Γράφει ο συγγραφέας- συνεργάτης της Ε.Γ. Αλέξανδρος Ιβανίδης.

Αφού παρακολούθησα και εγώ όπως και εκατομμύρια κόσμος την εθνική τραγωδία της Αττικής, με τους δεκάδες νεκρούς και αγνοουμένους αλλά, και τις τεράστιες εκτάσεις καμένης γης, όπως και τις ολοκληρωτικές καταστροφές περιουσιών πληροφορήθηκα για τις έντονες καταστροφές και σε άλλες χώρες. Φωτιές για παράδειγμα στην Καλιφόρνια και την Πορτογαλία αλλά και πλημμύρες στη Σουηδία. Και εκεί νεκροί, και εκεί αγνοούμενοι, και εκεί ακραία καιρικά φαινόμενα χωρίς προηγούμενο. Κάθε χρόνο λέμε ποτέ ξανά, αλλά, τελικά, κάθε χρόνο πάλι τα ίδια και χειρότερα. Οι φωνές που κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου πληθαίνουν. Η φύση εκδικείται. Τα ακραία καιρικά φαινόμενα θεωρούνται πλέον καθημερινό φαινόμενο και η ζωή μας αλλά και των ζώων πρέπει να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες. Που δεν είναι οπωσδήποτε για κανέναν μας φιλικές!

Έγιναν πολλά λάθη όλα αυτά τα χρόνια της έντονης εργοστασιακής ανθρώπινης δραστηριότητας. Αλλά και από τη χρήση των προϊόντων τους. Το ερώτημα που τίθεται είναι ένα. Προλαβαίνουμε ν’ αλλάξουμε κάτι ή η κλιματική αλλαγή είναι μη ανατρέψιμη; Ειλικρινά δεν ξέρω την απάντηση. Από την άλλη μια προσωπική μου παρατήρηση με οδήγησε σε κάποια συμπεράσματα. Υπάρχουν κάποιοι που ακόμα αδιαφορούν για αυτή την κλιματική αλλαγή. Ίσως γιατί τα ακραία καιρικά φαινόμενα δεν τους έχουν αγγίξει αρκετά. Ίσως επειδή τους ενδιαφέρει μόνο η προσωπική τους ζωή. Το τώρα αδιαφορώντας εντελώς για το μέλλον του πλανήτη.

Μήπως είμαστε όμως λίγο πολύ όλοι μεταξύ αυτών των ανθρώπων; Και αν οι απάντησή σας είναι όχι, μήπως κάποιες ή έστω κάποια στιγμή σκεφτήκαμε τουλάχιστον έτσι; Κι αν η σκέψη δεν παράγει έργο είναι όμως η βάση αυτού του έργου. Πρώτα σκέφτομαι κάτι και μετά το εκτελώ. Εάν λοιπόν δεν σκεφτόμαστε οικολογικά τότε σίγουρα η ζωή μας θα εξελίσσεται εις βάρος της φύσης. Η αλλαγή όμως αυτής της σκέψης πρέπει να γίνει αμέσως! Για να μη γράψω χθες! Δεν χωρούν άλλες αναβολές. Ούτε είναι καιρός για αναζήτηση ευθυνών. (προς Θεού δεν αναφέρομαι στη μεγάλη εθνική τραγωδία στο Μάτι. Εκεί επιβάλλονταν από το πρώτο δευτερόλεπτο να γίνει η ανάληψη ευθύνης. Ακόμα έχουν γίνει ελάχιστα πράγματα. Ντροπή!) Η αναφορά μου έχει να κάνει με τα ακραία φαινόμενα που λαμβάνουν χώρα σε όλον τον πλανήτη. Δυστυχώς η πολιτική βούληση κάνει ένα βήμα μπρος και άλλο ένα πίσω. Κι έτσι πρέπει εμείς ο κόσμος να λάβουμε δράση.

Για τα παιδιά μας. Και τα παιδιά των παιδιών μας. Για όλους αυτούς που θα πάρουν τη θέση μας. Γιατί; Γιατί πολύ απλά αν δεν σκέφτονταν έτσι ο Κολοκοτρώνης με τον Διάκο τώρα εμείς δεν θα λεγόμασταν Έλληνες. Θέλετε να σας γράψει για κάτι καλό η ιστορία ή για κάτι κακό; Επιλογή σας!

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ