Από την κυρία  Γκέλλυ Ανδρονίκου-Γκάσμαν,
εκπαιδευτικό, επιμελήτρια εκδόσεων
Φρανκφούρτη, 25 Μαρτίου 2012
 

      Μεσημέρι της 23ης Μαρτίου. Η άνοιξη παρούσα κι εμείς καλεσμένοι στον σχολικό εορτασμό του Ελληνογερμανικού Νηπιαγωγείου Φρανκφούρτης για την επέτειο της 25ης Μαρτίου. Η γιορτή λαμβάνει χώρα στην αίθουσα δεξιώσεων της Ελληνικής Κοινότητας. Τα παιδιά μας πρωταγωνιστές, εμείς απλοί θεατές.

Σκηνή πρώτη: Η είσοδος των παιδιών-σημαιοφόρων ντυμένων με παραδοσιακές ελληνικές στολές, περιστοιχισμένων από άλλα παιδιά ντυμένα στα χρώματα της γαλανόλευκης. Ανάρτηση σημαίας. Η κατανυκτική ψαλμωδία Υπερμάχω της εκκλησίας μας κατακλύζει την αίθουσα.

Σκηνή δεύτερη: Η γιορτή ξεκινά και επίσημα με την εισαγωγική ομιλία της διευθύντριας του νηπιαγωγείου, κας Πόπης Γκιουλέκα. Εκείνη δίνει ακολούθως τον λόγο στα παιδιά, για να αποδώσουν με τον δικό τους τρόπο, κατόπιν της μεθοδικής και συγκροτημένης διδασκαλίας που έχει από καιρό προηγηθεί, τον διττό χαρακτήρα -θρησκευτικό και εθνικό- της γιορτής.

Αρχικά όλα φαντάζουν σαν να πρόκειται να παρακολουθήσουμε μια συνηθισμένη σχολική γιορτή. Μόνη εξαίρεση φέτος ότι τράβηξε πάνω της τα φώτα της γερμανικής κρατικής τηλεόρασης του κρατιδίου της Έσσης (Hessischer Rundfunk), η οποία, λόγω της οικονομικής κρίσης της χώρας μας, θα παρουσιάσει τον Ιούνιο ένα εκτενές ρεπορτάζ με διάφορες πτυχές της ζωής των Ελλήνων μεταναστών της Φρανκφούρτης, συμπεριλαμβανομένης της εκπαίδευσης του νηπιαγωγείου, και πώς αυτοί βιώνουν την κρίση εδώ στην ξενιτιά.

Σκηνή τρίτη: Δύο κορίτσια αναπαριστούν με ακρίβεια στον ευαγγελικό λόγο την έλευση του Αρχάγγελου Γαβριήλ στη Μαρία και την αναγγελία του Θείου Θελήματος. Η εξαιρετική απόδοση του αρχαίου κειμένου του Ευαγγελίου από παιδιά προσχολικής ηλικίας μάς καθηλώνει, η όλη σκηνή μάς συγκινεί.

Οι απαγγελίες των ποιημάτων των παιδιών ξεκινούν και εναλλάσσονται με τραγούδια, με τα οποία όλοι μας έχουμε γαλουχηθεί από μικροί. Αργότερα αρχίζουν να αντηχούν ήχοι γνώριμοι από παλιά, μελωδίες δημοτικές αλλά και λαϊκές, πάντως όλες αμιγώς ελληνικές. Τα παιδιά, ντυμένα με παραδοσιακές στολές, σέρνουν τον χορό με χάρη και ρυθμό, με χαμόγελα και καμάρι. Αξιέπαινη και αξιοθαύμαστη, επίσης, η συμμετοχή και των γερμανόφωνων παιδιών τόσο στην απαγγελία όσο και στον χορό, ακολουθώντας κι αυτά τη δική μας παράδοση. Η αίθουσα πάλλεται από ζωντάνια. Αυτό που επακολουθεί είναι κάτι το πρωτόγνωρο, το ανείπωτο, το μεγαλειώδες. Τα χειροκροτήματα και οι επευφημίες του κοινού πέφτουν βροχή. Πραγματικά, είχα πολλά χρόνια να αισθανθώ τόσο έντονα -και, φαντάζομαι, όλοι μας- το κάλλος και τη δύναμη του ελληνικού δημοτικού χορού και τραγουδιού που δονούν σώμα και ψυχή.

Τελικά, η γιορτή μετατρέπεται σε κάτι εντελώς διαφορετικό από μια απλή παιδική γιορτή. Λειτουργεί ως πομπός αφύπνισης των ενηλίκων -γονέων, συγγενών και προσκεκλημένων- που την παρακολουθούν. Μάλλον τα παιδιά μας είναι εκείνα που δίνουν τώρα σε εμάς τους μεγάλους ένα καλό μάθημα, αυτό της εθνικής ταυτότητας και αξιοπρέπειας, κάτι που ξεχνάμε εύκολα ή ακόμη και μερικές φορές αποποιούμαστε. Τα παιδιά, όμως, έχουν συλλάβει το βαθύτερο νόημα της γιορτής, της κάθε εθνικής εορτής. Μέσα από το παιχνίδι της μάθησης δεν γνωρίζουν μόνο τα ήθη και έθιμα του τόπου μας αλλά γίνονται συνεργοί και συνεχιστές της ιστορίας μας. Αποκτούν εθνική συνείδηση και με βάση αυτή πορεύονται στον κόσμο και στη ζωή τους, ατομική και συλλογική. Μαθαίνουν τελικά να είναι περήφανα που είναι ελληνόπουλα και δεν διστάζουν να μιλούν τη γλώσσα τους, μια γλώσσα πανάρχαια που χάρισε στην ανθρωπότητα τον πλούτο της έκφρασης και το βάθος της διανόησης.

Αυλαία: Η κορύφωση της γιορτής και η κάθαρση έρχεται με την καταληκτήρια ομιλία της κας Γκιουλέκα, η οποία μας φέρνει ενώπιον της αλήθειας: πως ποτέ, παρ` όλες τις αντιξοότητες και τις εθνικές προσβολές στις οποίες έχουμε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια από τους αυστηρούς κριτές και κατακριτές μας, ποτέ δεν θα μείνουμε ραγιάδες και πως η Ελλάδα έχει αποδείξει στη μακρόχρονη ιστορία της πως “ποτέ δεν πεθαίνει”. Η ίδια δηλώνει συγκινημένη, δεν γνωρίζει όμως πόση συγκίνηση σκορπά με τα λεγόμενά της στο κοινό, πόσο ενεργεί σαν βάλσαμο ψυχής η φωνή της. Δάκρυα συγκίνησης και αυτογνωσίας κυλούν στα πρόσωπα όλων μας, όπως και στου προέδρου της Ελληνικής Κοινότητας Φρανκφούρτης, κου Νικόλαου Αθανασιάδη. Τα λόγια της τονώνουν την καταποντισμένη εθνική μας υπερηφάνεια, αφυπνίζοντας τον βαθύ πατριωτισμό που όλοι κρύβουμε μέσα μας.

Μια τέτοια γιορτή εθνικής ανάνηψης και μεγαλοπρέπειας, που ξεσήκωσε πλημύρα συναισθημάτων μέσα μας, είναι βέβαιο πως θα μείνει για πάντα χαραγμένη για πάντα στην ελληνική ψυχή μου.

Ζήτω το αθάνατο `21, ζήτω η 25η Μαρτίου, ζήτω η Ελλάδα!

 

 

 

2 ΣΧΟΛΙΑ

  1. Αριστα καλογραμμενο.
    Μια καταθεση καρδιας που προκαλει δυνατα συναισθηματα

  2. Εύγε στα παιδιά και στους εκπαιδευτικούς τους που κατάφεραν μακριά από την πατρίδα να αποδώσουν το μήνυμα της γιορτής της 25ης Μαρτίου. Παίρνουμε θάρρος από αυτούς για να μη το βάλουμε κάτω εδώ στην Ελλάδα, και να ελπίζουμε πως αργά ή γρήγορα η Ευρώπη θα δει με άλλο μάτι την κατάσταση μας.

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ