Δρ. ΗΛΙΑΣ ΝΙΚΟΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ – Ένας Ομογενής μας στο μακρινό ΟΜΑΝ [1. Το Σουλτανάτο του Ομάν είναι μια χώρα με έκταση 309.500 τετρ. χλμ. και πληθυσμό (139η στον κόσμο) 3.418.085 (σε αυτούς συμπεριλαμβάνονται και 577.293 που δεν κατάγονται από το Ομάν). Στα δυτικά συνορεύει με τη Σαουδική Αραβία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και την Υεμένη. Πρωτεύουσα είναι η Μουσκάτ με περίπου 30.000 κατοίκους (πάνω από 1 εκ. στην ευρύτερη μητροπολιτική περιοχή). Άλλες πόλεις είναι η Νίζουα, η Σαλάλα κ.ά. Η κύρια θρησκεία είναι το Ιμπάντι Ισλάμ, μια ιδιαίτερη μορφή του Ισλάμ που βρίσκεται ως επίσημη θρησκεία μόνο στο Σουλτανάτο του Ομάν. Εθνική εορτή είναι η 18η Νοεμβρίου (γενέθλια του Σουλτάνου Καμπούς).]

Το καθεστώς είναι μεν μοναρχικό, πλην όμως φιλελεύθερο, με τρεις γυναίκες υπουργούς στην κυβέρνηση και με υψηλό επίπεδο διαβίωσης των κατοίκων. Ο Σουλτάνος Καμπούς Μπιν Σαϊντ Αλ Σαϊντ είναι εξαιρετικά δημοφιλής στον λαό του αλλά παράλληλα, είναι και ένας ηγέτης διεθνούς κύρους. Ευχαριστούμε τον Ομανικό λαό για την αγάπη με την οποία περιβάλλει τους αποδήμους μας και τον Σουλτάνο, ο οποίος τους προσφέρει άριστες συνθήκες εργασίας και διαβίωσης.

Η Ελλάδα έχει άριστες σχέσεις με το Σουλτανάτο του ΟΜΑΝ. Στις 25/11/2006, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας πραγματοποίησε επίσημη επίσκεψη στο Ομάν, στα πλαίσια της περιοδείας του στην Αραβική Χερσόνησο.

Γράφει η Θωμαϊς Παριανού.

Ο Δρ. ΗΛΙΑΣ ΝΙΚΟΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ είναι Έλληνας ομογενής, κτηνίατρος τo επάγγελμα, ο οποίος εργάζεται, εδώ και 5 χρόνια στους βασιλικούς στάβλους του Σουλτανάτου του Ομάν, και είναι πολύ ευχαριστημένος. Για να γίνει όμως αυτό, ο Δρ Ηλίας Νικολακόπουλος πέρασε μία αντίστροφη Οδύσσεια, δηλ. υποχρεώθηκε εκ των πραγμάτων να φύγει από την Ελλάδα στο εξωτερικό δύο φορές, την πρώτη για σπουδές και την δεύτερη για εργασία.

Είχε την καλοσύνη να μας παραχωρήσει την ακόλουθη συνέντευξη, για την οποίαν τον ευχαριστούμε.

Δρ. Ν. Πέστε μας για τον τόπο καταγωγής σας, γιατί διαλέξατε το επάγγελμα του κτηνιάτρου και τις περιπέτειες που είχατε με τις σπουδές σας.

Γεννήθηκα το 1970 και είμαι γέννημα θρέμμα, 4η γενιά Αμπελοκηπιώτης, με πατρικές ρίζες από Μελιγαλά και Σμύρνη και μητρικές από Κρήτη, Αλεξάνδρεια Αιγύπτου, Νάξο και Κωνσταντινούπολη. Γονίδια γεμάτα ιστορία και ιστορίες.

Αποφάσισα να γίνω κτηνίατρος από τα 5 μου, αφού από τότε είχα μία εξαιρετική σχέση με τα ζώα. Νομίζω πως όλα τα παιδιά περνάνε τη φάση του «εγώ θέλω να γίνω κτηνίατρος» σε κάποια φάση της ζωής τους, εμένα απλά μου έμεινε.

Τελείωσα το Κολέγιο Αθηνών το 1987 και έδωσα Πανελλήνιες στοχεύοντας στην Κτηνιατρική Θεσσαλονίκης για την οποία όμως δεν κατάφερα να συλλέξω τα ζητούμενα μόρια. Ο τότε τρόπος εισαγωγής στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση – δεν είμαι σίγουρος αν έχει αλλάξει η ουσία κατά πολύ έκτοτε – απαιτούσε μια μηχανιστική και κατά λέξη απομνημόνευση της ύλης των εξετάσεων, πράγμα ασύμβατο με τον τρόπο που προσλάμβανα και προσλαμβάνω την γνώση. Έχω την εντύπωση πως και σήμερα, μετά από ένα πτυχίο κτηνιατρικής και ένα διδακτορικό, και πάλι θα αποτύγχανα σε τέτοιου είδους εξετάσεις.

Στην προσπάθειά μου να αποφύγω την έκθεσή μου στο ελληνικό σύστημα επιλογής και επαναλαμβανόμενων εξεταστικών αποτυχιών, αποφάσισα να ψάξω στο εξωτερικό μία σχολή Κτηνιατρικής και τελικά επέλεξα στην Κτηνιατρική Σχολή της Στάρα Ζαγόρα στην Βουλγαρία όπου και πήγα το 1987. Μετά από ένα χρόνο ταχύρυθμων μαθημάτων γλώσσας και εξετάσεων στο Μπουργκάς, πάνω στη Μαύρη Θάλασσα, μετακόμισα στο κέντρο της Βουλγαρίας από όπου και αποφοίτησα το 1994.

Φαντάζομαι ότι αυτό θα ήταν μεγάλη ταλαιπωρία για σας και την οικογένειά σας, χώρια τα έξοδα. Και, οπωσδήποτε ήταν στη μέση και η γλώσσα, μια γλώσσα βαλκανική με διαφορετικό αλφάβητο και παντελώς άγνωστες λέξεις. Βέβαια, για σας, που έχετε έφεση στις ξένες γλώσσες, δεν θα υπήρξε ιδιαίτερο πρόβλημα, θα αντιμετώπισαν όμως σοβαρές δυσκολίες τα άλλα παιδιά. Τα ταχύρυθμα αυτά μαθήματα σας βοήθησαν να παρακολουθήσετε το υψηλό ακαδημαϊκό επίπεδο και το εξειδικευμένο ιατρικό λεξιλόγιο?

Λοιπόν, όλοι έτσι νομίζαμε στην αρχή και αποδειχτήκαμε λάθος. Καταρχήν η Βουλγαρική γλώσσα, στην γραπτή της μορφή, δημιουργήθηκε από τους δύο αδερφούς –μοναχούς, τους Μεθόδιο και Κύριλλο (εξ ου και το όνομα ‘κυριλλική’), οι οποίοι είχαν γεννηθεί στην Θεσσαλονίκη και ο Βυζαντινός Πατριάρχης Φώτιος τους ανέθεσε το δύσκολο έργο του εκχριστιανισμού των Σλάβων, τον όγδοο αιώνα μ.Χ.

Ως εκ τούτου, η κυριλλική γραφή «δανείστηκε», όχι ένα, ούτε δύο αλλά δεκαεπτά ολόκληρα γράμματα από το Ελληνικό αλφάβητο.

Η δυσκολία που αντιμετωπίσαμε όλοι οι φοιτητές ήταν στην προφορά ορισμένων γραμμάτων που είναι αφύσικα για τον τρόπο που μιλάμε εμείς. Βέβαια υπήρχαν πολλές κοινές λέξεις Ελληνικής αλλά και Τουρκικής καταγωγής, επειδή και οι δύο χώρες έχoυν υποφέρει κάτω από τον Τούρκικο ζυγό για εκατοντάδες χρόνια. Το μεγάλο όμως ελληνικό ατού μας ήταν το μεγαλύτερο μέρος της ιατρικής ορολογίας που ήταν στην ουσία λέξεις ελληνικές!

Τα δύο πρώτα χρόνια του Πανεπιστημίου ήταν πολύ δύσκολα μιας και έπρεπε να μελετάμε πολύ περισσότερες ώρες από τους Βούλγαρους συμφοιτητές μας, για να περάσουμε τις εξετάσεις. Το μεγάλο μας δράμα όμως ήταν οι πολλές διαλέξεις και οι διαφορετικές προφορές των καθηγητών, που μας έκαναν τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα. Μαγνητοφωνήσεις, απομαγνητοφωνήσεις, ξενύχτια και ανταλλαγές σημειώσεων ήταν στην ημερήσια διάταξη τα πρώτα δύο χρόνια του Πανεπιστημίου.

Όσον αφορά στο οικονομικό κομμάτι, το τότε Ανατολικό μπλοκ ήταν σχετικά πιο φτηνό για τους Έλληνες, αφού η ανταλλαγή του συναλλάγματος μας βοηθούσε. Παρ’ όλα αυτά, με τις αλλαγές του καθεστώτος, των τιμών και την κρίση που ακολούθησε, οι τιμές ανέβηκαν σε τέτοιο βαθμό που πολλοί ξένοι και Έλληνες φοιτητές αναγκάστηκαν να περιορίσουν τα έξοδά τους, αφού είχε πέσει η αγοραστική τους δύναμη και οι οικογένειές τους δεν μπορούσαν να τους στείλουν περισσότερα λεφτά.

Επιπλέον, είχαμε τότε, ως λαοί σοβαρές διαφορές με τους Βούλγαρους, τόσο σε ιστορικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο. Εσάς πως σας αντιμετώπισαν οι Βούλγαροι, ως Έλληνα ?

Βγαίνοντας από την Ελλάδα για πρώτη φορά, ως θερμόαιμοι, Έλληνες έφηβοι, ήμασταν όλοι πολύ επιφυλακτικοί, αφενός λόγω αυτών των ιστορικών θεμάτων αφετέρου λόγω της τότε πολιτικής κατάστασης. Επίσης αγαπούσαμε πολύ την αντιπαράθεση. Ίσως νιώθαμε πως ήμασταν και συνεχιστές της εθνικής μας περηφάνιας.

Καθότι κατάγομαι από Μακεδονομάχο, τον Καπετάν Κόδρο, που σκοτώθηκε από τους Βούλγαρους το 1905, είχα τις δικές μου προσωπικές θέσεις. Μου άρεσε να αντιδρώ και θυμάμαι να κατεβαίνω τον δρόμο και να τραγουδώ, έξω από το Αστυνομικό Τμήμα, το «Τι ζητούν οι Βούλγαροι στην Μακεδονία».

Βέβαια πολύ σύντομα, ήρθε η αλήθεια και αναγκάστηκα να αναθεωρήσω. Οι Βούλγαροι αποδείχτηκαν εξαιρετικοί άνθρωποι, με τόσο μεγάλη αγάπη για τους Έλληνες, που πλέον ένιωθα «άβολα». Σε όλα τα ταξί άκουγαν είτε Καζαντζίδη, είτε Μπιθικώτση, όλοι τότε φανταζόντουσαν ένα ταξίδι στην Λευκή Θάλασσα όπως ονομάζεται στα Βουλγαρικά το Αιγαίο Πέλαγος.

Οι Βούλγαροι ήταν πάντα φιλόξενοι μαζί μας, μας βάζανε στα σπίτια τους, μας φροντίζανε σαν γείτονες και μας πρόσεχαν. Θυμάμαι ακόμα με συγκίνηση, σε μία σκληρή εξεταστική περίοδο, προς το τέλος των σπουδών μου, η οικογένεια των γειτόνων μου, ιδίως η γιαγιά, κάθε μεσημέρι να μου χτυπάει την πόρτα, κρατώντας ένα πιάτο ζεστή σούπα, προκειμένου να με βοηθήσει και να βεβαιωθεί πως έχω φάει.

Ακόμα τους φέρνω στην μνήμη μου και τους ευχαριστώ για τα όμορφα χρόνια και εννοείται πως έχω κρατήσει ακόμα πολλές επαφές.

Και όταν τελειώσατε τις σπουδές σας στην Βουλγαρία, τι επακολούθησε?

Μετά από ένα ταξίδι μερικών μηνών στην Τανζανία, όπου πήγα να δω τα άγρια ζώα στο βόρειο κομμάτι της χώρας, μετακόμισα στο Εδιμβούργο της Σκότιας τον Σεπτέμβριο του 1994, όπου και ολοκλήρωσα ένα κλινικό διδακτορικό στην αναπαραγωγή των ίππων μέχρι το 1999.

Απέκτησα άλλες εμπειρίες, ήταν ένας άλλος κόσμος, άλλος αέρας που με γέμισαν με ιδέες, παραστάσεις και γνώσεις: Ακαδημαϊκή ζωή, έρευνα, συνέδρια, ανταλλαγές σκέψεων με πλειάδες ανθρώπων της επιστήμης, και πάλι από όλες τις άκρες του κόσμου, Βόρεια και Νότια Αμερική, Αυστραλία, Ανατολική Ασία. Kαι φυσικά συνάντησα πολλούς Έλληνες και Ελληνοκύπριους.

Η λήξη του διδακτορικού μου σήμανε και τη λήξη της αναβολής μου και, σαν καλός Έλληνας πολίτης, τον Μάρτιο του 1999, παρουσιάστηκα στο Πολεμικό Ναυτικό, όπου και πέρασα 21 ενδιαφέροντες μήνες, που όπως πολλοί λένε, τόσο αντικατοπτρίζουν την βαθιά ελληνική πραγματικότητα. Τελειώνοντας και με αυτή την εμπειρία, είχα ήδη αποφασίσει να ψάξω για δουλειά σε κάποια αραβική χώρα, αφού οι αρχηγοί των Αραβικών κρατών, συντηρούν τεράστιους στάβλους και αυτό είχε μεγάλο επαγγελματικό ενδιαφέρον για εμένα.

Παρά τις διάφορες διερευνητικές συνομιλίες που είχα, κατέληξα για λίγους μήνες και πάλι στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου, αυτή τη φορά ως ερευνητής και κλινικός.

Η πατρίδα όμως με φώναζε πίσω και μετά από 12 χρόνια ξενιτιάς, στα 30 μου αποφάσισα πως ήταν πλέον η εποχή επαναπατρισμού. Ένιωθα πως «φτάνει» με το εξωτερικό, καιρός είναι να γυρίσω στην πατρίδα, να αποκατασταθώ. Γύρισα στην Ελλάδα μόλις λίγες μέρες πριν την πτώση των Διδύμων Πύργων.

Όπου βέβαια θελήσατε να αξιοποιήσετε τα πτυχία σας και να βρείτε ανάλογη εργασία. Τι συνθήκες αντιμετωπίσατε?

Επειδή το πρώτο μου πτυχίο ήταν σε ανατολική χώρα (Βουλγαρία), αν και ήμουν κάτοχος διδακτορικού διπλώματος από την Μεγάλη Βρετανία με αρκετές επιστημονικές δημοσιεύσεις και αναφορές, σύμφωνα με τον νόμο έπρεπε να περάσω την βάσανο που τότε λεγότανε ΔΙΚΑΤΣΑ (νυν ΔΟΑΤΑΠ).

Η κακότητα, αδιαφορία και κακοήθεια που συνάντησα συναναστρεφόμενος αυτά τα γρανάζια του Ελληνικού Κράτους με σόκαραν. Δυστυχώς δεν ήταν απλά μία προσωπική αντιπαράθεση αλλά μία μόνιμη «θέση» του συστήματος απέναντι σε άτομα που σπούδασαν στο εξωτερικό και ξένων που ίσως να «άρπαζαν» δουλειά από πτυχιούχους του Ελληνικού Πανεπιστημίου.

Επαναλαμβανόμενες ομαδικές αποτυχίες, διοικητικές αυθαιρεσίες, νεποτισμός, αλαζονεία και γενικότερη αδιαφορία ήταν σταθερές παράμετροι αντιμετώπισης του επισήμου Ελληνικού κράτους, μέσω του ΔΟΑΤΑΠ.

Είδα οικογένειες να διαλύονται λόγω του ανάλγητου, ημιπαράνομου και προκατειλημμένου τρόπου λειτουργίας του συστήματος και αυτό μόνο στο κομμάτι της Κτηνιατρικής. Η εμπειρία ήταν συνθλιπτική και πλήρως αποκαρδιωτική. Είχα φίλους πτυχιούχους που μετά από χρόνια προσπαθειών, πλήρως αποκαρδιωμένοι και αυτοί, άλλαξαν ρότα: ένας άρχισε εμπόριο φαρμάκων, άλλος πήγε και δουλεύει ακόμα στην οικογενειακή τους επιχείρηση σε ταβέρνα, ενώ ένας τρίτος φίλος, Σέρβος, χώρισε αφού δεν μπορούσε να συντηρήσει την οικογένεια του, γιατί έπρεπε να διαβάζει για τις εξετάσεις και παράλληλα να δουλεύει νύχτα σε λαϊκή, πράγμα που τελικά είχε σαν αποτέλεσμα να διαλυθεί ο γάμος του.. Και είμαι σίγουρος πως αυτές είναι μόνο μερικές από τις πολλές ιστορίες που διαδραματίστηκαν.

Παράλληλα και λόγω επαγγελματικού αντικειμένου, συναναστράφηκα και το ιπποδρομιακό σύστημα, στην ελληνική πραγματικότητα. Ο συνδυασμός αυτός ενεργοποίησε τα αντανακλαστικά μου και με έβαλε σε επιφυλακή. Ενώ το 2004 συμμετείχα ως κτηνίατρος στην κτηνιατρική ομάδα των Ολυμπιακών Αγώνων, μία εμπειρία ανεπανάληπτη τόσο για εμένα όσο και για την χώρα μας, το 2005 αποφάσισα πως κάτι έπρεπε να αλλάξει, ως προς τον εργασιακό μου τομέα.

Άρχισα να ξαναψάχνω εργασία στις Αραβικές χώρες και συγκεκριμένα στους Βασιλικούς Στάβλους της Σαουδικής Αραβίας, της Ιορδανίας και του Ομάν, όπου και έστειλα εκεί τα βιογραφικά μου. Πρώτο απάντησε το Ομάν και, μετά από μία σύντομη συνέντευξη στην Αγγλία, μου έδωσαν την θέση, εκτιμώντας τα προσόντα μου, χωρίς εγώ να επιστρατεύσω καμία ‘γνωριμία ή μέσον’. Τον Αύγουστο του 2005 μετακόμισα στο Σουλτανάτο του Ομάν, ως κτηνίατρος στην Βασιλική Αυλή του Σουλτάνου του Ομάν, Καμπούς Μπιν Σαϊντ Αλ Σαϊντ. Ερχόμενος εδώ, δεν ήξερα τι να περιμένω και σε καμία περίπτωση δεν ήμουν προετοιμασμένος για αυτό που βρήκα.

Δηλαδή, τι βρήκατε ?

Το Ομάν είναι μία απίστευτη χώρα, σα βγαλμένη από παραμύθι. Διοικείται εδώ και 40 χρόνια (μόλις πρόσφατα τα γιορτάσαμε) από τον Σουλτάνο Καμπούς αλ Σαϊντ, που είναι και ο εργοδότης μου. Μέσα σε αυτά τα 40 χρόνια, το Ομάν έχει μετατραπεί από μία «σκόρπια» χώρα Βεδουίνων που ήταν το 1970, σε μία μοντέρνα χώρα, με εκπληκτικές υποδομές και ανάπτυξη, που με πολύ σεβασμό, διατηρεί την ταυτότητα και την κουλτούρα της, εμπλουτιζόμενη παράλληλα από νέες ιδέες.

Εδώ βρήκα ανθρώπους πολύ φιλικούς και φιλόξενους, που συνεχώς χαμογελάνε και αστειεύονται. Σαν παράδειγμα αναφέρω πως εδώ είναι κοινός τόπος, αν ένας ξένος χαθεί και σταματήσει να ρωτήσει κατευθύνσεις, κάποιος Ομανός σηκώνεται από το μέρος που κάθεται και τον συνοδεύει με το δικό του αμάξι στον προορισμό του, ώστε να μην χαθεί. Σίγουρα υπάρχουν διαφορές νοοτροπίας σε πολλά θέματα, αλλά εδώ έχουμε διαφορετικές νοοτροπίες μέσα στην δική μας χώρα, πόσο μάλλον σε μία χώρα με τόσο διαφορετική κουλτούρα και θρησκεία.

Στο Ομάν είμαστε περίπου 60-80 Έλληνες και Ελληνοκύπριοι, είμαστε σε επαφή μεταξύ μας και βρισκόμαστε συνήθως κάθε πρώτη Παρασκευή του μήνα, για καφέ και συζήτηση. Όλοι ανεξαιρέτως είμαστε προβληματισμένοι με τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα και παρακολουθούμε είτε μέσω δορυφορικής τηλεόρασης είτε μέσω του ίντερνετ όλες τις εξελίξεις. Οι ηλικίες και τα επαγγέλματα διαφέρουν αλλά η γλώσσα και η αγάπη για την Ελλάδα μας ενώνει. Συζητάμε, διαφωνούμε, γελάμε και δημιουργούμε την δική μας, μικρή, Ελλάδα, μέσα στη μέση του Ομάν.

Το Ομάν, με ρυθμό ανάπτυξης περίπου στο 6%, αποτελεί μία χώρα με υγιή οικονομία, κατάλληλη για επέκταση των εμπορικών δραστηριοτήτων κάθε σοβαρής εταιρίας και έτσι προσπαθούμε να βρούμε Ελληνικές εταιρίες που να έχουν αντικείμενο στη χώρα, είτε να μπορούν να προσφέρουν υπηρεσίες που να ενδιαφέρουν και να έχουν απήχηση εδώ.

Θα θέλαμε να μας περιγράψετε τις εργασίες και τα καθήκοντά σας, ως υπεύθυνος του General Directorate of Veterinary Services. Επίσης να μας πείτε για τα δύο τελευταία ιππικά shows, με άλογα, καμήλες κλπ, που ήταν υπ’ ευθύνη της ομάδας σας;

Αποτελώ μέρος μίας μεγάλης κτηνιατρικής ομάδας που μόνο στην πρωτεύουσα Μάσκατ, αποτελείται από 8-9 κτηνιάτρους. Προς στιγμήν είμαι ο μόνος ξένος, ενώ οι υπόλοιποι συνάδελφοί μου είναι Ομανοί. Δουλεύουμε σε μία μοντέρνα κλινική με μηχανήματα τελευταίας τεχνολογίας. με μοναδική ευθύνη μας την παροχή κτηνιατρικής φροντίδας στα ζώα που ανήκουν στον Σουλτάνο του Ομάν.

Θα πει κάποιος, καλά – πόσα ζώα μπορεί να έχει κανείς; Και όμως, μόνο το βασιλικό ιππικό αποτελείται από περίπου 1200 ίππους, 800 εκ των οποίων βρίσκονται στην πρωτεύουσα Μάσκατ, όπου και εδρεύουμε. Παράλληλα με τους ίππους, έχουμε υπό την ευθύνη μας, μεγάλες φάρμες με καμήλες, με αγελάδες για παραγωγή κρέατος και γάλακτος που καταναλώνονται στο Παλάτι. Θα μπορούσε κανείς να πει πως η δουλειά μας είναι κατά 70% ίπποι ενώ ένα 30% είναι ένα μείγμα παραγωγικών ζώων (αγελάδες, κατσίκια) , ένα μικρό ζωολογικό κήπο, ένα κέντρο αναπαραγωγής αραβικών θηλαστικών που περιλαμβάνουν ζώα όπως αλεπούδες, λύκοι, λεοπαρδάλεις (ναι έχει στο Ομάν λεοπαρδάλεις!), ύαινες, σκαντζόχοιρους, αγριοκάτσικα, γύπες, αετούς, γεράκια και φυσικά όρυξ. Τα όρυξ είναι μεγάλες αντιλόπες με πολύ μακριά και μυτερά κέρατα που υπάρχουν σε μεγάλους αριθμούς στο Ομάν.

Εννοείται βεβαίως πως προσφέρουμε υπηρεσίες και σε φάρμες υπουργών και άλλων υψηλόβαθμων στελεχών που έχουν ζώα όπως γαζέλες, στρουθοκαμήλους, μαϊμούδες και διάφορα άλλα ζώα.

Μόλις τώρα ξεκινήσαμε ένα φιλόδοξο πρόγραμμα αναπαραγωγής ίππων με τεχνητή σπερματέγχυση ενώ προερχόμαστε από μία περίοδο πολύ έντονης κινητικότητας λόγω δύο μεγάλων ιππικών σόου.

Το πρώτο σόου έγινε τον Νοέμβριο του 2010, προς τιμήν της βασίλισσας Ελισάβετ και του συζύγου της Φιλίππου, που επισκέφθηκαν το Ομάν μετά από 30 χρόνια. Μεγάλη επισημότητα, σε ένα 2ωρο ιππικό σόου που είχε κυρίως στοιχεία από το Ομάν και έγινε αποδεκτό με μεγάλο εντυπωσιασμό.

Ακόμα μεγαλύτερο όμως ήταν το ιππικό σόου που έγινε την 1η Ιανουαρίου του 2011, μόλις πριν από ενάμιση μήνα, για τον εορτασμό των 40 ετών της βασιλείας του Σουλτάνου. Οι αριθμοί εντυπωσιακοί αφού συμμετείχαν 7000 άνθρωποι, 20 στρατιωτικές μπάντες, 1540 άλογα, 740 καμήλες και άλλα 100 ζώα, μεταξύ των οποίων στρουθοκάμηλοι δρομείς από την Νότια Αφρική, βίσονες και ταύροι από τα ροντέο της Αμερικής, λάμα από την Αργεντινή, σκύλοι από την Γερμανία, κατσίκες από την Ελβετία, και φυσικά ζεμπού ταύροι από την Ινδία.

Το σόου πλαισιώθηκε από τα μεγαλύτερα ονόματα παγκοσμίως σε ιππικά νούμερα, που καλύπτουν διάφορες σχολές όπως rodeo cowboys από την Οκλαχόμα (ένας βγήκε πατριώτης από την Καλαμάτα, αν και δεν την έχει επισκεφτεί ποτέ!), Ρώσοι Κοζάκοι, Ελβετοί σκιέρ με άλογα (!), Ανδαλουσιανοί ιππείς και άλλες εξαιρετικές ιππικές ομάδες από την Γαλλία, Γερμανία, Νορβηγία και την Ινδία.

Ήταν μία ανεπανάληπτη εμπειρία για την οποία έγινε πολύ σκληρή δουλειά και το αποτέλεσμα ήταν άψογο. Τέτοια μεγάλα ιππικά σόου γίνονται κάθε 5 χρόνια στο Ομάν και καταχωρούνται κάθε φορά στο Guinness Book of Records. Εμένα ήταν το δεύτερό μου τέτοιο σόου και πραγματικά έμεινα εντυπωσιασμένος παρότι αυτή είναι η δουλειά μου.

Και να σκεφθεί κανείς ότι οι γραφειοκράτες του ΔΙΚΑΤΣΑ δεν σας εύρισκαν ‘κατάλληλο’, ήμαρτον δηλαδή!!! Να σας ρωτήσω για τα μελλοντικά σας σχέδια και αν σκοπεύετε να επισκεφθείτε την Ελλάδα σύντομα.

Κοιτάξτε να δείτε … Το μέλλον είναι άδηλον! Δυστυχώς η κρίση ανέβαλε κάθε άμεσο σχέδιο επανόδου στην πατρίδα, που θα μπορούσα να έχω. Η επόμενη επίσκεψη θα είναι το συντομότερο δυνατό, ίσως το Πάσχα.

Προς το παρόν μένω στο Ομάν και είμαι πολύ ευχαριστημένος. Οι άνθρωποι εδώ με έχουν αγκαλιάσει και μου συμπεριφέρονται σαν να είμαι δικός τους. Ίσως να είναι η ελληνική μου νοοτροπία και αντιμετώπιση που «κολλάει» σαν κλειδί πασπαρτού σε κάθε εθνικότητα και μέρος.

Με την Ελλάδα είμαι σε συνεχή επαφή, παρακολουθώ δορυφορικά όλα τα κανάλια, ειδήσεις, πολιτικά debates, επικοινωνώ με πάρα πολλούς φίλους είτε προσωπικά, είτε μέσω Facebook, και γενικώς είμαι σε μία συνεχή εγρήγορση. Όπως καταλαβαίνετε, όσο διεθνοποιημένος να είναι κανείς, το αίμα νερό δε γίνεται.

Και εμείς είμαστε υπερήφανοι για εσάς, που τόσο άξια εκπροσωπείτε την χώρα μας στο ΟΜΑΝ. Κύριε Νικολακόπουλε, σας ευχαριστούμε πάρα πολύ.

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ