Γράφει ο Σωτήριος Οικονόμου – Δάσκαλος-Συγγραφέας.

Κάποτε μια αλεπού περιφερόταν ψάχνοντας  την λεία της. Εκεί που καραδοκούσε είδε ένα φίδι, το οποίο σερνόταν μέσα στα χόρτα και έπιασε συζήτηση μαζί του για θέματα της καθημερινής ζωής. Μέσα από την συζήτηση το καθένα ζώο προσπαθούσε να αποδείξει, ότι με τα προσόντα που διέθετε, την αντιμετώπιζε ευκολότερα και αποτελεσματικότερα, στο σημείο που μπορούσε να κυβερνάει και τον κόσμο.

-Εγώ, είπε η αλεπού, έχω μέσα μου ένα πολύ μεγάλο προσόν, την πονηριά. Δεν υπάρχει περίπτωση να με ξεγελάσει κανένας. Αντίθετα, τους εξαπατώ όλους πολύ εύκολα και τους χειρίζομαι κατάλληλα σύμφωνα με το συμφέρον μου. Για να πετύχω μάλιστα τον σκοπό μου, χρησιμοποιώ όλα τα μέσα. Να φανταστείς ότι ακόμα και σε περίπτωση κινδύνου ή δυσκολίας για να μην υποστώ τις συνέπειες, παριστάνω την ψόφια, δηλαδή το θύμα και έτσι τις αποφεύγω ανώδυνα. Και…άμα λάχει, εισέρχομαι αθόρυβα στο κοτέτσι,  το ρημάζω, και…..μην είδατε τον Παναγή!

-Εγώ, απάντησε το φίδι, έχω μεγαλύτερο προσόν από εσένα. Έχω την δυνατότητα να ελίσσομαι σε κάθε περίπτωση και να την φέρνω στα μέτρα μου. Ξεγλιστρώ με πολύ μεγάλη ευκολία, επιτυγχάνοντας τον σκοπό μου. Κανείς δεν μπορεί να με πιάσει. Επιπλέον δε, σκορπάω τον τρόμο στους πάντες. Όλοι φοβούνται το δηλητήριό μου.

-Δηλαδή είμαστε και οι δύο τόσο σπουδαίοι, ε;

-Ναι, από ότι φαίνεται.

-Ένας αετός! Ένας αετός! Πετάχτηκε φωνάζοντας κάποια κουκουβάγια, που βρέθηκε στα κλαδιά του διπλανού δένδρου.

-Ε, και τι έγινε; Απάντησε η αλεπού.

-Δεν φοβάσαι; Ρώτησε η κουκουβάγια.

-Όχι, δεν φοβάμαι, διότι η πονηριά μου όχι μόνο θα με βοηθήσει να επιβιώσω, αλλά και να κυριαρχήσω.

-Εσύ; Λέει η κουκουβάγια στο φίδι.

-Τι, εγώ;

-Δεν τον υπολογίζεις;

-Όχι, δεν τον υπολογίζω, διότι μπορώ πολύ άνετα να ελίσσομαι. Επιπλέον δε, αυτός μου φαίνεται τόσο μικρός που…. μπροστά στο ένα μέτρο μήκος που έχω, είναι ένα τίποτα.

-Έτσι νομίζεις, αντέτεινε η κουκουβάγια.  Και…αυτό,  διότι η ψευδαίσθηση και το σύνδρομο κατωτερότητας  που σε διακατέχει, δεν σου επιτρέπει να αντιληφθείς, ότι η  εκτίμησή σου επήλθε  συνεπεία της αποστάσεως που υπάρχει μεταξύ σας.  Δυστυχώς όσοι πετούν ψηλά, θεωρούνται πολύ μικροί από τους ευρισκόμενους χαμηλά, επειδή αυτοί δεν μπορούν να τους φθάσουν. Πάντως είναι σίγουρο ότι από εσένα έχει περισσότερα προσόντα.

-Τι λες τώρα; Με κοροϊδεύεις; Έχει ο αετός περισσότερα προσόντα από εμένα;

-Βεβαίως και έχει! Δεν βλέπεις που εκτός των άλλων έχει φτερά και πετάει;

-Ε, και…τι με αυτό; Κι εσύ έχεις φτερά.

-Ναι, έχω φτερά, αλλά δεν μπορώ να ανεβώ τόσο ψηλά στην κορυφή του απέναντι όρους όπως αυτός. Ο αετός υπερέχει και αυτό το αναγνωρίζω.

-Αφού εσύ δηλώνεις πως δεν μπορείς, σου γνωστοποιώ ότι μπορώ εγώ και μάλιστα αθόρυβα.

-Πώς;

-Πώς; Έρποντας και γλείφοντας!

-Α, έρποντας και γλείφοντας! Δηλαδή,  με υποστήριγμα, όχι πετώντας!

-Και…..τι πειράζει; Αρκεί να γίνεται η δουλειά μου.

-Μπορεί, αγαπητοί μου, φίδι και αλεπού, να θεωρείτε τον εαυτό σας σπουδαίο και προικισμένο με πολλά προσόντα, υποβαθμίζοντας παράλληλα την αξία του αετού, όμως να ξέρετε ότι μειονεκτείτε, διότι σας λείπει επιπλέον κάτι πολύ σημαντικό, το οποίο μάλιστα κάνει και την διαφορά.

-Τι μας λείπει; Εμείς έχουμε τα πιο αποτελεσματικά προσόντα!

-Σας λείπει η Σοφία, βάσει της οποίας θα μπορούσατε να εκτιμήσετε σωστά όχι μόνον τις καταστάσεις της ζωής αλλά και την αξία του εαυτού σας. Αν συνεχίσετε να έχετε την υπάρχουσα νοοτροπία, θα  δημιουργείτε μόνον προβλήματα και  θα εκτίθεστε. Εύχομαι η Νέμεσις να σας οδηγήσει την πρέπουσαν Δίκην, διότι αυτή η στάση ζωής σας, δηλαδή να θέλετε να καρπούσθε αυτά που δεν σας ανήκουν και να αξιολογείτε τον εαυτόν σας υπέρ το δέον,  αποτελεί  Ύβριν τόσο προς το φυσικόν όσο και προς το κοινωνικόν δίκαιον!

Αυτά είπε η κουκουβάγια και πέταξε στον ουρανό. Αμέσως η ευχή της ευοδώθηκε. Ο αετός εντόπισε από ψηλά τα δύο ζώα και προσγειώθηκε κατακόρυφα προς το μέρος τους. Τότε αυτά έντρομα, βγάζοντας κραυγή απελπισίας και απόγνωσης, προσπάθησαν να καλύψουν την γύμνια τους, αλλά ήταν πλέον αργά. Η Νέμεσις ήδη είχε επιφέρει αμείλικτα την Τίσιν, δηλαδή την εκδίκησιν, την τιμωρίαν!

Ο μύθος αυτός  έχει ως σκοπό την απομυθοποίηση του τρόπου λειτουργίας της ανθρώπινης  κοινωνίας και ειδικά της ελληνικής, η οποία είναι γεμάτη από τέτοιου είδους ερπετά και αλεπούδες, τα οποία καταλαμβάνουν θέσης αρχής και ευθύνης,  λεηλατούν τον δημόσιο πλούτο και  υψώνουν περισσότερο από ότι πρέπει το ανάστημά τους, όχι στηριζόμενα στην αξία των προσόντων τους, αλλά στις ξένες πλάτες  και στην  χρήση  πλαγίων μέσων . Τα αποτελέσματα είναι εμφανή. Χώρα βουλιαγμένη μέσα στη λάσπη της πνευματικής και οικονομικής χρεοκοπίας. Τέως βασιλείς  γυμνοί με τα είδωλά τους αποκαθηλωμένα. Κραυγάζουν  όμως απεγνωσμένα για  να αποδείξουν ότι φέρουν ακόμα επάνω τους την πορφύρα, καθήμενοι επάνω στον θρόνο των ερειπίων. Και….η Αιδώς δυστυχώς   συνεχίζει να είναι απούσα.

 

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ