-Έγραφε, σκηνοθετούσε και ερμήνευε, στο δικό του θέατρο και την τηλεόραση, αμέτρητα θεατρικά έργα και μικρά κείμενα, που χαρακτηρίζονταν για την καυστική τους κριτική σάτιρα εναντίον της αυταρχικότητας της εξουσίας, αποτελώντας «μια μαστιγωτική, τραγικής υφής καταγγελία των

συνθηκών ζωής της καπιταλιστικής κοινωνίας»!

Ενας από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες και διανοούμενους, o σκηνοθέτης, ηθοποιός και συγγραφέας, Ντάριο Φο, βραβευμένος με Νόμπελ Λογοτεχνίας (1997) «έφυγε» από την

ζωή σε ηλικία 90 ετών περίπου, από πνευμονία.
Με καταβολές από την “Κομέντια ντελ άρτε” και το θέατρο των Ρουτζά

ντε, Γκολντόνι και Μολιέρου, ο Φο σημάδεψε το θέατρο της εποχής του, τροφοδοτώντας το με ευφυή θεατρική σκέψη και το όνειρο, για ένα άλλο θέατρο, για έναν άλλο κόσμο, καλύτερο! Οπως έλεγε και ο ίδιος «το γέλιο είναι όπλο πολιτικό».

ntario-fo

Ο Ντάριο Φο έγραψε πολιτικό θέατρο, που είναι ταυτόχρονα λαϊκό και στρατευμένο, το οποίο τοποθετείται ηθελημένα εκτός συστήματος, ένα πραγματικά ελεύθερο και ανεξάρτητο θέατρο. Μιλώντας για ένα από τα πιο γνωστά έργα του, το «Δεν πληρώνω! Δεν πληρώνω!» σημείωνε: «Πιστεύοντας, πως με το γέλιο, την σκληρή σάτιρα, πετυχαίνουμε την μεγαλύτερη έκφραση αμφιβολίας και αμφισβήτησης, γράψαμε μια φάρσα. Αυτό το είδος φάρσας είναι μια θεατρική φόρμα, που επινόησε ο ίδιος ο λαός, για να χτυπήσει ανελέητα, με γλώσσα τσουχτερή, αιώνες τώρα, τα στραβά μάτια της εξουσίας ή τα σάπια προϊόντα

της κοινωνίας». Γι’ αυτό και το έργο του χαρακτηρίστηκε ως «μια μαστιγωτική, τραγικής υφής καταγγελία των συνθηκών ζωής της καπιταλιστικής κοινωνίας. Ως ένα ρωμαλέο, καθαρά και άμεσα προοδευτικό, λαϊκό και αγωνιστικό θέατρο».

Στην περίοδο της Δικτατορίας στην Ελλάδα, ο Ντάριο Φο είχε εκφράσει την αλληλεγγύη του στον ελληνικό λαό, που αγωνιζόταν τότε εναντίον της χούντας

Από το 1952, ο Ντάριο Φο, μαζί με την σύζυγό του, ηθοποιό Φράνκα Ράμε, έγραφε, σκηνοθετούσε και ερμήνευε, στο δικό του θέατρο και την τηλεόραση, αμέτρητα θεατρικά έργα και μικρά σατιρικά κείμενα. Το 1962 το έργο τους για τον Χριστόφορο Κολόμβο ενόχλησε ακροδεξιές ομάδες και προκάλεσε βίαιες επιθέσεις. Το 1973, παρουσίασαν το έργο τους «Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού», με τεράσ

τια επιτυχία, στο Μιλάνο και σε ολόκληρη την Ιταλία, βασισμένο στα πραγματικά γεγονότα της υποτιθέμενης «αυτοκτονίας» (εκπαραθύρωσης από την γενική Αστυνομική Διεύθυνση στο Μιλάνο) του Πινέλι. Ενα βράδυ, μετά την παράσταση, η Φράνκα Ράμε, βγαίνοντας από το θέατρο, έπεσε θύμα απαγωγής και βιασμού από μια ομάδα νεοφασιστών. Την ίδια περίοδο, ο Ντάριο Φο εξέφρασε και την αλληλεγγύη του στον ελληνικό λαό, που πάλευε εναντίον της χούντας. Επί πολύ χρόνο ήταν «ανεπιθύμητος» σε πολλές χώρες και οι ΗΠΑ για χρόνια δεν του επέτρεπαν την είσοδο.
«Σήμερα» – έλεγε ο Φο – «πρέπει να εκμεταλλευτούμε το γεγονός ότι εμείς οι άλλοι, οι θεατράνθρωποι, οι διανοούμενοι, οι ηθοποιοί, έχουμε το δικαίωμα του λόγου και τη δυνατότητα να ενημερώνουμε τους νέους. Εχουμε το χρέος να αφηγούμαστε τη ζωή. Γιατί, αυτό, που μου προξενεί την μεγαλύτερη εντύπωση, είναι η βαθιά άγνοια, που επικρατεί. Ιδιαίτερα οι νέοι δεν έχουν ιδέα, για το τι συμβαίνει, για τις φρικαλεότητες, που διαπράττονται στο όνομα του κρατικού συμφέροντος.

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ