Tου Δαμιανού Βασιλειάδη, εκπαιδευτικού, συγγραφέα
Στην εφημερίδα ο “Δρόμος της Αριστεράς”, 17.9.2011, δημοσιεύτηκε το κύριο άρθρο του Ρούντι Ρινάλντι με τίτλο: “Οι γεωπολιτικές εξελίξεις και η επιβίωση της χώρας”.
Ως τίτλος δεν αποτελεί κάτι το πρωτότυπο γενικά, αλλά στο χώρο της Αριστεράς αποτελεί πραγματικά κάτι πρωτόφαντο ως περιεχόμενο.
Για πρώτη φορά, με τόσο απροκάλυπτο τρόπο, υπάρχει αναφορά σε πράγματα που η Αριστερά στην πλειοψηφία της ή τα είχε ξεχάσει ή ήταν απαγορευμένα (ποινικοποιημένα) ή θεωρούνταν αντιδραστικά (εθνικιστικά, σοβινιστικά, ρατσιστικά, ελληναράδικα και λοιπά και λοιπά. Το γνωστό τροπάριο της αριστερής θολούρας).
Για να γίνω σαφής. Ο Ρούντι Ρινάλντι με αυτά που γράφει αναμοχλεύει το τέλμα, στο οποίο για κάποιες γενεές βρίσκεται η Αριστερά.
Ξαφνικά επαναφέρονται στην επιφάνεια συνθήματα του ΕΑΜ και της ΕΔΑ περί πατριωτισμού, “περί καταιγίδας στα εθνικά θέματα”. Γίνεται αναφορά ότι η Αριστερά “δεν μπορεί να διανοηθεί ότι το ταξικό στοιχείο διαπλέκεται με το εθνικό και χρειάζεται ένας προσανατολισμός, μια κατεύθυνση, μια ρήξη και τομή και να μην τα διαχωρίζει, αλλά να τα προωθεί και τα δύο σαν απαραίτητα στοιχεία…”.
Αρκετές τέτοιες αναφορές που ήταν έως τώρα κάπου καταχωνιασμένες στα λιμνάζοντα ύδατα της αφασίας της.
Πραγματικά πρωτόγνωρα πράγματα, όταν από τη “Βαριά βιομηχανία” του Μπάτση, σύμφωνα με την μαρξιστική – λεινιστική και σταλινική θεωρία, που υπήρχε στην Ελλάδα και κατέληγε να βλέπει την Ελλάδα ως “ιμπεριαλιστική ή μικρο – ιμπεριαλιστική χώρα” καταλήγει να αναγνωρίζει ότι είναι υπό “κατοχή και κηδεμονία”, όπως αναφέρει ο Ρούντι Ρινάλντι στο κύριο άρθρο της εφημερίδας !
Ο ανωτέρω αρθρογράφος ή θα τα έχει χάσει, θα πιστεύουν μερικοί ή θα έγινε προβοκάτορας και το πιο πιθανό φανατικός εθνικιστής. Θα αναρωτιούνται ορισμένοι. Ο καθένας θα αντιδράσει με τον τρόπο του.
Εγώ με το δικό μου.
Σύμφωνα με τα μέτρα και σταθμά της πλειοψηφίας των αριστερών διανοουμένων, που στη θεωρία είναι υπερεπαναστάτες, στην πράξη όμως στηρίζουν αδιαπραγμάτευτα την παγκοσμιοποίηση και την Νέα Τάξη, που μας έφερε σ’ αυτά τα χάλια, ο Ρούντι Ρινάλντι πρέπει να έχει αλλάξει στρατόπεδο. Ή μήπως τελικά συμβαίνει κάτι άλλο που για την Αριστερά είναι αδιανόητο: “Ότι τελικά δεν είναι στραβός ο γιαλός, αλλά ότι η ίδια στραβά αρμενίζει;”, όπως πιστεύω ότι θέλει να αναδείξει ο ίδιος, αν δεν κάνω λάθος: Επιτέλους ο Ρούντι Ρινάλντι δηλά δηλά, βλέποντας τα αδιέξοδά της, τονίζει κάποια πράγματα αυτονόητα μεν, ακατανόητα για τους περισσότερους της Αριστεράς, δε!
Μήπως μπορεί από την Αριστερά κάποιος να δώσει απάντηση στο ερώτημα: Ενώ σήμερα με την αφάνταστη κρίση και την καταβαράθρωση όλων των κατακτήσεων των εργαζομένων για εκατονταετίες, θα’ λεγα, η ίδια βρίσκεται μίζερη και αναξιόπιστη στο περιθώριο της κοινωνίας, που δεν της δίνει σημασία;
Δεν έπρεπε η Αριστερά στο σύνολό της να μπορεί να εκφράσει πολιτικά και να συσπειρώσει το ένα τρίτο του ελληνικού Λαού, που ήδη ζει τώρα κάτω από το όριο της φτώχιας;
Γιατί η δική μου θεωρία είναι ότι ακόμη λόγω των πελατειακών σχέσεων, της αρπαχτής και όλων αυτών των εκφυλιστικών φαινομένων, ων ουκ έστιν αριθμός, τα δύο τρίτα των Ελλήνων ακόμη δεν ξέρουν τι έχουν. Και σ’ αυτήν την κατηγορία δεν ανήκουν μόνο δεξιοί και κεντρώοι, αλλά και αριστεροί. Τώρα, όπως πάλι συνηθίζω να λέω, αρχίζει και λιώνει το λίπος από το ένα τρίτο των δύο τρίτων για να σχηματιστεί σιγά ή γρήγορα, η κοινωνία του ενός τρίτου.
Δεν είναι απορίας άξιο ότι, ενώ αυτήν την κοινωνική κατηγορία των δύο τρίτων που θα σχηματιστεί, άμα πάει έτσι η κατάσταση, και θα ζει πιθανόν κάτω από το όριο της φτώχιας, και κανονικά θα έπρεπε να το εκφράζει η πολιτική Αριστερά, αυτό πηγαίνει ακόμη και σήμερα και σίγουρα και στο μέλλον στα κόμματα του δικομματισμού;
Γιατί η Αριστερά τελικά δεν πείθει και δεν ελκύει στις τάξεις της αυτά τα ποσοστά. Είναι άχρηστος ο εργαζόμενος λαός, έχει πάθει παράκρουση, είναι αντιδραστικός και λοιπά και λοιπά, ή άχρηστη είναι η Αριστερά που ζει στον κόσμο της και δεν έχει επαφή πια με την πραγματικότητα και φυσικά με τον κόσμο που υποτίθεται θέλει να εκφράζει πολιτικά;
Πώς να την πιστέψει ο λαός, όταν ισχυρίζεται ότι στραβός είναι ο γιαλός, ενώ η ίδια στραβά αρμενίζει;
Ας μου απαντήσει κάποιος, αν έχει το θάρρος, χωρίς να αριστερολαϊκίζει.
Ένα είναι γεγονός: Η Αριστερά μεγαλουργούσε όταν συνδύαζε το ταξικό – κοινωνικό με το εθνικό – πατριωτικό. Όταν κρατούσε στο ένα χέρι το σφυροδρέπανο και στο άλλο την ελληνική σημαία.
Τέλος για να βάλω το δάκτυλο επί των τύπων των ήλων και εφαρμόζοντας τη διαθήκη του Λεωνίδα Κύρκου για “τη σύγκρουση ιδεών”, ρωτώ ευθαρσώς:
“Υπάρχει κάποια συμβολαιογραφική πράξη που να κατοχυρώνει το δικαίωμα να αυτοαποκαλείται κάποιος “Αριστερός”;
Και πώς μπορεί να είναι κάποιο κόμμα αριστερό, όταν τα δύο τρίτα των Ελλήνων που, όπου να είναι, θα ζουν κάτω από το όριο της φτώχιας, όπως τόνισα, το αποστρέφονται μετά βδελυγμίας;
Θα ευγνωμονούσα τον οποιοδήποτε, αν μου έδινε απάντηση σ’ αυτά τα βασανιστικά ερωτήματα.
Και για να μη θέτω μόνο ερωτήματα και να θεωρηθεί ότι υπεκφεύγω, θέτοντας μόνο ερωτήματα, διατυπώνω τη δική μου απάντηση στην κακοδαιμονία της Αριστεράς.
Ε λοιπόν: δεν είναι στραβός ο γιαλός. Η Αριστερά στην πλειοψηφία της αρμενίζει στραβά και ο λόγος είναι ότι δεν έχει ανανεώσει την ιδεολογία της. Παραμένει στα παλιά, σκουριασμένα από το χρόνο θεωρητικά πλαίσια! Για να μην πω με υπερβολή ότι στην μεν θεωρία παραμένει στα απολιθωμένα ιδεολογικά πλαίσια, ενώ στην πράξη (και αυτή μετράει) είναι διαπρύσιος κήρυκας της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης. Που είναι οι παρακαταθήκες του ΕΑΜ και της ΕΔΑ, που θα γιορτάσουμε τα 70 χρόνια; Που είναι οι Εαμίτες και οι Εδαϊτες: Που;
Εδώ είμαι και επαναλαμβάνω τη διαθήκη του Λεωνίδα Κύρκου: “Και ένα μόνο έχω να σας πω: σύγκρουση ιδεών, όχι βία και μισσαλοδοξία, δεν οδηγούν πουθενά, γεια σας” [1. Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημ. “Ο Δρόμος”, 25.9.2011. Το υστερόγραφο προστέθηκε εκ των υστέρων.].
Υστερόγραφο: Μια άποψη επιβεβαιωτική των ανωτέρω από τον νομπελίστα Πορτογάλο Κομμουνιστή Ζοζέ Σαραμάγκου: Η Αριστερά “πίστευε ότι θα κερδίσει τη μάχη στο παρόν με τα όπλα του παρελθόντος. Καθώς η θεωρία δεν ανανεώθηκε, η πρακτική έγινε ένα μπερδεμένο κουβάρι. Τα υπόλοιπα τα ανέλαβε ο ρεαλισμός και η ουτοπία αποτελειώθηκε από τον οπορτουνισμό” [2. Βλ. Δαμιανός Βασιλειάδης, ο Μαρξ, ο Λένιν, ο Γκράμσι και η πολιτισμική ηγεμονία της Αριστεράς, Εκδ. “ΚΨΜ”, Αθήνα 2011, σ. 122].
Αθήνα, 29.9.2011
