του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου.
Η ανεργία των νέων είναι σαφώς ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα της χώρας και το φαινόμενο έχει ποικίλες αρνητικές ψυχολογικές, οικονομικές, παραγωγικές, αλλά και πολιτιστικές επιπτώσεις. Προκαλεί δε σοβαρά ρήγματα στον κοινωνικό ιστό, ιδιαιτέρως εξυπηρετικά των εχθρών της δημοκρατίας, της κοινωνίας δικαίου και της ελευθερίας.
Ωστόσο, ένα άλλο εξίσου σοβαρό φαινόμενο, το οποίο επίσης έχει οδυνηρές επιπτώσεις, είναι η φυγή κάποιων χιλιάδων νέων στο εξωτερικό. Βέβαια, σε μία οντότητα πολιτικο-οικονομική όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ), η οποία ευνοεί και στηρίζει την ελεύθερη διακίνηση εργαζομένων, η αναζήτηση εργασίας από συμπατριώτες μας στις χώρες μέλη της ΕΕ είναι θεμιτή και θετική. Όμως, από τους 50.000 Έλληνες που τα τρία τελευταία χρόνια έρριξαν «μαύρη πέτρα» πίσω τους, οι μισοί και πλέον πήραν την άγουσα εκτός Ευρώπης. Κατευθύνθηκαν κυρίως προς την Αυστραλία και τις ΗΠΑ, κάποιοι δε ήδη εγκαταστάθηκαν στην ΝΑ Ασία.
Όπως προκύπτει από στοιχεία των αρχών της Αυστραλίας και της Γερμανίας, αρκετοί από τους συμπατριώτες μας φεύγουν από την Ελλάδα για να ανοίξουν επιχειρήσεις εκτός αυτής. Κρίνουν το κλίμα στην πατρίδα τους απαράδεκτο και πλήρως αποθαρρυντικό για νέους που θέλουν να δοκιμάσουν τις ικανότητές τους στον κόσμο των επιχειρήσεων. Κρίνουν δε το κλίμα πλήρως αρνητικό κυρίως όταν πρόκειται για νέες επιχειρήσεις στους υποσχόμενους τομείς της τεχνολογίας και της παροχής υπηρεσιών που ξεφεύγουν από τα γνωστά στην χώρα πρότυπα της μεταπρατικής και φορολογικά ασύδοτης δραστηριότητος. Είναι λοιπόν επείγον η κατάσταση να αλλάξει στον τομέα αυτόν, όπου ενίοτε έχουμε καταγράψει σημεία και τέρατα.
Επίκαιρες είναι έτσι οι προτάσεις της Ομοσπονδίας Ελληνικών Συνδέσμων Νέων Επιχειρηματιών, η οποία αριθμεί συνολικά χίλια και πλέον μέλη. Οι προτάσεις αυτές εδόθησαν προσφάτως στον πρωθυπουργό κ. Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος έχει δείξει και μεγάλη ευαισθησία στο θέμα της επιχειρηματικότητος των νέων και της ενισχύσεώς της. Πιο αναλυτικά, στις πέντε προτάσεις τους, οι νέοι επιχειρηματίες ζητούν τα ακόλουθα από την κυβέρνηση, και ιδιαιτέρως από τους αρμόδιους υπουργούς της:
*Δημιουργία μηχανισμού για αξιολόγηση επιχειρηματικών ιδεών, με καινοτόμα και εξωστρεφή χαρακτηριστικά και πρόσβαση αυτών σε κεφάλαια υψηλού ρίσκου με στόχο την συγκράτηση νέων με καινοτόμες ιδέες στην Ελλάδα και την δημιουργία θέσεων εργασίας σε τομείς υψηλής τεχνολογίας, όπως για παράδειγμα η πληροφορική, η βιοτεχνολογία και το ηλεκτρονικό εμπόριο.
*Καθορισμό μειωμένων ασφαλιστικών εισφορών για τους νέους ελεύθερους επαγγελματίες και επιχειρηματίες κατά τα πρώτα τρία χρόνια από την έναρξη της επιχειρήσεως, οι οποίες θα συναρτώνται με τα εισοδήματά τους, σύμφωνα με καλές πρακτικές από την Γερμανία και το Ηνωμένο Βασίλειο. Επιπλέον, κατάργηση της προσωποκράτησης για χρέη προς τον ΟΑΕΕ.
*Ριζική μείωση του μη μισθολογικού κόστους στα μπόνους των στελεχών επιχειρήσεων.
*Βελτίωση του Πτωχευτικού Δικαίου, ώστε να δίνει δεύτερη και τρίτη ευκαιρία σε επιχειρηματίες που δεν έχουν χρησιμοποιήσει δόλο και που σήμερα στην ουσία εξευτελίζονται.
*Στήριξη της εφευρετικότητας των νέων Ελλήνων επιστημόνων και εφευρετών στην κατοχύρωση διεθνών ευρεσιτεχνιών (πατέντες) και ανάσχεση της διαρροής τους (brain drain) στο εξωτερικό –η οποία τα τελευταία χρόνια έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις.
Πέρα από τα ανωτέρω θεσμικά μέτρα είναι απαραίτητη και η αποκατάσταση της έννοιας του επιχειρείν στην χώρα μας, στο επίπεδο της δημόσιας διοικήσεως, αφ’ ενός, και της ευρύτερης κοινωνίας, αφ’ ετέρου. Τα τελευταία χρόνια –και όχι μόνον– η έννοια αυτή διασύρεται και ο διασυρμός της έχει ποικίλους στόχους. Η αριστερά της βίας και του εφαρμοσμένου ολοκληρωτισμού διασύρει το επιχειρείν για συγκεκριμένους ιδεολογικούς και πρακτικούς λόγους. Για τους εμπνεόμενους από την χυδαία πλευρά του μαρξισμού ανθρώπους της αριστεράς, η ελεύθερη επιχείρηση αποτελεί έναν θύλακα ελευθερίας που δεν είναι συμβατός με αυταρχικές και συγκεντρωτικές εξουσίες. Οι τελευταίες γνωρίζουν όλες τις «αλήθειες» και διαθέτουν όλα τα εργαλεία για τους «κοινωνικούς μετασχηματισμούς» που επαγγέλλονται, με αποτέλεσμα να μην είναι δυνατή η άσκηση του δικαιώματος της διαφοράς και της ελεύθερης επιλογής.
Στις κοινωνίες που «οραματίζονται» οι άνθρωποι του κρατισμού και της αυταρχικής εξουσίας, δραστηριότητες που αποβλέπουν στην δημιουργία (υλική ή πνευματική) είναι «βλαβερές», γιατί παρεμποδίζουν την συγκρότηση ενός νοσηρού κοινωνικού οικοδομήματος όπου η ιεράρχηση των προσώπων δεν αντικατοπτρίζει το έργο τους, αλλά την επίδοσή τους στον τομέα της συγκεντρώσεως εξουσιαστικής δυνάμεως. Με άλλα λόγια, οι ελεύθεροι επιχειρηματίες και γενικά οι ανεξάρτητοι δημιουργοί είναι σοβαρό εμπόδιο στην συγκρότηση κοινωνιών όπου «οι κάτοχοι της αλήθειας» και οι άσχετοι προς κάθε παραγωγικό, πνευματικό ή υλικό, έργο οικοδομούν το τερατώδες κοινωνικό κατασκεύασμα του κρατισμού και της ασύδοτης εξουσίας του. Στην καλύτερη δε περίπτωση, οι αληθινές και ελεύθερες φύσεις χρησιμοποιούνται απλώς από την εξουσιαστική τάξη πραγμάτων αν ένα μέρος από το έργο τους –σίγουρα το λιγότερο αληθινό και το λιγότερο ελεύθερο– μπορεί να ενταχθεί σαν υλικό στο τερατώδες κατασκεύασμα.
Στο επίπεδο αυτό, η ελληνική κοινωνία, στο μέτρο που παρασύρεται από τους επαγγελματίες συκοφάντες του επιχειρείν και της δημιουργίας επιχειρηματικότητος, πριονίζει το κλαδί πάνω στο οποίο κάθεται. Και το κλαδί αυτό είναι σήμερα η τελευταία ελπίδα της χώρας να μπορέσει να επιβιώσει στον ανατρεπτικό, έντονα ανταγωνιστικό και παγκοσμιοποιημένο 21ο αιώνα.
