Προσωπικές εμπειρίες, εικόνες και σκέψεις για την αλλαγή της ζωής μας μέσα από ένα διαφορετικό διαδικτυακό ημερολόγιο την εποχή του κορωνοϊού. Καταγραφές από τους δημοσιογράφους της DW. Σήμερα o Στέφανος Γεωργακόπουλος.Αποφασίστηκε από τη μια στιγμή στην άλλη. Από αύριο εργαζόμαστε απ’ το σπίτι και θα προσέχουμε το παιδί εναλλάξ. Κλειστοί οι βρεφονηπιακοί και γυναίκα να στο κρατήσει ούτε να το συζητάς. Μέσα σε λίγες μέρες το διαμέρισμα απέκτησε ένα μικρό μπακάλικο. Αρκετές δεκαετίες πριν, παιδιά τότε, δεν το χωρούσε ο νους μας ότι ο παππούς και η γιαγιά διατηρούσαν στο μικρό τους διαμέρισμα στην λεωφόρο Αλεξάνδρας αποθηκούλα με απορρυπαντικά, ζάχαρη, αλεύρι και κονσέρβες. Τότε ήταν ο φόβος της πείνας, σήμερα ο τρόμος μήπως κάτι λείψει.

Δύο εβδομάδες τώρα μένουμε σπίτι. Τέρμα τα πήγαινε-έλα για προμήθειες, τώρα τα ψώνια έρχονται σπίτι με φορτηγάκι. Ούτε την παραλαβή δεν χρειάζεται να υπογράψεις. Οι βόλτες λιγοστές και κοντινές. Οι γείτονες σε χαιρετούν από μακριά, κάποιοι αλλάζουν πεζοδρόμιο. «Δε χρειάζομαι τίποτα, πάω κάθε βδομάδα σουπερμάρκετ και στους γιατρούς», μου λένε οι δύο κοτσονάτες γειτόνισσες, όταν τις ρωτώ αν θέλουν να τους παραγγείλω στο ίντερνετ για να μην εκτίθενται στον κίνδυνο. Φεύγω προσπαθώντας να κρύψω την έκπληξή μου. Βρε μπας και ορισμένοι έχουμε ψύχωση με το μένουμε σπίτι ή μήπως κάποιοι συνάνθρωποί μας δυσκολεύονται απλά να προσαρμοστούν;

Στη Γερμανία ο αριθμός των κρουσμάτων, παρά τις διακυμάνσεις, καλπάζει. Ανοδικός και ο αριθμός των θυμάτων. Μου είναι αδύνατο να φανταστώ πως θα σταματήσει η εξάπλωση της πανδημίας χωρίς απαγόρευση κυκλοφορίας, όπως επιβλήθηκε εδώ και μέρες, ορθώς, στην Ελλάδα. Παρόμοια μέτρα μοιάζουν μακρινά στη Γερμανία. Αντίθετα διατυπώνεται συνεχώς δημόσια το αίτημα για «επιστροφή στην κανονικότητα» μετά το Πάσχα. Ίσως είναι η σχεδόν ακλόνητη εμπιστοσύνη των Γερμανών στο σύστημα υγείας τους. Φοβάμαι όμως ότι και αυτός ο μύθος της γερμανικής υπεροχής θα καταρριφθεί. Αν μάλιστα επιβεβαιωθούν οι φόβοι βρετανών ερευνητών για εξάπλωση του ιού ακόμα και μέσω της αναπνοής, καθώς και την «επιβίωσή» του μέχρι και τρεις ώρες στον αέρα, τότε γίνεται ακόμα δυσκολότερο να αμυνθούμε όσο βρισκόμαστε εκτός σπιτιού.

«Δεν τρελάθηκα που θα μείνω μήνες κλεισμένος σπίτι με τη γυναίκα μου και τα σκυλάκια της», λέει χαμηλόφωνα, σχεδόν συνωμοτικά ο γείτονάς μου, την ώρα που μου δίνει ένα δέμα που δεν μπόρεσα να παραλάβω. Χαμογελώ αμήχανα. Μόλις κλείσει την πόρτα ψεκάζω το δέμα με αντισηπτικό για παν ενδεχόμενο. Ο γείτονας μοιάζει να σκέφτεται όπως εγώ. Φοβάται ότι δεν θα ξεφορτωθούμε γρήγορα τον ιό. Ας ελπίσουμε μόνο να μην έχουμε κακά ξεμπερδέματα.

Στέφανος Γεωργακόπουλος

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ