Η νέα ποιητική συλλογή του Μάριου Μιχαηλίδη «Των Ενυπνίων», έρχεται να επιβεβαιώσει τα όσα, κατά καιρούς έχουν γραφεί από διακεκριμένους κριτικούς και δοκιμιογράφους όχι μόνο για την ποίηση, αλλά για το μέχρι τώρα συνολικό έργο του. Γιατί η ποιητικότητα είναι ευδιάκριτο γνώρισμα και στα αφηγηματικά του έργα, όπως είναι «Ο Οστεοφύλαξ», «Τα κρόταλα του χρόνου» «Ο Ανακριτής» κ.ά. Η συλλογή «Των Ενυπνίων» έρχεται μετά από την «Τέφρα Ονείρων», (Γαβριηλίδης, 2016) και είναι το πέμπτο ποιητικό του βιβλίο. Όπως στις προηγούμενες συλλογές, έτσι και εδώ, ο Μάριος Μιχαηλίδης, με τα σύμβολα που επιλέγει, τον λεκτικό πλούτο και την εξαιρετική εικονοπλασία, δημιουργεί στον αναγνώστη τους κατάλληλους συνειρμούς που τον μεταβάλλουν σε συνταξιδιώτη στα μοναδικά τοπία της ποίησής του*.

Νικήτας Παρίσης (Υπήρξε εξέχων φιλόλογος και συγγραφέας ). Η σύγχρονη ποίηση δεν είναι πάντα ευανάγνωστη. Συχνά πάσχει από ένα είδος νοηματικής ρευστότητας. Γι΄ αυτό και προϋποθέτει αναγνώστη με ασκημένη όραση. Δεν αποκλείεται, βέβαια, η ρευστή γεύση που μας αφήνει ο σύγχρονος ποιητικός λόγος, να αποτελεί και τη μέγιστη γοητεία του.(…) Στην ποίηση του Μάριου Μιχαηλίδη υπάρχει η γοητεία της ποιητικής ρευστότητας. Την προκαλεί εσκεμμένα ο ποιητής. Πρωτίστως, την περικλείουν οι γλωσσικοί τρόποι. Πρόκειται για τρόπους που περιέχονται σε μια εκπλήσσουσα γλωσσική μείξη, σε ένα συνεχή κυματισμό της ποιητικής έκφρασης και σε μιαν αιχμαλωτίζουσα την όραση και την ακοή ροή λέξεων και ευρηματικών σχημάτων. (…)

Σωτήρης Βαρνάβας (ποιητής και ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Πατρών). (…) Ως αναγνώστης, διακρίνω τη δύναμη των συνειρμών στην ποίηση αυτή. Ο ποιητής με την παρεμβολή ενός και μόνο στίχου, τοποθετώντας τον στην κατάλληλη θέση, επιτυγχάνει να δημιουργεί ροή σκέψεων και συναισθημάτων προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση και αφού τα ρυάκια αυτά πάρουν όλα τα θρεπτικά συστατικά από τους τόπους που περνούν, ανταμώνουν ξανά στο ίδιο μεγάλο ποτάμι των σκέψεων και συναισθημάτων για να θρέψουν το δέντρο, δηλαδή το ποίημα.

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου (ποιήτρια, δοκιμιογράφος). Ο Μάριος Μιχαηλίδης σηκώνει ένα ιδιότυπο αεράκι δωματίου, συμπλέκει χρώματα με πουλιά και αντιστέκεται στην οριστικότητα της διάλυσης ενός λαού σταλάζοντας «στην οργή του μαύρου και του γκρι το υποκίτρινο της Βενετίας και το χρυσαφί της Πόλης.[…] η διάψευση σηματοδοτεί το πλαίσιο μιας ελεγείας για την υποστολή των αισθήσεων με το αντικείμενο του πόθου πατρίδα μακρινή γι’ αυτό και απλησίαστη. Είναι η στιγμή που ο ποιητής έρχεται αντιμέτωπος με μια εκ προοιμίου χαμένη μάχη, καθώς βλέπει το ανάρμοστο ν’ αντιπαλεύει με τη σκιά του.

* Τα τρία αποσπάσματα από κριτικές καθόλου δεν μειώνουν τα όσα εξαιρετικά έχουν γραφεί για την ποίηση του Μ. Μ. από διακεκριμένους κριτικούς και συγγραφείς.

www.nikasbooks.gr

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ