Όσο ποτέ άλλοτε, η χώρα έχει ανάγκη από απελευθερωμένους και δημιουργικούς επιχειρηματίες, ικανούς να ανοίξουν αγορές.
Του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου.
Πόσοι από τις 300.000 και πλέον νέους Έλληνες που έφυγαν από την χώρα είναι δυνητικοί επιχειρηματίες; Πόσοι από αυτούς θα διαπρέψουν ενδεχομένως στην Silicon Valley ή σε Τεχνολογικά Πάρκα της Αυστραλίας, της Γερμανίας και της Ολλανδίας;Αγνωστον για την ωρα. Υπάρχουν όμως και οι επιχειρηματίες που βρίσκονται στην Ελλάδα και δεν θέλουν να φύγουν. Αυτοί είναι πραγματικοί ήρωες.Τι μπορουν να προσφερουν ομως στη σημερινη συγκυρια?
Ενώ από αυτούς εξαρτάται το μέλλον της χώρας, η πολιτική εξουσία στο σύνολό της δεν τούς έχει περί πολλού. Η πολιτική εξουσία αδυνατεί ή δεν θέλει να καταλάβει ότι το επιχειρείν στις ποικίλες εκδοχές του είναι η κινητήρια δύναμη του 21ου αιώνα και της ψηφιακής επανάστασης που εξελίσσεται όσο περνούν τα χρόνια. Οι πολιτικοί, παρασυρμένοι από το κυνήγι της εξουσίας, δεν μπορούν πλέον να παρακολουθήσουν την εποχή μας. Η ταχύτητά της τούς φοβίζει. Η εξουσία απεχθάνεται την ταχύτητα στις αλλαγές. Βολεύεται περισσότερο με την ακινησία.
Δυστυχώς, όμως, όσο η ελληνική οικονομία και κοινωνία παραμένουν σε κατάσταση ακινησίας, οι ανοικτές πληγές τους θα μετατραπούν σε γάγγραινα. Και τότε θα πρέπει να αρχίσουν επώδυνοι ακρωτηριασμοί. Αυτό πρέπει με κάθε τρόπο να αποφευχθεί, γιατί θα σημαίνει και το τέλος της χώρας στον 21ο αιώνα. Η ελληνική κοινωνία πρέπει να ξυπνήσει. Μία Ελλάδα της δημιουργιας, που θα στηρίζεται σε πρωτοπόρους δημιουργούς και δυναμικούς επιχειρηματίες, είναι το πλοίο της σωτηρίας.
Μέσα στα επόμενα δέκα χρόνια, ο κόσμος των επιχειρήσεων θα περάσει σε μακρα φαση έντονων διαρθρωτικών αλλαγών. Όπως ο δυτικός κόσμος πέρασε από μία κατά βάση αγροτική οικονομια στην αντιστοιχη βιομηχανική,στις δεκαετίες τού 1930 και τού 1940, σήμερα το διεθνες περιβαλλον μεταβαίνει σε μία δικτυωμένη, ψηφιακή οικονομία, στο πλαίσιο της παγκόσμιας αγοράς. Με ολοένα και πιο εντατικούς ρυθμούς, οι κλάδοι της οικονομίας κατευθύνονται όχι από τις εταιρείες, από τα μονοπώλια και τους ρυθμιστικούς φορείς, αλλά από ανταγωνιστικά οικοσυστήματα. Αυτοί οι κλάδοι εξελίσσονται καθώς οι εταιρείες που τούς απαρτίζουν στρέφονται προς την φιλοσοφία του λογισμικού, έχοντας στον πυρήνα τους διάφορα μοντέλα ψηφιακής επιχειρηματικότητας.
Είναι επίσης αξιοσημείωτο ότι στις μέρες μας οι κοινωνικοί και οικονομικοί θεσμοί εισάγουν την ανατρεπτική τεχνολογία του Διαδικτύου στην ζωή μας με οριζόντιο, αντί για κάθετο, τρόπο. Για να το θέσω αλλιώς, σε κάθε κλάδο –είτε αυτός είναι κατασκευαστικός-κτηματικός, ενεργειακός, υγείας, ψυχαγωγικός, ή οικονομικός– οι καλύτερες εταιρείες υιοθετούν τα ψηφιακά επιχειρηματικά μοντέλα που οδηγούν σε νέες πηγές εσόδων. Το ίδιο μοτίβο βρίσκει κανείς σε όλους τους κλάδους.
Όπως πολύ εύστοχα επισημαίνει η συγγραφέας και σύμβουλος επιχειρηματικότητας Julie Meyer, το νέο επιχειρείν είναι από την φύση του αντιγραφειοκρατικό, αντισυντεχνιακό και βεβαίως πολύ πιο διαφανές από γνωστά πρότυπα του παρελθόντος. «Ο νέος επιχειρηματίας δεν μπορεί πλέον να βλέπει τον εαυτό του σαν μία σφραγισμένη αποθήκη εμπορευμάτων ή σαν μία ατομική επιχείρηση. Δεν μπορεί πλέον απλώς να πουλάει το προϊόν ή την υπηρεσία σε κάποια άλλη επιχείρηση ή άτομο. Στην εποχή μας αποτελεί μέρος ενός δικτύου», γράφει στο βιβλίο της Καλώς Ήρθατε στην Χώρα της Επιχειρηματικότητας (εκδόσεις Economia-ΕΕΔΕ).
Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό διότι η δικτύωση και όχι η διαπλοκή πλέον απαιτεί μεγάλους χώρους ελευθερίας. «Στην νέα επιχειρηματικότητα, η οικονομία υπερισχύει της πολιτικής», είπε στην διάρκεια της προεκλογικής του καμπάνιας ο νέος Γάλλος πρόεδρος Εμμανουέλ Μακρόν, και είχε δίκιο. Βλέπει σωστά τις εξελίξεις και πιθανότατα αυτή η ματιά θα είναι η αφετηρία για ευρύτερες αλλαγές και στην Ευρώπη. «Στις νέες συνθήκες, μοναδικός ρόλος της κυβέρνησης είναι να υπηρετεί τους πολίτες. Πρέπει έτσι να λειτουργεί με πολλή διαφάνεια και να είναι υπόλογη για τις πράξεις της», τόνισε πρόσφατα ο Εμμ. Μακρόν.
Δεν χωρά πλέον καμμία αμφιβολία ότι βρισκόμαστε στην εποχή ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου. Αυτό που συνάπτεται ανάμεσα στις κυβερνήσεις και στους ανθρώπους της δημιουργιας, είτε ανάμεσα στις εδραιωμένες επιχειρήσεις και τις νέες εταιρείες. Παρατηρώντας κανείς τον κόσμο μας διαπιστώνει ότι παντού όλο και περισσότεροι νέοι θέλουν να δουλέψουν για δικό τους λογαριασμό. Θέλουν να έχουν τα μεγαλύτερα δυνατά περιθώρια αυτονομίας. Η ψηφιακή τεχνολογία και οι αναρίθμητες εφαρμογές της προσφέρουν πάμπολλες ευκαιρίες, καθώς και νέα επιχειρηματικά πρότυπα.
«Στον νέο κόσμο στον οποίο ήδη έχουμε εισέλθει», μάς έλεγε πριν λίγο καιρό φίλος καθηγητής φιλοσοφίας στο Βέλγιο, «η ψηφιακή απελευθέρωση αξιοποιεί πρωτίστως τους έμψυχους πόρους και δευτερευόντως τους υλικούς. Δημιουργεί, ωστόσο, και νέες υποχρεώσεις, γιατί η ελευθερία δεν είναι ασυδοσία αλλά ευθύνη». Όπως βέβαια και η ταση για δημιουργια θα προσθέταμε εμείς, την οποία τόσο έχουμε ανάγκη.Μονον που εδω καποιοι την καταδιωκουν.
