Του Αποστόλη Ζώη
Είναι να απορεί κανείς με τη λειτουργία του ελληνικού κράτους όχι μόνο τώρα αλλά και τις προηγούμενες δεκαετίες, στο πλαίσιο κυρίως της πολιτικής προστασίας. Καμία κυβέρνηση μέχρι σήμερα δεν μπόρεσε να ανταπεξέλθει σε κάπως ακραία φυσικά φαινόμενα προστατεύοντας τη ζωή και τις περιουσίες των πολιτών. Να μιλήσουμε για τις πλημμύρες στη Μεταμόρφωση και το Βλοχό; Για το Μάτι, τη Μάνδρα, ή τις πρόσφατες καταστροφικές πλημμύρες στην Καρδίτσα; Ή για τα χιλιάδες σήμερα νοικοκυριά που συνεχίζουν να μένουν χωρίς ρεύμα και νερό; Φυσικά σε όλες αυτές τις περιπτώσεις ή και σε άλλες παλαιότερα, οι ευθύνες μεταφέρονται από αρμόδιο σε αρμόδιο, χωρίς σε τελική ανάλυση να έχει βελτιωθεί κάτι, μέχρι την επόμενη καταστροφή. Και σε όλο αυτό το θέατρο του παραλόγου οι πολίτες είτε θρηνούν συγγενικά τους πρόσωπα είτε κλαίνε και οδύρονται για τις χαμένες περιουσίες τους, εισπράττοντας υποσχέσεις για αποζημιώσεις αφού πρώτα τα βγάλουν πέρα με τη δαιδαλώδη διαδικασία του γραφειοκρατικού ελληνικού δημοσίου. Τι φταίει όμως; Μήπως φταίει η έλλειψη εκπαίδευσης του προσωπικού που αναλαμβάνει σε τέτοια φαινόμενα να δώσει λύσεις; Μήπως η συνολική λειτουργία και η κουλτούρα του ελληνικού κράτους και του λαού εδώ και δεκαετίες ή μήπως κάθε φορά να μην θίξουμε και πειράξουμε τα δικά μας παιδιά μετά από υποδείξεις των εργατοπατέρων; Ότι και να φταίει το αποτέλεσμα είναι αυτό που μετράει. Η χώρα μας, αν και αποτελεί μέλος της μεγάλης ευρωπαϊκής οικογένειας εξακολουθεί να λειτουργεί σε ορισμένα κομμάτια της ως μια τριτοκοσμική χώρα, με έναν ανήμπορο λαό να κατανοήσει απλά πράγματα και ορισμένα ΜΜΕ να είναι κάθε φορά τόσο κοντά στην εξουσία που προκαλούν πλέον την απόρριψη του μεγαλύτερου τμήματος της ελληνικής κοινωνίας. Ο δρόμος που έχουμε μπροστά μας είναι πολύ μακρύς. Κι αν δεν γίνουν πραγματικές τομές στην παιδεία μας, πιθανόν τα πράγματα να εξελιχθούν και χειρότερα.
Η φωτογραφία είναι της στήλης από την δεύτερη μέρα του χιονιού στην Οιχαλία

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ