Συνέντευξη με τη συγγραφέα παιδικών βιβλίων Βάσω Χαμαλέλη – Μπούκλα.

Επιμέλεια: Βάσω Β. Παππά.

vas_nikpap@yahoo.gr

H συνέντευξη με την κυρία Χαμαλέλη πραγματοποιήθηκε με αφορμή την πρόσφατη κυκλοφορία του βιβλίου της “τα σκουλαρίκια της Βασίλισσας. 4 παραμυθοϊστορίες για μικρούς και μεγάλους”, ώστε να τη γνωρίσουμε λίγο καλύτερα. Μέσα από τη συζήτηση που είχα μαζί της διαφαίνεται ότι έχουμε να κάνουμε με έναν άνθρωπο που γεννήθηκε και αφιερώθηκε χωρίς καμιά ιδιοτέλεια στο λειτούργημα που υπηρέτησε επί 27 ολόκληρα χρόνια…Είτε από τη θέση της μαχόμενης εκπαιδευτικού είτε από τη θέση που βρίσκεται σήμερα είμαι σίγουρη ότι έχει να δώσει ακόμα πολλά στις παιδικές ψυχές, ενσταλάζοντές τες μέσα από τους ήρωες των βιβλίων της αξίες κι αισθήματα. Της το ευχόμαστε ολόψυχα, αν και, η κατάκτηση του ωραίου, της αγάπης, της φιλίας, της ανεξαρτησίας ποτέ δεν είναι εύκολη ούτε δεδομένη όπως αναφέρεται στο οπισθόφυλλο του βιβλίου της…

-Κυρία Χαμαλέλη, γεννηθήκατε στον Άγιο Θωμά της Πρέβεζας. Έχετε κάποια δυνατή ανάμνηση από εκεί; Ποια η σχέση σας με την Πρέβεζα σήμερα;

Β.Χ.: Το χωριό μου ακουμπά στο κύμα του Αμβρακικού, εκεί, λίγο πριν βγει στο Ιόνιο. Το σπίτι που γεννήθηκα είχε αγκαλιά ένα μικρό ακρογιάλι, που σήμερα έχει εξαφανίσει η διάβρωση κι έχουν πνίξει οι ρίζες των γέρικων ευκαλύπτων, που δε χόρτασαν, χρόνια πολλά τώρα, να πίνουν αλάτι. Η ανεργία του πατέρα μου, μιας που «το ψάρι λίγο κι οι ψαράδες πολλοί», μας ανάγκασε να μεταναστεύσουμε στη μεγάλη πόλη, την Αθήνα, που μόνο … Αθήνα δεν ήταν. Λεγόταν Νεάπολη, με λιγοστά σπιτάκια, στα ριζά του όρους Αιγάλεω. Ήμουν τότε τεσσάρων ετών. Η φτώχια στο νέο μας τόπο δε μας πείραζε, την είχαμε και στο χωριό μου, όσο μας πείραζε η ξεραΐλα του. Προπάντων τη μητέρα μου! Πράσινο ούτε για δείγμα! «Πέτρα πάνω στη πέτρα» και πάνω μας το θεόρατο βουνό με τη μυστηριώδη σπηλιά που λαχταρούσε τα όνειρά μας, και το νταμάρι που κατάπινε καθημερινά τον πατέρα μου κι γι’ αντίδωρο μας έστελνε συχνά πυκνά τις κοτρώνες του από τα φουρνέλα που έσκαγαν… Η ακρούλα μας στην Ήπειρο ήταν και είναι καταπράσινη, ακόμη και το χειμώνα. Τεράστια λιόδεντρα τη σκέπαζαν, κάτασπρες αυλές με λουλούδια σε όλα τα χρώματα, απλωταριές με ρούχα μοσχοβολιστά, ιδιαίτερα στη δική μας γειτονιά, την παράλια, όπου ρίζωσε ο παππούς κι η γιαγιά, όταν έφτασαν ρημαγμένοι από το Αϊβαλί, μαζί με αρκετούς συγγενείς τους… Στη Νεάπολη μας έλειπε τόσο η θάλασσα, που μόλις φαινόταν πέρα μακριά. Δε νιώθαμε τη μυρουδιά της, δεν ξεχωρίζαμε τους κυματισμούς της, δε βλέπαμε τα καΐκια να δένουν στην άκρη της . Θυμάμαι τις απόπειρες να φτάσουμε μέχρι το «κουντρί», το βράχο λίγα μέτρα πιο βαθιά, εκεί, που παραλίγο να πνιγούμε με τη Χρυσάνθη, την ξαδέρφη μου! Μνήμη τόσο ζωντανή, που τα χρόνια έσβησαν με περισσή φροντίδα την αγωνία κι άφησαν εικόνες… τα κατσαρά μαλλιά της Χρυσάνθης να επιπλέουν στο νερό, χέρια ματωμένα στο βράχο… Κι αισθήματα τρυφερά, γλυκές παρηγορητικές αγκαλιές, της μαμάς, της νούνας, συνοδευμένες με κάποιο γλύκισμα, τόσο δυσεύρετο, γι’ αυτό και πολύτιμο! Βλέπω τώρα δα μπροστά μου τις πυγολαμπίδες, κωλοφωτιές τις λέγαμε, το απόβραδο να πετούν πάνω απ’ τα κεφάλια μας και το καλύβι που σιγόκαιγε το φαγητό… Πόσες πυγολαμπίδες! Να μας τριγυρνούν και να προσπαθούμε να τις πιάσουμε, θαρρείς κι ήταν αστέρια… Δεν τις έχω ξαναδεί από τότε να πετούν… μικρές άσπρες κάμπιες έχω συναντήσει με το φωτάκι τους στο πίσω άκρο… Κι εκείνο το ηλιοβασίλεμα! Γαντζωμένο στα λιόκλαδα! Κόκκινος πελώριος ήλιος, άρχοντας! Πόσα δε θυμάμαι! Αυτά τρέφουν τα ταξίδια μου! Σήμερα πηγαίνω τακτικά στην Πρέβεζα, όχι στο ίδιο σπίτι, αλλά στο ίδιο χωριό, κάμποσα μέτρα μακριά από τα όχτια, στο σπίτι που έφτιαξε με πολύ κόπο αργότερα ο πατέρας μου, όταν αποφάσισε ν’ αφήσει την …Αθήνα και να επιστρέψει εκεί που γεννήθηκε. Πηγαίνω τακτικά ν’ ανταμώσω τη μάνα, μόνη πια, που αντέχει, παρά τα πολλά και κουρασμένα της χρόνια… Τρέμω από τη λαχτάρα μέχρι να τη σφίξω στην αγκαλιά μου και σπάζω όταν την αποχαιρετώ, χαρίζοντάς μου την τελευταία της εικόνα με το μαστραπά το νερό στα χέρια για τον καλό το δρόμο…xamalelh

-Πρόσφατα διάβασα το βιβλίο σας «τα σκουλαρίκια της Βασίλισσας. 4 παραμυθοϊστορίες για μικρούς και μεγάλους». Στη συγγραφή πώς στραφήκατε και μάλιστα παιδικών βιβλίων; Μήπως λόγω της εμπλοκής σας με τα παιδιά;

Β.Χ.: Η εμπλοκή μου τόσα χρόνια με τα παιδιά ήταν επόμενο να με επηρεάσει. Βέβαια, θα πω κι εγώ το γνωστό: από μικρή έγραφα, έγραφα… Περισσότερο ποίηση, που πολλώ απείχε της σοβαρής ποίησης. Όμως πάντα σκιρτούσα όταν έπιανα χαρτί και μολύβι στα χέρια. Ήμουν αυτή που οι εκθέσεις της διαβάζονταν πάντα στην τάξη, που κέρδιζε στους σχετικούς διαγωνισμούς, που έγραφε τις ευχετήριες κάρτες όλων των συμμαθητριών της. Όσο κι αν η καθαρεύουσα που μας είχε επιβάλει η χούντα των συνταγματαρχών έκανε άνοστο το γραπτό λόγο, έβρισκα τρόπο να εκφραστώ και να συγκινήσω. Για αρκετά χρόνια έμεινα εκτός εκπαιδευτικής διαδικασίας, αφού προτίμησα να παρατήσω την προσπάθεια να μπω σε κάποια σχολή. Ένιωθα έτοιμη να δημιουργήσω οικογένεια. Τότε η Λογοτεχνία και η Μουσική ήταν βάλσαμο σε δύσκολες στιγμές, σαν πιεζόμουν περισσότερο από τη ρουτίνα, από την επανάληψη ίδιων και ξανά ίδιων υποχρεώσεων, που δε μου έδιναν πλέον ιδιαίτερη χαρά. Όταν μπήκα στην πρώτη μου σχολή, μητέρα δύο μικρών παιδιών, φώτισαν τα πάντα γύρω μου! Ελευθερώθηκε ό,τι χείμαζε μέσα μου παραγκωνισμένο! Με ξετρέλαναν τα μαθήματα! Έγραφα και πάλι λογοτεχνικές αναλύσεις, ποιήματα και τώρα πια έβρισκα θετική ανταπόκριση από τους καθηγητές μου και απ’ όλους τους συμφοιτητές μου! Μου έδιναν πολλή δύναμη να δημιουργώ! Όταν μπήκα σε σχολική τάξη είχαν ωριμάσει μέσα μου όλες εκείνες οι διαδικασίες ώστε να περάσω αβίαστα στη συγγραφή, πρώτα θεατρικών κειμένων για τις ανάγκες της τάξης μου κι αργότερα, παραμυθιών, ιστοριών, διηγημάτων. Κάθε δάσκαλος κρύβει ένα μικρό συγγραφέα μέσα του, αλλά για μένα ήταν ανάσα και ξέσπασμα!

-Πώς είναι η αίσθηση να γράφεις και να δημιουργείς για παιδικές ψυχές που δεν θα έχεις, ίσως, τη δυνατότητα να τις γνωρίσεις ποτέ;

Β.Χ.: Με τόσα παιδιά που έχουν περάσει από τα χέρια μου, πώς είναι δυνατό να μην ορθώνεται κάθε φορά η μορφή κάποιου από αυτά; Τα περισσότερα κείμενα που έχω γράψει έχουν για ήρωες τους μαθητές μου. Θυμάμαι έντονα εκφράσεις τους, λόγια, που με συντροφεύουν συχνά… Και λέω: τι διαφορετικό μπορεί να έχουν τα παιδιά που δεν έχω γνωρίσει; Ή που ποτέ δε θα γνωρίσω; Όταν έχεις γνωρίσει ένα κομμάτι του κόσμου, τον έχεις γνωρίσει όλο, δε λένε; Έτσι, όταν γράφω, αρκεί να έχω στο νου μου ένα παιδί που στόλισε το δρόμο μου με την παρουσία του και είναι σαν να απευθύνομαι σε όλα τα παιδιά! Η αγωνία μου είναι να επικοινωνήσω με όσο το δυνατόν περισσότερα και να με γνωρίσουν κι αυτά, μέσα από τη λογοτεχνία!

 -Υπηρετήσατε τη Δημόσια Εκπαίδευση επί 27 συναπτά έτη, εκ των οποίων, τα τελευταία 5, ως Διευθύντρια του Δημοτικού Σχολείου Μεσαγρού – Αγ. Μαρίνας Αίγινας. Μετά από τόσα χρόνια στην τάξη, τι θα λέγατε ότι σας στενοχωρεί στο χώρο της εκπαίδευσης, τον οποίο επιλέξατε και υπηρετήσατε με αφοσίωση; Ποιο το απόσταγμα της δικής σας εμπειρίας;

Β.Χ.: Με στενοχωρεί πολύ η έλλειψη σταθερής πολιτικής για την Εκπαίδευση, χωρίς πισωγυρίσματα, με όραμα ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά μας και μια καλύτερη Παιδεία! Δυστυχώς οι μέχρι τώρα εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις γίνονταν πρόχειρα και με βαθύτερους σκοπούς, των οποίων την αποτελεσματικότητα αμφισβητώ. Το μόνο που έχουν κάνει είναι να ταλαιπωρούν όλη τη σχολική κοινότητα και όσους εμπλέκονται με αυτήν. Γονείς, συχνά απεγνωσμένοι με το αβάσταχτο κόστος της «δωρεάν» Παιδείας. Μαθητές πειραματόζωα στις «καινοτόμες δράσεις» και τα ριζοσπαστικά προγράμματα περιστασιακών πεφωτισμένων ταγών του υπουργείου… Παράδειγμα οι τελευταίες εξαγγελίες του απελθόντα υπουργού Παιδείας, που εστίαζαν περισσότερο στην Α/βάθμια Εκπαίδευση. Τις βρήκα ενδιαφέρουσες. Περίμενα να τις δω στην πράξη. Πόσος ενθουσιασμός συνόδευε τα λόγια του… Και σκέφτομαι ότι ίσως, ήταν μέρος του προεκλογικού του αγώνα, γιατί εκείνος και οι συν αυτώ το ήξεραν καλά ότι οι εκλογές πλησιάζουν και, λυπάμαι που το λέω, έπαιζαν στην πλάτη του εκπαιδευτικού κόσμου. Όπως είμαι σίγουρη ότι ούτε ένα κόμμα ούτε μια τελεία δε θα ληφθεί υπόψη από το νέο υπουργό! Έχω κουραστεί να βλέπω ξανά και ξανά να υλοποιούνται καινοτόμα προγράμματα με πιλοτικό τρόπο σε ορισμένα σχολεία, ρίχνοντας στον Καιάδα την πλειονότητα των μαθητών που δε φοιτούν σε αυτά! Σε όλη αυτή την απαξίωση, πιστεύω ότι ο δάσκαλος οφείλει να κάνει τόσα πολλά, εκτός από το να μεταδίδει γνώσεις. Αυτό ίσα ίσα είναι το μεγάλο του στοίχημα. Θέλει περίσσευμα ψυχής, θάρρος, δύναμη, φαντασία και πολύ πολύ ενθουσιασμό! Ευτυχώς, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, οι συνάδελφοί μου μού χάρισαν αξέχαστες εμπειρίες με το δυναμισμό και τη συνεργατικότητά τους. Βέβαια, για τη χρηματοδότηση των σχολείων, την υπολειτουργία τους λόγω έλλειψης εκπαιδευτικών ειδικοτήτων, τι μπορεί να πει κανείς… Ας ελπίσουμε η παρούσα κυβέρνηση, που χρόνια ήταν στο πλάι μας στους αγώνες μας για καλύτερη Παιδεία, να φέρει την Άνοιξη.

-Αλήθεια, πόσες φορές νιώσατε ευτυχισμένη μέσα στην τάξη και πόσες δυστυχισμένη;

Β.Χ.: Οι δυστυχίες πολύ λίγες. Δεν μπορείς να είσαι δυστυχισμένη μέσα στην τάξη. Δε σου επιτρέπεται. Μόνο αν συμβεί κάτι τραγικό. Α, ναι! Και στους αποχαιρετισμούς… Οι ευτυχίες μου αμέτρητες. Δεν ξέρω αν βοηθάει σ’ αυτό το ότι πλέον είμαι μακριά από τη σχολική αίθουσα και έχω ντύσει τα πάντα με τη χρυσόσκονη της νοσταλγίας… Θα μπορούσα να μιλώ ώρες για όσα θαυμαστά μου συνέβησαν. Έδωσα και πήρα. Ο δάσκαλος είναι ένας τυχερός άνθρωπος. Έχει μπροστά του άφθονο υλικό να χτίσει την ευτυχία. Σιγά σιγά γίνεται αυτό. Δεν το καταλαβαίνει ούτε ο ίδιος. Μόνο να είναι ο εαυτός του, ν’ αφήνεται να προσφέρει και να του προσφέρουν, να δίνει την αλήθεια, για να του επιστραφεί στο πολλαπλάσιο. Μαθαίνει να χαμογελά με το κανονικό του χαμόγελο και δεν ντρέπεται να δουν οι μαθητές του τα κανονικά του δάκρυα. Πολλοί μαθητές μου, μου έδωσαν μαθήματα ζωής. Και μ’ αυτά πορεύτηκα. Και να μαι τώρα να νιώθω γεμάτη, αλλά και λίγο αγχωμένη… Πρέπει να βάλω τα καλά μου, για να συναντήσω σε λίγες μέρες, και για άλλη μια φορά, τους πρώτους μαθητές μου, της χρονιάς 1985-86. Πρέπει να τους αρέσω… Γι’ αυτούς είμαι ακόμη η δασκάλα τους της ΣΤ΄ τάξης.

 -Το 2012 συνταξιοδοτηθήκατε αφήνοντας πίσω σας μια καριέρα χρόνων.. Λέγεται ότι το πένθος, ξεπερνιέται με τη βοήθεια του χρόνου. Η απώλεια της τάξης και του σχολείου γενικότερα, πώς ξεπερνιέται;

Β.Χ.: Τίποτε δεν ξεπερνιέται. Λουφάζει μέσα σου και σε κάθε ευκαιρία σου χτυπά μελωδικό καμπανάκι. Κι αρχίζεις το τραγούδι. Πότε μινόρε νοσταλγικό και πότε ματζόρε της ψυχικής ανάτασης. Αν τύχει δε και συναντήσεις πρόσωπα που σε σημάδεψαν μέσα στην εκπαιδευτική διαδικασία και μάλιστα μαθητές, τότε η χαρά παίρνει μορφή κρεσέντο και ξεπερνά τα ύψη … Ιδιαίτερα τώρα, με το διαδίκτυο, έχω τόσο σπουδαία «συναπαντήματα»! Κι έπειτα, νομίζω ότι είναι πλέον η ώρα να παρουσιάσω τις ιστορίες μου που χρόνια περιμένουν υπομονετικά σε συρτάρια του γραφείου και του νου… Σ’ αυτές βρίσκω τον κόσμο που άφησα πριν δύο περίπου χρόνια. Κι αυτές με ανταμώνουν μαζί του, όταν βγαίνουν και ταξιδεύουν…

-Για το συγγραφικό σας έργο έχετε βραβευθεί τόσο από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών, όσο και από τον Κύκλο του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου, για τη συμβολή σας στην προώθηση της Παιδικής Λογοτεχνίας. Από τη δουλειά σας, ποιο θεωρείτε ότι είναι το μεγαλύτερο βραβείο που έχετε κερδίσει;

Β.Χ.: Τα βραβεία πολλές φορές είναι και αποτέλεσμα συγκυρίας. Με συγκίνησε η απονομή τους, δεν το κρύβω. Ιδιαίτερα στο δεύτερο βραβείο, γιατί μου το έδωσε με τα χέρια της ένα πολύ αγαπημένο πρόσωπο, που ακόμη συνομιλώ μαζί της, η Δασκάλα μου της Παιδικής Λογοτεχνίας, στην πρώτη μου σχολή, τη Νηπιαγωγών Αθήνας, η κα Κούλα Κουλουμπή. Πόσο την ευχαριστώ για όλα όσα μου πρόσφερε και που ίσως δε φαντάζεται! Αλλά και γιατί, τα βιβλία του επάθλου-και ήταν αρκετά- πήγαν στη βιβλιοθήκη του σχολείου μου, που τόσο τα είχε ανάγκη… Από κει κι ύστερα κατάφερα να συνεργαστώ με τον Κύκλο σε ημερίδες και σεμινάρια, μιλώντας για το αγαπημένο μου θέμα, τη Φιλαναγνωσία. Κι αυτή η εμπειρία έφερε κι άλλες θαυμαστές σε άλλους τομείς και με άλλα θέματα. Ένας σπουδαίος τρόπος να επικοινωνείς με ανθρώπους που έχουν τις ίδιες ανησυχίες. Σίγουρα είναι ένα σπουδαίο κέρδος.. Μέσα από τη σχολική πράξη γνώρισα και αξιώθηκα να με τιμήσουν με τη φιλία τους λογοτέχνες εξαιρετικοί, που ποτέ δε μου χαλούσαν το χατίρι να έρθουν να «παίξουν» με τους μαθητές μου! Μου άνοιξαν νέους ορίζοντες και είδα τη Λογοτεχνία «από τα μέσα». Πώς να ξεχάσω το γράμμα που έλαβα από την πολυαγαπημένη Μάρω Λοΐζου, με ένα απόκομμα από το περιοδικό ΓΕΩ, που απεικόνιζε ένα πανέμορφο λουλούδι, το Γάλανθο ή σκουλαρίκι της βασίλισσας Όλγας, με την προτροπή στο περιθώριο του φύλλου : «και τώρα, κυρία μου, να σε δω τι θα γράψεις!» Κι έτσι γεννήθηκαν οι 4 παραμυθοϊστορίες που προαναφέρατε. Αλλά το μεγαλύτερο δώρο, και βραβείο μαζί, είναι η συμπόρευση με τους μαθητές μου σε μαγικά ταξίδια, που συχνά αναπολούμε κι εγώ κι αυτοί… Τα λόγια τους , άλλοτε ζωηρά και με γωνίες, άλλοτε τρυφερά, με κυματιστές καμπύλες, που ακόμη αντηχούν στ’ αυτιά μου, εικόνες και χρώματα που άφησαν καθώς με αποχαιρετούσαν, με κάνουν να νιώθω καλύτερος άνθρωπος.

-Από το 2007 ζείτε με την οικογένειά σας μόνιμα στην Αίγινα. Νιώθετε την ασφυξία της επαρχίας ή όχι;

Β.Χ.: Καθόλου. Πρώτον, γιατί η Αίγινα είναι μια ανάσα δρόμος από την υπόλοιπη μισή μου ζωή, που τη μοιράζω κι αυτή ανάμεσα στα παιδιά μου και τη μητέρα μου. Δεύτερον, στην Αίγινα δεν πλήττεις ποτέ. Αρκεί να κάνεις τις παρέες που σου ταιριάζουν, να παρακολουθήσεις τη ζωή της που χτυπά σε σπουδαίους πολιτιστικούς ρυθμούς και να είσαι λάτρης της φύσης και της ησυχίας, όταν αυτή σου είναι απαραίτητη…

-Μετά τη συνταξιοδότησή σας πώς είναι η καθημερινότητά σας;

Β.Χ.: Στην αρχή απολάμβανα το να πίνω τον καφέ μου, χωρίς το άγχος των προβλημάτων που με κυνηγούσαν στο σχολείο μου. Ήθελα τόσο να κάνω πράγματα με τους μαθητές μου όλων των τάξεων, αλλά οι υποχρεώσεις μου δε με άφηναν. Το μόνο που δεν επέτρεψα να μου στερήσει ο ρόλος της διευθύντριας τα τελευταία χρόνια, ήταν η προσπάθεια εμπλοκής των παιδιών με την λογοτεχνία. Περνούσαμε ώρες ανεπανάληπτες μέσα στη βιβλιοθήκη. Διαβάζαμε, προτείναμε, δραματοποιούσαμε κείμενα… Όλ’ αυτά τα αντικατέστησα με το πολύ διάβασμα στο δικό μου χώρο πλέον και το γράψιμο, όταν φυσικά ο χρόνος και οι υποχρεώσεις μου το επιτρέπουν. Λίγα τα περιθώρια απομόνωσης κι αυτοσυγκέντρωσης, αλλά πάντα υπάρχει τρόπος να ξεγλιστρήσεις.

-Συνήθως ποια βιβλία διαβάζετε με ευχαρίστηση;

Β.Χ.: Με συναρπάζουν τα μυθιστορήματα που μιλούν για άλλους πολιτισμούς. Μου γνωρίζουν άλλους τρόπους ζωής, άλλες αξίες και με κάνουν να αναθεωρώ κάποιες δικές μου… Τα ιστορικά μυθιστορήματα επίσης, γιατί με ταξιδεύουν στο παρελθόν με τρόπο τόσο ζωντανό και μου αποκαλύπτουν αλήθειες, που επιμελώς μας έκρυβαν τα σχολικά βιβλία… Έχοντας φτάσει κι εγώ πια σε μια ηλικία που τα γεγονότα πίσω μου έχουν γίνει ήδη ιστορία, νιώθω πόσο σημαντική είναι η προσφορά τους στον άνθρωπο. Φυσικά, Παιδική Λογοτεχνία, όπως άλλωστε έκανα όλα αυτά τα χρόνια. Τους κλασσικούς μας, ιδιαίτερα της λεγόμενης γενιάς του ’30. Ποίηση, όσο μου είναι δυνατό. Διαβάζω Έλληνες και ξένους λογοτέχνες χωρίς να μπορώ να πω ποιους ξεχωρίζω… Δε θα διαβάσω εύκολα αυτό που λέμε γυναικεία λογοτεχνία, παρόλο που υπάρχουν αρκετά αξιόλογες εκπρόσωποί της. Γενικά διαβάζω ό,τιδήποτε, αρκεί να έχει λογοτεχνικότητα και αξίες, που σε οδηγούν στη χαρά της ανάγνωσης. Αυτό που με ευχαριστεί εδώ στην Αίγινα είναι η συμμετοχή μου στη Λέσχη Ανάγνωσης, που μου δίνει την ευκαιρία να γευτώ το βιβλίο σε πολλαπλές αναγνώσεις. Και κάθε φορά εκπλήσσομαι πόσο διαφορετικές κι ενδιαφέρουσες μπορεί να είναι αυτές.

Ευχαριστώ πολύ!

1 ΣΧΟΛΙΟ

  1. Ευχαριστώ πολύ,Βάσω Παππά, για το χρόνο και το χώρο που μου διαθέσατε!

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ