Γράφει ο Αριστοτέλης Ράπτης, Ομότιμος Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών.

Στη μετεμφυλιακή και μεταχουντική περίοδο που διάγουμε, δημιουργήθηκαν πολλές τάσεις αριστερής αντίληψης. Σε όλες αυτές σχεδόν τις τάσεις κυριαρχούν μια a priori «πολιτική καθαρότητα» και ιερή «αυθεντία» και θεωρούν τη συνεργασία ως ατόπημα, τον διάλογο και τη διαπραγμάτευση ιδεών ή προτάσεων με συγγενικές παρατάξεις ως προδοσία. Συνήθως έχουν υιοθετήσει μια πρωτόγονη συγκρουσιακή λογική «Ή όλα ή τίποτα» ως λεβεντιά και στρατηγική αρετή. Αυτό επιβεβαιώθηκε και με τις αριστερές παρατάξεις που εντάχθηκαν στο ΣΥΡΙΖΑ όταν εκ των πραγμάτων ανήλθε στην εξουσία ο κ. Τσίπρας και είχε το θάρρος να πάει κόντρα στην κυρίαρχη λογική του άσπρου-μαύρου και την ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής λογικής, προκειμένου να μην οδηγηθεί η χώρα στην καταστροφή.raptis

Όλες αυτές οι αριστερές παρατάξεις, συμπεριλαμβανομένου προφανώς και του ΚΚΕ, έχουν υιοθετήσει απόψεις, που υποτιμούν την αξία της διπλωματίας και την πολιτική των σταδιακών κατακτήσεων, και προτιμούν την αλόγιστη πάλη με όπλο τη φωτιά, το γκρέμισμα εκ θεμελίων, αντί της αναζήτησης νέων, έξυπνων εργαλείων και τρόπων δράσης, που ανταποκρίνονται στις επιστημολογικές και ιδεολογικές κατακτήσεις της εποχής μας.
Κανείς δεν αρνείται την αξία της οργανωμένης και καλοσχεδιασμένης επαναστατικής δράσης ως ηθικής και πολιτικής επιλογής. Αρκεί να ξέρουμε πότε και πώς να την επιχειρήσουμε και τι άλλες ευκαιρίες μπορούμε να αξιοποιήσουμε. Δεν μπορεί όμως να χαρακτηριστεί ώριμη η επιλογή της – κατ’ επάγγελμα – ανέξοδης επαναστατικής γυμναστικής για το κάθε τι στην πολιτική, που βλέπουμε να εφαρμόζεται κατά κόρον στη χώρα μας. Μοιάζει με τον ήχο ενός μουσικού δίσκου που έχει κολλήσει, με παίχτη σε αγώνα σκάκι που κοιτάει μόνο τις δικές του κινήσεις, με την περίπτωση ενός πρώην προοδευτικού, που κατέληξε να γίνει τόσο δογματικός, που θεωρεί πως σε ένα διάλογο οι έννοιες σύγκλιση και αμοιβαία υποχώρηση είναι κατακριτέες και αρμόζουν μόνον στους αντιπάλους και τους προδότες.

Δεν είναι όμως λεβεντιά το να χλευάζεις όσους επιχειρούν διάλογο μόνο και μόνο επειδή μέσα στη δογματική σου μακαριότητα βαυκαλίζεσαι πως έχεις λύσει τα κρίσιμα θέματα εφαρμόζοντας αδοκίμαστες συνταγές, που συντηρείς απαράλλακτες από την εποχή των παππούδων σου. Λεβεντιά είναι η διακινδύνευση του λάθους, εφόσον το διακύβευμα δεν το καθιστά μοιραίο για ένα ολόκληρο λαό, αλλά παρέχει περιθώρια αναθεώρησης και ρεαλιστικού αναπροσανατολισμού. Γιατί στη σύγχρονη εποχή, η γνωστική ευελιξία, η αναθεώρηση και ο μετασχηματισμός προηγούμενων θεωρήσεων και ιδεών μας, η διαλεκτική αλληλεπίδραση μεταξύ των αντιθέτων δεν αποτελούν πια μειονέκτημα, αλλά προϋπόθεση για την ανοιχτή, κριτική και δημιουργική σκέψη.

Οι καιροί είναι πολύ δύσκολοι, ο αγώνας τιτάνιος για τη χώρα μας και οι εθνικές επιτυχίες δεν αναμένονται αυτονόητα άμεσες και θεαματικές. Από την άλλη πλευρά, είναι σύνηθες, σε περιόδους οικονομικής και εθνικής κρίσης, οι ακραίες και διχαστικές αντιλήψεις να παρουσιάζουν ιδιαίτερη άνθιση και, καμιά φορά τα «άκρα να συναντώνται» όχι ως περιεχόμενο στα λόγια και τις πράξεις τους, αλλά ως νοοτροπίες και στερεότυπες πρακτικές, που η ιστορία έχει δείξει πως σπάνια έχουν αίσια κατάληξη για οποιαδήποτε χώρα.

Εκείνο όμως το οποίο θεωρώ θετικό και παρήγορο είναι ότι υπάρχει μια μικρή ελπίδα που μου προκαλεί η αναπάντεχη προσδοκία πως ο κ. Τσίπρας θα καταφέρει στο τέλος να ενισχύσει ένα ισχυρό ιδεολογικό ρεύμα, το δημοκρατικό ρεύμα του λεγόμενου κεντροαριστερού χώρου, το οποίο πάντοτε υπήρχε στην κοινωνία μας, όμως είτε δεν βρίσκονταν πολιτικοί ηγέτες να το εκπροσωπήσουν επάξια, είτε εμποδιζόταν να πραγματωθεί από τις ανώμαλες καταστάσεις που κάθε φορά επιβάλλονταν στην αδύναμη και εξαρτημένη χώρα μας.

Τηλ. 6977212853 κινητό, 2106220417 οικία
e-mail: aristotle.raptis@gmail.com
www.tpe-education.com/raptis

 

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ