Της Γεωργίας Αντωνούλα-Τύμπα, Θεολόγου.

 Ο ”ένας” χριστιανισμός των εγκλημάτων στο όνομα του Χριστού. Ο Χριστιανισμός των Σταυροφόρων, που με το σύμβολο του Σταυρού στο στήθος έσφαξαν άμαχους Μουσουλμάνους,  γυναίκες και παιδιά, οι οποίοι  είχαν καταφύγει στο τζαμί της Ιερουσαλήμ το 1099. Ύστερα, οι Σταυροφόροι βουτηγμένοι ως τον αστράγαλο στο αίμα έσπευσαν να προσκυνήσουν τον Πανάγιο Τάφο!

Ο ”ένας” χριστιανισμός των παπικών και προτεσταντών ιεραποστόλων, που συνέδεσαν την ιεραποστολή με την αποικιοκρατία. Χαρακτηριστικά είπε ο βραβευμένος με Νόμπελ Ειρήνης, Αφρικανός Επίσκοπος Ντέσμοντ Τούτου:”όταν ήρθαν να μας εκχριστιανίσουν, έβαλαν στα χέρια μας τη Βίβλο και μας είπαν να κλείσουμε τα μάτια και να προσευχηθούμε. Όταν ανοίξαμε τα μάτια, η Βίβλος ήταν το μόνο που μας είχε απομείνει. Όλα τ’ άλλα μάς τα είχαν αρπάξει”. Με πρόφαση τη διάδοση του χριστιανισμού άρπαξαν όλες τις πλουτοπαραγωγικές πηγές και προέβησαν  σε γενοκτονίες των ιθαγενών, για τις οποίες η πολιτισμένη Δύση τηρεί ”σιγήν ιχθύος”. Το 19ο αιώνα μόνο στο Κογκό σφαγιάστηκαν 10.000.000 άνθρωποι. Βρετανοί, Γερμανοί και Πορτογάλοι εφάρμοσαν τις ίδιες τακτικές στους λαούς που κατακτούσαν.

Ο ”ένας” χριστιανισμός… Όταν το 1957 η βασίλισσα της Αγγλίας υπέγραφε τη θανατική καταδίκη του δεκαεννιάχρονου Κύπριου Ευαγόρα Παλληκαρίδη, επειδή αγωνιζόταν εναντίον της Αγγλικής κατοχής της Κύπρου, ο βασιλιάς της Ελλάδας, Έλληνες και Κύπριοι βουλευτές, ιεράρχες, διανοούμενοι και απλοί πολίτες παρακαλούσαν να δοθεί χάρη στον Ευαγόρα Παλληκαρίδη. Η βασίλισσα Ελισάβετ όμως, η οποία είναι αρχηγός της Αγγλικανικής Εκκλησίας, επέμενε και επικύρωσε την απόφαση του  Άγγλου διοικητή της Κύπρου,

Και ο ”άλλος” χριστιανισμός. Ο χριστιανισμός των αγίων μας. Ο χριστιανισμός της αγάπης, της αυτοθυσίας, της συγχωρητικότητας. Ο χριστιανισμός του παππού μου, που πολέμησε στην Αλβανία τους Ιταλούς. Και, όταν μετά τον πόλεμο οι Ιταλοί από σύμμαχοι έγιναν εχθροί των Γερμανών, και οι Γερμανοί, όπου τους έβρισκαν, τους εκτελούσαν,ο παππούς μου έκρυψε στο σπίτι του τρεις Ιταλούς  φιλοξενώντας τους ως την απελευθέρωση.

Ο ”άλλος” χριστιανισμός, της γιαγιάς από την Κρήτη, που την συνάντησε το 1952 ο Γερμανός συγγραφέας Έρχαρτ Κέστνερ στο Γερμανικό νεκροταφείο της Κρήτης να ανάβει κεράκια στα μνήματα των Γερμανών στρατιωτών. Όταν τη ρώτησε: ”γιατί το κάνεις αυτό; Οι άνθρωποι αυτοί σκότωναν πριν λίγα χρόνια τους Κρητικούς”, η γιαγιά απάντησε :”Παιδί μου, τον άντρα μου τον σκότωσαν οι Γερμανοί στη μάχη της Κρήτης. Το παιδί μου το πήραν όμηρο στα 1943 και πέθανε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Σαξενχάουζεν. Δεν ξέρω πού είναι θαμμένο το παιδί μου. Ξέρω όμως πως όλα τούτα ήταν παιδιά μιας μάνας σαν κι εμένα. Και ανάβω στη μνήμη τους, επειδή οι μάνες τους δεν μπορούν να ‘ρθουν εδώ κάτω. Σίγουρα μια άλλη μάνα θα ανάβει το καντήλι στη μνήμη του γιου μου”.

Ο ”άλλος” χριστιανισμός, του ιερέα του Διστόμου, όπως σχετικά  αφηγείται ο Στούρε Λιννέρ, ο Σουηδός καθηγητής που αγάπησε την Ελλάδα και συνέβαλλε όσο λίγοι στη διάδοση του Ελληνικού πολιτισμού.Ο  Στούρε Λιννέρ, ως απεσταλμένος του Ερυθρού Σταυρού, βρέθηκε δυο φορές στο Δίστομο. Τον Ιούνιο του 1944 μετά τη σφαγή του Διστόμου φτάνει εκεί και το πρώτο πράγμα που βλέπει είναι …σε κάθε δέντρο κατά μήκος του δρόμου και για εκατοντάδες μέτρα, κρεμασμένα ανθρώπινα κορμιά, σταθεροποιημένα με ξιφολόγχες, κάποια από τα οποία ήταν ακόμη ζωντανά. Ήταν οι κάτοικοι του χωριού που τιμωρήθηκαν από τους Γερμανούς, διότι θεωρήθηκαν ύποπτοι για παροχή βοήθειας στους αντάρτες. Λίγο καιρό αργότερα, όταν οι Γερμανοί υποχωρούσαν, ξαναβρίσκεται στο Δίστομο με αποστολή τροφίμων. Έμαθε ότι κάποιοι Γερμανοί είχαν συλληφθεί από τους αντάρτες και περίμενε να υποστούν φριχτά αντίποινα. Αφηγείται ο ίδιος λέγοντας: “ Όταν φτάσαμε στα όρια του χωριού, συναντήσαμε μια επιτροπή με τον παπά στη μέση. Έναν “παλαιών αρχών πατριάρχη”, με μακριά κυματιστή λευκή γενειάδα. Δίπλα του στεκόταν ο αρχηγός των ανταρτών με πλήρη εξάρτυση. Ο παπάς πήρε το λόγο και μας ευχαρίστησε εκ μέρους όλων που ήρθαμε με τρόφιμα και  είπε προσθέτοντας:”Εδώ είμαστε όλοι πεινασμένοι, τόσο εμείς όσο κι οι Γερμανοί αιχμάλωτοι. Τώρα, εάν εμείς λιμοκτονούμε, είμαστε τουλάχιστον στον τόπο μας. Οι Γερμανοί δεν έχουν χάσει μόνο τον πόλεμο, είναι επιπλέον μακριά απ’ την πατρίδα τους. Δώστε τους το φαγητό που έχετε μαζί σας, έχουν μακρύ δρόμο μπροστά τους.” Έκπληκτος ο Λιννέρ λέει:  “Δεν έβλεπα πλέον καθαρά, απλά στεκόμουν κι έκλαιγα”.

Ο ”άλλος” χριστιανισμός του πατρός Κοσμά Γρηγοριάτη, του πατρός Χαρίτωνα Πνευματικάκη, του πατρός Χρυσοστόμου Παπασαραντόπουλου, της αδελφής Όλγας, που έδρασαν ιεραποστολικά στην Αφρική. Έδωσαν τα πάντα και δε ζήτησαν τίποτα. Γι’ αυτό οι Αφρικανοί αδελφοί μας τους τιμούν ως αγίους.

Ο ”άλλος” χριστιανισμός του παπα-Στρατή της Μυτιλήνης, που αγωνίστηκε για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, χωρίς να τον ενδιαφέρει αν ήταν χριστιανοί ή μουσουλμάνοι.

Ο”άλλος” χριστιανισμός του Αρχιεπισκόπου Αλβανίας Αναστασίου, που φέρθηκε και φέρεται πατρικά αδιακρίτως σε Αλβανούς και Βορειοηπειρώτες, σε χριστιανούς, μουσουλμάνους και άθεους.

Γιατί τα λέω όλα αυτά; Από ανησυχία, διότι βλέπω κάποιους μαθητές μου να αδυνατούν να καταλάβουν τον ”άλλο” χριστιανισμό και να παρασύρονται προς τον ”έναν”. Και κάποιους ενήλικες, διότι από μας ξεκινάει το κακό, να ξεχνάνε τον ”άλλο” χριστιανισμό και να βάζουν πλώρη για τον ”ένα”. Και να δίνουν την ψήφο τους στις πρόσφατες ευρωεκλογές σε κόμματα που βαφτίζονται χριστιανικά και την ίδια στιγμή να μιλούν για επαναφορά της θανατικής ποινής, για την ύψωση τείχους στον Έβρο και για τη δημιουργία ναρκοπεδίου, για να αποφύγουμε τους μετανάστες. Γι’ αυτό τα λέω…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ