Μιλάει η συγγραφέας παιδικών βιβλίων και καθηγήτρια αγγλικών Τζένη Κουτσοδημητροπούλου.
Συνέντευξη στη Γεωργία Κωστακοπούλου
Η Τζένη Κουτσοδημητροπούλου γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Μελβούρνη, Αυστραλίας. Στην εφηβεία μετακόμισε στην Ελλάδα. Σήμερα ζει στην Αθήνα με τον σύζυγό της και τα δύο τους παιδιά.
Είναι καθηγήτρια Αγγλικών και παράλληλα ασχολείται με την επιμέλεια υπό έκδοση αγγλικών εκπαιδευτικών βιβλίων. Χάρη σε μετεκπαίδευσή της, ασχολείται και με τη διδασκαλία στο διαδίκτυο, σε μαθητές από όλον τον κόσμο (Οnline Τeaching). Καθημερινά ταξιδεύει από ήπειρο σε ήπειρο, γνωρίζοντας διαφορετικούς πολιτισμούς, όμορφες πόλεις και χωριά και υπέροχους ανθρώπους, ακούγοντας τις δικές τους ιστορίες.
Διατηρεί τη δική της στήλη «Στάση… δημοτικό!», στο ένθετο της ηλεκτρονικής εφημερίδας Η Φωνή της Κω – Kosvoice.gr όπου και παρουσιάζει παιδικά βιβλία.
Το παιδικό βιβλίο όμως, ήταν πάντα η μεγάλη της αγάπη και η συγγραφή τους η κρυφή της επιθυμία. Αυτή η αγάπη είναι που την οδήγησε σε σεμινάρια δημιουργικής γραφής στην Ελλάδα και στο εξωτερικό… και κάπως έτσι ξεκίνησε να γράφει τις δικές της ιστορίες.
-Ποια είναι η εικόνα που παρουσιάζει το παιδικό βιβλίο σήμερα στην Ελλάδα;
Εκτιμώ ότι η εικόνα του παιδικού βιβλίου και η θέση του στην Ελλάδα δεν είναι αυτή που θα έπρεπε. Παρά το ότι υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι που κοπιάζουν πάνω σε αυτό το θέμα το τελικό αποτέλεσμα δεν είναι το επιθυμητό: Τα παιδιά διαβάζουν πολύ λιγότερο από άλλες χώρες. Για αυτό δεν θεωρώ ότι ευθύνεται η κρίση των τελευταίων χρόνων. Το πρόβλημα είναι γενικότερο και παλαιότερο : Το βιβλίο, γενικά, δεν υπάρχει επί της ουσίας στην καθημερινότητα του Έλληνα, στην κουλτούρα του θα έλεγα, κάτι που επηρεάζει με τη σειρά του και το παιδικό βιβλίο.
-Εκτιμάτε πως η Πολιτεία θα πρέπει να βοηθήσει γενικά το βιβλίο στην χώρα μας και κυρίως το παιδικό; Αν ναι και γιατί;
Ασυζητητί! Η Πολιτεία και πρώτα απ’ όλα η οικογένεια. Εάν η οικογένεια και το σχολείο που αποτελούν τη πρώτη και βασική επαφή του κάθε παιδιού με την κοινωνία και την Πολιτεία, υποστήριζαν περισσότερο το βιβλίο, και αγκάλιαζαν πιο θερμά τη φιλαναγνωσία, κάθε σπίτι θα είχε τη δική του βιβλιοθήκη.
Στις μέρες μας, παρά τις σημαντικές δυσκολίες που όλοι αντιμετωπίζουμε, ευτυχώς υπάρχουν αρκετοί γονείς και εκπαιδευτικοί που αγαπούν το βιβλίο και το έχουν ενσωματώσει στη καθημερινότητα τους. Ας προσπαθήσουμε να βάλουμε το βιβλίο στη ζωή μας, να το κάνουμε προέκτασή του χεριού μας. Να το προτιμήσουμε σαν δώρο, ειδικά όταν αυτό προορίζεται για παιδιά. Αναγκαία η ηλεκτρονική ενημέρωση που μας κατακλύζει, αλλά ανεκτίμητη η συμβολή του καλού βιβλίου στο να αναδεικνύονται αξίες και να χτίζονται υγιείς και συγκροτημένοι χαρακτήρες.
-Μπορείτε να αναφερθείτε στην τελευταία σας συγγραφική δουλειά; Θα πρέπει να περιμένουμε κάτι καινούργιο;
Η δροσιά του Φθινόπωρου θα μας φέρει καινούρια αναγνώσματα για μικρά και μεγαλύτερα παιδιά. Περισσότερα, όμως, θα σας αποκαλύψω μαζί με τα πρωτοβρόχια.
Μόλις πριν από 15 μέρες, κυκλοφόρησε το νέο μου εικονογραφημένο παραμύθι από τις εκδόσεις Ελληνοεκδοτική – Βασιλιάς Φωνακλάς Γαλήνη δεν βρίσκει με την υπέροχη εικονογράφηση της Αιμιλίας Κονταίου.
Ένα βιβλίο που μας μιλά για τις φωνές και τις εντάσεις και το πώς αυτές δεν λύνουν προβλήματα, αλλά δημιουργούν περισσότερα.
Οπισθόφυλλο:
Σε μια πόλη που την έλεγαν Βροντούπολη,
όλοι φώναζαν και τα πάντα γίνονταν με φασαρία τρομερή.
Πρώτος και καλύτερος, ο Βασιλιάς της…
Οι φωνές του, φανταστείτε, έφταναν μέχρι εδώ!
Κάποια μέρα, όμως, αρρώστησε βαριά! Φοβερός πονοκέφαλος! Και εκείνος, τέζα στο κρεβάτι!
Ένας παλιός του φίλος και η κόρη του, η Γαλήνη, αναλαμβάνουν δράση…
Θα καταφέρουν άραγε να κάνουν τον καλό τους Βασιλιά
να χαμογελά και πάλι;
-Επειδή έχετε ζήσει στην Αυστραλία πως αντιμετωπίζεται το βιβλίο και οι συγγραφείς σε αυτή τη χώρα; Μπορεί να υπάρξει σύγκριση με την Ελλάδα;
Θα έλεγα πως υπάρχουν αρκετές διαφορές. Το βιβλίο στην Αυστραλία αντιμετωπίζεται σαν καθημερινή ανάγκη. Όταν η ίδια η πολιτεία σέβεται τον κάθε δημιουργό, τότε το δημιούργημά του δεν μπορεί παρά να αντιμετωπιστεί με τον ίδιο σεβασμό. Όλα είναι θέμα παιδείας.
Για παράδειγμα, για να μπει ένα βιβλίο σε ένα σπίτι ή σε μια τάξη σχολείου, πρέπει πρώτα ένας ενήλικας (γονέας ή δάσκαλος) να διαβάσει και να εκτιμήσει το βιβλίο. Και αυτό γίνεται σε κοινωνίες που αγαπούν το βιβλίο. Που διαβάζουν πολύ. Που διαβάζουν παντού. Η εικόνα είναι αυτή που πείθει περισσότερο από κάθε θεωρία ή οδηγία.
Η Αυστραλία, ανήκει σε αυτές τις κοινωνίες.
-Ποιους τίτλους παιδικών βιβλίων προτείνεις;
Υπάρχουν πολλά καλά βιβλία που θα πρέπει να διαβαστούν. Αν και μου είναι πολύ δύσκολο να κάνω μία επιλογή θα αναφέρω κάποιους τίτλους ενδεικτικά και μόνο. Τα διάβασα πρόσφατα, είναι ελλήνων συγγραφέων και τα προτείνω ανεπιφύλακτα:
Για τους μικρούς μας φίλους:
- Είμαι σκέτο παιδί! Συγγ. Ιωάννα Μπαμπέτα, εικ. Λίλα Καλογερή, εκδόσεις Πατάκη
- Μ’ αγαπάς μπαμπά; Συγγ. Βασίλης Κουτσιαρής εικ. Κατερίνα Βερούτσου, εκδόσεις Ελληνοεκδοτική
- Φεύγει Έρχεται – Συγγ. Άννα Κοντολέων – Μάνος Κοντολέων Εικ. Φωτεινή Τίκκου, Εκδόσεις : Καλειδοσκόπιο
- Ο άσπρος σκύλος με τα πολλά ονόματα – Συγγ. Ξανθή Μαντέλα, Εικ. Ντανιέλα Σταματιάδη, Εκδ. Κόκκινη κλωστή Δεμένη
Και για τα μεγαλύτερα παιδιά:
- Λέσχη Αλλόκοτων πλασμάτων [βιβλίο 1] Γιώργος Κ. Παναγιωτάκης, Εκδόσεις Πατάκη
- Το ημερολόγιο ενός δειλού, συγγ. Βασίλης Παπαθεοδώρου, Εκδόσεις Καστανιώτη
- Φτου Ξελύπη, Συγγ. Μαριέττα Κόντου εκδόσεις Μεταίχμιο
- Ένα χαμόγελο και …Γκλιν, Συγγ. Μαρία Ρουσάκη, Εκδόσεις Ψυχογιός
- Χάθηκε η μπάλα, Συγγ. Ελένη Γεωργοστάθη εκδόσεις Ψυχογιός
