Κωνσταντίνου Σ. Ναλμπάντη. *
Προλεγόμενα.
Μία Γενοκτονία: Η πολιτική ηγεσία της Τουρκίας αρνείται μέχρι σήμερα να αναγνωρίσει την μαζική δολοφονία σε βάρος των Αρμενίων μεταξύ 1915 και 1918.
Συγχρόνως δολοφονήθηκαν μεταξύ 1915 και 1918 ως 1,5 εκατομμύρια άνθρωποι στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Αυτή η πρώτη Γενοκτονία του 20ου αιώνα, που 1948 με την Shoah οδήγησε στην Αντι-Γενοκτονία – Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών, που ως σήμερα αρνείται από πολλούς υπεύθυνους της Τουρκίας και των απογόνων αυτών και από τον υπόλοιπο κόσμο σε μεγάλο βαθμό εκτοπίζεται.
Το Μνημείο του ολοκαυτώματος του Έριβαν υποχρεώνει κυνηγημένες μειονότητες να σκεφθούν τη δική τους ιστορία του πόνου και της καταστροφής …
Το Μνημείο του ολοκαυτώματος του Έριβαν υποχρεώνει κυνηγημένες μειονότητες να σκεφθούν τη δική τους ιστορία του πόνου και της καταστροφής, και έτσι 24 Απριλίου είναι ημέρα ανάμνησης των Αρμενίων, στις 5 Μαϊου συγκεντρώνονται οι Εβραίοι, και στις 19. Μαϊου πηγαίνουν οι Έλληνες και κατ’ αυτόν τον τρόπο μεταβάλλεται το Μνημείο του Ολοκαυτώματος σε διεθνή τόπο ενθύμησης , που δεν είναι μόνο για τον Αρμενικό λαό μεγάλης σημασίας, αλλά και για άλλους λαούς που ακόμα δεν δικαιώθηκαν από την πλατειά διεθνή κοινωνία.
Η 24η Απριλίου 1915, μπροστά από 95 χρόνια, είναι μια συμβολική ημερομηνία για τους Αρμενίους. Εκείνη την νύχτα από την 24. στην 25. Απριλίου δολοφονήθηκαν στην Κωνσταντινούπολη 600 αρμενικές προσωπικότητες.
Η 14. Σεπτεμβρίου είναι η επέτειος της καταστροφής της Μ. Ασίας- Ανατολικής Θράκης και έχει ανακηρυχθεί ημέρα περισυλλογής και μνήμης των αξέχαστων πατρίδων και των θυμάτων της Μικρασιατικής τραγωδίας 1914-1924.
Πρέπει επιτέλους κανείς να πιστεύει και να αναγνωρίζει, ότι όλοι οι ειλικρινείς άνθρωποι καταδικάζουν την βίαια καταπίεση ενός άλλου λαού ως ένα έγκλημα σε βάρος του ανθρωπισμού
Ιστορική Ανασκόπηση
Το πρόγραμμα των Νεότουρκων του καθεστώτος της Ittihat ve Terakki, «Επιτροπής για Ενότητα και πρόοδο» προέβλεπε να αφομοιώσει μη τουρκικούς λαούς και να εξοντώσει μη αφομοιώσιμοι λαοί, και υπήρξε από την εποχή της ίδρυσης της τουρκικής δημοκρατίας μέχρι σήμερα στην πρώτη γραμμή.
Οι Αρμένιοι είχαν εγκατασταθεί τον 7.π.Χ. αιώνα στα τοπία της μαύρης και της Κασπίας θάλασσας. Την εποχή της γέννησης του Χριστού και κατά τον μεσαίωνα υπήρχαν ιδρύσεις κρατών. Κατά τα άλλα όμως ήτανε η Αρμενία διαμελισμένη μεταξύ μεγαλύτερων δυνάμεων: μεταξύ Ρώμης και Σασσανιδών, μετά Βυζαντίου και Αράβων, και τελικά μεταξύ των Οθωμανών, Περσών και των Ρώσων. Η πολιτιστική ταυτότητα βασιζότανε στη γλώσσα, σε ένα δικό της αλφάβητο και τη θρησκεία, διότι οι Αρμένιοι είναι ο αρχαιότερος χριστιανικός λαός.
Κατά την εποχή της οθωμανικής αυτοκρατορίας γύρω στα 1900 υπήρχαν 2 δύο εκατομμύρια Αρμένιοι – όπως και οι Εβραίοι ως μία μη μωαμεθανικοί μειονότητα. Η πολιτιστική ισότητα γι’ αυτούς παρέμεινε απραγματοποίητη, έπρεπε π.χ. να πληρώνουν υψηλότερη φορολογία απ’ ότι οι μωαμεθανοί και δεν επιτρεπότανε να υπηρετήσουν στον στρατό. Οι επαγγελματικές τους επιτυχίες και η συνοχή και άλληλο-υποστήριξη διέγειραν τον φθόνο και επίσης η στενή επικοινωνία με την χριστιανική Ευρώπη διέγειραν ακόμα περισσότερη ζηλοτυπία και δυσπιστία.
Επίσης και το γεγονός, ότι μέσα και έξω της οθωμανικής Αυτοκρατορίας από το 1872 ίδρυαν συνδέσμους και κόμματα για να αρχίσουν δράση για την καλυτέρευση της κοινωνικής και νομικής θέσης των Αρμενίων μέσα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, αυτό βέβαια ήτανε για την κυβέρνηση ένα αγκάθι στα μάτια. Από τον 19. αιώνα προσπαθούσαν οι Οθωμανοί μία διαδικασία νομικής μεταρρύθμισης κατά τα δυτικά πρότυπα, ήθελαν να συγκεντρώσουν τη Διοίκηση και να δημιουργήσουν έναν ισχυρό στρατό.
Το υπάρχον νομικό σύστημα νομιμοποιούσε κατά τον ισλαμικό Νόμο την κυριαρχία των μουσουλμάνων πάνω από το Gavur, (μη μουσουλμάνων, άπιστος, αλλόπιστος, ειδωλολάτρης), επίσης οι κυρίαρχοι μωαμεθανοί είχαν επίσης και μέτρα προφύλαξης. Το μοντέλο των εθνικών κρατών της Δύσης απεναντίας περιέκλεινε και παρουσιάσεις ισότητας, που μπορούσαν να ερμηνευτούν με φιλελεύθερη, πολιτική ή εθνική, ηθική λογική.
Έτσι πληροφορήθηκαν οι Έλληνες και Αρμένιοι χριστιανοί, αλλά επίσης και Άραβες και Εβραίοι κατ’ αρχάς διαμέσου φιλελεύθερων συνταγματικών μεταρρυθμίσεων ( 1839, 1856), πολιτική χειραφέτηση. Μετά όμως και όταν το 1876 ο Abdul Hamid, ο κόκκινος και αιματηρός σουλτάνος ήρθε στην αρχή, επανέφερε την μοναδική λάμψη για χάρη της Οθωμανικής κυριαρχίας – ακύρωσε λοιπόν το σύνταγμα, ακυρώθηκαν τα πολιτικά δικαιώματα των πολιτών, αυτό θα πει καμία νομική ισότητα των μη μουσουλμάνων.
Με την αυτοσυγκέντρωση και ένωση όλων των μουσουλμανικών λαών εναντίον των “Gavur” ήλπιζε ο Abdul Hamid να επιδράσει αντίθετα, στην εσωτερική αποσύνθεση της αυτοκρατορίας του και να δέσει τις προσπάθειες ανεξαρτησίας των μουσουλμάνων Αράβων, Κούρδων, Αλβανών καθώς επίσης και άλλους λαούς.
Ο αντιδραστικός σουλτάνος κυριάρχησε τριάντα χρόνια από το 1878-1909, προσπάθησε, να αποτρέψει τις κινήσεις ανεξαρτησίας των κούρδων, Αλβανών και Αράβων και άλλων λαών διαμέσου του στόχου του πανσλαβισμού. Οι χριστιανοί γι’ αυτόν βρισκότανε σε δευτερεύουσα θέση και όλες τις κινήσεις ελευθερίας τους άφησε να κατασταλούν με βαρβαρότητα και ήταν αιτία να καταχωρηθεί στην Ευρώπη το επίθετο ο αιματηρός κόκκινος σουλτάνος. Οι Αρμένιοι ήτανε ιδιαίτερα σε αυτόν μισητοί, διότι εξαιτίας αυτών παρακινούσαν οι Ευρωπαίοι διπλωμάτες για την εκπλήρωση των μεταρρυθμίσεων, που ήτανε οι Οθωμανοί υποχρεωμένοι και αξίωνε η Ρωσία στο Κογκρέσο του Βερολίνου, αφού είχε νικήσει την Τουρκία το 1878. Έλαβε χώρα εκτεταμένο σκηνοθετημένο προγκρόμ και δολοφονήθηκαν χιλιάδες και χιλιάδες εξισλαμίστηκαν δια της βίας.
Για την εξασφάλιση ίσων δικαιωμάτων και ενσωμάτωση των μη μουσουλμανικών λαών, οι μεγαλύτεροι ήτανε οι Αρμένιοι και Έλληνες με κάθε έναν περίπου 2 εκατομμύρια, δεν είχε αυτός κανένα απολύτως ενδιαφέρον. Η ελευθερία μετακινήσεων αυτών είχε κατασταλεί με αιματηρές επεμβάσεις και μετατράπηκαν σε θύματα της τουρκικής επιδίωξης για εθνική ομοιογένεια.
Κατ’ αρχάς η Ρωσία και από το Κογκρέσο του Βερολίνου από το 1878 επίσης και οι Δυτικές Δυνάμεις απαιτούσαν ένα ρόλο προτεκτοράτου για τους Οθωμανούς χριστιανούς. Από αυτήν την στιγμή αρχίζουν τα πρώτα προγκρόμε, Progrome στους Αρμενίους. Σε αυτούς έβλεπαν πολλοί Τούρκοι από τώρα και μετά μία κύρια πηγή για τον μαρασμό του « άρρωστου άντρα στο Βόσπορο».
Η σφαγή του 1894 και 1896 – είχαν λάβει ως πρόφαση μία αμφίσσα του κόμματος Hntschak, αρχές του 1893, όπου καλούσαν από τη μια μεριά στη τουρκική γλώσσα τον μωαμεθανικό πληθυσμό σε εξέγερση εναντίον των καταπιεστών και από την άλλη μεριά την εξέγερση των Αρμενίων γεωργών, που είχαν τολμήσει να αμυνθούν με ένα φορολογικό μποϋκοτάζ και αργότερα με τα όπλα εναντίον ανυπόφορων κουρδικών πιέσεων – αυτή η σφαγή οδήγησε σε 50.000 ενδεχομένως 300.000 νεκρούς. Κάτω από αυτούς και θύματα από αρρώστιες και πείνα, και έφερε την εξαφάνιση ολόκληρων χωριών. Επίσης και τα επόμενα χρόνια ακολούθησαν οι καταδιώξεις του αρμενικού πληθυσμού.
Αιτιολόγηση και στόχοι των Αρμενικών εκδηλώσεων
Αν και η Γενοκτονία σε βάρος των Αρμενίων και των Ελλήνων είναι ένα έγκλημα εναντίον του ανθρωπισμού και ανήκει στις πιο σημαντικότερες, ιστορικές πραγματικότητες της κοινωνίας της Τουρκίας, προσπαθεί κατά την άποψη των οργανωτών η Πολιτεία να χτίσει το μέλλον πάνω στην αποκήρυξη αυτής της πραγματικότητας. Και ερωτούν, αν εξαρτάται το μέλλον της κοινωνίας στην Τουρκία από αυτά τα ψεύδη και τις μηδαμινότητες.
Αυτή η στάση της Πολιτείας προωθεί την κοινωνιολογική διάλυση του μέλλοντος. Για να περιφρουρήσουν το έγκλημα της Γενοκτονίας που εδράζεται, στηρίζεται η εξουσία, εγκαθιδρύουν ως μέσα υπεράσπισης τα ψεύδη, την τρομοκρατία, τον εκβιασμό και την απειλή. Με αυτόν τον τρόπο αφήνουν ανοιχτές πόρτες και πύλες για νέες γενοκτονίες. Πρέπει όμως οι κάτοικοι της σημερινής Τουρκίας να ενημερωθούν στο όνομα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και πρέπει να έχουν την ενθάρρυνσή μας και την ηθική υποχρέωση των λαών μας και την πολιτική υποχρέωση των κυβερνήσεών μας, ώστε και οι επόμενες γενιές να πληροφορηθούν τα αίτια των γενοκτονιών και να κάνουν σκέψεις για τα επακόλουθα.
Το πρόγραμμα των Νεότουρκων του καθεστώτος της Ittihat ve Terakki, «Επιτροπής για Ενότητα και πρόοδο» προέβλεπε να αφομοιώσει μη τουρκικούς λαούς και να εξοντώσει μη αφομοιώσιμοι λαοί, και υπήρξε από την εποχή της ίδρυσης της τουρκικής δημοκρατίας μέχρι σήμερα στην πρώτη γραμμή. Τα έτη μεταξύ 1915-1922 στο έδαφος της τουρκικής κυριαρχίας έκαναν τον αρμενικό, ασσυριακό και ελληνικό λαό διαμέσου της γενοκτονίας, εξαφάνισης και εκδίωξης σε «ασήμαντες» μειονότητες.
Όπως στο παρελθόν επιθυμεί κανείς επίσης και σήμερα με τις ίδιες μεθοδεύσεις να αποδεκατίσει τον κουρδικό λαό. Που αξιώνει τα δικαιώματά του και τις ελευθερίες του και ασφαλώς και άλλες μειονότητες. Οι κυρίως υπεύθυνοι είναι οι Νεότουρκοι του καθεστώτος Ittihat ve Terakki, που έσπρωξαν την οθωμανική αυτοκρατορία στον ιμπεριαλιστικό κατατεμαχισμό και διαμοιρασμό του πολέμου και ο πόλεμος έχει χρησιμοποιηθεί ως ευκαιρία για τον σφαγιασμό των λαών.
Η τουρκική δημοκρατία φέρει ως κληρονόμος της οθωμανικής Αυτοκρατορίας την συν-ευθύνη για τα εγκλήματα των Νεότουρκων, διότι αυτή αποκηρύττει τις γενοκτονίες, λατρεύει τους πρωταίτιους για την ευθύνη των εγκλημάτων ως «Μεγάλους Τούρκους» και τους έχουν τοποθετήσει αυτούς σε ανώτατες κρατικές υπηρεσίες. Αν και στο εντωμεταξύ έχει περάσει ένας αιώνας, παρέμεινε άθικτη η κοινωνία της Τουρκίας απέναντι στα εγκλήματα σε βάρος του ανθρωπισμού και έχει ακόμα παραλείψει να ασχοληθεί και να κάνει συζήτηση με την ιστορία. Η πολιτεία και η δημιουργούμενη νοοτροπία προώθησαν την λατρεία της βίας.
Αντί να λύσουν τα προβλήματά της κοινωνίας τους έχει σε θηριώδη κατάσταση η Πολιτεία. Το κουρδικό πρόβλημα και η κατάληψη και εποίκηση της Βορείου Κύπρου, που έχει λάβει διεθνείς διαστάσεις είναι από τα καλύτερα παραδείγματα. Το γεγονός, ότι η καταπίεση των εθνικών μειονοτήτων, τα βασανιστήρια και οι ατιμάσεις ανήκουν στην ημερήσια διάταξη και έχει απωθήσει η Πολιτεία στο βάθος, τέτοια κοινωνικά προβλήματα σήψης, όπως π. χ. αεργία, φτώχεια και ελλιπής μόρφωση.
Ένα αποφασιστικό βήμα από την ανυπόφορη κοινωνιολογική πραγματικότητα θα μπορούσε να βρίσκεται στη συνείδηση της κοινής γνώμης και στην καταδίκη των εγκληματιών των γενοκτονιών σε βάρος του ανθρωπισμού. Πολλοί ανθρωπιστές σήμερα, είναι της άποψης, ότι ένα αποφασιστικό βήμα σε αυτήν την κατεύθυνση του βασικού εμποδίου θα μπορούσε να υπερπηδήσει πολλά για να έλθει η αληθινή ειρήνη με τα θύματα του Αρμενικού, του Ελληνο-ποντιακού, ελληνικού, κουρδικού και κυπριακού λαού. Πρέπει επιτέλους κανείς να πιστεύει και να αναγνωρίζει, ότι όλοι οι ειλικρινείς άνθρωποι καταδικάζουν την βίαια καταπίεση ενός άλλου λαού ως ένα έγκλημα σε βάρος του ανθρωπισμού.
Στόχος όλων μας πρέπει να είναι να θέσουμε τα ερωτήματα για το ταμπού των γενοκτονιών του παρελθόντος, όπου θεωρείται μιαρό και δεν πρέπει κανείς να το αγγίζει, να βγάλουμε επιτέλους τα απαραίτητα διδάγματα και να ευαισθητοποιήσουμε την κοινή γνώμη, ιδιαίτερα τη νέα γενιά, απέναντι στις γενοκτονίες, που είναι τα χειρότερα εγκλήματα σε βάρος του ανθρωπισμού. Περαιτέρω θέλουμε να συμβάλλουμε με το διάλογο στη διάλυση και μείωση του ρατσισμού και σε συκοφαντικά ψεύδη βασιζόμενες προκαταλήψεις εναντίον των θυμάτων των γενοκτονιών, και να φέρουμε σε φως επιστημονικά θεμελιωμένα γεγονότα και να προωθήσουμε το διάλογο για μία ειρηνική συμβίωση των λαών μας.
Πηγή:
Στήριξη και επέκταση των αρμενικών οργανωτικών στόχων της Φρανκφούρτης από 08.02.-01.03.2002.
Ο Taner Akcam, αναφέρει, ότι έχουμε να κάνουμε με μία κοινωνία, όπου το άτομο και μέσα στην συλλογική συνείδηση των συμμετεχόντων, αισθάνεται καθένα υποχρεωμένο να αποκρύπτει την άποψή του και την πρόθεσή του και μετέπειτα να διαπραγματεύεται με το είδος και τον τρόπο με τους λιγότερο από τους δύο διαφορετικούς τρόπους συμπεριφοράς. Το αποτέλεσμα είναι, ότι διαμέσου αυτής της βαθιάς δυσπιστίας να βρίσκεται μία δηλητηριασμένη ατμόσφαιρα μεταξύ των ατόμων των συλλογικών ομάδων και του κράτους. Τα όρια του εθνικού κράτους στην περιφέρεια δημιουργήθηκαν ως αποτέλεσμα δύο γεγονότων, δηλαδή του πρώτου παγκόσμιου πολέμου και της οκτωβριανής επανάστασης.
Αυτή η περίοδος χαρακτηρίζεται από δύο διαφορετικές τάσεις. Από τη μια μεριά οι επιδιώξεις των μεγάλων δυνάμεων να διαμοιράσουν την οθωμανική Αυτοκρατορία μεταξύ τους και από την άλλη μεριά να εμποδίσουν την επεκτατική πολιτική του ” Panislamistische ” και «Pantouranistische” της οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που ακολουθούσε το στόχο μίας εθνικής και θρησκευτικής Αυτοκρατορίας και ορμή επέκτασης προς ανατολάς…..
H σειρά των γενοκτονιών δημοσιεύτηκε στα ελληνόφωνα ΜΜΕ και ιστοσελίδες της Αυστραλίας, Βορείου Αμερικής, Ευρώπης και Ελλάδας.
Δείτε και την σελίδα μας Αρμενική γενοκτονία (Photo Collections – Armenian Genocide)
Ευπρόσδεκτος σε κάθε Αντίλογο
Κωνσταντίνος Σ. Ναλμπάντης
* Πρώτη δημοσίευση: 2005 – www.kn-megalexandros.gr, www.asxetos.gr
Διαβάστε Περισσότερα: http://www.asxetos.gr/Default.aspx?tabId=155&c=28&aid=1385#ixzz1K65gntO6
