Tην μνήμη του Αγίου Νεομάρτυρα Δαυίδ του Μεγάλου Κομνηνού. Mεγάλη εικόνα του Αγίου Γεωργίου δώρησε ο Ποντιακός Σύλλογος στον ιερό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου στην Κολωνία.

Την Κυριακή 1η Νοεμβρίου 2015 ο Ποντιακός Σύλλογος Κολωνίας γιόρτασε πανηγυρικά την μνήμη του Αγίου Δαυίδ του Μεγάλου Κομνηνού και τελευταίου Αυτοκράτορα της Τραπεζούντας και της συνοδείας του, δηλ. των τριών υιών του Βασιλείου, Γεωργίου, Μανουήλ και του ανεψιού του Αλεξίου που όλοι μαρτύρισαν το 1463. Τον Ιούλιο του 2013 η Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου μετά από απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος βασισμένης σε εισήγηση του Μητροπολίτου Δράμας κ. Παύλου εξέδωσε ιδιαίτερη πράξη με την οποία έγινε η αγιοκατάταξη των παραπάνω καθιερώνοντας ημέρα εορτής της μνήμης τους την 1η Νοεμβρίου.pontioi kolonias

Την ίδια μέρα αναρτήθηκε στον ιερό ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου στην Κολωνία και εικόνα του Αγίου Γεωργίου, την οποία δώρησε στην εκκλησία ο Ποντιακός Σύλλογος. Την εικόνα αυτή είχε δωρήσει κατ αρχάς η ενορία Νέου Κορδελιού Θεσσαλονίκης σε ένδειξη ευγνωμοσύνης επειδή ο Ποντιακός Σύλλογος Κολωνίας είχε πετύχει να μαζέψει από εκδηλώσεις και δωρεές το ποσό που χρειαζόταν το Νέο Κορδελιό για έναν επαγγελματικό φούρνο μεγάλης χωρητικότητας και παρασκευής πολλών μερίδων φαγητού (μέχρι και 200 μερίδες). Έτσι η ενορία Αγίου Γεωργίου Νέου Κορδελιού με τον αγωνιστή πατέρα Βασίλειο και τους εθελοντές και τις εθελόντριες που του συμπαραστέκονται στο μεγάλο ανθρωπιστικό του έργο, μπορούν τώρα πλέον να καλύπτουν ευκολότερα τις ανάγκες των αναξιοπαθούντων συμπολιτών μας που χτυπήθηκαν βαριά από την οικονομική κρίση των τελευταίων ετών.

Τον πανηγυρικό λόγο σχετικά την αγιοποίηση του Αγίου Δαυίδ και την ανάρτηση της εικόνας του Αγίου Γεωργίου εκφώνησε ο Πρόεδρος του Ποντιακού Συλλόγου Κολωνίας „Οι Αργοναύτες“ Δημήτρης Κωνσταντινίδης, καθηγητής επαγγελματικών λυκείων. Συγχρόνως απηύθυνε τις πλέον εγκάρδιες ευχαριστίες τόσο στον πατέρα Μιχαήλ Σαρρή, ιερατικό προϊστάμενο της Ενορίας Κολωνίας, για τα αισθήματα πατρικής αγάπης και συμπαράστασης που τρέφει προς τον Ποντιακό Ελληνισμό, όσο και στις κυρίες της Διακονίας για την γενναιοδωρία τους.pontioi kolonias1

Μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας οι εκκλησιαζόμενοι δέχθηκαν κεράσματα τα οποία ετοίμασαν οι κυρίες της Διακονίας και του Ποντιακού Συλλόγου.

Ακολουθεί σύντομη βιογραφία του νέου αυτού Αγίου που προέρχεται από τα ιστορικά σπλάχνα του Ποντιακού Ελληνισμού.

 

Επιμέλεια: Δημήτριος Κωνσταντινίδης, Πρόεδρος Ποντιακού Συλλόγου Κολωνίας, OStR-Berufskolleg

 

Η Αγιοκατάταξη του Αγίου Νεομάρτυρα Δαυίδ του Μεγάλου Κομνηνού, τελευταίου Αυτοκράτορα της Τραπεζούντας και της συνοδείας Αυτού

Από το σύγγραμμα του κ. Χρήστου Ι. Δρούγκα, στο Amen.gr

Την 1η Νοεμβρίου η Εκκλησία μας εόρταζει την μνήμη  «τω ξίφει τελειωθέντων Δαυίδ , του Μεγάλου Κομνηνού , Βασιλέως της Τραπεζούντος , και των τριών αυτού υιών Βασιλείου, Γεωργίου, Μανουήλ και του ανεψιού αυτού Αλεξίου του διαδόχου εν έτει 1463 ινδικτιώνος ΙΒ΄ εν Κων/πόλει ».

Η κατάταξη Τους στο Αγιολόγιο της Εκκλησίας μας έγινε το έτος 2013, αφού συμπληρώθηκαν 550 χρόνια από την μέρα του μαρτυρίου τους. Και συγκεκριμένα στις 10 Ιουλίου 2013 με ιδιαίτερη Πράξη της Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ύστερα από εισήγηση του Μητροπολίτου Δράμας κ. Παύλου [Ποντίου στην καταγωγή] προς την Ι. Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος, έγινε η αγιοκατάταξή Τους και στην 1η Νοεμβρίου 2013 εορτάσθηκε – για πρώτη φορά – η μνήμη Τους.

Η καθυστέρηση, κατά 550 χρόνια, της αγιοκατάταξης των Νεομαρτύρων αυτών οφείλεται στο γεγονός ότι ο αυτοκράτορας Δαυίδ παρέδωσε ο ίδιος την Τραπεζούντα στον Μωάμεθ Β’ Πορθητή, πράγμα που, κατά πολλούς, ήταν πράξη εθνικής ταπείνωσης.

Ο Δαυίδ υπήρξε ο τελευταίος αυτοκράτορας της Τραπεζούντας και η καταγωγή του ήταν από την βασιλική οικογένεια των Κομνηνών, η οποία βασίλεψε στην Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης στα χέρια των Λατίνων Σταυροφόρων το έτος 1204.

Η άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Λατίνους είχε ως αποτέλεσμα τη γέννηση δύο Αυτοκρατοριών. Μία στη Νίκαια της Βιθυνίας και η άλλη στην Τραπεζούντα του Πόντου.

Δύο αδελφοί Κομνηνοί, ο Αλέξιος και ο Δαυίδ, απόγονοι του αυτοκράτορα Ανδρόνικου Α’ του Κομνηνού [1153-1185] , στρατηγοί ικανώτατοι και ανδρείοι, κατέκτησαν το μεγαλύτερο μέρος του Πόντου και ίδρυσαν Αυτοκρατορία.

Ο μαρτυρικός αυτοκράτορας Δαυίδ, γιός του Αλεξίου Δ’ [1417-1420] διαδέχθηκε στο θρόνο τον αδελφό του Ιωάννη, ο οποίος πέθανε το έτος 1458.

Ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος στο πολύ σπουδαίο βιβλίο του « ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ ΣΤΟ ΧΙΛΙΑ ΤΕΤΡΑΚΟΣΙΑ ΔΥΟ » [ Αθήνα 1957 ] αναφέρει, μεταξύ άλλων, και τον προδοτικό ρόλο του πρωτοβεστιάριου (πρωτοσύμβουλου) του αυτοκράτορα  Γεωργίου Αμιρούτζη.

Όταν ο επικεφαλής των στρατευμάτων του σουλτάνου,  πρώτος βεζίρης και αρχιστράτηγος Μαχμούτ στρατοπέδευσε κοντά στην Τραπεζούντα, απευθύνθηκε στον πρωτοσύμβουλο του αυτοκράτορα  Γεώργιο Αμιρούτζη και συνεννοήθηκαν, όπως φαίνεται, καλά και του ζήτησε να  μεταφέρει στον Δαυίδ την θέληση του σουλτάνου. Αυτή ήταν η παράδοση της Τραπεζούντας με αντάλλαγμα τη φυγή και εγκατάστασή του σε άλλο μέρος της επικράτειας του σουλτάνου, εάν δεν συμφωνούσε,  θα κατέστρεφε την πόλη.

Ο αυτοκράτορας Δαυίδ, που ως την ώρα εκείνη είχε αντισταθεί ηρωϊκά με τις λίγες στρατιωτικές δυνάμεις του, προδόθηκε από τον έμπιστο σύμβουλό του Γεώργιο Αμιρούτζη, ο οποίος εξαπατώντας τον αφέντη του, τον αυτοκράτορα Δαυίδ, τον βεβαίωσε ότι ο πληθυσμός της Τραπεζούντας, αν η παράδοσή της γίνει με φιλικό τρόπο, θα είναι σεβαστός. Και ο Δαυίδ υπεχώρησε.  Απαγοητευμένος δέχθηκε να συνθηκολογήσει.

Κατά τον Π. Κανελλόπουλο, ο Γεώργιος Αμιρούτζης ήταν γεννημένος προδότης. Συμπολίτης και παιδικός φίλος του Βησσαρίωνα, κατά την σύνοδο Φεράρας και Φλωρεντίας, συμφωνούσε μαζί του. Αφού υπογράφηκε ο  «ενωτικός όρος» και γύρισε στην Κωνσταντινούπολη, άλλαξε ξαφνικά γραμμή. Από την μία ημέρα στην άλλη έγινε ο πιο φανατικός ανθενωτικός και άρχισε να βρίζει τον παιδικό του φίλο Βησσαρίωνα. Ενώ έβριζε τους «ενωτικούς» ως αποστάτες, ήταν ό ίδιος ο χειρότερος αποστάτης του Γένους και του Χριστιανισμού γενικά. Το μόνο που σκεπτόταν ήταν να εξασφαλίσει πλάϊ στον σουλτάνο Μωάμεθ την άνεσή του.

  Με πόνο ψυχής την 15η  Αυγούστου 1461 παρέδωσε ο τελευταίος αυτοκράτορας την πρωτεύουσά του Τραπεζούντα στον Τούρκο κατακτητή, για να προφυλάξει τους κατοίκους της από την εξόντωση κατά τα λεγόμενα του συμβούλου του Γεωργίου Αμιρούτζη. Φαντάζεται κανείς πόση οδύνη δοκίμασε, όταν είδε το Ναό του πολιούχου Αγίου Ευγενίου να μετατρέπεται, την πρώτη κι΄όλας Παρασκευή μετά την 15η Αυγούστου σε τζαμί ;

Η οικογένεια του Δαυίδ επιβιβάσθηκε σε τούρκικο πλοίο και μεταφέρθηκε – μέσω Κωνσταντινούπολης – στην Αδριανούπολη. Η Τραπεζούντα αφέθηκε στα χέρια των Γενιτσάρων για να την λεηλατήσουν, και να σφαγιάσουν ένα μέρος του πληθυσμού, ενάντια στις διαβεβαιώσεις που είχε πάρει.

Στην αυτοκρατορική οικογένεια δόθηκε, ως τόπος κατοικίας,  κτήμα κοντά στον Στρυμόνα ποταμό, ζώντας υπό επιτήρηση, επειδή ο Σουλτάνος ήταν καχύποπτος. Υποπτευόταν ότι ο αιχμάλωτος βασιλεύς θα προσπαθούσε–κρυφά–να αναλάβει τη βασιλεία της Τραπεζούντας.

Μετά από δύο χρόνια δόθηκε αφορμή στον Μωάμεθ να απαλλαγεί από την βασιλική οικογένεια των Κομνηνών. Σαν αφορμή για την ενέργειά του αυτή έλαβε ένα γράμμα που έστειλε η Ανηψιά του Αικατερίνη- Πριγκίπισσα του κράτους των Ασπροπροβατάδων με πρωτεύουσα το Ντιγιάρμπακίρ- Χώρα του χαλκού-που έστειλε στον πρώην έμπιστο του Δαυίδ, Γεώργιο Αμιρούτζη και του ζητούσε να ενεργήσει να  ελευθερωθεί ο αδελφός της Αλέξιος και ένας γιός του θείου της Δαυίδ και να τους πάρει κοντά της, στην  Άμιδα, για μεγαλύτερη μόρφωση και κατάρτιση.

Ο Αμιρούτζης,  άτομο ασυνείδητο και χωρίς κανένα ηθικό φραγμό, για να φανεί αρεστός στον Μωάμεθ παρέδωσε την επιστολή της Αικατερίνης στα χέρια του Πορθητή και αυτός παίρνοντάς το αυτό σαν συνωμοσία εναντίον του μεταφέρει τον Δαυίδ και την οικογένειά του στην Κωνσταν/πολη  και τους φυλακίζει στην φυλακή του Επταπυργίου

Άρχισε τότε η γνωστή τακτική των Τούρκων. Υπόσχεση ζωής και τιμών σε περίπτωση αλλαγής της πίστης ή θάνατος σε περίπτωση εμμονής στην χριστιανική πίστη.

Ο Δαυίδ αποφασίζει χωρίς κανένα δισταγμό, τον θάνατο υπέρ του Χριστού. Σ΄αυτή Του την επιλογή τον ακολούθησαν και οι τρείς  υιοί του Βασίλειος, Γεώργιος και Μανουήλ, μαζί με τον διάδοχο Αλέξιο. Πρώτοι αποκεφαλίσθηκαν οι γιοί του και ο διάδοχος του θρόνου και στην συνέχεια ο αυτοκράτορας Δαυίδ. Το γεγονός αυτό το παρακολουθούσε και η σύζυγός του Ελένη, η οποία με σεμνό τρόπο θρηνούσε την απώλεια του συζύγου και των παιδιών της.

Το μαρτύριο όμως συνεχίσθηκε και μετά την καρατόμηση. Η διαταγή του Μωάμεθ ήταν σαφής. Τα σώματα των μαρτύρων να μείνουν άταφα για να γίνουν τροφή σκύλων και ορνέων. Έτσι και έγινε.

Κατά τη διάρκεια της νύκτας που ακολούθησε, η ευσεβής σύζυγος του Δαυίδ , Ελένη,  με τη συνοδεία μερικών πιστών υπηρετών της, πήγε  στον τόπο όπου έριξαν τα λείψανα και τα πήρε για τον ενταφιασμό τους και πρίν ο ήλιος ανατείλει, έθαψαν τα άγια λείψανα των μαρτύρων. Η Ελένη μετά από όλα αυτά έλαβε το μοναχικό σχήμα και αποσύρθηκε από τα εγκόσμια σε τόπο έρημο, όπου έζησε ασκητική ζωή και τελείωσε με οσιακό τρόπο την επίγεια ζωή της.

Η αγιοκατάταξη του Νεομάρτυρα Δαυίδ και της συνοδείας Του ήλθε με μεγάλη καθυστέρηση [550 χρόνια]. Υπήρξαν φωνές που εξέφραζαν αντίθεση σ’ αυτή την προοπτική, αλλά υπήρξαν και φωνές πνευματικών ανθρώπων με κύρος που διέλυσαν τις αμφιβολίες και τις σαθρότητες.

Κλείνοντας αυτή την αναφορά μας στους Αγίους Νεομάρτυρες του Πόντου παραθέτουμε την τελευταία παράγραφο της εγκυκλίου του Μητροπολίτου Δράμας κ. Παύλου προς τα πνευματικά παιδιά της  Μητροπόλεώς του για την αγιοκατάταξη Αυτών : « Ο Βασιλεύς Δαυίδ θυσίασε πρόθυμα τα πάντα. Πατρίδα, γένος, ύπαρξη, οικογένεια, για την αγάπη του επουρανίου βασιλέως Χριστού. Είναι η καλή απαρχή των Νεομαρτύρων του Ποντιακού Ελληνισμού. Γι’ αυτό  δεν πρέπει η λήθη να καλύψει με το σιωπηλό πέπλο το μαρτυρικό θάνατο του τελευταίου αυτοκράτορα της  Τραπεζούντας Δαυίδ για πολλούς σοβαρούς λόγους, που έχουν σχέση με την εθνική μας – την Ορθόδοξη – αυτοσυνειδησία μας και το μέλλον μας στο ιστορικό γίγνεσθαι. [……..] . Τα παιδιά των Ποντίων δεν ξεχνούν, διότι ηχεί μέσα τους η φωνή των Πατέρων τους, όπως την διασάλπησε ο αείμνηστος Λεωνίδας Ιασονίδης :‘ Ξηρανθήτω ημίν ο λάρυγξ, εάν επιλαθόμεθά σου ώ πάτριος ποντία γή–Να ξεραίνεται η γούλα μ’ αν ανασπάλλω την πατρίδα μ’, τον Πόντον’- Να ξεραθεί ο λάρυγγάς μου αν ξεχάσω την πατρίδα μου τον Πόντο » .

 

 

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ