Του Δρ. Ανδρέα Μήλιου*.
Στο σύγχρονο επιχειρηματικό περιβάλλον, η εταιρική εικόνα είναι το σημαντικότερο άυλο κεφάλαιο των επιχειρήσεων και σε πολλές περιπτώσεις έχει μεγαλύτερη αξία και ισχυρότερη επίδραση ακόμα και από τα οικονομικά κεφάλαια, επειδή μέσω αυτής εκφράζεται και επιτυγχάνεται η μέγιστη συνεργική αλληλεπίδραση των εμπλεκόμενων φορέων και δυναμικών τους.
Τα κύρια συνθετικά στοιχεία που προσδίδουν αξία στην επιχειρηματική εικόνα μιας επιχείρησης είναι η αξιοπιστία, η ποιότητα και η υπεροχή προϊόντων και υπηρεσιών και, συνακόλουθα, η αξιοπιστία και η υπεροχή της ίδιας της επιχείρησης. Τρανή απόδειξη του καθοριστικού επιχειρηματικού ρόλου
που διαδραματίζει η εταιρική εικόνα για τις επιχειρήσεις είναι η διάθεση σημαντικών οικονομικών πόρων στις λεγόμενες δράσεις κοινωνικής υπευθυνότητας (υγεία, περιβάλλον, πολιτισμός, αθλητισμός, κ.α.), με αποκλειστικό στόχο την δημιουργία θετικής και διακριτής από τον ανταγωνισμό εικόνας.
Σε ευρύτερο πλαίσιο, η κάθε χώρα είναι ένας οργανισμός με ταυτότητα και εικόνα. Στη σημερινή διεθνοποιημένη οικονομία η εικόνα που έχουν οι άλλες χώρες και τα επενδυτικά κεφάλαια για μια χώρα είναι καθοριστικής σημασίας, αφού επενδύουν σε αυτήν λαμβάνοντας υπόψη την εικόνα της.
Τα βασικότερα στοιχεία που ελκύουν επενδύσεις σε μια χώρα είναι η γεωγραφική της θέση, οι υποδομές, το εξειδικευμένο ανθρώπινο δυναμικό, η σταθερότητα του πολιτικού, κοινωνικού, οικονομικού (φορολογία, λειτουργία τραπεζών) και νομικού περιβάλλοντος και η ποιότητα και αξιοπιστία της κρατικής διοίκησης (ταχύτητα έκδοσης αδειών λειτουργίας επιχειρήσεων, εργασιακή ειρήνη, εργατική νομοθεσία, ταχύτητα απόδοσης δικαιοσύνης). Κατά συνέπεια, όλα τα παραπάνω είναι οι βασικοί διαμορφωτές της εθνικής εικόνας μιας χώρας που εισπράττεται από τους εξωτερικούς δέκτες.
Από τη δεκαετία του 1980, η Ελλάδα, αντί να εργασθεί για να ενισχύσει την εικόνα της στη διεθνή κονίστρα, κινείται προς την αντίθετη κατεύθυνση. Αφού διασπάθισε τους λιγοστούς υλικούς πόρους που διέθετε και τους περισσότερους που έλαβε από την ΕΕ, ώδευσε προς την καταρράκωση και του άυλου κεφαλαίου της, της εθνικής της εικόνας, με αποτέλεσμα να θεωρείται σήμερα πλήρως αναξιόπιστη, ειδική περίπτωση, μαύρο πρόβατο και παράδειγμα προς αποφυγήν! Τριάνταοκτώ χρόνια προνομιούχα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν καταφέραμε τα ενσωματώσουμε τις ευρωπαϊκές δημοκρατικές αξίες στο πολίτευμά μας και στον πολιτισμό μας.
Δεν εμπλουτίσαμε τη δημοκρατία με τις συστατικές αρχές της ισοπολιτείας, της ισονομίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της αξιοκρατίας. Αντί αυτού, διαφυλάττουμε τα οθωμανικά χαρακτηριστικά του κράτους (συγκεντρωτισμός αρμοδιοτήτων, πελατειακές σχέσεις, μπαξίσια για αυτονόητες υπηρεσίες, αναξιοκρατία, διαφθορά, φοροδιαφυγή, κ.λ.π.) ως κόρη οφθαλμού.
Τέσσερα πακέτα οικονομικής βοήθειας από την ΕΕ (Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης) σπαταλήθηκαν χωρίς να έχουμε καταφέρει να ολοκληρώσουμε τις υποδομές, να βελτιώσουμε την κρατική διοίκηση και να εισέλθουμε στην εποχή της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης. Είμαστε η μοναδική χώρα στον κόσμο και στην διεθνή ιστορία που βιώνει επτά συνεχόμενα έτη ύφεσης, παρά το γεγονός ότι εισέπραξε το υψηλότερο ποσό δανείου, που έλαβε ποτέ χώρα, από την διεθνή κοινότητα. Το γεγονός ότι ένας χαρισματικός και εργατικός λαός, που προκόβει στα πέρατα του κόσμου, δεν μπορεί, παρά την διεθνή οικονομική βοήθεια, να σταθεί στα πόδια του απαιτεί ενδοσκόπηση και αυτοκριτική. Προφανώς δεν ευθύνονται οι άλλοι, αλλά εμείς!
Τα χρόνια της κρίσης επιλέξαμε κυβερνήσεις από όλα τα κόμματα του ιδεολογικού φάσματος, φηφίζοντας, όμως, σε μεγάλο βαθμό, τα ίδια πρόσωπα, από τα οποία δεν ήμασταν ικανοποιημένοι, και στην πιο κρίσιμη στιγμή αναθέσαμε την διακυβέρνηση στην περιθωριακή αριστερά που ανδρώθηκε στα χρόνια του μνημονίου. Μια αριστερά που ζει εγκλωβισμένη στο υγρό και θλιβερό υπόγειο του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού, αποκομμένη από τον σύγχρονο κόσμο και αρνούμενη να αποδεχτεί πως η ιδεολογία των εφηβικών χρόνων ήταν μια ψευδαίσθηση που πέθανε οριστικά. Μια αριστερά που αρνείται να λάβει την συνταγογραφείσα από την αδήριτη
πραγματικότητα αγωγή αμνησίας και αντί αυτού φυλάσσει εγωιστικά στην καρδιά της τα ανύπαρκτα αισθήματα της ιδεολογικής και ηθικής υπεροχής, την υποκρισία, την ανειλικρίνεια, την κοινωνική διαίρεση και την ίντριγκα, γονιδιακά στοιχεία όλα του χρεοκοπημένου υπαρκτού σοσιαλισμού. Βρισκόμενη σε απόλυτη σύγχυση, απωθεί την κατανόηση των κατακλυσμιαίων αλλαγών που συντελούνται στον κόσμο, δίνοντας την εντύπωση ότι πάσχει από απώλεια γραμμικής αίσθησης του χωροχρόνου και αδυναμία αφομοίωσης των πολυπρισματικών συσχετισμών του. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν τόσο η διακυβέρνηση του πρώτου εξαμήνου (Βαρουφακιάδα), όσο και τα όσα συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό με την διαπραγμάτευση.
Από όλα αυτά η εικόνα της χώρας έχει πληγεί καίρια. Το ακούμε συχνά από τους συμπατριώτες μας που ζουν και ταξιδεύουν στο εξωτερικό. Η διεθνής κοινότητα μας θεωρεί αναξιόπιστους, αφερέγγυους, απροσάρμοστους, ανεπίδεκτους εκσυγχρονισμού, τριφηλούς, ακαμάτες και τελευταία χωριατόμαγκες. Αυτό το νοιώθουν στο πετσί τους τα εκατομμύρια των συμπατριωτών μας που ζουν σε όλο τον κόσμο και περισσότερο από όλους οι πεντακόσιες χιλιάδες προσοντούχοι νέοι που μετανάστευσαν τα χρόνια της κρίσης. Οι χώρες της ΕΕ και ειδικά της
Ευρωζώνης κουράστηκαν με τα τερτίπια μας και είναι αρκετά πιθανό μόλις οι μεγάλοι της ΕΕ τακτοποιήσουν τα των οίκων τους να μας ανοίξουν την πόρτα της εξόδου. Και τότε θα πορευθούμε ταπεινωμένοι, φτωχοί και ανάδελφοι στην δύσβατη παγκόσμια ζούγκλα του Τραμπισμού, του Πουτινισμού, του Ερντογανισμού και της φλεγόμενης Μεσογείου, σαν το φτερό στον άνεμο. Θα χρειασθούν τουλάχιστον τριάντα χρόνια για να δημιουργήσουμε και πάλι μια αξιοπρεπή εικόνα ευρωπαϊκής χώρας. Διότι η καταρράκωση μιας θετικής εικόνας δεν απαιτεί πολύ χρόνο, η δημιουργία της όμως απαιτεί γενιές.
* Ο κ. Ανδρέας Μήλιος είναι διδάκτορας Πολιτειολογίας του Πανεπιστημίου της Φρανκφούρτης, οικονομολόγος με ειδίκευση στο Μάρκετινγκ και συγγραφέας του βιβλίου “Εταιρική ταυτότητα και εταιρική εικόνα”.
Capital.gr
