Γράφει ο Σπύρος Νεραϊδιώτης*.
Η συμπλήρωση τριάντα χρόνων από την ίδρυση του χορευτικού της Κωστηλάτας, μου ανοίγει το σεντούκι της μνήμης, βγάζοντας θύμησες και νόστο, καθώς και σωρεία συναισθημάτων περασμένων εποχών.
Η μηχανή του χρόνου με γυρίζει πολλά χρόνια πίσω. Τότε που ήμουν χοροδιδάσκαλος και πρωτοχορευτής στο χορευτικό που τόσο αγάπησα και κλείδωσα βαθιά μέσα στην καρδιά μου. Το χορευτικό που έκανα ένα με την ψυχή μου. Γι’ αυτό και η συγκίνησή μου είναι μεγάλη και τα συναισθήματά μου πολλά και ποικίλα.
Τι να πρωτοθυμηθώ στα οχτώ χρόνια παραμονής μου στο Σύλλογο της Κωστηλάτας; Σε τι να αναφερθώ από τις εκατό και πλέον χορευτικές παραστάσεις; Χορεύοντας στους ρυθμούς της μουσικής παράδοσης, στην πόλη της Άρτας και στα χωριά του Νομού, στην Ελληνική περιφέρεια και σε χώρες του εξωτερικού.
Θα αναφερθώ όμως στην πρώτη χορευτική παράσταση, το καλοκαίρι του ’84 στα όμορφα Θεοδώριανα, που θεωρώ δεύτερη πατρίδα μου. Ήταν τότε που το νεοσύστατο χορευτικό της Κωστηλάτας, χόρευε κάτω από το μεγάλο πλάτανο στην ασφυκτικά γεμάτη από Θεοδωριανίτες πλατεία. Χορεύαμε με τόσο μεράκι, πάθος και παλμό, που οι στίχοι Ρωμιοσύνης του Γιάννη Ρίτσου ταίριαζαν απόλυτα στο χώρο και το χρόνο:
Κι όταν χορεύαν’ στην πλατεία
μέσα στα σπίτια τρέμαν’ τα ταβάνια
και κουδουνίζανε τα γυαλικά στα ράφια.
Η Κωστηλάτα, σ’ αυτή τη διαδρομή του χρόνου, για μένα ήταν μια ιστορία, ένα μεράκι. Ήταν έκφραση, άρωμα και χρώμα, ήταν τρόπος ζωής και άγγιγμα ψυχής. Κάθε στιγμή που περνούσα στο χώρο αυτό τη ζούσα, τη χαιρόμουνα, την απολάμβανα, τη γλεντούσα, την έκανα βίωμά μου. Ήταν γλύκα και ομορφιά, πόθος και πάθος, ήθος και μύθος, τρέλα και ανατριχίλα, αγώνας και αγωνία.
Από την άλλη μεριά το χορευτικό της Κωστηλάτας, στη διαδρομή των τριάντα χρόνων, στέλνει μήνυμα ζωής και δημιουργίας. Μια ανοιχτή πρόκληση στις αναζητήσεις της νεολαίας. Είναι ο ομφαλός της γης, της παράδοσης και του λαϊκού πολιτισμού, της ποθεινής πατρίδας. Είναι ο ακάματος οδοιπόρος, που πορεύεται στα μονοπάτια της παράδοσης, αναζητώντας τις ρίζες μας. Είναι μια όαση, στην καυτή έρημο της στείρας παγκοσμιοποίησης, που προσπαθεί στο διάβα της να ισοπεδώσει τα πάντα. Είναι το κεράκι που συνεχώς αναμμένο φωτίζει μες το σκοτάδι, που προκαλούν η υποκουλτούρα και η ξενομανία. Είναι η πνευματική και πολιτιστική τροφή του πεινασμένου και ταλαιπωρημένου στη σημερινή εποχή, διαβάτη. Είναι ο φάρος που φωτίζει με το φως του την κάθε γενιά.
Για τα τριαντάχρονα της δημιουργικής του πορείας, εύχομαι από βάθους καρδιάς ό,τι το καλύτερο. Καθώς και καλή συνέχεια της ανοδικής του πορείας. Και σήμερα και αύριο και τώρα και πάντοτε. Στους ανθρώπους που υπηρετούν το Σύλλογο, εύχομαι δύναμη και κουράγιο, στη δύσκολη μα τόσο ωραία αποστολή που έχουν αναλάβει για να τη φέρουν εις πέρας.
Όλα αυτά τα χρόνια που υπηρετώ τη μουσικοχορευτική παράδοση, πέρασα από πάρα πολλά χορευτικά, διδάσκοντας χορό και τα βήματα στην παράδοση. Η Κωστηλάτα όμως, ήταν κάτι διαφορετικό, κάτι ξεχωριστό, κάτι ανεπανάληπτο.
Η Κωστηλάτα, «όπου και να ταξιδέψω με πληγώνει». Με «πληγώνει» με την έννοια του νόστου. Γιατί η Κωστηλάτα είναι νόστος. Και νόστος είναι ό,τι επιθυμείς.
*ο Σπύρος Νεραϊδιώτης είναι
χοροδιδάσκαλος, λαογράφος,
τηλεοπτικός παραγωγός