εφημερίδας ΑΥΓΗ) 1999
Παρασύνθημα Λαμπράκης (μελέτη) 2003
Το λογοτεχνικό της έργο έχει κριθεί πολύ ευνοϊκά από εξαιρετικές προσωπικότητες των Γραμμάτων και έχει τιμηθεί με σημαντικά λογοτεχνικά βραβεία. Την περίοδο 1989-1993 διηύθυνε το Ιατρολογοτεχνικό περιοδικό “ΚΑΣΤΑΛΙΑ”.
Παράλληλα με την επιστημονική και λογοτεχνική ενασχόλησή της, η Μαρία Αρβανίτη-Σωτηροπούλου έχει να επιδείξει πλούσια κοινωνική δράση με τη συμμετοχή της στα κινήματα Ειρήνης και Πολιτισμού.
· Από το 1992 μέχρι σήμερα είναι πρόεδρος της “Πανελλήνιας Ιατρικής Εταιρείας Προστασίας Περιβάλλοντος και κατά της Πυρηνικής και Βιοχημικής Απειλής” που αποτελεί τον Ελληνικό κλάδο της βραβευμένης με Νόμπελ Ειρήνης (1985) “International Physicians for the Prevention of Nuclear War” (ΙPPNW). Διετέλεσε μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου της ΙPPNW και μέλος του Ευρωπαϊκού  κλάδου. Με την ιδιότητα της αυτή πραγματοποίησε δύσκολες και σημαντικές αποστολές στην Τουρκία, Αλβανία, Ιράκ και Γιουγκοσλαβία σε λίαν κρίσιμες περιόδους (΄Ιμια, πόλεμος στο Κόσοβο, Βελιγράδι, Βαγδάτη κ.λ.π.).
· Το 1995 πήρε βραβείο Ειρήνης Ιπεκτσί (Ελληνο-Τουρκικής φιλίας).
· Το 1996 εξελέγη 3η “Ελληνίδα Γυναίκα της Ευρώπης” στον ομόλογο θεσμό.
· Το 2000 Τιμήθηκε με το  δημοσιογραφικό βραβείο “ Χρυσό πενάκι – Παύλος Παλαιολόγος”.
· Είναι αντιπρόεδρος του «Παρατηρητηρίου Διεθνών Οργανισμών κατά της Παγκοσμιοποίησης»
· Είναι αντιπρόεδρος του Ιδρύματος «Σταύρος Καλλέργης».
· Αρθρογραφεί συχνά σε μεγάλης κυκλοφορίας αθηναϊκές εφημερίδες και περιοδικά πάνω σε θέματα υγείας, κοινωνικά, γυναικεία και ιδιαίτερα ενημέρωσης γύρω από την πυρηνική, βιολογική και χημική  απειλή.

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ