«Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μοναδικός τρόπος για να μπει ένα οριστικό τέρμα στην αβεβαιότητα και στην φυγή των Χριστιανών στη Συρία είναι η αποκατάσταση της ειρήνης σε όλο το έδαφος της χώρας, η εξάλειψη των ακραίων ισλαμιστικών ομάδων, η απομάκρυνση όλων των παράνομα ευρισκομένων στρατών και βεβαίως η εκκίνηση μιας γιγαντιαίας ανοικοδόμησης, σε υλικό και κοινωνικό πεδίο». Τα παραπάνω τόνισε ο επικεφαλής της ελληνικής αντιπροσωπείας στην Διακοινοβουλευτική Συνέλευση της Ορθοδοξίας, βουλευτής Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας, κ. Μάξιμος Χαρακόπουλος, από το βήμα του 5ου Χριστιανικού Φόρουμ που διοργανώνει η Ένωση «Χριστιανικός Κόσμος» στην Μόσχα.
Ο Θεσσαλός πολιτικός στηλίτευσε την τουρκική εισβολή στη Συρία επισημαίνοντας ότι «ορθώνεται η απειλή μιας γενικής εθνοκάθαρσης των περιοχών που καταλαμβάνει ο τουρκικός στρατός, καθώς διακηρυγμένος σκοπός της Άγκυρας είναι η εγκατάσταση στην κατεχόμενη ζώνη αραβικών σουνιτικών πληθυσμών. Οι χριστιανοί, λοιπόν, όλων των ομολογιών, και μαζί τους και οι Γεζίντι, βρίσκονται στο έλεος μιας στρατιωτικής μηχανής, που εξοντώνει με σκοπό την αντικατάσταση πληθυσμού. Το έχουμε δει αυτό στην Μικρά Ασία από το 1915 έως το 1922, στην Αλεξανδρέττα μετά το 1939, στην Κωνσταντινούπολη το 1955 και το 1963, στην Κύπρο μετά το 1974. Πού είναι σήμερα το άλλοτε ακμαίο χριστιανικό στοιχείο σε αυτές τις περιοχές;».
Ο κ. Χαρακόπουλος αναφέρθηκε και γενικότερα στα προβλήματα των Χριστιανών της Μ.Ανατολής και της Β. Αφρικής παραθέτοντας τα συγκλονιστικά λόγια που είπε ένα Ορθόδοξος κληρικός από την Μοσούλη ‘‘Στις χώρες της Δύσης υπάρχουν δικαιώματα για τα ζώα, στην Αυστραλία φροντίζουν τα βατράχια … Κοιτάξτε μας ως βάτραχους, θα το δεχτούμε. Απλώς προστατεύστε μας ώστε να μείνουμε στην Γη μας’’». Και πρόσθεσε «ωστόσο, όταν υπάρχει ακόμη ‘‘μαγιά’’, όταν υφίσταται μια κρίσιμη μάζα ανθρώπων ως ζωντανός φορέας παραδόσεων και αξιών, υπάρχει πάντα και η ελπίδα της Αναγέννησης. Γι’ αυτό οφείλουμε να στηρίξουμε τις χριστιανικές κοινότητες παντί τρόπω. Προσδοκώντας ότι η δημιουργία ευνοϊκότερων συνθηκών θα δώσει τη δυνατότητα της επιστροφής των χιλιάδων Χριστιανών προσφύγων στις εστίες τους, που τώρα βρίσκονται διασκορπισμένοι σε στρατόπεδα προσφύγων ή ξενιτεμένοι σε ευρωπαϊκές χώρες».
Τέλος ο κ. Χαρακόπουλος έκανε έκκληση για ενότητα του Ορθόδοξου κόσμου, «καθώς έχουν προκύψει δυσάρεστες καταστάσεις και υπονομευτικές διαφωνίες, τονίζοντας ότι «η έλλειψη ενότητας προσφέρει πολύ κακές υπηρεσίες τόσο στην Ορθοδοξία όσο και στους λαούς μας».
Ομιλία του Μάξιμου Χαρακόπουλου στο 5ο Χριστιανικό Φόρουμ που διοργανώνει στην Μόσχα η Ένωση «Χριστιανικός Κόσμος»
Κυρίες και κύριοι,
Το σημαντικό αυτό φόρουμ, στο οποίο, για μια ακόμη φορά, έχω την τιμή να συμμετάσχω, διεξάγεται σε μια κρίσιμη πραγματικά συγκυρία. Οι Χριστιανοί της Μέσης Ανατολής, παρά τις ελπίδες που είχαν γεννηθεί προσφάτως, για την αναχαίτιση του μαζικού κύματος φυγής τους και την αναγέννηση του χριστιανισμού στο αρχέγονο λίκνο του, συνεχίζουν να βρίσκονται υπό διωγμό και πληθυσμιακή αποψίλωση.
Προσφάτως δε οι φόβοι για την τύχη τους πολλαπλασιάστηκαν, έπειτα από την απρόκλητη και παράνομη εισβολή της Τουρκίας στην βόρειο Συρία, πράξη που παραβιάζει κατάφωρα την εδαφική ακεραιότητα της Συρίας και αντίκειται σε κάθε έννοια του διεθνούς δικαίου. Ταυτοχρόνως, ορθώνεται η απειλή μιας γενικής εθνοκάθαρσης των περιοχών που καταλαμβάνει ο τουρκικός στρατός, καθώς διακηρυγμένος σκοπός της Άγκυρας είναι η εγκατάσταση στην κατεχόμενη ζώνη αραβικών σουνιτικών πληθυσμών. Οι χριστιανοί, λοιπόν, όλων των ομολογιών, και μαζί τους και οι Γεζίντι, βρίσκονται στο έλεος μιας στρατιωτικής μηχανής, που εξοντώνει με σκοπό την αντικατάσταση πληθυσμού. Το έχουμε δει αυτό στην Μικρά Ασία από το 1915 έως το 1922, στην Αλεξανδρέττα μετά το 1939, στην Κωνσταντινούπολη το 1955 και το 1963, στην Κύπρο μετά το 1974. Πού είναι σήμερα το άλλοτε ακμαίο χριστιανικό στοιχείο σε αυτές τις περιοχές;
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μοναδικός τρόπος για να μπει ένα οριστικό τέρμα στην αβεβαιότητα και στην φυγή των Χριστιανών στη Συρία είναι η αποκατάσταση της ειρήνης σε όλο το έδαφος της χώρας, η εξάλειψη των ακραίων ισλαμιστικών ομάδων, η απομάκρυνση όλων των παράνομα ευρισκομένων στρατών και βεβαίως η εκκίνηση μιας γιγαντιαίας ανοικοδόμησης, σε υλικό και κοινωνικό πεδίο.
Τα προβλήματα των Χριστιανών της Μ. Ανατολής δεν περιορίζονται βεβαίως στην πολύπαθη Συρία. Συνεχίζονται δυστυχώς με μεγάλη ένταση και σε άλλες χώρες, όπωςτο Ιράκ ή την Αίγυπτο, που ωστόσο καταγράφονται βήματα προόδου που οφείλονται στην ηγεσία της χώρας, και αλλού. Δυστυχώς, το ζήτημα, παρά το γεγονός ότι προσομοιάζει με κανονική γενοκτονία, αφού οι αριθμοί των εναπομεινάντων χριστιανών είναι απογοητευτικοί, η διεθνής κοινότητα δεν σκύβει με ενδιαφέρον για να στηρίξει αυτούς τους ανθρώπους. Παραθέτω τα συγκλονιστικά λόγια που είπε ένα Ορθόδοξος κληρικός από την Μοσούλη «Δεν πιστεύω σε αυτές τις δύο λέξεις «ανθρώπινα δικαιώματα» , δεν υπάρχουν ανθρώπινα δικαιώματα εδώ. Στις χώρες της Δύσης υπάρχουν δικαιώματα για τα ζώα, στην Αυστραλία φροντίζουν τα βατράχια … Κοιτάξτε μας ως βάτραχους, θα το δεχτούμε. Απλώς προστατεύστε μας ώστε να μείνουμε στην Γη μας».
Όσο και να πληγώνουν τα λόγια αυτά, αυτή είναι η σκληρή αλήθεια.
Ωστόσο, όταν υπάρχει ακόμη «μαγιά», όταν υφίσταται μια κρίσιμη μάζα ανθρώπων ως ζωντανός φορέας παραδόσεων και αξιών, υπάρχει πάντα και η ελπίδα της Αναγέννησης.
Γι’ αυτό οφείλουμε να στηρίξουμε τις χριστιανικές κοινότητες παντί τρόπω. Προσδοκώντας ότι η δημιουργία ευνοϊκότερων συνθηκών θα δώσει τη δυνατότητα της επιστροφής των χιλιάδων Χριστιανών προσφύγων στις εστίες τους, που τώρα βρίσκονται διασκορπισμένοι σε στρατόπεδα προσφύγων ή ξενιτεμένοι σε ευρωπαϊκές χώρες.
Σε κάθε περίπτωση, για να έχουν προοπτική οι προσπάθειές μας, ως τμήματα του χριστιανικού κόσμου, που υπερασπίζονται παραδοσιακές αξίες, όπως είναι και ο τίτλος της οργάνωσης που μας φιλοξενεί, θα πρέπει διαφυλάξουμε δύο συνθήκες: την εμπιστοσύνη στις ιδέες μας και την ενότητα μεταξύ μας.
Δυστυχώς, παρατηρούμε τα τελευταία χρόνια να εκδηλώνεται εκ μέρους του χριστιανικού κόσμου ένα ενοχικό σύνδρομο για το παρελθόν, σε τέτοιο βαθμό που υποβαθμίζονται τα πολλαπλασιαζόμενα εγκλήματα εναντίον των χριστιανών παγκοσμίως. Ιδιαιτέρως, για την Ορθοδοξία, η οποία δεν εξυπηρέτησε ουδέποτε αποικιοκρατικούς σχεδιασμούς, με κορυφαίο παράδειγμα το μεγαλείο του οικουμενικού πνεύματος του Βυζαντίου, μια τέτοια στάση είναι εντελώς λανθασμένη. Πρέπει, επομένως, να βρούμε εκ νέου την αυτοπεποίθησή και την πίστη στις ιδέες και τις αξίες μας, σε ένα αντίξοο και συγκεχυμένο περιβάλλον όπως είναι αυτό της πολιτισμικής παγκοσμιοποίησης. Οι απαντήσεις στις προκλήσεις της νέας εποχής δεν συνεπάγονται αυτομάτως την αποδοχή όλων των τάσεων που παρουσιάζονται ως μοντέρνες, από κεντρικά Μέσα Ενημέρωσης και διαμορφωτές της κοινής γνώμης. Δεν σημαίνει ότι πρέπει να υποτασσόμαστε στους κανόνες που επιβάλει η μονότροπη πολιτική ορθότητα, απέναντι στην οποία όλοι υπακούουν άνευ αντιρρήσεως. Είναι προφανές ότι σ’ αυτό το σημείο καιροφυλακτεί ο κίνδυνος ενός άλλου τύπου ολοκληρωτισμός, τον οποίο είχε διαπιστώσει και ο μεγάλος Ρώσος συγγραφέας Αλέξανδρος Σολτζενίτσεν, όταν φεύγοντας από την Σοβιετική Ένωση βρέθηκε στις ΗΠΑ, και είδε τις επιδράσεις αυτού που καλείται «μόδα» σε κάθε έκφανση της ζωής. Η χριστιανική σκέψη δεν μπορεί να σύρεται από τις παροδικές μόδες που αλλάζουν όπως οι αμμόλοφοι στις ερήμους, γιατί στηρίζεται σε θεμέλια στιβαρά χιλιάδων ετών.
Δυστυχώς, όμως, και η ενότητα απειλείται εντόνως, καθώς έχουν προκύψει δυσάρεστες καταστάσεις και υπονομευτικές διαφωνίες. Χαρακτηριστικό είναι το πρόβλημα με την Ουκρανία και τις εκεί εκκλησίες, που ταλανίζει εδώ και καιρό τον Ορθόδοξο κόσμο. Χωρίς να υπεισέλθω στα καθαρώς εκκλησιολογικά ζητήματα, που άλλωστε δεν είμαι αρμόδιος να αναπτύξω, θεωρώ ότι το μείζον είναι να βρεθεί ο κοινός τόπος, που θα αποτρέψει δυσμενέστερες εξελίξεις. Η έλλειψη ενότητας προσφέρει πολύ κακές υπηρεσίες τόσο στην Ορθοδοξία όσο και στους λαούς μας.
Με αυτές τις σκέψεις και πάλι να ευχαριστήσω για την τιμητική πρόσκληση και να ευχηθώ να ευοδωθούν οι κοινοί μας στόχοι.
