Συνέντευξη με την Βασιλική Παπαδοπούλου-Άτομο με αναπηρία.

Επιμέλεια: Βάσω Β. Παππά.

Vas_nikpap@yahoo.gr

 

Η Βασιλική Παπαδοπούλου, γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Αμβούργο της Γερμανίας μέχρι το 12ο έτος της ηλικίας της. Το 1996 επιστρέφει με την οικογένειά της μόνιμα στην Ελλάδα. Αν και άτομο με αναπηρία και καθηλωμένη σε αμαξίδιο κατορθώνει να τελειώσει το τμήμα Οικονομικών Επιστημών αλλά και να συνεχίσει στο Μεταπτυχιακό Τμήμα παίρνοντας master στη Χρηματοοικονομική από το ίδιο Πανεπιστήμιο. Τον τελευταίο χρόνο σε συνεργασία με τη σχολική σύμβουλο των Νηπιαγωγών κ. Μαρίνα Μπέση συμμετείχε σε ένα πρόγραμμα ευαισθητοποίησης και εξοικείωσης των παιδιών με την αναπηρία και τη διαφορετικότητα στα νηπιαγωγεία του Νομού Θεσπρωτίας. Στόχος αυτού του προγράμματος ήταν να εξοικειωθούν τα παιδιά με τη διαφορετικότητα αντιμετωπίζοντάς την ως μια ενδιαφέρουσα πρόκληση.

 

Η Βασιλική είναι μια νέα γυναίκα γεμάτη ενέργεια και αυτοπεποίθηση. Της αρέσει να μαθαίνει συνεχώς και να ανακαλύπτει καινούρια πράγματα. Μιλά άριστα Γερμανικά και Αγγλικά ενώ γνωρίζει ικανοποιητικά την Ιταλική και Ουγγρική γλώσσα.

 

Βασιλική, θα ήθελα να αρχίσουμε την κουβέντα μας από τα παιδικά σου χρόνια. Ήταν ευτυχισμένα; Ποια μυρωδιά σε γυρίζει σ’ εκείνα τα χρόνια;

 

Θα έλεγα πως ναι ήταν ευτυχισμένα, γιατί πάντα ξεπερνούσα τις δυσκολίες που προέκυπταν, δεν έμενα σε αυτές. Ήθελα να βλέπω την θετική πλευρά των πραγμάτων όσο δύσκολα κι  αν ήταν. Δεν το έβαζα κάτω! Ήμουν δυνατή και χαρούμενη ως παιδί . Νομίζω πως αυτή τη δυναμικότητα και τη χαρά εκπέμπω και τώρα… Η μυρωδιά που με γυρίζει πίσω στα παιδικά μου χρόνια είναι εκείνη των φρεσκοψημένων  χειροποίητων μπισκότων με άρωμα φυσικής βανίλιας και κανέλλας .

 

 Τα τελευταία χρόνια προσπαθείς να αναδείξεις το πρόβλημα της αναπηρίας καθώς και τα προβλήματα των ατόμων με ειδικές ανάγκες κάνοντας τους ανθρώπους να τους βλέπουν και να τους αντιμετωπίζουν όσο πιο φυσικά γίνεται. Περίγραψέ μου, πώς αντιμετωπίζεις η ίδια την αναπηρία και πώς οι συνάνθρωποί σου.

 

 Την αντιμετωπίζω ως μια όμορφη πρόκληση, βλέποντας την θετική της πλευρά. Πιστεύω πως αν τη δούμε έτσι, θα καταλάβουμε ότι δεν ήρθε το τέλος του κόσμου αν κάποιος έχει μια αναπηρία. Ο άνθρωπος δεν είναι μόνο πόδια, ή μόνο χέρια ή μόνο μάτια ή αφτιά. Αυτό που έχει σημασία για μένα είναι η προσωπικότητα του ανθρώπου, οι δεξιότητές του, ο τρόπος σκέψης του, τα όνειρά του. Θα πρέπει να εστιάζουμε στην συνολική προσωπικότητα του ανθρώπου και όχι στην αναπηρία, που είναι η αρχή για κάτι καινούριο, πιο συναρπαστικό και σίγουρα όχι το τέλος του κόσμου! Δυστυχώς, οι περισσότεροι άνθρωποι βλέπουν την αναπηρία ως κάτι τραγικό, δυσβάσταχτο, μιζεριάζοντας και νιώθοντας θλίψη, στενοχώρια για ό, τι συμβαίνει. Θα χαιρόμουν αν αποδέχονταν την αναπηρία, εκτιμώντας τον άνθρωπο, όποιο πρόβλημα και αν αντιμετωπίζει! Στόχος μου είναι μέσα από τη συμμετοχή μου στο πρόγραμμα ευαισθητοποίησης και εξοικείωσης των παιδιών με την αναπηρία και τη διαφορετικότητα στα νηπιαγωγεία του Νομού Θεσπρωτίας, τα παιδιά να εξοικειωθούν με αυτήν, αντιμετωπίζοντάς την ως μια ενδιαφέρουσα πρόκληση, σεβόμενοι πάντα τον άνθρωπο, προσφέροντας την προσβασιμότητα, τις διευκολύνσεις που δικαιούνται οι ανάπηροι ώστε να είναι ενεργοί πολίτες στην καθημερινότητά τους. Ξεκίνησα από το νηπιαγωγείο γιατί εκεί πιστεύω πως παίρνουμε τις βασικότερες γνώσεις οι οποίες μας ακολουθούν στην πορεία της ζωής μας. Επίσης, είναι η ηλικία στην οποία διαμορφώνεται το μεγαλύτερο μέρος της προσωπικότητάς μας , αν όχι, όλη . Τέλος είναι οι πολίτες του μέλλοντος!

 

Σήμερα βλέπουμε πολλά άτομα με ειδικές ανάγκες να διαπρέπουν στην επιστήμη, στον αθλητισμό, στη ζωγραφική, στη μουσική και αλλού. Τι θα είχες να πεις σε όλους εκείνους που προσπαθούν να καλύψουν το πρόβλημά τους;

 

Πιστεύω πως είναι το μεγαλύτερο σφάλμα που μπορούν να κάνουν καθώς ο άνθρωπος όπως ανέφερα και παραπάνω είναι ένα κράμα από όνειρα, πιστεύω, αξίες, δεξιότητες και όχι απλά μεμονωμένα μέλη. Μπορεί λόγω της αναπηρίας ή του προβλήματός τους να ανακαλύψουν δεξιότητες και ταλέντα που σε διαφορετική περίπτωση δεν θα είχαν ανακαλύψει ποτέ. Ας προχωρούν λοιπόν τη ζωή τους κανονικά, χωρίς την κάλυψη του προβλήματός τους. Προσωπικά, συγχαίρω  τους ανθρώπους που διαπρέπουν σε όλους αυτούς τους τομείς όποια κι αν είναι η αναπηρία τους. Ειλικρινά τους αξίζουν χιλιάδες μπράβο!

 

Παρά τα κινητικά προβλήματα που έχεις, κατόρθωσες να σπουδάσεις, να πραγματοποιήσεις μεταπτυχιακές σπουδές ενώ προγραμματίζεις να συνεχίσεις και σε διδακτορικό επίπεδο. Όλα αυτά σε κάνουν να αισθάνεσαι δικαιωμένη για τον κόπο που έχεις καταβάλει στη μέχρι τώρα ζωή σου; Είσαι ευτυχισμένη;

 

Ναι, βέβαια αισθάνομαι δικαιωμένη για τον κόπο μου και ευτυχισμένη για όσα έχω καταφέρει μέχρι τώρα.  Δεν επαναπαύομαι όμως, πάντα έχω καινούριους στόχους, όνειρα, ιδέες. Γενικότερα, μου αρέσει να δημιουργώ σε όλα τα επίπεδα .  

 

 

 

               Θα ήθελες να κάνεις δική σου οικογένεια; Τα παιδιά σού αρέσουν;

 

 Θα ήθελα πάρα πολύ να κάνω δική μου οικογένεια – νιώθοντας πριν όμως πληρότητα και χαρά με τον σύντροφο που είμαστε μαζί, ώστε να μεταλαμπαδεύσουμε αυτή την χαρά, πληρότητα και ευτυχία  και  στα παιδιά μας. Έτσι θα αισθάνονται ασφάλεια και ισορροπία που θα τους επιτρέψει την διαμόρφωση μιας υγιούς προσωπικότητας. Είναι ένα από τα όνειρά μου που αν πραγματοποιηθεί θα νιώθω ιδιαίτερη ευτυχία καθώς αγαπώ πολύ τα παιδιά και τη ζωή γενικότερα! Εύχομαι να γίνει αληθινό!

 

Λέγεται ότι ο πόνος είναι ένα παράσημο στη ζωή και ότι όσο πιο πολύ πονάει ο άνθρωπος, τόσο πιο πολύ ονειρεύεται. Εσύ τι πιστεύεις;

 

Πιστεύω πως όσο πιο πολύ πονά ο άνθρωπος τόσο πιο πολύ εκτιμά την υγεία, την ζωή,  την χαρά, το γέλιο, τις ευτυχισμένες στιγμές, τις ηθικές αξίες, τα αγαπημένα του πρόσωπα, προσπαθώντας και ο ίδιος να δημιουργήσει την κάθε του μέρα όμορφη, ξεχωριστή, ιδιαίτερη με απλά πράγματα, όπως, μια βόλτα στην παραλία, ακούγοντας μια όμορφη συναυλία ή παίζοντας μουσική και τραγουδώντας με τους φίλους του και τόσα άλλα,  όπως, μια καλημέρα από κάποιον που αγαπάς πολύ… ίσως και να ονειρεύεται περισσότερο…σίγουρα όμως καλλιεργείται, σμιλεύεται περισσότερο ως άνθρωπος.

 

              Πώς θα συμπλήρωνες την εξίσωση

 

 Αγάπη=  Ελευθερία επιλογών + δικαιοσύνη + ευτυχία + ομορφιά, απαραίτητη για τη σωστή εξέλιξη και πορεία του ανθρώπου.

 

Χρήμα=  μέσο για την υλοποίηση κάποιων αναγκών και επιθυμιών του ανθρώπου, όχι όλων όμως, γι’ αυτό δεν θα πρέπει να είναι το παν στη ζωή του.

 

             Ζωή=  το πιο όμορφο, ανεκτίμητο δώρο!

 

             Αναπηρία=  πολύ ενδιαφέρουσα πρόκληση!  

 

 Σε ποιους χρωστάς ένα μεγάλο ευχαριστώ;

 

Θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά τους γονείς μου, τα αδέρφια μου, τους φίλους μου, και όλους τους εξαίρετους εκπαιδευτικούς που μαζί με τα υπέροχα παιδιά-μαθητές τους με δέχτηκαν αυτό το χειμώνα στα νηπιαγωγεία τους. Εύχομαι να συνεχίσουν την σπουδαία δουλειά τους. Επίσης, ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους  όσους βοήθησαν στην οργάνωση των ημερίδων με θέμα την αναπηρία, τους όμορφους ανθρώπους που γνώρισα μέσω αυτών και ιδιαίτερα την πολύ δραστήρια και υπεύθυνη σχολική σύμβουλο της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης κ. Μαρίνα Μπέση, την φίλη και εξαίρετη Κοινωνική Λειτουργό, την κ. Ελπίδα Ανδρέου που πίστεψαν στην ιδέα μου, την έκαναν πραγματικότητα και ήταν μαζί μου σε όλες τις συναντήσεις μου με τα παιδιά στα νηπιαγωγεία καθώς επίσης και στις ημερίδες που έγιναν. Αναφέρομαι στο πρόγραμμα ευαισθητοποίησης και εξοικείωσης των παιδιών με την αναπηρία στα νηπιαγωγεία του νομού Θεσπρωτίας. Χωρίς την στήριξή τους δεν θα είχε γίνει τίποτα!

 

Υπάρχει κάτι που θα’ θελες να σε ρωτήσω και δεν στο έχω ρωτήσει;

 

 Ναι. Ποια θα έπρεπε να είναι η υποδομή της Ελλάδας ώστε πολίτες με αναπηρία να είναι ενεργοί πολίτες;

 

Απάντηση: Πριν από όλα, επιβάλλεται να δημιουργηθεί μια βάση δεδομένων ώστε να υπάρξει καταγραφή όλων των ατόμων με αναπηρία και το είδος της αναπηρίας τους. Αντίστοιχα πρέπει να δούμε πόσοι έχουν εκπαιδευτεί στην Ειδική Αγωγή, πόσοι θα ήθελαν να εκπαιδευτούν ή πόσοι είναι ευσυνείδητοι και έχουν απλά μέσα τους το αίσθημα της προσφοράς ώστε να εργάζονται ως συνοδοί των πολιτών αυτών. Κατ’ αυτόν τον τρόπο μπορεί να δημιουργηθεί ένα δίκτυο συνοδών σε όλη την Ελλάδα – από τον Έβρο μέχρι την Κρήτη ώστε πολίτες με αναπηρία να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους, δημιουργώντας την όπως εκείνοι επιθυμούν, ζώντας ανεξάρτητα από την οικογένεια. Είναι καλό που στην Ελλάδα ισχύει ακόμα ο θεσμός της οικογένειας, όμως, πρέπει να ισχύει μέχρι ενός σημείου και χωρίς να επηρεάζει την ενήλικη ζωή του ανθρώπου. Αυτό θα συμβάλλει στην αλλαγή νοοτροπίας, στην μετάνοια [ αλλαγή του νου ] τρόπου σκέψης ως προς τους πολίτες με αναπηρία εμπνέοντας σεβασμό και αξιοπρέπεια προς το πρόσωπό τους, τις ικανότητές τους, τις δεξιότητές τους, επιτρέποντάς τους, να λειτουργούν και να κυκλοφορούν ελεύθερα. Επίσης, θα υποχρεώσει την πολιτεία στη δημιουργία υποδομών πρόσβασης, κυριολεκτικά παντού – από τις δημόσιες υπηρεσίες και κάθε είδους κτήριο μέχρι τους χώρους ψυχαγωγίας, διασκέδασης ακόμα και σε παιδικές χαρές.

 

Ακόμα, αυτή τη στιγμή είμαι στην αναζήτηση ανθρώπων, οργανισμών  που όχι μόνο θα πιστέψουν στη δημιουργία του δικτύου συνοδών αλλά θα βοηθήσουν  στην καταγραφή των πολιτών με αναπηρία καθώς και στη χρηματοδότηση των ανθρώπων που θα προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε όσους πολίτες την χρειάζονται. Επιβάλλεται οι άνθρωποι αυτοί να πληρώνονται, όχι μόνο για λόγους δεοντολογίας αλλά και επειδή είναι ζήτημα επιβίωσης και πολύ περισσότερο ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ