“Η χώρα μας βρίσκεται σε μία ευαίσθητη γεωπολιτικά περιοχή και με την έννοια αυτή είναι εκτεθειμένη σε απρόβλεπτους κινδύνους, όχι μόνον οικονομικής χρεοκοπίας (έτσι κι αλλιώς είναι χρεοκοπημένη), αλλά και ενδεχόμενων πολεμικών συρράξεων. Μία χώρα οικονομικά χρεοκοπημένη όπως η Ελλάδα, είναι πολύ πιο ευάλωτη στις παγκόσμιες, ή ακόμη και στις τοπικές πολεμικές συρράξεις”. Αυτά μεταξύ άλλων σημειώνει, ο Δημήτρης Τσαρδάκης, διδάκτωρ φιλοσοφίας του Johann Wolfgang Goethe-Universitaet Φραγκφούρτης και ομότιμος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Πατρών.
Οι μεταπτυχιακές του σπουδές είναι στην κατεύθυνση της κοινωνιοψυχολογικής και φιλοσοφικής ανάλυσης των Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας, με έμφαση στις λειτουργίες της τηλεόρασης. Κατά καιρούς έχει δημοσιεύσει κοινωνιοψυχολογικές μελέτες. Επίσης ο ίδιος δεν παραλείπει να επισημάνει ότι, τα συλλαλητήρια και οι εθνικές εξάρσεις, κατά περίπτωση, ελάχιστα βοηθούν στη λύση αυτών των προβλημάτων, για να εξηγήσει:
” ‘Αλλωστε, στη χώρα μας έχουμε και ένα πολιτικό σύστημα διακυβέρνησης, όπου ‘’τρεις λαλούν και δυο χορεύουν’’. Αυτός ο κατακερματισμός των πολιτικών δυνάμεων και η πολιτική ‘’βεντέτα’’, μεταξύ των κομμάτων, χάριν της εξουσίας, δεν βοηθάει πουθενά για να μπορέσει η χώρα να δει ‘’φως στο τούνελ’’.
-Που βαδίζει πλέον η χώρα μας;
Για πολλά χρόνια η ελληνική κοινωνία ζούσε με την ψευδαίσθηση, ότι ο κόσμος είναι δεδομένος. Οι παγκόσμιες εξελίξεις δείχνουν ακριβώς το αντίθετο, ότι ο κόσμος ούτε δεδομένος είναι ούτε αυτονόητος. Και αυτό συμβαίνει γιατί οι λαοί δεν έχουν καμία σχεδόν συμμετοχή στα μεγάλα κέντρα των αποφάσεων. Επί της ουσίας, οι μεγάλες αποφάσεις για την τύχη των λαών παίρνονται κεκλεισμένων των θυρών και ερήμην των λαών. Με την έννοια αυτή, οι παγκόσμιες εξελίξεις είναι μη προβλέψιμες. Η χώρα μας βρίσκεται σε μία ευαίσθητη γεωπολιτικά περιοχή και με την έννοια αυτή είναι εκτεθειμένη σε απρόβλεπτους κινδύνους, όχι μόνον οικονομικής χρεοκοπίας (έτσι κι αλλιώς είναι χρεοκοπημένη), αλλά και ενδεχόμενων πολεμικών συρράξεων. Μία χώρα οικονομικά χρεοκοπημένη όπως η Ελλάδα, είναι πολύ πιο ευάλωτη στις παγκόσμιες, ή ακόμη και στις τοπικές πολεμικές συρράξεις.
– Στα πολλά οικονομικά προβλήματα προστέθηκαν και τα εθνικά;
Δεν νομίζω. Τα εθνικά ζητήματα δεν προστέθηκαν τώρα. Αυτά υπάρχουν από της συστάσεως του νεοελληνικού κράτους. Απλώς τώρα αναμοχλεύτηκαν τα ζητήματα αυτά, δεδομένου ότι η Μεσόγειος και ο πλούτος της αποτελεί το μήλον της έριδος όλων των άλλων γειτονικών λαών, από τους οποίους περιβάλλεται η Ελλάδα. Και όταν ανοίγει η όρεξη ενός γειτονικού λαού (εν προκειμένου της Τουρκίας), θα πρέπει να περιμένουμε και τα λασπόνερα. Ίσως να έγιναν και κάποιες ατυχείς ενέργειες ή διαπραγματεύσεις από την παρούσα κυβέρνηση, αλλά αυτό θα πρέπει να αξιολογηθεί από τους ειδικούς της διπλωματίας της εξωτερικής πολιτικής.
-Εκτιμάτε πως μπορούμε να μιλούμε για μία παγκόσμια αναδιανομή του πλούτου;
Δεν νομίζω, ότι πρόκειται για μία παγκόσμια αναδιανομή του πλούτου. Ο πλούτος βρίσκεται αμετακίνητα στα χέρια των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων και οι λαοί απλώς είναι οι θεατές αυτού του παγκόσμιου θεατρικού έργου. Περισσότερο πρόκειται για την χωροκράτεια και σε ό,τι αυτό μπορεί να μεταφραστεί σε ζώνες επιρροής, αναφορικά με οικονομικο- στρατιωτικές διευκολύνσεις (πετρέλαιο, φυσικό αέριο, στρατιωτικές βάσεις κτλ.). Ένα καλό παράδειγμα είναι οι διεκδικήσεις της Τουρκίας στη Μεσόγειο και ειδικότερα στην κυπριακή ΑΟΖ. Η Ελλάδα δεν έχει ούτε τα οικονομικά, ούτε τα στρατιωτικά μέσα, για να εμπλακεί σε τέτοιες περιπετειώδης αναμετρήσεις. Γι’ αυτό και κρατάει χαμηλούς τόνους και περιμένει τι θα ‘’βρέξει’’ αύριο.
-Ποια η θέση της χώρας μας στις παγκόσμιες εξελίξεις;
Η χώρα μας –είτε μας αρέσει είτε όχι- είναι ο αδύναμος κρίκος της αλυσίδας, όχι μόνον στις παγκόσμιες εξελίξεις, αλλά και στη διευθέτηση των διμερών προβλημάτων με τους γειτονικούς λαούς, όπως είναι, παραδείγματος χάριν, το σκοπιανό ζήτημα. Τα συλλαλητήρια και οι εθνικές εξάρσεις, κατά περίπτωση, ελάχιστα βοηθούν στη λύση αυτών των προβλημάτων. ‘Αλλωστε, στη χώρα μας έχουμε και ένα πολιτικό σύστημα διακυβέρνησης, όπου ‘’τρεις λαλούν και δυο χορεύουν’’. Αυτός ο κατακερματισμός των πολιτικών δυνάμεων και η πολιτική ‘’βεντέτα’’, μεταξύ των κομμάτων, χάριν της εξουσίας, δεν βοηθάει πουθενά για να μπορέσει η χώρα να δει ‘’φως στο τούνελ’’. Με την έννοια αυτή, έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας, ως που να έλθει η χαραυγή.
ΑΑΖ
