Η Σίβυλλα Αργυροπούλου, η οποία  έχει σπουδάσει υποκριτική, σκηνοθεσία και λογοτεχνική γραφή,  δευτεροετής σπουδάστρια στην TABULA RASA, μας έστειλε το χρονογράφημα με τίτλο “ Ότι γυαλίζει…”

Η ομογενειακή εφημερίδα ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΝΩΜΗ, με έδρα το Βερολίνο, όπως είχαμε προαναγγείλει από τον περασμένο καλοκαίρι, από τον Σεπτέμβριο και στην online έκδοση, θα συνεργάζεται με τους σπουδαστές του ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗΣ ΓΡΑΦΗΣ TABULA RASA. Οι σπουδαστές του εργαστηρίου, θα αρθρογραφούν στην εφημερίδα και θα μας στέλνουν τα νέα της Ελλάδας καλύπτοντας διάφορους τομείς. Η αρχή γίνεται με τη Σίβυλλα Αργυροπούλου, η οποία  έχει σπουδάσει υποκριτική, σκηνοθεσία και λογοτεχνική γραφή.

Έχει εργαστεί σε τηλεοπτικές παραγωγές καθώς επίσης και στον χώρο των οικονομικών.

Είναι βιβλιοφάγος και αυτή τη στιγμή γράφει το πρώτο της αστυνομικό μυθιστόρημα καθώς και μια συλλογή διηγημάτων. Είναι δευτεροετής σπουδάστρια στην TABULA RASA. Έχει  διδαχθεί πέρσι την λογοτεχνική γραφή, και φέτος θα διδαχθεί  τα είδη της λογοτεχνικής γραφής (αστυνομικό, θρίλερ, τρόμου). Ακολουθεί το χρονογράφημα της Σίβυλλας Αργυροπούλου που δημοσιεύει η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΝΩΜΗ.

 

Ότι γυαλίζει…

 

Στη ντουλάπα μου επικρατεί τάξη και οργάνωση! Ειδικά τα αξεσουάρ τα έχω χωρίσει σε κουτιά. Έχω ένα κουτί με φουλάρια, ένα κουτί  με γάντια, ένα κουτί με γυαλιά ηλίου και τώρα πια.. ένα κουτί με μάσκες! Τις μάσκες που στην αρχή της πανδημίας μας έλεγαν πως δεν χρειάζεται να τις φοράμε όσο δεν νοσούμε, στην συνέχεια έπρεπε να τις φοράμε σε κάθε εσωτερικό και εξωτερικό χώρο  για προστασία και τώρα πια πρέπει να φοράμε διπλές γιατί η μονή δεν προστατεύει απόλυτα.

Στην αρχή τις σιχαινόμουν! Δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Εξαιτίας τους σταμάτησα να φοράω κραγιόν και αυτό ήταν μόνο η αρχή. Εφόσον έκρυβαν το πρόσωπό μου τόσο πολύ, σταμάτησα να βάφω και τα μάτια μου ενώ στο τέλος, έκοψα και την ενυδάτωση. Το ένα έφερε το άλλο και ένιωσα πως δεν χρειαζόταν να βάψω τα μαλλιά μου. Και κάπως έτσι ξέχασα την Σίβυλλα που ήξερα και γνώρισα μια άλλη  πιο πρωτόγονη.

Όταν όμως πέρασε ο καιρός και μας ελευθέρωσαν πριν μας ξαναμπουντρουμιάσουν, άρχισα να παρατηρώ άντρες στο δρόμο που είχαν συνδυάσει τις μάσκες τους με το μαντήλι στο πέτο του κουστουμιού τους. Λίγο μετά είδα στις ειδήσεις την βασίλισσα Λετίθια της Ισπανίας να φοράει μάσκα ασορτί με το φόρεμα˙ μαγικό! Δεν μπορούσα να το πιστέψω, πόσο σικ, πόσο απίστευτη ιδέα. Επισκέφθηκα το φαρμακείο της γειτονιάς μου με την ελπίδα να βρω μια μάσκα υφασμάτινη μεν, μαύρη δε. Πίστευα πως θα χάριζε πολύ στο στυλ μου και θα μου έδινε μια μυστηριώδη όψη. Καθώς λοιπόν ξεσκάρταρα τις μάσκες, τί να δω? Μάσκα με παγέτες! Σάστισα, η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει, είχα επιτέλους βρει το νόημα της ζωής και πάλι! Ξαφνικά άρχισα να θυμάμαι ένα ένα τα κοκτέιλ φορέματά μου, τα πανωφόρια, ακόμα και όλες τις γόβες που ήταν ξεχασμένες στη ντουλάπα. Οι σκιές ματιών μου έκλειναν το μάτι, ενώ αναζοπυρώθηκε το ξεχασμένο μου φλερτάκι με τα κοσμήματα! Ζούσα σε μια παραζάλη, όλη μέρα κλεισμένη σπίτι και σέταρα ρούχα με μάσκες! Σιγά σιγά έχασα τα κιλά της καραντίνας και μπήκα στα κανονικά μου ρούχα, δεν είχα πια την ανάγκη να φοράω φόρμες! Κάτω από τη μάσκα, άρχισα να φοράω ανεξίτηλο κραγιόν. Μπορεί να μην το έβλεπε κανείς˙ η ιδέα όμως ότι το φορούσα ήταν για εμένα η σουπερμαντολίνη μου! Είχα τα πάντα. Φορούσα σατέν μέρα μεσημέρι, φλογερό κραγιόν και παγέτες κάλυπταν το μισό μου πρόσωπο.

Μου πήρε λίγο καιρό να καταλάβω ότι όλη αυτή η κιτς πρόσοψη έκρυβε το σάπιο εσωτερικό μου. Η πρωτόγονη Σίβυλλα είχε πάθει κατάθλιψη και χρειαζόταν αντανάκλαση από παγέτες για να λάμψει. Η αναπνοή μου εξακολουθούσε να κόβεται από την μάσκα όμως είχα πείσει τον εαυτό μου πως όσο έλαμπα, είχα αξία! Μόνο που όταν γυρνούσα σπίτι, έβγαζα τη μάσκα και κοιταζόμουν στον καθρέπτη αλλά δεν μου άρεσε το πρόσωπό μου διότι δεν ήταν αρκετά λαμπερό. Τα μάτια μου ήταν πια θολά ενώ η φωνή  μου χωρίς τη μάσκα, ήταν αδύναμη και ένρινη. Απλά, δεν ήμουν εγώ.

Αποθήκευσα τις μάσκες σε ένα κουτί και το έβαλα δίπλα στα άλλα κουτιά με τα αξεσουάρ. Η φυσιολογική τους θέση θα ήταν δίπλα στο κουτί με τα φάρμακα, όμως δεν ήμουν έτοιμη να βγάλω ετυμηγορία. Γύρισα πάλι στις κλασσικές υφασμάτινες μάσκες μιας χρήσης του φαρμακείου. Δεν ξαναπήρα βάρος, έπιασα πάλι τα βιβλία μου και έλυσα τις διαφορές μου με τους ήρωες των μυθιστορημάτων που αγαπούσα τόσα χρόνια. Συνεργαστήκαμε. Εκείνοι ξεπέρασαν ερωτικές απογοητεύσεις, πολέμους, έλυσαν μυστήρια και εγώ ξαναβρήκα τον εαυτό μου. Και από πρωτόγονη, έγινα σύγχρονη και κατακαημένη. Τουλάχιστον ήμουν εγώ. Και αυτό ήταν αρκετό.

 

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ