Του Πρεσβυτέρου Νικολάου Δαλαγιώργου.
Την Μεγάλη Εβδομάδα που κορυφώνονται τα γεγονότα των Παθών του Κυρίου μας βλέποντας τον Υιό του Θεού να θυσιάζεται για τον άνθρωπο, βλέπουμε τους απλοϊκούς ανθρώπους, τα αγράμματα γεροντάκια και τις γριοῦλες, που όλη μέρα είναι στην εκκλησία, και παρατηρούμε με πόση ευλάβεια στέκονται στον Θεό μας. Κι’ αυτό γιατί από τα μικρά τους χρόνια ζούσανε τον Χριστώ στην Εκκλησία και καταλάβανε αυτό το χαροποιόν πένθος, που δεν το καταλάβανε, αλοίμονο, οι σπουδαγμένοι μας, που θέλουνε να τους διδάξουνε, αντί να διδαχθούνε απ’ αυτούς.
Αυτούς τους απλούς ανθρώπους ακούς την Μεγάλη Εβδομάδα και το Πάσχα να πορεύονται μαζί με τον Χριστό, να ακολουθάνε ολοένα από πίσω του, αληθινά, όχι φανταστικά, ακούγοντας Τον να λέγει: «Ιδοὺ αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα και παραδοθήσεται ο Υἱὸς του ανθρώπου, καθὼς γέγραπται περὶ αυτού». Τις βλέπεις να ακουμπούνε το λουλούδι στον Νυμφίο και να του χαϊδεύουν το πρόσωπο, να τον φιλούν με δάκρυα, για να τον παρηγορήσουν.
Μαζί Του βρίσκονται στὸν Μυστικὸ Δείπνο και δακρύζουνε απὸ τα λόγια Του, μαζί Του πάνε στο πραιτώριο και στον Πιλάτο, και φωνάζουν με δάκρυα στα μάτια, από την καρδιά τους, να μην τον σταυρώσουν, μαζί Του ραπίζονται, μαζί Του μαστιγώνονται, μαζί Του εμπαίζονται, μαζί Του σταυρώνονται, μαζί Του θάβονται, μαζί Του ανασταίνονται.
Τὰ μάτια των απλοϊκών ανθρώπων γίνονται βρύσες και τρέχουνε, από αγάπη για τον Χριστό μας. Γι’ αυτό και στον Τάφο βρίσκονται δίπλα του οι γυναίκες μαυροφορούσες, για το πένθος… μα και οι άνδρες δεν τρέχουν στα καφενεία τέτοια μέρα βαριά που είναι, ούτε στις ταβέρνες… μετά τον επιτάφιο πηγαίνουν σπίτι τους και προσεύχονται για την Ανάσταση, διότι τα δάκρυα που άφησαν στον Χριστό δεν είναι δάκρυα της απελπισίας, αλλά της ελπίδας και της βεβαιότητας πως μ’ αυτά ποτίζεται το δέντρο της αληθινής χαράς, της χαράς της Αναστάσεως.
Ω! Πόσο μεγάλη είναι η πίστις του Ελληνικού Ορθόδοξου λαού μας!
