Προσωπικές εμπειρίες, εικόνες και σκέψεις για την αλλαγή της ζωής μέσα από ένα διαφορετικό διαδικτυακό ημερολόγιο την εποχή του κορωνοϊού. Καταγραφές από δημοσιογράφους της DW. Σήμερα η ανταποκρίτρια Αλίκη Τσιλιχρήστου.Στην αίθουσα αναμονής για το τεστ είμαστε καμιά δεκαπενταριά γυναίκες. Η πλησιέστερή μου αρχίζει να βήχει χωρίς να παίρνει την παραμικρή προφύλαξη, αλλά κανείς δεν της λέει κουβέντα, ούτε καν από την ρεσεψιόν. Αλλά κι εγώ που τουλάχιστον αγανακτώ, αντί να της μιλήσω ψάχνω αντίθετα να βρω στην τσάντα κάτι που να κρύβει το πρόσωπό μου. Φοβάμαι πως αν της βάλω τις φωνές… μπορεί να χωθεί στο στόμα μου κάποιος ενδεχόμενος κορωνοϊός της. Οπότε το βουλώνω. Πειθαρχημένος σου λένε ύστερα λαός οι Σουηδοί, μονολογώ. Η μήπως είναι ξένες, τόσο η βήχουσα όσο και οι της ρεσεψιόν, αναρωτιέμαι. Δεν με θυμάμαι στο παρελθόν να αναλογίζομαι ποια είναι η εθνικότητα του περίγυρου. Σε τέσσερις μέρες θα έχεις με ποστ την απάντηση, θα μου πει η σίστερ. Δέκα περίμενα και όλως περιέργως, για τα ήθη της Σουηδίας, ακόμη να αφιχθεί. Από το Κέντρο Υγείας πληροφορούμαι πως πήγε σε κείνους η απάντηση, αργήσαμε να σου γράψουμε, θα μου πουν, αλλά όλα είναι νορμάλ.

Τηλεφωνώ την ώρα του γεύματος για να μην ενοχλώ σε φίλο που προΐσταται μονάδας Υγείας. Τον βρίσκω να προγραμματίζει στην τραπεζαρία καθώς έτρωγε διάφορα ραντεβού, κατανεμημένα σε μικρά γκρουπ που ήδη είχε ορίσει για το προσωπικό, ώστε να μην συνωστίζονται. Το πρώτο που έκανα μόλις ήρθα, μου λέει, ήταν να σημαδέψω με τέϊπ και πινακίδες την απόσταση του ενός εισερχόμενου από τον άλλον, από την είσοδο έως τη ρεσεψιόν. Πώς βλέπει το μη κλείσιμο παιδικών σταθμών και σχολείων; Θα είχε παραλύσει ολόκληρη η Σουηδία, απαντά, ούτε ένας τομέας περίθαλψης, κοινωνικής μέριμνας, νοσηλείας δεν θα λειτουργούσε, αν είχαν κλείσει σχολεία και παιδικοί σταθμοί στη Σουηδία.

Σκόπευα να κλείσω τη συνομιλία με το ευχάριστο νέο της απάντησης που επιτέλους πήρα από το τεστ, ήξερε ότι είχα ανησυχήσει με την αργοπορία. Αρχίζω όμως να αμφιβάλλω για το κατά πόσο ήταν όντως ευχάριστο. Από πολλές πηγές έχει διαρρεύσει εν τω μεταξύ η πληροφορία πως δεν είμαστε εξίσου άπαντες άξιοι διασώσεως. Τον ρωτώ αν όντως παίρνουν άνωθεν οδηγίες προτεραιοτήτων αναφορικά με τους ασθενείς που χρήζουν περίθαλψης.

Ελίσσεται με λεπτότητα, το διακρίνω, απαντά μάλλον καθησυχαστικά. Υφίστανται βέβαια και ιεραρχήσεις, δεν τόξερα; Δεν γνώριζα ότι ανέκαθεν τίθενται στον καθένα θέματα ηθικής και δύσκολων επιλογών; Η μήπως νόμιζα πως έχει εκλείψει τόσο το γένος των ευγενών όσο και των κυνικών από κάθε είδους κοινωνία; Να αποκλείσω τότε ότι η αργοπορία της απάντησης του τεστ είχε να κάνει και με τα αγελαία ήθη που έχουν αφυπνιστεί; Εξ άλλου όχι μόνον λόγω της ηλικίας των 70 και ανήκω στους ευπαθείς. Μην γίνεσαι υπερβολική, με παρηγορεί, ξέρεις τι έλλειψη προσωπικού υπάρχει στα σουηδικά νοσοκομεία.

Να έχει άραγε δίκιο; Όταν αργότερα παίρνω να συμπληρώσω το έντυπο της φορολογικής μου δήλωσης πέφτω από την πρώτη κιόλας ματιά στην αβρή όπως πάντα υπενθύμιση του φόρου για τα έξοδα ταφής… Ακόμη δεν την θάψαμε, ψιθυρίζω, φόρο ταφής υπολογίζουμε!

Αλίκη Τσιλιχρήστου, Στοκχόλμη

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ