Φέτος η Ελληνική Κοινότητα Στουτγάρδης έγινε 60 ετών. Αυτή η Κοινότητα με τη μεγάλη και ένδοξη ιστορία αγκάλιαζε κάποτε πάνω από το 50% των Ελλήνων της πόλης μας. Είχε περισσότερα από 4.000 χιλιάδες εγγεγραμμένα μέλη. Σήμερα, „γερασμένη και ξεχασμένη“, αδυνατεί να παίξει το ρόλο που έπαιζε επί 10ετίες πριν από την παγκόσμια οικονομική κρίση. Με άλλα λόγια, η ελληνική παροικία της περιοχής Στουτγάρδης, που απαριθμεί πάνω από 50.000 χιλιάδες Έλληνες, είναι στην ουσία ακέφαλη. Και τώρα τι κάνουμε;
Εμείς, που σύμφωνα με το ισχύον καταστατικό της Ελληνικής Κοινότητας Στουτγάρδης (Παράγραφος BGB §26), την εκπροσωπούμε βάσει του ισχύοντος νόμου και παίρνοντας τα 60 της χρόνια σαν αφορμή, απευθυνόμαστε σε όλους εσάς τους συμπατριώτες και σας καλούμε σε μια πρώτη συνάντηση, στο Restaurant Friedenau Rotenbergstr. 127 70190Stuttgar την Κυριακή 29. 10. 2017 στις 11.00 η ώρα.
Σ’ αυτήν την πρώτη συνάντηση θα θέσουμε προς συζήτηση, πρόταση για την
επανεκκίνηση και δραστηριοποίηση της Ελληνικής Κοινότητας με βάση το ισχύον καταστατικό της (Vereinsregister-Satzung, AZ 14 VR 1135).
Παρακαλούμε όλους τους συμπατριώτες που θα λάβουν αυτή τη πρόσκληση, να την προωθήσουν/γνωστοποιήσουν σε όσο το δυνατόν περισσότερους ενδιαφερομένους.
Στέλιος Φιλιππίδης (Πρόεδρος),
Ειρήνη Κοκκοτίδου (Αντιπρόεδρος)
Ιστορία της Ελληνικής Κοινότητας Στουτγάρδης (ένα μέρος από τον πανηγυρικό στα 50 χρόνια
Η κατά α/α 119 ταυτότητα μέλους της Ελληνικής Κοινότητας, Φεβρουάριος 1957
Οι πρώτοι Έλληνες εργάτες έφτασαν στην Στουτγάρδη το 1941/1942. Οι περισσότεροι ήρθαν με συμβόλαια ως Fremdarbeiter ή Zwangsarbeiter και δούλευαν στα χιτλερικά τότε εργοστάσια. Μετά τον πόλεμο πολλοί από αυτούς δεν γύρισαν πίσω στην Ελλάδα. Έμειναν εδώ. Επίσης με το τέλος του πολέμου ήρθαν και άλλοι Έλληνες. Ήταν οι „Φιλο-Γερμανοί“. Έτσι τους αποκαλούσαν οι „ντόπιοι“ Έλληνες τους συνεργάτες της Wehrmacht. Οι „Φιλο-Γερμανοί“ αναμίχτηκαν με τους „ντόπιους“ και έτσι κατάφεραν να κρύψουν το αμαρτωλό παρελθόν τους.
Δεν υπάρχουν γνωστά στοιχεία που να περιγράφουν την ζωή και τη δράση αυτών των ανθρώπων μέχρι και το 1953. Η γνωστή ελληνική ταβέρνα „Piräus“ ήταν το ελληνικό κέντρο της Στουτγάρδης. Εκεί συγκεντρωνόντουσαν οι Έλληνες και εκεί θα γεννήθηκε και η ιδέα ίδρυσης ενός ελληνικού συλλόγου. Πότε, τι και πως εξελίχθηκαν τα πράγματα δεν είναι ακόμη γνωστό. Αυτό που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί είναι η εορταστική εκδήλωση για την 25η Μαρτίου που διοργάνωσε η νεο-ιδρυθείσα Ελληνική Κοινότητα το 1954. Αυτό σημαίνει, πως, αν όχι νωρίτερα, τουλάχιστον το 1953 θα πρέπει να ιδρύθηκε η Ελληνική Κοινότητα, ίσως με κάποια διαφορετική ονομασία και ίσως χωρίς την νομική αναγνώρισή της (e.V.).
Το 1955 ζούσαν στην Στουτγάρδη 285 Έλληνες. Οι 151 πήραν μέρος στην ιδρυτική συνέλευση, όπου και ιδρύθηκε ο Σύνδεσμος Ελλήνων Στουτγάρδης και Βάδης- Βυρτεμβέργης. Ο Σύνδεσμος αυτός μετονομάστηκε το 1957 σε Ελληνική Κοινότητα Στουτγάρδης και Βάδης- Βυρτεμβέργης. Γι΄ αυτό και το έτος αυτό φέρεται σαν έτος ίδρυσης της Κοινότητας. Από το πρωτοδικείο αναγνωρίστηκε στις 22. Μαρτίου του 1958 και πρώτος πρόεδρος ήταν ο πριν λίγα χρόνια αποθανόν Γεώργιος Παπαηλιού που ήρθε σαν Fremdarbeiter το 1941. Με το Βασιλικό Διάταγμα 173 που δημοσιεύτηκε στις 22. Οκτωβρίου 1958 στην εφημερίδα της κυβερνήσεως η Ελληνική Κοινότητα Στουτγάρδης αναγνωρίστηκε σαν «Ελληνική Κοινότητα χωρίς γεωγραφικά (κοινοτικά) σύνορα».
Το στέκι της Κοινότητας παρέμεινε η ταβέρνα „Piräus“ και οι βασικές δραστηριότητές της ήταν οι αγοραπωλησίες αυτοκινήτων. Τα περισσότερα μέλη τότε ήταν έμποροι. Με τον ερχομό νέων μεταναστών ο αριθμός των Ελλήνων αυξάνονταν συνεχώς. Το εστιατόριο „Piräus“ δεν μπορούσε πια να εξυπηρετήσει όλους τους Έλληνες. Έτσι με μια κοινή προσπάθεια όπου συμμετείχε το ελληνικό προξενείο, η εκκλησία, τα συνδικάτα και ο Δήμος της Στουτγάρδης βρέθηκαν στην Rosenstrasse 2 καινούρια γραφεία.
Οι μεγαλύτερης ηλικίας συμπατριώτες θυμούνται ακόμη το Bohnenviertel. Αυτήν την ελληνική γειτονιά της Στουτγάρδης. Εκεί βρισκόταν από το 1960 το κτίριο της Ελληνικής Κοινότητας. Όμως το κτίριο κατεδαφίστηκε και από τότε η Ελληνική Κοινότητα δεν έχει δικούς της χώρους.
Με τον μαζικό ερχομό των πρώτων Ελλήνων μεταναστών, αρχές της δεκαετίας του 1960, άλλαξε η σύνθεση των μελών της Ελληνικής Κοινότητας. Στις εκλογές του 1963 τρεις συμπατριώτες οι κ.κ. Ηλίας Καψημάλης, Λεωνίδας Κοντοζής, και Γρηγόρης Σπορίδης κατάφεραν να εκλεγούν στο ΔΣ. Οι συμπατριώτες αυτοί μαζί με άλλους Έλληνες από την περιοχή Στουτγάρδης ίδρυσαν την «Ενιαία Δημοκρατική Παράταξη» που αργότερα μετονομάστηκε Δημοκρατική Ενότητα. Με μεσολάβηση του πρωτοδικείου οι κ. κ. Χρηστοφορίδης, Κηρίτσης και Φλαμουράκης, ανέλαβαν την διεξαγωγή των εκλογών το 1964, όπου πρόεδρος εκλέγει ο Φλαμουράκης.(Στην Γενική Συνέλευση που έγινε στο DGB-Haus ήμουν παρών). Οι επόμενοι πρόεδροι είναι: Στέφανος Ξυδέας, Ν. Κοτέντσης, Δημοσθένης Παπακώστας, Παναγιώτης Λαδόπουλος, Νίκος Φωτιάδης, και Κώστας Καρράς. Από το 1982 οι Μιχάλης Καρτέρης, Σοφία Μαρμαρίδου, Θανάσης Κουδωνάς, Ηρακλής Τοπαλίδης, Ζέφη Βοστιτσάνου, Νίκος Αργυρίου, Απόστολος Γούσης, Σπύρος Κούρτογλου, Διαμαντής Διαμαντόγλου και Αντώνης Βασιλείου. Και από το 2002 οι Μαίρη Τσακαλίδου, Μαίρη Καρασαββίδου, Ελένη Ταγκαλίδου, Κυριάκος Παπαδόπουλος, Νίκος Ζυγόπουλος, Γιώργος Μητρούσκας, και Χρήστος Αγγελινούδης.
(K.K.)
