η 28 Οκτωβρίου 1940-41

Ο Αισχύλος έλεγε:

«Οι έλληνες σε αντίθεση με τους βαρβάρους.
Ποτέ τους δεν μέτραγαν
το πλήθος του εχθρού»

Με την κήρυξη του πολέμου της 28 Οκτωβρίου 1940, ο αδάμαστος ελληνικός λαός ξεχύθηκε στους δρόμους διαδηλώνοντας το μίσος του για τους φασίστες και την απόφασή του για αγώνα μέχρις εσχάτων. Αψηφώντας τους Ιταλικούς αεροπορικούς βομβαρδισμούς πλημμύρισε τους δρόμους τραγουδώντας και δίνοντας την δική του απάντηση στην πρόκληση, το δικό του μυριόστομο ΟΧΙ. Η συμφιλίωση ήρθε ακαριαία, ο διχασμός που είχε προκαλέσει η δικτατορία της 4ης Αυγούστου σαρώθηκε, οι νέοι και όχι μόνο παρουσιάστηκαν στις μονάδες κατάταξης, ντύνοντας στο χακί και αναχωρούσαν τραγουδώντας για το μέτωπο. Οι δυσκολίες για όσους δεν τις έζησαν ήταν απίστευτες. Οι γυναίκες της Πίνδου πιστές στο χρέος γράφανε την δική τους χρυσή σελίδα δόξας. Ο ηρωισμός της μικρής Ελλάδας ματαίωσε τον περίπατο που πίστευαν ότι θα κάνουν οι φασίστες.

Έτσι μεταβλήθηκε σε άτακτη υποχώρηση και ο πόλεμος μεταφέρθηκε στην Αλβανία. Όμως η υπεράνθρωπη προσπάθεια του στρατού μας, ο βαρύς χειμώνας, και κύρια η ηττοπάθεια της κυβέρνησης που δεν πίστευε στην νίκη, έδωσαν μια ανάπαυλα στις επιχειρήσεις. Αυτό οι Ιταλοί το εκμεταλευήκανε, αναδιοργανώθηκαν και εξαπέλυσαν την λεγόμενη εαρινή επίθεσή τους. Tα στρατευμένα ηρωικά νιάτα της πατρίδας είχαν πια αποκτήσει αυτοπεποίθηση. Με ιαχή «αέρα» το «Ιτε παίδες Ελλήνων» και το «Ελευθερία ή θάνατος» που ξαναζωντάνεψε, έκοβε τα πόδια των Ιταλών. Η εαρινή επίθεση συντρίφτηκε και τα παιδιά του Ιταλικού λαού συνειδητοποιώντας την καταστροφή στην οποία οδηγούσε την Ιταλία ο φασίστας Μουσολίνι δεν πολεμούσαν πια αλλά παραδόθηκαν. Χιλιάδες οι αιχμάλωτοι και η θριαμβευτική πορεία του στρατού μας να συνεχίζεται. Κορυτσά, Άγιοι Σαράντες, Αργυρόκαστρο, οι πόλεις και τα χωριά έπεφταν διαδοχικά, ο τελικός στόχος να πεταχτούν οι Ιταλοί στην θάλασσα, πλησίαζε.

Σε αυτήν την δύσκολη ώρα ο Χίτλερ επενέβη για να σώσει την κατάσταση. Εισέβαλε στα Βαλκάνια στις 5 Απρίλη του 41. Οι Γερμανοί παράκαμψαν την ελληνική αντίσταση στο Ρούπελ, την λεγόμενη γραμμή Μεταξά. Ο στρατός μας κράτησε ηρωικά την Γερμανική επίθεση, αλλά η ήτα ήταν αναπόφευκτη. Οι Γερμανοί μπήκαν στην Θεσσαλονίκη. Η κυβερνήσει συνθηκοκολόγησε και έφυγε για την Μέση Ανατολή. Το μέτωπο της Αλβανίας κατέρρευσε και άρχισε η τραγική επισθοχώρηση. Η τελευταία μάχη δόθηκε στην Κρήτη όπου οι Κρήτες άοπλοι και ακέφαλοι έδωσαν τον υπέρ πάντων αγώνα. Έτσι η χώρα μας βρέθηκε κάτω από την κατοχή. Οι στιγμές ήταν τραγικές όπως μας τις εξιστορούσαν οι μεγαλύτεροι μας. Δυστυχία, πείνα χιλιάδες νεκροί, χιλιάδες πατριώτες στα αποσπάσματα. Το φρόνημα του λαού μας δεν κάμφθηκε. Ο αγώνας συνεχίστηκε, ο πιο μεγάλος αγώνας για την εθνική αναγέννηση και απελευθέρωση αναλήφθηκε στην ίδια μας την χώρα. Οργανώθηκε η ενιαία και αδιαίρετη Εθνική μας Αντίσταση που κηνητοποίησε το λαό τον οργάνωσε, του ξανάδωσε την πίστη στη νίκη και αγωνίστηκε ηρωικά κατά των κατακτητών. Η μορφή πάλης της Εθνικής Αντίστασης ήταν , μαχητικές διαδηλώσεις στις πόλεις, οργανώσεις για την αντιμετώπιση της πείνας, την φυγάδευση καταδιωκόμενων αγωνιστών και τέλος σκληρός αντάρτικος αγώνας στα βουνά.

Χιλιάδες έπεσαν σε αυτόν τον αγώνα, όμως οι κατακτητές δεν πήραν ούτε μια στιγμή ανάσα. Με την πάλη της Εθνικής Αντίστασης, μια λεύτερη Ελλάδα δημιουργήθηκε και οργανώθηκε. Γι αυτό θα ήτα παράληψη και ασέβεια στην Ιστορική μνήμη για μας τους Έλληνες αν παράλληλα και μαζί με τους αγώνες του εθνικοαμηντικού μας του 40-41 δεν τιμούσαμε και τους αγωνιστές του εθνικοαπελευθερικού μας αγώνα της περιόδου 40-44.

Τούτο γιατί η εθνική μας αντίσταση δεν είναι παρά η συνέχιση με άλλες μορφές υπέρτατου ηρωισμού και αυταπάρνησης του τιτάνιου αγώνα κατά του φασιστικού άξονα. Ο πόλεμος του 40, το γνωρίζουμε καλά, δεν κράτησε μόνο 6 μήνες αλλά 4 ολόκληρα χρόνια και τα θύματα κατά την διάρκεια της αντίστασης ήταν πολύ περισσότερα από τα θύματα του τακτικού πολέμου. Η διάκριση δεν γίνεται για αποτίμηση της προσφοράς κάθε περιόδου. Γίνεται για να τονιστεί το μέγεθος και η διάρκεια αγνωμοσύνης απέναντι στα θύματα και τους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης με την σκόπιμη σιωπή, την διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας και της προσπάθειας να ενταφιαστεί μια από τις σημαντικότερες σελίδες της νεότερης Ιστορίας μας. Και ακόμα για να φανεί η τραγική ασυνέπεια της μεταπολεμικής πολιτική μας ζωής. Το ιστορικό έθνος της Ευρώπης ήταν και το μόνο που δεν είχε αναγνωρίσει ως πριν από λίγα χρόνια ένα ακριβό κομμάτι της σύγχρονης Ιστορίας του. Γι αυτό η αναγνώριση της ενιαίας και αδιαίρετης Εθνικής μας αντίστασης δεν αποτελεί μόνο δικαίωμα και αποκατάσταση των ανωνύμων αγωνιστών, αλλά και πράξη εθνικής περηφάνιας και συμφιλίωσης για τον πολύπαθο λαό μας.

Κάθε τι που ξεχνιέται, χάνεται. Υπάρχουν όμως γεγονότα φωτεινά, τόσο ζωντανά που νικούν το χρόνο και περνούν στην αιωνιότητα. Νικούν την λησμονια και μένουν όλο λάμψη και μεγαλείο. Πολλούς τέτοιους σταθμούς, πολλά υπέροχα και μεγάλα γεγονότα έχει να επιδείξει η ιστορία της φυλής μας. Είναι το πεπρωμένο μας, η τύχη μας να αντιμετωπίζουμε εχθρούς και να δημιουργούμε εποποιίες. Αυτή είναι η φυλή μας, αυτή είναι η ιστορία μας, Αγώνες, θυσίες, ολοκαυτώματα, δάφνες, μεγαλεία, δόξες.

Αχιλλέας Ζάκκας
Leonberg

Διαβάστε και

Το «ΟΧΙ» του 1940 – Η άρνηση ως ιστορική κατάφαση!..

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ